Dat moet kentalis uitsluiten. Haar spraak heeft altijd 'achter' gelopen tov. Motoriek /cognitief. Ze fietste met 2,5 jaar zonder zijwielen en met net 3 al mee door de woonplaats.Wel ook veel oorontstekingen gehad dus daar is het altijd op gegooid. En het is ook altijd wel vooruit gegaan maar niet in balans met de rest zeg maar en minder dan leeftijdsgenoten.
Wat lastig zeg. Ook dat het zo lang duurt voor je duidelijkheid hebt. Het gevoel dat er iets niet klopt zal er al lang hebben gezeten. Doordat ze verder zo snel ontwikkelt wordt het gat ook steeds groter, en zal het verschil met leeftijdsgenoten ook groter worden. Hopelijk heb je snel duidelijkheid. Dochter fietste ook met 2,5 jaar al zonder zijwieltjes. Maar spraak is altijd ook sterk geweest. Ze lulde me met 3 al regelmatig onder de tafel. Ik moest van goede aarde komen om haar te overtuigen. ‘Omdat ik het zeg’ hoef je niet mee aan te komen. Ze had (en nog steeds) ook altijd haar eigen redenen waarom ze iets wel of niet had. En omdat ze het kon vertellen scheelde het een boel frustratie.
Ja hier is ze eigenlijk nooit echt gefrustreerd. Nog steeds niet. Eerder wat aanhankelijker of buikpijn aangeven. Ze is non verbaal wel super sterk... als blikken kunnen doden is vaak van toepassing. En met haar lach komt ze ook heel ver. En verder super eigenwijs, als ze iets niet wil dan doet ze het echt niet. Ze kletst je alleen niet onder tafel, al lukt een verhaal vertellen wel steeds beter gelukkig. Ze legt ook de lat voor zichzelf heel hoog en erg perfectionisch en wil liefst alles zelf doen en gelijk kunnen. Dus dat past dan wel weer allemaal in het straatje.
Haha heel herkenbaar. Zo wilde m’n dochter afgelopen weken niet naar zwemles. Ze kwam niet door het duikgat. En ze was niet bang voor water of bang voor het gat. Maar bang dat het weer niet lukte. Zo’n faalangst. En boos en verdrietig dat het steeds niet lukte. Dus zondag maar ff geoefend en nu lukte het. Kan ze weer zonder zorgen naar zwemles
Ach wat kunnen ze het zichzelf dan zoo moeilijk maken. Fijn dat ze het nu kan dan kan ze het ook bij zwemles laten zien!
Vandaag vertelde dochter dat ze weer was opgehaald uit de klas. En hoorde later dat dit voorlopig 1 a 2x per week zo blijft. Ze willen inzetten op vertrouwen en kijken of ze nog (meer) wil laten zien wat ze kan. Dan denk ik dat ze toch wel door hebben dat ze meer kan dan ze tot nu toe heeft laten zien? Anders doen ze dit niet denk ik?
Ze luisteren in ieder geval naar jullie. Wat fijn dat ze een vertrouwensband proberen op te bouwen. Als er een band is laat je uiteindelijk ook meer dingen zien. Hopelijk heeft ze het gezellig en komt ze dan ook met meer dingen.
We hebben eindelijk de uitslag van het Ados onderzoek gehad, gescoord door een ander ivm ziekte van afnemer, dus uitslag moet met voorzichtigheid worden genomen... wat ik trouwens echt jammer vindt, want ook al werd er in gesprek aangegeven dat alles te zien was op beeld en de eerste conclusie zonder scoring op hetzelfde uitslag uit kwam geeft het toch weer een beetje onzekerheid die we uit wilde sluiten! Hij scoorde matig op het spectrum, dus heeft wel trekjes maar ze vonden het niet genoeg voor een stempel. Ze zeggen dat hij een anders gespecificeerde neurobiologische ontwikkelingsstoornis heeft. Trekjes van autisme, adhd en tics zijn allemaal aanwezig en dat gecombineerd met zijn hoge intiligentie maakte het lastig hem te classificeren....ene kant fijn, andere kant zijn we nu net zover als toen we begonnen met het hele onderzoek... Het is een intiligente jongen, waarbij zijn brein anders werkt dan andere.... top.... moet wel eerlijk toegeven dat zijn gedrag ten positieve is veranderd nadat we na de zomervakantie op school hem meer uitdaging hebben geboden!
Wat lastig als er geen eenduidige conclusie komt. Wel fijn dat hij meer tevreden is met meer uitdaging! Hopelijk gaat de komende periode meer wijsheid en handvatten brengen.
Hier een okay week voor dochter. Ib er was helaas haar ophaalafspraak met dochter niet nagekomen dus dat was jammer (ook niks van gehoord dus ja...) Observatie kentalis heeft plaats gevonden dus dat is even afwachten. Ik heb een berg boekjes met letters, schrijven en rekenen klaar liggen dus de vakantie zal ze goed doorkomen. En dan in januari verder met school... denk dat meer uitdaging wat bij haar spraak aansluit de oplossing gaat zijn. Maar volgens de juf was er niet echt iets nodig... zucht!
Hoe gaan jullie om met onderwerpen die je eigenlijk nog niet zou bespreken met een kind van die leeftijd? School besteed de laatste tijd aandacht aan de dood. Er gaat iets heftigs gebeuren in het leven van een klasgenoot. Het relatief oppervlakkig hierover praten maakt dat ik met een heel bang ziek kind zit. Hij vreest dat hij dood gaat omdat hij 'ziek' (grieperig) is. Dingen als het komt wel goed of het is maar een griepje helpen niet. Herkenbaar, niemand heeft een glazen bol. Echte informatie helpt meer dan een schijnbare natte vinger in de lucht. Daarbij helpt de corona periode ook niet echt. Ik raak een beetje vast omdat hij echt veel meer informatie nodig heeft om gerust gesteld te worden. Maar ik ben ook bang om hem teveel informatie te geven. Verder merk ik wel echt dat ik een gelukkiger kind heb sinds hij begonnen is in groep 4. Inmiddels zit hij met rekenen in groep 5. Dat verklaart ook wel een beetje waarom hij niet meer zo ontzettend gefrustreerd is zoals hij was tm groep 3. Ik heb hem weer thuis ipv een wervelwind aan frustratie. Sociaal is het wisselend. Hij heeft daar zijn puntjes die wat wisselen. Voelt zich niet echt erg anders dan de rest. Maar heeft verder zelf niet echt de behoefte om dat buiten school voort te zetten. Enkel af en toe omdat het dan de norm lijkt.
Ik doe zo min mogelijk aan ‘wat wel of niet past bij de leeftijd van een kind’. Ieder kind is anders en heeft dus iets anders nodig. Met name mijn jongste dochter dacht al vroeg na over dood en alles daaromheen. Zij kwam er helaas ook al relatief jong mee in aanraking door een aantal overlijdens (maar ze was er daarvoor al mee bezig). Ik beantwoord altijd hun vragen, dat werkt vaak het beste. Ze vragen meestal waar ze aan toe zijn, vragen meer als de informatie niet voldoende is en stoppen met vragen als het dat wel is. (Maar mijn tienjarige dochter mocht gister met haar tienjarige vriendinnetje dan weer niet Wednesday kijken. Helemaal los laat ik die leeftijdsgrens dus niet altijd. Maar Harry Potter heeft ze bv. dan wel weer helemaal gezien. Het wisselt dus. En het is ook niet gezegd dat ze Wednesday niet binnenkort wel mag proberen als ze het echt wil.)
Dat is een ontdekking, dus weet ik nu niet precies. Wat ik kon geven heb ik al gedaan. Dan zou het biologische worden. Hij stelt niet echt vragen. Hij gaat zelf puzzelen met de gebrekkige informatie die hij heeft. Hij ook wel een beetje gesloten. Alleen de eindberekening komt eruit. Ik stel natuurlijk wel vragen. Maar hij geeft zo weinig dat ik moet gokken.
@Zonnestralen kan hij antwoorden als je vraagt wat hij nodig heeft? Dat je vraagt of hij meer uitleg nodig heeft over hoe het lichaam virussen aanpakt. Of uitleg over verschillende soorten ziekten wilt hebben.
@Zonnestralen: Dat herken ik we van de oudste. Dan zou ik toch zelf meer informatie geven. En/of bv. een boek voor kinderen (laten) lezen over het desbetreffende onderwerp. Een kind van 6/7/8 kan best al iets aan, is mijn idee. Mijn jongste dochter was toen Corona begon ook enorm bang. We hebben geprobeerd zo goed en zo kwaad als het ging uit te leggen hoe het zat. Bij haar helpt meer informatie mbt hoe iets werkt en ook mbt wat je kunt doen als iets toch voorkomt en/of ernstig blijkt te zijn ed zeker om de angst te verminderen (in situaties waar dat echt zo in is natuurlijk).
@Zonnestralen ik denk niet dat je snel “teveel informatie” kunt geven. Toen mijn moeder plots stierf aan een hartaanval zat mijn zoon in groep 3. Hij was toen ook bang dat mijn hart of zijn hart ook zo maar zou stoppen. We hebben biebboeken gehaald over het lichaam en filmpjes gekeken over hoe het hart werkt en we hebben bekeken wat er gebeurt als een hart niet goed werkt en oud en ziek is. Het was toen voor ons allebei heel fijn eigenlijk om dit samen te bespreken. Ik weet niet of zoiets voor jouw kind ook zou kunnen helpen?
@Zonnestralen Oh he vervelend, herkenbaar hoor....onze oudste is ook wel zo! Dat piekeren en dan eigen invulling aan dingen geven...pfff en je kan blijven herhalen dat hij dingen met ons met verifiëren voor hij het als waar aan neemt, maar dat doet hij niet. Dus hier helpt het om toch dingen te benoemen en uit te leggen, zelfs als hij liever niks erover wil horen. Al meerdere malen geholpen om angsten te beredeneren in rationele en irrationele angsten.
Fijne feestdagen dames! Bedankt voor jullie reacties. Het is even druk. Zodra het wat rustiger wordt ga ik er even goed voor zitten.