Nee ze maakt (te) grote denkstappen. Ze legt het zelf uit als stel je hebt een som 7x8+5 dan ziet ze meteen dat dat 61 is en schrijft dat op. Maar je moet opschrijven 7x8+5= 8+8+8+8+8+8+8+5= 56+5= 61 Natuurlijk is de som ingewikkelder maar zij slaat dus stappen over op schrift omdat ze die in haar hoofd al meteen heeft gedaan. En bij wiskunde en natuurkunde krijg je punten voor de onderdelen van de berekening. Ze zou dan 3 punten verdienen voor elke stap maar verdient er dus maar 1.
Dat kan je ook zien als een andere methode dan dat de school wil. Op een gegeven moment wordt het moeilijker om op inzicht door te gaan. Dat is denk ik waarom ze willen dat het uitgeschreven wordt. Ik zou haar meegeven om hier tijdens het huiswerk al mee te starten om er gewenning van te maken om volgens bepaalde systemen te rekenen.
Ja dat is ook wat ze op school tegen haar zeggen. Dat als het moeilijker wordt dat ze dan de berekeningen nodig heeft. En zij vraagt zich dan af waar die moeilijkere berekeningen blijven en hoe lang ze nog op dit kleuterniveau (haar woorden) moet blijven hangen. Ze is nogal eigenwijs. Maar gelukkig is het bij het laatste proefwerk natuurkunde gelukt en hopelijk houdt ze dat vast. Ik zeg ook wel eens tegen haar dat ze met huiswerk wiskunde de berekeningen vast op moet schrijven zodat ze het met het proefwerk niet vergeet. Maar dan krijg ik terug dat ze haar tijd niet gaat verspillen aan kleuterwerkjes. En ik laat haar dan maar, ze staat tenslotte gewoon nog een 8 gemiddeld.
Die attitude had ik ook. Op een gegeven moment liep ik vast. Toen lag het tempo ook te hoog om de veranderingen nog te maken. Het volgen van de regels is voor nu misschien het moeilijkste aan de winkunde. Maar het is dan ook een uitdaging, alleen niet op de manier die zij graag gezien had.
Dit herken ik hier niet, zoon doet vrijwel altijd braaf wat van hem gevraagd wordt. Alle toetsen zijn nu verplaatst naar na 20 januari. In de week van 11 januari hebben ze een projectweek ingelast zodat kinderen thuis aan hun onderwerpen kunnen werken. Studiedag van 19 jan gaat niet door. Ik ben wel blij dat de school het zo oppakt en flexibel is qua planning. De basisschool heeft citos met 2 uitgesteld en voor het eerst ooit twee studiedagen geschrapt. Wij zullen wel zien hoe het loopt.
Ik had donderdag nog even een gesprekje met de juf over hoe het gaat in de klas. Mijn zoontje is 5,5 jaar en is in november op deze school begonnen in groep 2/3. Hij is nu helemaal in groep 3 ingestroomd, daar past hij het beste. Hij doet mee met de instructie en krijgt daarna werk op eigen niveau (bij rekenen rekent hij boven de 100/1000, bij lezen werkt hij in de zon-lijn en hij mag lezen in boeken die op E4 zijn enzo). Super goed van de juf dat ze het zo aanpakt!
Dat had mijn dochter vorig jaar ook met wiskunde. Ze begreep soms zelf niet eens welke stappen misten, dat die stappen er überhaupt waren, want die gebruikte ze niet of zo snel in haar hoofd dat het haar ontging. Ze heeft echt moeten leren om alle stappen uit te schrijven. Dit jaar gaat het heel goed.
Ik ben ooit begonnen met een basiscursus boekhouden. Ik werd helemaal simpel van al die uitwerkingen uitschrijven, inderdaad stappen die in je hoofd gewoon vanzelfsprekend zijn en geen tussenstappen. Is een van de redenen dat ik afgehaakt ben.
Heeft één van jullie kinderen trouwens ook tics? Onze zoon 'gromt' en schraapt zijn keel. Ik weet dat hij er niks aan kan doen. Maar ik word er soms horendol van! Hij zegt dat hij niet eens merkt dat hij het doet (en dat geloof ik ook wel) maar als ik hem erop wijs om even op zijn stem te letten, praat hij weer wel een tijd normaal. Ik lees wel dat je beter niet te veel aandacht aan tics kunt geven en dat ze vanzelf weer over gaan. Maar het lijkt me zo slecht voor zijn stembanden. En het is echt irritant voor de luisteraar. Dus ik vraag vaak wel om er weer even op te letten. Zoon is nu overigens 2 keer naar de orthopedagoog geweest van de praktijk voor hoogbegaafden. Nu ligt dat weer even stil ivm vakantie. Ik wil het na de vakantie wel even aan haar vragen hoe we hier het beste mee om kunnen gaan. Maar misschien is er hier iemand die er ervaring mee heeft en tips heeft.
Hier heeft de jongste een kuch tik. Weten we meteen wanneer het niet goed met hem gaat. Tijdens de therapieperiode ging het meestal beter, behalve op heel vervelende momenten. Was nu alweer een poos weg, maar sinds donderdag weer terug. Het enige wat je kunt doen is negeren. Benoemen zorgt alleen voor meer frustratie bij hem.
Ja, ik merk ook wel dat onze zoon op dit moment weer wat meer gespannen is. Eens aankijken of het nu in de vakantie minder wordt. De spanning dus en of we daarmee merken dat de tic ook minder wordt.
Even een vraagje aan jullie. Mijn vriendin heeft een kind dat hoogbegaafd is. Dat dachten we altijd al maar nu is er ook een test gedaan. Ze heeft het er erg moeilijk mee. Dat haar kind ‘anders’ is. Dat hij daardoor misschien gepest gaat worden, zich gaat vervelen enz enz. Ze ziet vooral het negatieve. Ik snap best dat ze zich zorgen maakt want natuurlijk heb je liever een kind dat gewoon normaal mee komt met de rest. Voor het kind zelf natuurlijk. Is er iets wat ik kan doen of zeggen waarmee ik haar kan helpen zich minder zorgen te maken? ik zeg wel al vaak dat ze zo’n lief, slim kind heeft. Dat de school rekening houdt met zijn ontwikkeling, dat ze daar geluk mee heeft. Zijn er nog andere dingen die zouden kunnen helpen?
@Mop81: Ik zou vooral luisteren en er voor haar zijn. Het is een acceptatieproces, dat kost tijd. (En om heel eerlijk te zijn: het ís in veel gevallen vooral negatief... Maar dat zou ik naar haar toe niet benoemen. Wel zou ik niet al haar negatieve ervaringen en uitingen bagataliseren (zeg niet dat je dat doet, hoor!), maar gewoon luisteren, vragen stellen, enz.)
Ik vind het heel lief dat je je vriendin hierbij wilt steunen. Als de school inderdaad rekening houdt met de ontwikkeling van haar kind, hebben ze daar inderdaad geluk mee. Dat is helaas nog niet vanzelfsprekend. Maar toch gaan er blijkbaar ook dingen niet goed. Je laat in ieder geval niet zomaar voor de grap of uit nieuwsgierigheid een IQ-test afnemen bij je kind. Dus blijkbaar zijn er dingen waar ze tegenaan lopen en waar zorgen over zijn. Ik denk dat het zoals NienkeKris al zegt inderdaad belangrijk is om een luisterend oor te bieden wat dat betreft. Ik ben in ieder geval heel dankbaar voor het feit dat de meeste mensen in mijn omgeving wel weten dat hoogbegaafdheid niet per se een cadeautje is. Het zijn in veel gevallen niet zomaar 'slimme kinderen die er vanzelf wel komen.' Het zijn kinderen die vaak met hun verstand al dingen begrijpen, terwijl hun gevoel nog niet altijd ver genoeg is ontwikkeld is om het te kunnen handelen. Om een voorbeeld te geven: snap je hoe heftig het is om met de emoties van een 8- of 9-jarige echt heel goed de impact van klimaatverandering te snappen? Voor nu en de toekomst. En ook in te zien dat wat er tot nu toe gedaan wordt, niet voldoende is. Dat brengt voor zo'n kind ook zorgen met zich mee, die ze maar moeilijk een plek kunnen geven. Je schrijft dat hij lief is. Vaak hebben hoogbegaafden een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Dat is een prachtige eigenschap. Veel hoogbegaafden zijn ook erg gevoelig en pikken emoties van anderen snel op. Dat zie je bij een deel van de hoogbegaafden terug doordat ze bijzonder attent en zorgzaam zijn. Maar die kenmerken die naar buiten toe heel mooi zijn, maken ook dat ze zich van binnen ernstig zorgen kunnen maken. Het zijn vaak piekeraars. Dat zie jij overdag waarschijnlijk niet, vaak komt dat er 's avonds uit. Vol hoofd, niet kunnen slapen, moeilijke levensvragen, zorgen die je als ouder weg zou willen nemen omdat een kind daarmee niet belast zou moeten zijn. Zo kan ik veel voorbeelden noemen van dingen die er voor de buitenwereld heel mooi uit zien. Maar die gewoon ook een negatieve keerzijde hebben. De kunst is natuurlijk om met die dingen om te leren gaan. De positieve kanten gebruiken en de negatieve uitingen onder controle krijgen. Maar je vriendin en haar zoon zitten waarschijnlijk nog aan het begin van dit proces. Luisteren dus. En vraag aan haar waar ze behoefte aan heeft. Gewoon iemand die luistert? Of soms ook iemand die haar weer even helpt om de positieve kanten te zien van de kenmerken waar zij zich zorgen om maakt. Houd er rekening mee dat die behoefte erg kan verschillen. Soms ben ik dankbaar als een vriendin tegen me zegt dat die koppigheid ook voortkomt uit een sterk doorzettingsvermogen: dat gaat hem nog een keer helpen. Andere momenten zit ik zo vast in een combinatie van verdriet, zorgen, balen, angst voor de toekomst dat ik dat gewoon even niet wil horen op dat moment. Dan wil ik gewoon even van me af klagen. Dan wil ik vooral dat iemand me snapt. Want natuurlijk heeft mijn kind prachtige eigenschappen. Maar het is ook een kind dat geregeld zó intens ongelukkig is. En niet even 10 minuten of een halve dag, maar weken achtereen dat hij meer ongelukkig dan gelukkig is. Dat snijdt door je hart en daar kan geen enkele relativering tegenop. Dan hoef je me echt even niet te vertellen dat hij zo lief en slim en zorgzaam is. Dat weet ik verdorie zelf ook wel, maar wat heb je daaraan als je kind ongelukkig is en het leven echt niet leuk vindt? Mensen zeggen vaak "als je kind maar gezond is". En natuurlijk is dat belangrijk. Maar een gezond kind dat ongelukkig is, is voor ouders ook heel zwaar en verdrietig. Dus mijn zin is tegenwoordig "als je kind maar gelukkig is". En of een kind gelukkig is of niet, dat is voor de buitenwacht lang niet altijd te zien. Op school en bij familie heeft onze zoon in die periodes een prachtig masker. De omgeving moet het echt van mij en mijn man horen als het niet goed gaat. En dat is iets anders waar ik dankbaar voor ben: dat de meeste mensen in onze omgeving het geloven als we zeggen dat het ècht niet goed gaat. Dat ze niet denken dat wij het verzinnen als onze zoon zegt: "Ik wil niet per se dood, maar ik had liever niet geleefd." Dat we niet zitten te overdrijven als we vertellen hoe onze oudste zich vergelijkt met zijn jongere broertje en ziet dat hij wèl kan genieten. Dat hij wel (bijna) altijd vrolijk is en na een mislukking of tegenslag al snel weer lacht en het opnieuw probeert. En dat onze oudste zich afvraagt waarom hem dat niet lukt. Waarom hij van 'de broer die altijd vrolijk is en de broer die altijd verdrietig is' die tweede broer moet zijn. Hoogbegaafdheid is een ontzettend complex iets. Het heeft positieve kanten, maar ook negatieve kanten. Probeer te horen waar je vriendin zich zorgen maakt. En probeer dat te begrijpen. Op momenten dat ze er open voor staat, is het fijn om ook de positieve kanten weer even te benoemen. Maar niet elk moment is daar geschikt voor. En als laatste: hoogbegaafdheid komt vaak niet 'zomaar' voor. Er zit een erfelijkheidscomponent in. Misschien vallen er voor jouw vriendin nu ook andere puzzelstukjes op hun plek. Van haarzelf of van iemand anders in de familie. Dus ook daar kunnen dingen zijn die een acceptatieproces moeten doormaken.
@NiekeKris en @tupp Ontzettend bedankt voor jullie reacties en uitleg. Hierdoor begrijp ik er echt meer van, Tupp. Super fijn dat je het zo uitgebreid wilde vertellen.
Ik vind het heel fijn dat jij er open voor staat en dat je er meer over wilt weten! Je bent een goede vriendin, alleen al omdat je de moeite neemt het hier te vragen en mijn lange post te lezen. Overigens zit onze (gediagnosticeerd) HB-zoon nu heerlijk met zijn vriendin te videobellen terwijl ze Among Us spelen. Want natuurlijk zijn dit in veel opzichten ook hele normale kinderen. Ik schreef toevallig gisteren hier iets over zijn grom- en kuchtics. Maar het valt me op dat ik het nu niet hoor. Dit is dus gewoon even een ontspannen moment voor hem. Het is vakantie, het is rotweer en we zitten in lockdown. Dus de beelschermregels zijn even wat versoepeld. En schoolwerk is ver weg! Wellicht is onze andere zoon ook wel HB. Hij is in ieder geval pienter en loopt in een aantal dingen wel voor op leeftijdsgenoten. Maar bij hem zien we niet de problemen die we bij onze oudste wel al van jongs af aan zagen. Hij heeft gewoon een totaal ander karakter. De oudste is echt 'glas half leeg... en er zit trouwens ook een barst in het glas' en de jongste is 'glas half vol'. Dat alleen al maakt dat de jongste, als hij HB is, er niet zoveel 'last' van zal hebben als de oudste.
Dat was heel herkenbaar voor ons op de vorige school van mijn zoon. Inclusief tics, soort ‘uhm’ kuchjes. We negeerden het meestal maar. Maar goed, op die school ging zoveel mis, dat hij daar echt aan onderdoor ging, naast tics buikpijn, misselijk, hoofdpijn, nagel bijten enz. Wat goed is voor die vriendin is om te beseffen dat haar kind niet een ander kind wordt door die diagnose. Dat ze nu beter weet waar bepaalde problemen vandaan komen en daar op in kan spelen.
Dat is ook zo. Hoogbegaafde kinderen verschillen zó veel van elkaar. Daarom heb ik wat moeite met die lijstjes van kenmerken van hoogbegaafde kinderen. Mijn oudste dochter heeft ook heel veel moeilijkheden (gehad). Enerzijds omdat zij op schools vlak véél sneller vooruit gaat (dan mijn jongste) maar anderzijds omdat ze ook een veel moeilijker karakter heeft. Mogelijk er adhd en ass bij speelt. Jongste huppelt door het leven. In de kleuterklas had ze geen aansluiting met klasgenoten en kreeg ze een hekel aan school. Vanwege de ervaring met de oudste besloten te laten testen maar eerlijk gezegd had ik daar geen hoogbegaafde score verwacht. Of net op het randje. Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing toen er zeer hoogbegaafd uit de test kwam. Ze zit nu dan wel op voltijds hb onderwijs maar er spelen helemaal geen problemen bij haar. Bij de oudste blijft het problematisch. Het schoolsysteem past niet bij haar en zonder medicijnen functioneert ze al helemaal niet. Hoogbegaafdheid zijn hoeft niet per definitie voor problemen te zorgen. Ik heb er ook een beetje moeite mee als hoogbegaafd een diagnose wordt genoemd Het is geen stoornis, het valt niet in een dsm categorie.