@owly Hopelijk valt het dan morgen mee aangezien het rustiger is en was de stress voor niks. Misschien bevalt de rust wel. En krijg je na school een rustiger kind terug. Misschien legt hij nu contacten waar hij normaal de kans niet voor krijgt. Ik hoop dat dit goede dingen gaat brengen. Ik hou mijn kinderen thuis. Ik heb contact gehad met de huisarts en ik moet mij tot de risico groep rekenen. Tbh heb ik er veel moeite mee om de kinderen thuis te houden. Niet om het les gedeelte, dat gaat echt boven verwachting. Maar vanwege het sociale gedeelte dat ik niet kan bieden. Mijn oudste mist zijn vriendjes heel erg. Het is een sociaal dier. Het liefste zou ik morgen zoiets hebben van we zien wel, ik breng hem zodat hij iig 1 van zijn vrienden weer kan zien. Maar ik heb gekozen om het een beetje af te wachten, niet totdat het vaccin er is, maar om te zien wat dit doet met de besmettingen. Dat is met het weinige testen achteraf eigenlijk niet goed te volgen. Dus wat worden we eigenlijk wijzer van het afwachten? Ik begin te denken dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt. Op dit moment weet ik eigenlijk niet meer zo goed welke keuze ik het beste kan maken. De meeste ouders zullen geen risico lopen.
Bedankt voor je lieve bericht, dat helpt mij zo wel de dag door! In jou geval begrijp ik dat je kiest voor gezondheid. Ouders lopen niet veel risico maar wel als ki deren bij elkaar spelen meer risico. Over 2/3 weken zullen we zien of er een piek is. Hopelijk kunnen we langzaam naar het "normale"
Vanmorgen ging goed. 1 leerkracht al op tijd op het plein. De directie opende de deur om 8.15 om iedereen te verwelkomen. We waren de eerste dus zoon kon in alle rust naar binnen. Ging super goed! Nu een beetje zoekende wat ik nu ga doen hahaha begonnen met koffie verder nog geen plannen
Hier de naweeën van de eerste schooldag, helaas. Schreeuwen, gillen, stampen, slaan met deuren, hondsbrutaal en totaal respectloos. De afgelopen weken was dit alles zoveel verminderd maar nu in alle hevigheid weer terug, en dat na nog maar één schooldag. Hij heeft nog niks gedaan aan zijn verplichte taken voor vandaag. Ik richt me nu liever op de middelste, die wél schooltaken wil doen. We hebben gepraat, begrip getoond, boos geworden, met twee man sterk hem uitgelegd hoe de vork in de steel zit qua hiërarchie (meneer is extreem autonoom), maar dit zijn de discussies waar we voor deze crisis ook dagelijks mee te maken hadden, ik kan dat gewoon niet meer. Ik wil de handdoek in de ring gooien. 6 weken strijd om schoolwerk vanaf opstaan tot bedtijd, en we zaten eindelijk op het goede pad - in de vakantie ook taken gemaakt om toch nog wat structuur te behouden. Alles is tevergeefse moeite geweest. Alles is weer als vanouds.
Wat vreselijk naar! Hoe oud is hij? Misschien eerst afkoelen en dan nog eens proberen te praten. Wanneer onze zoon boos is valt er ook niet te praten, eerst rust en dan verder. Moest hij meteen dingen naar schooltijd doen of heeft hij eerst de tijd en rust gehad om dingen te verwerken? Een rustig plekje. Moet hij morgen ook gelijk weer of dan thuiswerk? Wij hebben uiteindelijk ook schoolwerk gedaan in de tweede week. Hij was ook niet bepaald gezellig..... We weten alleen nog niet of we morgen nu wel of geen thuiswerk hebben. In de brief stond van niet maar in de padlet van vandaag stond op woensdag heeft iedereen thuiswerk. Mocht dat niet zo zijn dan zetten we hem als nog aan het werk.
@Nummer4: Wat vervelend! Ik zie het echter wel iets anders: de afgelopen weken waren GEEN tevergeefse moeite! Je hebt gezien dat het anders kan en dat is heel erg waardevol! Wat je de afgelopen weken hebt gezien, is wat er is. De vraag is alleen wat er voor nodig is om te zorgen dat hij dat gedrag altijd kan laten zien. Heb je een idee wat er de afgelopen weken voor heeft gezorgd dat het goed ging? Was dat puur het niet naar school hoeven gaan? En wat is er op school anders? De kinderen (en bijbehorende drukte), het moeten, ...? Past de vorm van onderwijs bij hem of zou hij beter op zijn plek zijn op een andere school? Ik schrijf dit omdat omdat ik bij mijn oudste heel erg merk dat haar gedrag thuis heel erg samenhangt met de manier waarop er op school met haar wordt omgegaan. Als ze de hele dag op haar tenen moet lopen, dan klapt ze thuis uit elkaar. We wisten jaren niet beter dan dat ze het gedrag had wat jij van je zoontje beschrijft. Sommige mensen zeiden dat dat was wie ze was. Ik geloofde het niet en 'voelde' dat er een ander kind 'onder zat' (zoals ze was voordat ze naar school ging, zeg maar), maar wist niet hoe we dat konden bereiken. Uiteindelijk is de schoolsituatie geëscaleerd en zit ze sinds 1,5 jaar op een andere school, met een heel ander onderwijssysteem, hun hele visie is anders. De manier waarop zij tegen ontwikkeling ed aankijken en met kinderen omgaan is zo anders dan bij regulier onderwijs. Mijn dochter voelt zich eindelijk gehoord, staat weer open om te leren, enz. En door de ruimte die ze op school krijgt, is er ook weer ruimte in haar hoofd, waardoor er ook weer ruimte is om soms wel te doen wat er gevraagd wordt en te accepteren dat ze niet altijd alles zelf kan bepalen (blijft een lastig iets, maar soms wel is beter dan nooit ).
Gisteren was de eerste schooldag (alleen instructies en wat bijkletsen) en vandaag moest hij met de instructies aan de gang. Gisteren leek er nog niks aan de hand maar zodra ik hem aan het werk zette zoals ook de afgelopen weken, begon het. Tussendoor gepraat maar niks hielp. Ik heb hem uiteindelijk naar zijn kamer gestuurd. Hij is 9 en zit in groep 6.
Dank je, lief van je. De frustratie zit erg hoog merk ik, de wanhoop ook. Sinds dit schooljaar hebben wij ook de overstap gemaakt naar een school met meer begeleiding op HB vlak. Dat heeft al echt een wereld van verschil gemaakt. Hij heeft in de vakantie genoemd dat hij het zo fijn vond bij mij, dat ik zoveel met hem samen deed. Het voelde voor mij als een uitputtingsslag, ik moest bij alles zijn handje vasthouden, hem overal in begeleiden. Elke som, elk ditje of datje, maar dat heb ik met liefde gedaan. Ik weet heel goed dat hij de lesstof beheerst en het niet nodig had, maar mij wel. Dat heeft hem goed gedaan. Ik denk dat het daar vandaan komt, dat hij bang is dat dat weg valt. Moet ook eerlijk zeggen dat ik vrij afstandelijk ben door mijn pnd, ik vind het heel moeilijk om toenadering tot hem te zoeken en ben grenzen over gegaan deze periode maar met wat voor resultaat! Dus trots op hem, trots op mezelf, maar verdrietig dat hij meteen in verdedigingsmodus springt, zo lijkt het wel.
Wat een mooi compliment dat hij het zo fijn vond bij jou! Knap dat je eigenlijk jezelf op zij hebt gezet om hem zo te ondersteunen. Het kost dan extra energie en moeite, natuurlijk doe je dat wel voor je kind maar dat is niet houdbaar voor lange tijd. Heb je dit met hem besproken? Dat je dit met liefde doet maar soms even tijd nodig hebt om op te laden? Onze zoon is een stuiterbal en praat letterlijk van 7 tot 19.30. ook zijn schoolwerk probeert een hij onderuit te kletsen. Liever knuffelen of samen op de bank. Al zijn charmes worden ingezet. Hij kan heel onzeker zijn terwijl hij het prima kan! Als ik wil dat hij het even zelf doet ga ik er naast zitten, ik ga wat voor mezelf doen en kan hij dingen vragen wanneer het nodig is. (Of schoonmaken, opruimen) Mijn man is van de rust, heeft ook echt momenten nodig om op te laden. Ik ben gewoon kapot aan het einde van de dag. Dus helaas niet echte tips behalve laat ook weten wat jij voelt en denkt, het kan helpen om elkaar beter te begrijpen. Aangezien de situatie redelijk herkenbaar is helaas verder geen tips. Heeft hij ondersteuning gehad van school? Ib'er of iemand anders die met hem besprak hoe het gaat?
Dank je voor je verhaal, herkenbaar dus. Aan de ene kant fijn maar aan de andere kant... Het punt bij ons is meer dat hij op een heel negatieve manier altijd je tijd claimt, door gemeen te zijn, rottigheid uit te halen etc. Negatieve aandacht is immers ook aandacht! Omdat we al jaren met hem in de weer zijn met idd de IBer, orthopedagoog, fysiotherapeut en andere begeleiding op de vorige school (het is ADHD, hij moet medicijnen want ik kan hem niet aan! schreeuwde (!) de juf op een gegeven moment - dat was wel het moment dat ik hem op een andere school in ging schrijven dus), is onze positiviteit ver te zoeken, vooral wanneer hij zo veel energie uit je zuigt. Voor deze hele toestand zouden we net in gesprek gaan met de juf (die hem prima aan kan godzijdank) en daarna de IBer (tevens hb coach op school), dat is helaas niet doorgegaan. Ik kan me voorstellen dat zij nu ook heel druk zijn en persoonlijk contact zit er eerst nog niet in, ook niet telefonisch trouwens, de zijn geworden te druk met de nieuwe wereld om het maar zo te zeggen, tenminste dat is mijn conclusie, ik wacht liever tot de rust wat wederkeert. Maar als dit zo blijft deze week, dan bel ik ze maandag op en zeg ik dat hij thuis blijft met reden erbij en wil dan een overleg plannen. Sinds december volgen mijn man en ik schematherapie (hb poli) en zoon zou er in april bij worden betrokken. Ik hoop dat de sessies snel weer opgestart worden. Tot nu toe hebben we wekelijks een videoconferentie met zijn behandelaar maar vooralsnog zonder hem erbij. Gaan we nu wel wat meer druk achter zetten. Net relatief rustig gepraat aan tafel, dat als dit zo doorgaat hij gewoon elke dag maar op zijn kamer gaat werken zodat ik tijd heb voor de middelste. Zij delft echt het onderspit en dat is niet fair.
Hier een goede dag gehad. Vanochtend een ochtend met hem alleen. Bewust niks in t huishouden gedaan en veel met hem gespeeld. Hij heeft er echt van genoten. Vanmiddag zelf naar school gefietst zonder ook maar een moment te piepen. Stond bij de deur te wachten en liep direct naar binnen (zonder de normaal o zo belangrijke kus en knuffel). Kwam heel vrolijk uit school. Vertelde over dat ze een nieuwe letter hebben behandeld. Hij kent alle letters allang, maar was hier toch positief over, heel fijn. Ik hoop dat ie het vast kan houden.
@Nummer4: Misschien heb je het al wel eens geschreven, ik ben niet zo’n held met nicknames en posts in combinatie met elkaar onthouden... Is er mogelijk niet echt ‘iets’ aan de hand? Of denk je zelf dat het vanuit hb en wellicht faalangst oid komt? Ook dit weet vanuit mijn eigen ervaring met mijn dochter. Mijn dochter is getest en heeft ADHD. Hoewel ik me daar ik het begin niet zo in kon vinden, kan ik me dat inmiddels wel. En als ik zie wat de medicijnen voor haar doen, dan vind ik dat nog steeds bizar. De schoolwissel was hier een hele goede (naar een school met zeer weinig hb-expertise trouwens), maar de medicatie helpt haar ook enorm. Ik zou inderdaad ook je eigen grenzen bewaken en aangeven. Continu over je grenzen heen gaan, breekt je op een gegeven moment op. Zeker als je al niet lekker in je vel zit.
Ik schud je de hand wat betreft nicknames en posts hoor ADHD werd door de psycholoog en orthopedagoog die de wisc afnamen en de sociaal emotionele ontwikkeling bekeken zeer onwaarschijnlijk genoemd. Zelf denk ik in de richting van Asperger, dat is iets wat ik met de behandelaar wil overleggen. Man wil zoiets niet geloven omdat hij een collega heeft met Asperger en onze zoon heel anders reageert, maar dat er gradaties in bestaan wil hij niet geloven. Ik vermoed ook iets in het autistisch spectrum bij hem zelf Zelf ben ik een faalangstige perfectionist (zelf benoemd) met autistische trekjes - als ik sommige mensen mag geloven. Mijn kopjes staan namelijk gesorteerd in de kast met het oor dezelfde kant op, en de Duplo heb ik op kleur gesorteerd. Eigenlijk staat heel veel in huis soort bij soort. Mij stoort het niet gelukkig, behalve wanneer anderen mijn orde (in de chaos trouwens) verstoren Behandelaar van zoon wil dat ik me op HB/add laat testen. Ik denk dat als we bij welk individu dan ook gaan graven, we altijd wel iets tegenkomen wat raakvlakken heeft met een stoornis in het autistisch spectrum. Ik ben niet bang voor stempeltjes, integendeel, dat zou juist fijn zijn om weer een stap in de goede richting te komen , maar zoals die juf zo stond te schreeuwen, nee, dat neem ik van haar sowieso niet aan. Wel heel fijn dat je dochter baat heeft bij de medicatie. Ik hoop dat wij uiteindelijk ook het juiste pad vinden. Dat zou zijn leven zoveel makkelijker maken.
@Nummer4: Schreeuwende juffen houd ik ook niet van, nee. Laat ze maar normaal in gesprek gaan, ook als het hoog zit. Wordt van ons als ouders ook verwacht. Ik ben het absoluut met je eens dat iedereen trekjes van autisme heeft; iedereen zit ergens op het spectrum. Het is alleen pas echt 'iets' als het erg genoeg is. En hoe het zich uit is, zoals je al schrijft, bij iedereen anders. Asperger (en PDD-NOS ed) bestaat in de huidige DSM ook niet meer, het is Autismespectrumstoornis, wat volgens mij ook meer mogelijkheden qua gradatie ed (aan)geeft. Ik heb wel begrepen dat er soms vrij veel overlap is tussen bepaalde vormen van ASS en ADHD/ADD. Mijn dochter heeft ook ASS trekjes. We zitten nog niet volledig op het juiste pad, maar wel VEEL beter dan bv. twee jaar terug. En de rest komt vast ook, daar ben ik van overtuigd. Het heeft wel jaren geduurd voordat we hier zijn gekomen. Hopelijk vinden jullie ook snel handvatten om jullie zoon te helpen!
Het aandacht vragen op wat voor manier herkennen we helaas ook. Hij is heel gevoel voor onze stemmingen. Heb ik een rotdag door slecht te slapen of gewoon niet lekker dan krijg ik dat zo hard terug. Mijn gevoelens worden hard terug geketst. Wij zeggen ook hij staat constant aan. We proberen te benadrukken dat wanneer je gezellig bent je dat ook terug krijgt. Wanneer je boos doet je boos terug krijgt. Maar zijn boosheid komt waarschijnlijk nooit grote frustratie omdat hij zelf niet weet hoe hij er mee om moet gaan. Hij kan en mag voor zijn gevoel nu niks. Hij zegt zelf het leven is niet eerlijk, ik zit even in de knoop. Dat van een kind dat net 6 is. Ik heb nog nooit gehoord van een HB poli dat ga ik eens opzoeken. Hopelijk start het voor jullie snel! Ik zie nu al wat voor pit onze knul is laat staan wanneer hij nog wat ouder is. Succes en ondanks de ib'er het druk heeft zou ze ook moeten begrijpen dat hij haar nu nodig heeft. Die van ons heeft in de tijd van thuis zitten trouwens ook geen contact gehad hoor. Gisteren heeft ze hem ook niet even opgezocht. Dat zijn toch gemiste kansen
Mijn zoon heeft Asperger ( diagnose voordat het systeem veranderde) . Qua IQ zou hij makkelijk HAVO aan kunnen, maar dat lukt hem dus niet. Komt omdat hij op de performale kant van de IQ test laag scoort (77) wat simpelweg inhoudt dat hij heel veel moeite heeft met plannen en de theorie om te zetten naar de praktijk. Dit merken wij ook omdat hij heel veel 1 op 1 begeleiding vraagt. Je moet soms echt hem stap voor stap begeleiden met iets wat hij gewoon kan maar simpelweg het overzicht kwijt is. Toen hij nog op het reguliere onderwijs zat, plofte hij ook vaak thuis. De prikkels van een grote klas (30) waren te veel voor hem om te verwerken. Kwam daar de prikkel van hallo, hoe was je dag, bij dan explodeerde hij. Hier was het stempeltje ASS alleen maar fijn, hij kon toen naar speciaal onderwijs. Kleinere klassen, meer structuur en meer ruimte voor 1 op 1 tijd.
Q is afgelopen maandag weer voor t eerst naar school gegaan en is nu weer naar school. Ze had eerst niet heel veel zin, vooral ook omdat ze maandag jarig was en we verschillende ideeën hadden om er een leuke dag van te maken. Maar al met al had ze een leuke dag. School viel 200% mee. Ze hebben nu een klas van 5 kinderen, 2 komen (om verschillende redenen) niet naar school. Ze is erg blij met de samenstelling. Na school kwam een vriendje nog mee naar ons om samen een taartje te eten. ‘S avonds kwam nog een gezin uit t dorp, vrijdag was er al iemand geweest en gisteravond ook iemand. Dus al met al toch leuke dagen gehad. Het schoolwerk voor gister begon ze ook zelf aan en ze was zo klaar. Als het aan haar zou liggen zou ze altijd in de kleine groep naar school gaan en een aantal dagen thuis werken. Wat wel erg wennen was op school waren de Chromebooks. Q gebruikt thuis de laptop en als ze op kantoor gaat zitten heeft ze 2 beeldschermen en een goed toetsenbord. Ook het klasgenootje vond het Chromebook naar niks nu, hihi. M was ook weer naar het kdv. Gelukkig is ze meteen weer een stuk gezelliger. Zij heeft dat sociale en de structuur echt nodig. Op het kdv mag ze de jongere kinderen ook helpen en daar groeit ze enorm van. Nu is ze alweer een hele tijd aan het spelen met haar playmobil, heerlijk. Nu alles weer een stuk normaler wordt kom ik ook weer aan mijn werk toe. Ik moet zeer waarschijnlijk nog tot minimaal na de zomervakantie zo veel mogelijk thuis werken. Daar vind ik gelukkig ook steeds meer mijn draai in .
Dit is een niet-corona gerelateerde vraag/ervaring. Al een tijd lees ik dit topic mee en heb een enkele keer ook al iets geplaatst in verband met vermoedens van HB. Inmiddels is onze zoon na de voorjaarsvakantie op de basisschool gestart en zaten wij na 4 dagen op gesprek bij de juf: ze had een overdracht van de psz gehad en zag in de klas dat F. leest, op de achtergrond mee doet met groep 2 en aansluiting had met de andere kinderen. Zij vroeg ons toen (na 4 dagen onderwijs en 4 wendagen) toestemming om F. met de IB’er te bespreken om te voorkomen dat hij zich zou gaan vervelen of aanpassen. Wij gaven uiteraard toestemming. Na de tweede week onderwijs werd zoon ziek en toen kwam de corona sluiting. In de eerste sluitingsweek kwam de leerkracht naar ons huis (we wonen praktisch naast de school ) en gooide een signaleringslijst HB in de brievenbus: of wij die wilden invullen en op school weer in de brievenbus wilden doen, zij had haar versie al ingevuld. Dat hebben wij gedaan. Gelukkig mocht F. afgelopen week weer naar school, daar keek hij naar uit! Aan het einde van de week sprak juf ons aan en vroeg opnieuw toestemming om een externe te laten komen observeren en overleggen met de school hoe zij F. kunnen begeleiden en of zij ook in de richting van HB denkt. Ik ben blij dat de school snel handelt, en toch overvalt het mij een beetje. Zijn er hier ouders met een soortgelijke ervaring en hebben jullie tips? Waar moet ik de komende periode op letten, wat moet ik vooral wel met zo’n extern persoon bespreken etc. Voor jullie allen: blijf gezond!