Tja, wellicht een minder leuk onderwerp en ik had het ook bij een ander topic kunnen plaatsen maar wist niet precies waar dan. Mijn vraag is denk ik duidelijk. Zijn kinderen wel leuk?! Vanochtend bij een vriendin geweest die 2 kleintjes heeft. De kinderen liepen om de haverklap te schreeuwen, te gillen en te huilen en eistten mams behoorlijk op. Ik weet wel dat kinderen zich vaak gaan uitsloven als er visite is en volgens haar waren ze al een aantal dagen druk maar sjonge jonge! Er was haast geen gesprek mogelijk! Ik was zelfs bekaf toen ik daar vandaan kwam na 2 uur. Nu is mijn gezondheid ook niet helemaal je van het maar toch...En ze is als moeder best streng hoor dus volgens mij ligt het daar niet aan. Ze gaat leuk met haar kinderen om. Ik heb een andere vriendin gehad die haar kinderen echt niet goed opvoedde (vond ik dan he) maar zij doet het volgens mij best goed. En het zijn ook best leuke kinderen, maarja.... Op zulke momenten vind ik kinderen eigenlijk helemaal niet leuk...het zal misschien wel een beetje een taboe zijn maar dan denk ik geef mijn portie maar aan fikkie...Ik ben al kapot na 2 uurtjes, dadelijk heb ik 24 uur per dag een kind op me heen! Kan ik dat wel? Hou ik dat wel vol? Wil ik dat wel? Ben ik nou de enige die dit denkt?
waarom ben je dan aan kids begonnen? dit hoord er nu eenmaal bij je kan van een kind niet verwachten dat hij/zij elke minuut braaf in de zetel gaat blijven zitten. mijn zoontje is zelf een druk kind en super lief hij wil ook steeds aandacht en spelen en als hij pijn heeft komt hij ook huilen maar dat zijn kinderen nu eenmaal een kind brengt leven in huis en dat is 24/24 7/7.
Ik vind niet raar dat je je dat afvraagt. Heb ik namelijk ook. Wij kunnen ons nog niet voorstellen welk liefde je terugkrijgt van een kind...en dat je daardoor alles om je heen vergeet.
Vind ik helemaal niet gek. Kinderen krijgen en hebben is niet alleen maar de roze wolk. Veel mensen hebben het alleen over de leuke dingen, maar er zitten ook minder leuke kanten aan.
Ik herken het wel een beetje. Ik vind baby's heel leuk, vooral als ze nog heel klein zijn, maar oudere kinderen kon ik niet zoveel mee. Ik heb geen geduld en kon niet tegen heel drukke kinderen. Echter nadat Tymen geboren is merk ik dat ik nu in elke leeftijd meegroei. Eerst met dat hij meer wakker werd en begon te spelen, toen met het kruipen, praten enz.Hij is nu net een jaar en ik vind het zo leuk! Het lopen overal langs, ondeugend zijn, en ja vervelend en druk zijn. Zelfs dat heeft voor mij nu zijn charme. En dat meegroeien gebeurt ongetwijfeld ook als Tymen nog ouder wordt en nog drukker. Ik denk niet dat je je druk moet maken om deze gevoelens. Je merkt vast ook dat je elke leeftijd leuk gaat vinden naarmate je kindje ouder wordt. En je hoeft echt niet alle kinderen leuk te vinden om een goede moeder te zijn. In de familie hebben we ook een meisje van bijna 5, die zooo druk, vervelend en stout is. Ze luistert voor geen meter! Nu ligt dat bij de opvoeding, pa en ma zitten niet echt bepaald op een lijn zullen we maar zeggen, maar die meid vind ik nog steeds niet leuk ondanks dat ik zelf een kind heb!
Dit gevoel ken ik maar al te goed. Over het algemeen ben ik niet eens een kinderpersoon, de meeste kinderen vind ik eigenlijk maar irritant en weet niet wat ik er mee moet Maar met mijn eigen zoontje heb ik daar helemaal geen last van, vandaar dat ook een 2e onderweg is Maar gelukkig groei je er ook langzaam in. En naar mijn ervaring zijn kinderen vaak een stuk vervelender als er iemand op visite is of als je zelf op visite bent
Omdat ik het graag wil meemaken? Omdat ik denk dat de liefde voor je eigen kind mooi kan zijn, omdat ik moedergevoelens heb, omdat ik echt wel vertederd raak bij zo'n kleintje... Omdat ik denk dat ik een kind veel kan bieden. Kan er nog wel een aantal opnoemen, hoor...Maar ik heb gewoon momenten dat ik echt ernstig twijfel. Ik zie nl. ook de voordelen in van een leven zonder kind!
Gelukkig...ben dus niet de enige! Durf het haast niet uit te spreken, lijkt wel alsof er een taboe op rust! Sprak net mijn mams hierover en die zegt dat het met je eigen kind toch anders is. Maar dat er zeker wel vervelende dagen tussen zitten. Ben soms gewoon bang dat ik er niet de persoon voor ben want waarom denk ik zulk soort dingen dan? Waarom ben ik dan bekaf als ik bij vriendinnen vandaan kom met kinderen?
haha, grappig. kinderen zijn ook alleen maar leuk als je na een paar uur ze weer terug kan geven aan de rechtmatige eigenaar. nee, flauw. Kinderen kosten tijd, energie en geld. Maaaaaar......het is zo leuk als je muppet hard op je af komt rennen om je dan met open mond een dikke kus te geven wat eigenlijk meer lijkt op een natte poging om je neus eraf te bijten. En zo heb je iedere dag wel wat. Een leven zonder kind is zoveel makkelijker...je kunt doen wat je wilt, wanneer je wilt en hoelang je wilt. Je kunt volop cariere maken, reizen, uitgaan, noem maar op. Dan heb ik het niet eens over de verantwoordelijkheid die je er in 1 klap bij krijgt ...
En die kanten bedoel ik nou. Ik weet heus wel dat je helemaal verliefd kunt zijn op je eigen kindje (heb het nu al als ik de echo zie) maar ik kan me best irriteren aan andere kinderen, vooral als ze zo schreeuwen en gillen en niet luisteren.
Dus er is nog hoop voor me Maar serieus, ik denk dat ik best leuk met kinderen om ga, tenminste dat hoor ik vaak als ik met ze speel of ze een boekje voorlees. Maar er zijn echt momenten dat ik ze echt niet zo leuk vind en er zijn kinderen die ik ook niet zo leuk vind...Maar het zal idd. wel zo zijn dat ze vervelender zijn als er visite is, of als mama aan de telefoon hangt, kortom als de aandacht van de moeder bij iemand anders is.
Dat komt omdat je geen moedergevoelens hebt voor die kinderen ik denk dat het heeeel anders is als het je eigen kindje is! Dan zul je meer geduld op kunnen brengen en denk je ook nog aan de leuke kanten als ze een keer ondeugend zijn.
Mijn mams zei precies hetzelfde. Dat je meegroeit in de perioden van je kindje en dat het dan toch echt anders is dan als je er zo ineens 'van buitenaf' invalt zeg maar. Ik hoop het maar want ik vind het niet leuk dat ik twijfel! Ben hartstikke blij dat ik zwanger ben en verheug me echt wel op ons kindje. Maar soms slaat de twijfel keihard toe...
Ooh, hou maar op, die achternicht van me heeft 2 meiden en een kereltje. ALlemaal zo verwend als de pest, schreeuwen, janken, slaan, gaan continu aan je hangen. En ze vragen je gewoon om geld Vooral dat kereltje is irritant, slaat, schopt je gewoon, scheld je uit, en dat kind is pas 5 of zo. Heb echt een hekel aan die kids, stel verwende krengen.
O, gelukkig! Ben niet de enige die het me afvroeg. Ik had het van de week met de kleinkinderen van mijn buren. Die waren echt superlief hoor, maar je moet echt ogen voor en achter hebben, en ik kwam er bekaf vandaan. Toen vroeg ik me echt af of ik straks ooit nog tijd voor mezelf heb. Denk 't niet, maar als ik het hier zo lees, vind ik dat straks niet zo erg. Nu loop ik natuurlijk ook op het einde, dus het is niet zo gek dat ik sneller moe ben. Ik dacht toen wel van: Straks zou ik graag nog een tweede kindje willen. Als je dan zo'n handenbindertje hebt lopen . Heb best wel respect voor diegene die zwanger zijn, en er al één of meer rond hebben lopen.
Idd ik ook, maar ik laat het toch echt niet zo ver komen, dat mijn kind strax gewoon iemand slaat omdat hij/zij z'n zin niet krijgt, of bij iemand om geld schooit. Vind ik zo erg zoiets.
Ik zat mezelf gister avond te bedenken hoe het zal zijn als Lola straks zelf de kamer binnen komt ; 'mama, ik kan niet slapen...' Ik kan het me niet voorstellen. Zo kon ik me een baby van mezelf ook niet voorstellen maar volgens mij groei je daar in. Maak je geen zorgen, komt allemaal goed. Groetjes, Mirelle.
Heb er heeel veel respect voor! K zou dat volgens mij niet kunnen, hoor...Nu kan ik lekker rusten wanneer ik wil en als ik moe ben, dan ben ik moe.