Hoi hoi, Ik ben nu 20 weken zwanger en val echt van het 1 in het ander qua gezondheid. Ik had voorheen ook echt wel eens wat maar nu al vanaf week 5 dat ik zwanger ben en het houdt ook niet op. Is zwanger zijn dan echt zo'n aanval op je lijf? Ik ben erg benieuwd of meer dames hier last van hebben want voor mij voelt het echt als een 'zwakte' ik wil graag werken en ik had me zo voorgenomen om tot de 4 weken ervoor te blijven werken dat het nu zoveel moeite kost toe te geven dat het allemaal veel is.... Ik denk nu ik het type al Jezus ik ben pas op de helft Hoe doen jullie dit en moet ik dit bespreken met mijn vk of hoe moet ik ermee om gaan?
Ik heb echt nergens last van, af en toe wat lichte pijntjes en snel moe, oh ja en borsten die uit elkaar springen maar verder voel ik me echt gewoon hetzelfde. Misschien komt het bij mij nog... *klopt af*. Toch hoor je wel vaker dat sommigen alle kwaaltjes hebben die je maar kunt bedenken. Hoop dat je je snel beter voelt.
Ik hoop het voor je Jjaylinn. De eerste dingen neem je ook voor lief hoor en tillen niet zo zwaar maar na 15 weken ben ik het best wel beu vooral omdat ik merk dat het me echt uitput op het moment
Zover ben ik idd nog niet dus ik weet nog niet wat voor wending dit krijgt haha. Veel mensen om me heen hebben wel een zware zwangerschap gehad dus misschien heb ik gewoon heel veel mazzel tot nu toe. Denk wel dat het handig is om het te bespreken met de vk, misschien heeft die wat tips. Als je er nu al doorheen zit... je moet nog wel ff.. zou fijn zijn als je er toch lekker van kan genieten.
Bij de eerste wel, ik ben 7 maanden heel ziek geweest en de laatste twee maanden flink onder controle ivm HELPP. De laatste zwee zwangerschappen waren super! Voelde me mega goed, had geen last van ziektes/griep enz en was echt mega fit.
Hier nog eentje... Ik vind het ook echt helemaal niks.. Voor sommige meiden is het 'zwanger zijn' gewoon niks. Laat ik voorop stellen dat ik erg blij ben met dit kindje, zeker gezien mijn geschiedenis.. Maar ik denk wel echt dat het er bij 1 blijft. Ik voel me vanaf week 6 extreem moe, misselijk (heb ook al overgegeven, niet veel gelukkig), krijg nu al last van mijn bekken.. En voel me gewoon lamlendig. Iedereen zei: Ohh na die 12 weken voel je jezelf waarschijnlijk wel beter... Maar niet hier.. Ik houd een hele werkdag ook eigenlijk niet vol. Ik wil me niet laten kennen, maar als ik thuis kom van een 9 urige dienst, heb ik zware hoofd- en buikpijn. Dalijk voor controle naar de vk, dus dan ga ik het gelijk voorleggen. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik wil wel, maar ik ben thuis gewoon een zombie dan.. En we hebben hier ook een flink huishouden (6 katten en een hond) dus ik heb thuis ook genoeg te doen. Gelukkig is manlief erg behulpzaam! Kortom.. Ook hier eentje die het 'nu al' zat is. En ik ben nog maar 14 weken haha... Dat wordt nog wat! Succes iedergeval
Hier helaas wel ja mijn lichaam trekt zwanger zijn heel erg slecht. Bij de eerste hele zware bi en zwangerschapsdiabetes met een hoge bloeddruk. Nu heb ik geen bi. Wel galblaaskolieken met intsteking en verwijdering later galweg ontsteking met alvleesklier ontsteking nog een ingreep gehad. Om thuis te komen en een oorontsteking met voorhoofdholteontsreking. En nu ook nog een longontsteking. Ik geloof dat mijn lichaam zegt het is goed zo. En dan heb ik ook weer zwangerschapsdiabetes. Nog een paar weekjes dan is het goed houd ik mijzelf voor ogen. Maar dit is wel heel zwaar.
Vooral dat laatste want iedereen zegt genieten he maar ik doe dat met vlagen maar voel me meer ellendig. Thnx voor je reactie en hoop dat het voor jou makkelijker is..
Nou ja dat valt natuurlijk wel mee en ieder ervaart het anders natuurlijk. Inderdaad ben ik er gelukkig bijna. Maar ook voor ik deze klachten kreeg eetbare Ik het al als pittig. Misselijk enorm moe dat doet dingen herken ik zeker. Nu weet ik natuurlijk niet meer of het van de zwangerschap komt of juist van wege alle ontstekingen. Ik wordt nu ook niet met sterker dus ben in de avond echt uitgeput. Niet geloof ik ook niet dat er nog een kindje bijkomt. Terwijl ik heel erg blij ben met deze zwangerschap. Maar genieten kan ik niet. Straks als de kleine er is hoop ik van wel. Daar gaan we voor.
Ja herken het en dan zeggen ze na de 16 weken. Ik zal niet zeggen maar ik ben met 5 weken geopereerd aan een gekantelde eierstok. Toen enorme darmproblemen gehad tot de 14 weken, 3x blaas ontsteking + bacteriële infectie, slijmbeurs ontsteking schouder en nu de griep en moet er snachts nogal eens uit dus mijn nachtrust is niet optimaal. Het is allemaal maar klein maar alles na elkaar is best vermoeiend en net wat jij zegt ik ben thuis futloos en de weekenden heb ik nodig om bij te komen. Wel fijn dat je mannetje goed mee helpt! Hier ook hoor kan zelf alleen niet zo goed loslaten *bloos Ja ik heb 17 februari pas weer een afspraak bij de vk misschien moet ik tussendoor eens een bezoekje gaan brengen want net wat meerdere zeggen mijn lichaam schreeuwt eigenlijk wel een beetje om rust denk ik
Ik heb veel mazzel gehad, maar ineens rolde ik in een stroom van migraine/spanningshoofdpijn. Er net een paar weken van verlost en nu beginnen met bekken/rug. Ook hier al een paar ziekmeldingen gedaan of een dagje verlof opgenomen hier en daar, maar vervelend is het wel. Maar ik ben wat gemakkelijker hierin geworden sinds mijn moeder ziek is. Als het niet gaat, gaat het niet. Dat gaat echt op ten duur ten koste van je humeur en je gezondheid.
Ja ik zit ook met opnemen van dagen en ziekmeldingen inderdaad vind het zo moeilijk om voor mezelf te kiezen voel me meteen zwak en schuldig. Je hebt wel gelijk dat het je humeur niet ten goede doet
Absoluut om alleen al over mijn gewicht te spreken Direct na de zwangerschap Hashimoto ontwikkeld een schildklierziekte, deze had ik anders vast ook wel gekregen maar niet zo vroeg (19 jaar.) Nu ook bekkeninstabiliteit kan me niet voorstellen dat dat goed is voor je lichaam moet ik doorgaan?
Tja, ik ben er gewoon eerlijk in. Zwanger zijn vind ik weinig aan. Je lichaam krijgt een optater tijdens het zwanger zijn en probeer maar weer eens in conditie te komen erna. Mijn 1e zwangerschap was zwaar, heel zwaar. Tot 14 weken elke dag minimaal 3 keer overgeven. Al die weken op geroosterd brood geleefd. Met 19 weken ging ik al vocht vasthouden. De laatste 2 maanden kon ik mijn voeten niet meer afdrogen of schoenen aankrijgen. Ik heb tot de bevalling, 24 maart, op slippers gelopen. Ijskoud was het buiten, maar ik kon niet anders. Ook die vermoeidheid, ik kon de hele dag wel slapen. Nu voor de 2e keer zwanger. Een heel groot verschil met de 1e keer. Zo goed als niet misselijk. De vermoeidheid is alleen wel weer extreem. Wel kom ik opnieuw heel snel gewicht aan. Qua buikomvang zou ik al een stuk verder kunnen zijn. Ik zeg het tegen iedereen eerlijk. Zwanger zijn vind ik niks aan en ook de 1e 6 maanden vielen mij erg tegen. Van mij mogen we dus al begin 2015 zitten Al die mooie praatjes van mensen, geniet ervan. Bah!!
Haha zo 'fijn' om te lezen, dat er meerdere dames zijn die het zwanger zijn gewoon helemaal niks vinden. Al die verhalen over 'hoe mooi en bijzonder het allemaal is' heb ik nu iedergeval nog niks mee.. Maargoed we moeten er toch doorheen Sterkte allemaal!
Ja ik zei gister ook tegen mijn vriend de 2e adopteren we ik vind er ook niks aan. Maar ik ben niet de enigste want om me heen heb ik het idee dat ik alleen maar intens gelukkig mag kijken Ik ga maar zoeken naar iets wat energie gaat geven dus mochten jullie tips hebben
Beide zwangerschappen waren/zijn heel zwaar voor mij. Mijn astma is erger geworden, medicijnen die weer voor bijwerkingen zorgen en daarnaast ook nog eens bijna elk zwangerschapskwaaltje. Je krijgt er wat prachtigs voor terug, maar twee zwangerschappen zijn voor mij echt aanslagen genoeg op mijn lichaam.... Nog 2 weken!