Alles wat buiten het gemiddelde valt in welk opzicht dan ook is kwetsbaar. En kwetsbaarheid is iets waar kinderen verschillend op reageren. Onzekere kinderen gaan pesten bijv. voor volwassenen geld dit ook trouwens. Alles wat niet in de groep valt wordt afgewezen. Of erger : buitengesloten, weggepest, genegeerd. Ik heb het zelf ook wel eens ervaren als (volwassen) hb’er. Je wordt niet begrepen en dan lig je eruit. Als kind kon ik mezelf heel goed aanpassen , en dus als kind had ik nooit problemen op dit gebied maar juist heel veel vriendjes. Als volwassene heb ik de keuze om me aan te passen of niet. Ik kan mijn eigen mensen kiezen. Ik hoef geen genoegen te nemen met mensen die mij niet (willen) begrijpen. Als kind had ik die keuze niet, je bent afhankelijk van waar je ouders je neerzetten zeg maar en dan moet je roeien met de riemen die je hebt. Maar nu ik de keuze wel heb en dus mijzelf kan zijn, ervaar ik wel eens die typische afwijzing van ‘de groep’. Wat - denk ik - zou kunnen gaan leiden tot pesten als ik mij niet op tijd zou verwijderden bijvoorbeeld. Hele lastige dingen.. Lijkt me dat er echt iets gedaan moet worden aan school Als ze zo diep ongelukkig is dan moet er toch op de rem getrapt worden?
Gisterochtend direct juf aangesproken, ons geplande gesprek is vervroegd naar aankomende vrijdag. Niet dat ik nog enig idee heb wat we kunnen doen, maar niets doen is in ieder geval geen optie.
Fijn dat het is vervroegd! Niets doen is geen optie inderdaad. Ik hoop dat ze iets kunnen verzinnen. Ik heb het denk ik al vaker gevraagd hoor maar namen en verhalen krijg ik soms lastig aan elkaar. Dan ken ik het verhaal wel maar weet dan niet dat het die van jou is . Ze zit op regulier onderwijs geloof ik hè? Krijgt ze extra uitdaging, plusklas, externe begeleiding ed?
Regulier idd. Groep 3. Plusklas, rekenxl, prik&ko, aangepast leeswerk, gecompact rekenwerk. Sociale ondersteuning op school. Wil niet anders zijn, voelt zich eenzaam in de klas. Werk is te weinig uitdagend, gaat traag. Maar aan de andere kant faalangst, meer dan ik dacht.
Interessant genoeg werd de faalangst van mijn beide jongens minder met meer uitdaging. Juist eerst "falen" en daarna toch kunnen slagen met hulp en begeleiding hielp heel veel. Ik zou dat meenemen in jullie overleg vrijdag, dat ze echt uitdagender werk, maar ook juist begeleiding daarbij krijgt.
Ja is hier bij m’n oudste ook zo idd. En dat is ook wat ik m’n dochter nu aan het uitleggen ben. Dat het nu vervelend voelt in je lichaam omdat het nieuw is, je niet weet hoe het werkt. En dat je nu aan het leren bent hoe je dingen aanpakt. En hoe vaker je dat doet, hoe normaler dat wordt. Ik hoop dat de nieuwe juf van de plusklas ook beter oppakt dan de oude. Hier valt namelijk nog wel wat te behalen. Verder wordt er nog wel eens vergeten dat er bij deze kinderen soms een gat zit in wat ze beheersen en wat ze zouden kunnen beheersen na een beetje uitleg. Ik hoop dat school ook nog ergens ruimte heeft om haar niet alleen te toetsen, maar vooral uit te zoeken wat ze beheerst na korte uitleg.
Faalangst is complex. Het ligt maar helemaal aan het soort, de oorzaak, hoe diep het zit, enz, wat dan de oplossing zou kunnen zijn. Misschien kan een kinderpsycholoog jullie daarbij helpen? School kan beperkt helpen door op cognitief niveau meer te doen voor haar. Maar ze voelt zich geloof ik ontzettend eenzaam, heeft geen aansluiting en ze vecht tegen haarzelf. Geen zelfacceptatie dus natuurlijk ook geen zelfvertrouwen. Voor een 6 jarige vind ik haar gemoedstoestand ernstig. Ik zou daarom zelf daar echt hulp voor inschakelen. Heel veel sterkte trouwens ook..
We hebben nog wel een lijntje open staan naar een orthopedagoog, maar daar liet ze nog geen fractie van zichzelf zien, dus toen maar besloten de psycho-educatie zelf op te pakken. Tis gewoon rot dat in de buurt zo weinig Peers te vinden zijn. Ze mist gelijken. Ik denk dat daar het grootste deel van het probleem zit, het eenzaam voelen. Eventueel benader ik de orthopedagoog wel weer. Eerst even het gesprek op school afwachten.
De oplossing zit hem in aansluiting. Ook op cognitief niveau inderdaad. Onder je niveau zitten werkt faalangst in de hand, net als boven je niveau zitten. en daarnaast is er natuurlijk (veel) meer wat faalangst kan laten ontstaan / ontwikkelen. We zijn geneigd (als mensen/maatschappij) prestatiegericht te denken. Faalangst voor toetsen bijvoorbeeld, of een spreekbeurt. Maar faalangst kan ook een sociale oorzaak hebben. Niet kunnen spiegelen kan leiden tot een onzeker zelfbeeld , wat ook weer effect kan hebben op het niet kunnen ontwikkelen van een gezonde en stevige identiteit, wat kan leiden tot faalangst. Meer uitdaging op school kan een valkuil zijn voor ouders van hb’ers. Faalangst kan heel breed liggen en soms zijn de dingen niet zoals ze lijken. Verveling op school wil niet zeggen dat dat de oorzaak is van de faalangst. Het is zeker iets dat aangepakt moet worden want het is niet goed voor kind om onder zijn/haar niveau te werken. Maar onderschat de andere aspecten van het leven niet waar een hb’er net zo goed ‘onder zijn niveau’ zit. (niet persoonlijk bedoelt hoor, ik bedoel hem in z’n algemeen )
Ik zou zeker de orthopedagoog contacten en zoeken naar iemand die bij haar past. Elke orthopedagoog / psycholoog is anders, soms is het even zoeken. Maar ik denk dat het voor haar echt belangrijk is dat ze psychische/emotionele ondersteuning krijgt op dit gebied want ze zit helemaal vast geloof ik hopelijk weet de school ook wat adresjes waar jullie misschien terecht kunnen! Heel erg naar dat er zo weinig bij jullie in de buurt zit! Misschien via Mensa wat proberen? Die organiseren familie dagen ook geloof ik. Wie weet kan ze daar vriendinnetjes vinden waarmee ze kan afspreken?
@femkes , ik lees m’n berichtje even na en het staat er allemaal heel hard. Ik bedoelde mijn berichtje als aanvulling op die van jou, ik ben het namelijk helemaal met je eens! Ik bedoel hem niet als hard naar jou (of iemand) maar hard naar de feiten, hard naar de realiteit. Want de realiteit (de oorzaken, gevolgen, schade) is hard Dus eh.. ja, ik bedoel het allemaal goed! <3 (Ik ben soms een beetje onhandig met communicatie)
Ik vind het zo sneu voor jullie meisje, maar herken het zo van onze dochter, vooral vorig jaar (nu gaat het gelukkig al een tijdje best goed). Ik heb zo’n gevoel dat onze meiden het heel gezellig zouden hebben samen. Konden we maar een klasje beginnen…
Dochter is weer goed op dreef Gister weer rondlopen met een emmer. Boos zijn, schreeuwen en gillen. Vandaag krijsen dat ze nooit rust krijgt... Over een half uur is vriend terug van de oudste naar school brengen (ipv 16km fietsen in de kou) en brengt hij ze naar school. Scheelt mij een hoop ergernis en ellende.
Vanmiddag maar even de juf aangesproken. Dochter kwam er aan lopen, de vrolijkheid zelve, druk kletsend en vragen stellend aan de juf over van alles en nog wat. Ik vroeg haar of ze altijd zo was op school en dat beaamde juf. Ze merkt helemaal niks aan haar. Ja, heel soms een momentje dat ze even boos is of uit haar doen maar dat is dan ook zo voorbij. Afgesproken dat ze wat momenten met de HB coach in gaat plannen voor toch enige observatie omdat ik aangeef dat het thuis echt niet gaat de laatste tijd. Is ze nou zo goed in haar masker opzetten op school of is er thuis juist iets wat haar frustreert? Toen ik nog wekelijks op school was om de bieb te doen, zag ik haar ook altijd heel vrolijk rondhuppelen. Weliswaar altijd op plekken waar ze niet hoort te zijn maar ze laten haar ook rustig rondfladderen en haar eigen ding doen trouwens. Vanmiddag tijdens gym (ik was maar gebleven ipv heen en weer te rijden, half uur thuis, baby weer inpakken en weer terug) kwam ze ineens bij me in de kantine. Had niet tegen de gymjuf gezegd dat ze weg ging dus ik heb haar teruggebracht. Bleek dat ze last had van de harde muziek en dat ze de oefeningen niet snapte. Dus aan de hand meegenomen en naar juf gelopen. Die weet ondertussen dat Eva hb is en extreem gevoelig. Heb uitgelegd dat het haar even te veel was geworden. Even een op een met juf de oefeningen doorgenomen en toen was het ook weer goed, maar ook daar heb ik vaak moeite met haar naar de les krijgen de laatste tijd. Aan de andere kant denk ik ook dat ze haar plek in het gezin aan het zoeken is nu de baby er is. Natuurlijk zit ik bijna 24/7 met een baby op de arm en heb ik niet altijd meteen meer tijd om er voor haar te zijn. Gisteravond op de VGZ Mindfulness app een bodyscan gedaan, dat vond ze wel intressant. Daarna zag ik een oefening kinderyoga. Heel erg leuk dus ook een aanrader voor wie nog meer kampt met een gestresst kind. Dat soort oefeningen wil ik vaker met haar doen. Headspace op Netflix is net nog wat te ingewikkeld maar deze app met heel veel korte oefeningen bevalt goed (ook voor mezelf)
Ik lees hier af en toe mee met een dochter uit groep 3 die tegen dezelfde dingen aanloopt. Ook zij is best eenzaam in de klas en buurt.. Ik dacht ook net; wat jammer dat zij niet bij elkaar in de klas zitten..
Dat vrolijk op school rondlopen is heel herkenbaar. Al vanaf het begin, zodra ze het plein op loopt gaat de glimlach ook aan. Ze geeft ook aan dat ze bang is dat juf boos wordt als ze zegt dat ze school haat. De ene dag komt het er op de fiets al uit, de andere pas thuis. Vamdaag was het thuis anderhalf uur lang boos en verdrietig om alles, daarna ging het weer redelijk goed. En dan komt m’n man thuis, en zegt, goh, wat is ze lekker vrolijk. Ja, we hebben net anderhalf uur geschreeuw gehad. En dan voel je je wel alleen in je verhaal.
Niet leuk om te lezen dat het bij jullie ook zo gaat Gisteren bij ons ook weer boosheid thuis en ik heb het idee dat het haar zoveel energie kost om zich in te houden. Ik probeer zoveel mogelijk tijd aan haar te besteden maar dat is niet altijd mogelijk. Vanmiddag gaan we naar de bibliotheek. Boeken zoeken waarin ze zichzelf een beetje kan verliezen...
@Nummer4 @Fristi2012 Wat enorm naar!! Bij ons is het echt wat mis wanneer hij zijn frustraties gelijk op de fiets of net thuis deelt. Sinds zijn nieuwe school is het minder om schoolse zaken maar om het kind dat pest. Thuis is wel de veilige haven. Misschien niet altijd een masker maar ze moeten zich de hele dag aanpassen. Dat is echt heel vermoeiend en snap ik best dat de frustraties oplopen gedurende de dag.
Hier straalt het wel van dochter af dat ze niet naar school wil, zegt nooit wat bij binnenkomst en kijkt sip maar daarna gaat toch het maskertje op school op. Dus het wil niet altijd wat zeggen. Ze is nu wel officieel op e4 behaald getoetst en dat al in december van groep 3. Maar zodra ze uitdaging aanbieden doet ze niks zonder constante begeleiding.