Super fijn! (Ik kijk uit naar dat moment. Al gaat het echt wel beter dan een paar jaar terug, maar laten we zeggen dat de weg zeer hobbelig is en grote hoogtes en (zeer) diepe dalen kent. )
Hier ook. Mijn oudste heeft in de afgelopen 2 weken 4 dagen bij hoog en laag geweigerd naar school te gaan
Ja ze kan dat goed uitleggen. Ze loopt er al vanaf begin vorig jaar tegen aan dat het tempo in de klas zo laag ligt dat ze haar aandacht er niet bij kan houden. Ze probeert het wel maar het lukt niet waardoor ze de tijd op school verloren tijd vindt. Ze heeft na school dan eigenlijk nog weinig energie en motivatie om de stof nog door te gaan nemen en huiswerk te maken. Dit breekt haar nu gewoon op. Ze geeft aan dat ze voor een aantal vakken zelfstandig de stof door zou willen nemen in plaats van maar in de les te zitten waar ze niks van opsteekt. Dat heeft ze met de mentor besproken en die vond dat goed. Ze hebben afgesproken dat ze meer vrijheid in die lessen krijgt om zelfstandig aan de slag te gaan. Vervolgens waren de vakleerkrachten het er niet mee eens omdat ze te weinig motivatie bij haar zien en kreeg ze de deksel op haar neus toen ze vroeg met welke stof ze vooruit aan de slag kon gaan.
Dat is balen. Zou zo mooi zijn als ze haar de kans geven om te zien dat die motivatie zelf niet het probleem is... Kan haar mentor daar wat in betekenen? Of eventueel iemand die 'hoger op de ladder' staat (zorgcoördinator ofzo)? Want dit lijkt me enkel super demotiverend...
Haar mentor gaat het nu bespreken in het zorgteam. Dus het is even afwachten wat daar uit komt. De motivatie was ook wel een probleem hoor. Ik werd echt niet goed van steeds maar te moeten aanhoren hoe nutteloos elk vak is. Ze gooide de laatste weken echt het bijltje er bij neer. Kwam ook nog eens bij dat ik was gestopt haar medicatie te geven omdat ze zo slecht slaapt. En dat bleek toch niet goed uit te pakken . Maar ze heeft nu ineens het inzicht gekregen dat ze dat VWO diploma toch echt wil halen en heeft bedacht dat ze liever sneller door die zure appel heen wil bijten en dus wil versnellen. Gelukkig vertelt ze haar mentor nu uit zichzelf wat haar dwarszit. Dat is echt een groei ten opzichte van vorig jaar.
Wat een vervelende situatie voor je dochter. Hoe zijn haar cijfers? En vindt ze echt elk vak niet leuk? Hoe ging het thuiswerken dan, want dat zou ze wel fijn vinden? Ik herken het van mijn zoon niet, die verheugt zich nu al op nask in de komende jaren. Natuurlijk vindt hij een paar vakken minder leuk maar dat is ook logisch.
Haar cijfers zijn erg wisselend. Er zitten een paar diepe onvoldoendes bij. Natuurkunde vind ze makkelijk, maar staat ze wel onvoldoende. Ze moeten namelijk hele berekeningen opschrijven. Zij doet dat in haar hoofd veel sneller en schrijft bij een proefwerk de berekeningen niet op. Haar antwoord is dan goed, maar ze krijgt maar 1 van de 3 punten omdat de berekening er niet bijstaat. Ze heeft inderdaad niet aan alle vakken een hekel. Ik hoor haar veel klagen over Nederlands. Natuurkunde moppert ze over het in haar ogen onnodig ingewikkeld maken met een hoop opschrijfwerk terwijl het zonder dodelijk eenvoudig is.
Thuiswerken doet ze wel goed nu (ze heeft in de dagen dat ze weigerde naar school te gaan wel thuis aan school gewerkt). Maar je moet wel steeds wat over haar schouder meekijken dat ze zich niet laat afleiden en een spelletje op haar computer gaat spelen. Vorig jaar met het thuiswerken werkte ze steeds samen met haar vriendin (met beeldbellen). Toen had ze haar echt nodig om het overzicht te houden. Maar dat gaat inmiddels wel beter. Scheelt ook dat alles gewoon weer in Magister staat i.p.v verspreid over Magister en Teams.
Nou nog een tweede reactie. Ik heb nu het oudergesprek van mijn middelste gehad. Daar waar ik dus zelf eigenlijk vond dat hij een hele goede concentratie had bij dingen die hem interesseren, zoals lezen, blijkt hij dat dus niet op school te hebben. Hij leest thuis beter en sneller dan mijn oudste die op niveau blijkt te lopen in groep 3. Op school komt dit er niet uit. Zoals ik al eerder aangaf is hij juist een prikkel jager en lijkt hij geen cooldown periode nodig te hebben na schooltijd. Hij beschikt over een overdosis aan doorzettingsvermogen, alleen niet op vlakken die anderen van hem verwachten. Op basis hiervan zou ik zelf niet gelijk denken aan ADHD, hij is pas 4. Maar gezien andere gedragingen begin ik mij wel steeds meer af te vragen of dit hoort bij een kleuter. Mijn oudste is heel lief en rustig, lastig vergelijkingsmateriaal. Maar ik begin mij af te vragen of hij dit gaat ontgroeien. Hij stuiterde al door mijn buik. Hij is emotioneel van de extremen. Straffen en belonen lijken niet aan hem besteed of ik nou straf en beloon of enkel goed gedrag voor een langere periode beloon. Hij struikelt over zijn eigen benen en hekken, trappen of ander stoot materiaal lijken wel naar hem toe te lopen ipv andersom. Hij blijkt nu ook op school fysiek te worden. Ik had al een onderbuik gevoel en ik begin mij steeds meer af te vragen of het tijd is om hulp te gaan zoeken. Zou dit echt kleuter gedrag zijn wat opvalt doordat zijn ontwikkeling mijlen ver uit elkaar ligt. Of is er meer aan de hand..... Ik heb zelf adhd, dat maakt wel dat ik mijn ogen wat meer open hou voor erfelijkheid. Dus misschien ben ik mij aan het aanstellen. Maar toch, als dit niet van voorbij gaande aard is, dan is het denk ik handiger voor hem om wat meer handvatten te krijgen voordat het schoolse echt begint. Daarbij maak je jezelf ook niet echt populair met duwen etc. Naar aanleiding van situaties thuis probeer ik wel te praten met hem over wat hij heeft gedaan, waarom hij dat heeft gedaan, wat betere reacties zouden kunnen zijn en wat hij daarmee zou kunnen bereiken. Maar ik krijg voornamelijk een rug terug....
Duwen, trekken en slaan begreep ik. Ik onthou de woorden niet meer die precies gezegd zijn. Ik sla het dan op onder het kopje fysiek ongewenst gedrag. En ik herken het thuis ook. Hij overspoeld direct van emotie en gaat van zich af slaan. Zijn emoties zijn altijd 200% hij is heel blij, heel verdrietig of heel boos. Dan is het lastig doordringen omdat hij in de emotie zit. Hij is ook best sterk. Kent zijn eigen krachten niet en kan dan te ruw doen. Maar dat is wel corrigeerbaar gedrag.
Veel hoogbegaafde personen staan erg open voor prikkels. Ik vind Dabrowski's overexcitablities wat dat betreft heel interessant. Zijn theorie over positieve desintegratie is trouwens ook boeiend, maar tegelijk blijf ik die best moeilijk vinden. Die overexcitablities zijn voor mij een stuk herkenbaarder (bij mijzelf en bij onze zoon) en daarnaast kun je daar praktisch gezien ook meer mee. @Zonnestralen je schrijft dat je zelf ADHD hebt en hiervan ook veel herkent in je zoon. Voor mij geldt precies hetzelfde. Ik denk zelf wel dat er binnen de groep ADHD-ers ook grote verschillen zijn. Ik merk dat aan mezelf en zie dat ook bij de kinderen met ADHD waar ik op school mee te maken krijg. Ik wil het geen misdiagnose noemen, want ik herken me wel in het hele ADHD-verhaal. Het is lastig onder woorden te brengen welke verschillen ik zie. Het komt er denk ik op neer dat de zeer intelligente / hoogbegaafde ADHD-ers uiteindelijk leren (of in ieder geval kunnen leren) om die hoge prikkelgevoeligheid doelgericht in te zetten. Ik merk dat als ik het probeer uit te leggen, dat het al gauw erg zwart-wit wordt. En zo is het helemaal niet. Maar ik doe het toch even, omdat ik daarmee misschien beter duidelijk kan maken wat ik bedoel. Ik ben namelijk ook wel benieuwd of anderen hier dingen in herkennen. Als je kijkt naar ADHD dan zie ik in zijn algemeenheid vrolijke stuiterballen voor me, waarbij de emotie trouwens ook makkelijk om kan slaan van erg blij naar erg boos en weer terug. ADHD-ers hebben veel energie, maar wisselen periodes met veel energie ook af met momenten van wegdromen. Dan zit de energie meer van binnen, in de fantasie. De fantasie kan dan met de ADHD-er op de loop gaan. Het zijn mensen die vaak humor hebben en er ook bij gebaat zijn als anderen ze met humor benaderen. Vaak zijn ADHD-ers (zeker in hun jeugd) onhandig, zowel in fysiek opzicht als sociaal. Voorbeeld van fysiek onhandig: van de stoel vallen, dingen omgooien. Voorbeelden van sociaal: Flap-uit, grapjes maken op ongepaste momenten. Ik denk dat dit dingen zijn die eigenlijk alle ADHD-ers wel herkennen. Nu de zwart-wit indeling die in werkelijkheid niet zwart-wit is. Bij een deel van de ADHD-ers blijft die energie en die gevoeligheid voor prikkels, erg ongericht. Misschien vanuit de overtuiging 'ik ben nu eenmaal zo' of omdat het werkelijk niet mogelijk blijkt bepaalde patronen te doorbreken. Ze stuiteren redelijk ongeorganiseerd van hot naar her, beginnen veel maar bereiken niks. Voor een ander deel blijkt die hoge energie en die prikkelgevoeligheid eerder een zegen dan een vloek. Zij leren die toevoer aan prikken niet alleen ontvangen, maar ook zo te verwerken dat ze er daadwerkelijk iets mee kunnen. En gebruiken hun energie meer doelgericht, beginnen niet alleen maar zetten door tot hun doel bereikt is. Ik denk dat de overexcitabilities dat mooi laten zien. Dat je ermee kunt leren omgaan en er dan juist veel mee kunt. Hoogbegaafdheid helpt daarbij.
Het is wel herkenbaar wat je schrijft. Hier ook een met heel veel energie. Zelfs schoolzwemmen en gewoon zwemmen op 1 dag en nog energie hebben. Zijn emoties zijn ook groot of boos, verdriet of stuiterig blij. Zijn emoties slaan best snel om maar ook wanneer hij boos is of verdrietig kan ik hem wel snel troosten. In de klas sloeg hij alleen als een ander dat deed. Hij liet zich niet op de kop zitten, maar omdat de ander wel brilde kreeg hij sneller op zijn kop. Hij ging ook niet naar de juf omdat hij dan zei, als ik naar de juf ga zegt dat kind toch wat niet waar is en wat moet juf dan. Hij is ook heel impulsief en dat gaat nu wel beter dan met zijn 4 jaar. Al denk ik dat het een punt blijft. Net als dat hij altijd aan staat, hij praat als het aan hem ligt van smorgens tot savonds. Judo helpt hem heel erg met alles, de discipline, de rust, de energie kwijt kunnen, omgang met andere. Dus het zou kunnen dat ADHD een onderdeel is maar het kan net zo goed zijn dat het onderdeel is van hb. Bij de hb test hebben ze voor nu uitgesloten dat het naast hb nog een andere factor is.
@tupp Ik heb het boek: Leven met intensiteit nog liggen. Ik kom er helaas alleen niet doorheen omdat mijn hoofd zo vol zit aan het einde van de dag. Dan krijg ik leesproblemen en moeite met schrijven. Mijn zoon kan indd ook in een fractie omslaan. Hij kan hard huilen en eindigen in een schaterbui. Valt vaak van zijn stoel, deels omdat hij bijna niet kan zitten zonder ermee te wippen. Echt wegdromen herken ik niet bij hem. Er moet altijd iets zijn om te volgen of wat mee te doen. Mijn oudste kan wel heel veel wegdromen die heeft een grote innerlijke wereld. Misschien komt dat nog bij mijn middelste. Of gaat het zo snel dat het niet opvalt en moeilijk te bespreken is door de snelheid. Als ik het goed begrijp is de hyperfocus bij ADHD niet vanzelfsprekend? Dat hebben ze beiden wel. Als mijn middelste eenmaal zijn zinnen ergens op gezet heeft dan verandert het in een obsessie. Maar dat was makkelijker zonder de prikkels van school. Met de start daarvan gaan zijn interesses alle kanten op. Pakt hij dingen voor een minuut om ze weer terug te zetten en zo door. Als hij niet naar school is geweest dan bijt hij zich weer makkelijker vast. Ik heb een keer tegen hem gezegd dat hij nog te jong was om te leren lezen (toen was ik met mijn oudste bezig). Blijkbaar vond hij dat zo'n rot opmerking dat hij ervan begon te lezen met een week. Ik betrap hem ook vaak met boeken in zijn bed. Hij gaat maar door en door en daardoor is het voor hem heel lastig om zijn slaap te vatten.
Mijn dochter heeft uiteindelijk geen diagnose gekregen toen ze in het traject zat omdat het beeld nooit goed duidelijk is geworden doordat er teveel andere problematiek bij speelde. De hulpverleners sloten ADHD meteen uit omdat ze zo veel hyperfocused. Ze dachten toen meer aan ASS. Ze leek constant van de ene hyperfocus in de andere hyperfocus te worden gezogen. Dat verminderde met het gebruik van methylfenidaat. Ik vermoed nog steeds dat ze ADHD heeft. Zonder medicatie kan ze niet goed functioneren op school. Het uit zich nu wel anders nu ze ouder is. Zonder de medicatie kan ze geen overzicht houden en verliest ze de motivatie. Maar nog steeds kan ze zich wel goed concentreren op wat haar interesse heeft.
Ja lastig. Misschien ook een gat tussen emotioneel en cognitief? Ik heb hem vanmorgen weer mee gegeven dat hij eerst stop hou op moet zeggen en dat als dat niet werkt dat hij dan naar de juf moet gaan met de vraag: hoe los ik dit op? Het zou fijn zijn als hij een manier vindt om het op te lossen zonder dat de juf telkens na moet gaan wat er gebeurd is. Ik snap dat dat lastig is met 2 welles nietes roepende kinderen voor je neus terwijl je 20+ kinderen in de gaten aan het houden bent. Het zal lastig worden om dit erin te krijgen. Maar ik blijf het proberen. Nu wat intensiever dan ik de afgelopen tijd deed. Mijn oudste kwam er vandaag mee dat hij op judo wil, dat ga ik regelen. Maar judo is in de school. Mijn middelste is een ongeleid projectiel als hij het in zijn bol krijgt. Aangezien ik de school niet in mag durf ik dat nog niet aan. Dan moet ik maar gaan hopen dat hij echt bij judo aan komt.
Heeft ze al mindfullness oefeningen geprobeerd? Dat helpt bij de jongste heel goed. En een heel lang afschakel ritueel. Hij is wel een stuk jonger.