Advies gevraagd: Mijn hb-dochter van 6 (groep 4) gaat cognitief lekker op school en loopt ver voor (ze zou ook naar groep 5 kunnen). Maar ze vindt weinig aansluiting bij haar klasgenoten. De laatste tijd zoekt ze (daarom?) steeds vaker aansluiting bij jongere kinderen. Zo speelt ze tijdens de pauze geregeld met kindjes uit groep 1. (!!!) Nu heeft ze afgesproken dat ze dit weekend bij een jongetje gaat spelen uit de klas van mijn zoon. Jongen is 4, groep 1. Mijn zoon is in alle staten, want hij speelt ook wel met/bij dit jongetje. Nu is mijn dochter op sommige vlakken best nog ‘jong’, maar sta toch te kijken dat ze het zo ver terug gaat zoeken. Spelen is overigens niet 100% gelijkwaardig heb ik het idee. Er wordt ook veel ‘gemoederd’ en dan verbaast het me hoe lief ze kan zijn. Ze kan een behoorlijke ‘heks’ zijn namelijk. Wat zouden jullie doen met speelafspraakjes als deze?
@merah: Wat is je bezwaar? Als de ouders van het jongetje het goed vinden, zie ik er geen probleem in. Je dochter heeft duidelijk wel behoefte aan contact met andere kinderen, maar vindt dat niet bij haar klasgenoten, dus zoekt ze (terecht) verder. Mijn oudste dochter speelt ook heel veel met ons buurjongetje dat 3 jaar jonger is en zeker toen het op school niet lekker liep (ook sociaal niet), was ik daar erg blij mee. Door hun contact kon ze toch op een positieve manier met andere kinderen spelen en doordat hij zoveel jonger was, vormde hij geen 'gevaar' voor haar en ze hoefde ook niets te 'bewijzen'. Voor haar was en is het dus heel veilig. En nee, het is niet gelijkwaardig, maar als ze dat allebei prima vinden en ze spelen geen 24/7 samen/hebben daarnaast ook nog andere kinderen met wie ze op een andere manier spelen/omgaan, dan is het toch goed?
Hier doen we dat niet, hij ligt nog niet mega goed in de groep en als hij zou spelen met kinderen uit groep 1 zouden ze hem daarom juist plagen. We proberen nu speelafspraakjes te regelen uit de huidige groep en dat gaat steeds beter. Kan me voorstellen dat ze nergens echt een plek heeft. Verstandelijk verder maar die kinderen zijn weer met andere dingen bezig en misschien zien ze haar wel als jong. Ik ken het probleem, het zou natuurlijk nog mooier zijn als je iemand in de omgeving kent die meer een gelijke is. Al is dat erg lastig. (Bij ons hebben ze geen plusklassen)
En ook dat biedt geen garanties. Ik heb wel eens dat soort afspraakjes geprobeerd, er was totaal geen klik. Ze zoeken hier graag zelf uit met wie ze omgaan, zeg maar.
Mijn zoon zegt dan doodleuk “ik ben geen nerd, ik wil graag voetballen” Gelukkig heeft hij inderdaad een paar leuke kinderen uit zijn team waar hij veel en graag mee optrekt.
Op zich had ik eigenlijk geen bezwaar. Ik ben in principe eigenlijk geen moeder die zich bemoeit met de vriendschappen van de kinderen. Maar mijn jongste reageerde zo boos en verdrietig (en ik snap hem) dat ik er toch over na ging denken. Misschien denk ik te ver na, maar als zij cognitief verder vooruit blijft gaan, maar sociaal niet mee komt en zelfs trekt naar kinderen die nog veel jonger zijn dan zij, dan vind ik dat wel een potentieel probleem. Maar ik kan wel goed volgen wat jij schrijft. Misschien moet ik er voorlopig juist heel blij mee zijn.
Ik zou daar zelf geen probleem in zoeken, misschien heeft ze dit tijdelijk even nodig? Het voelt veilig voor haar en ze heeft er plezier, dat lijkt me voor dit moment dan prima. Je zou het ook als kwaliteit kunnen zien dat je dochter zo leuk, lief en zorgzaam met jongere kinderen kan spelen, ook iets moois toch? Misschien dat ze later zelf weer tot de conclusie komt dat een wat gelijkwaardiger contact ook leuk of leuker is. En misschien blijft ze jongere kinderen leuker vinden, ook prima toch. Mijn dochter (ook 6 & groep 4) zit op Montessori onderwijs waar ze in combigroep 3/4/5 zit, en ze is van mij vrij om te spelen met wie of welke leeftijd ze wil. Haar school is ook heel erg gericht op 'iedereen mag zichzelf zijn' er wordt ook niet/amper gepest gelukkig, niemand buitengesloten, echt iedereen speelt met elkaar. Voordeel bij haar is ook wel dat ze cognitief en sociaal-emotioneel ongeveer in dezelfde mate voorloopt, meestal speelt ze met kinderen tussen 1 en 2,5 jaar ouder. Zolang ze ook nog met leeftijdsgenootjes omgaat (bij sport) en jongere kinderen (binnen mijn vriendengroep is ze het oudste kind, en haar half-zusje is 1) vind ik het alleen maar positief als je weet hoe je leuk om kunt gaan met verschillende leeftijden.
En voor later, ik heb zelf op de middelbare school een jongen in de klas gehad die 2 klassen had overgeslagen. Dat matchte niet, in de brugklas speelde hij nog met autootjes op tafel, en in de bovenbouw toen wij serieuzer huiswerk maakten in een tussenuur rende hij dan nog rondjes. Dus vanuit die ervaring zou ik zeggen dat 1 klas overslaan sociaal-emotioneel de max is als dat niet meegroeit. Maar tegenwoordig heb je ook nog soms tussenjaren voor kinderen die cognitief al wel aan middelbare school toe zijn maar sociaal-emotioneel nog niet. Misschien dat zoiets in jullie woonplaats is (bij ons wel, sinds kort) en dat die mogelijke optie misschien geruststelt? En volgens mij gaat sociale ontwikkeling ook wel in sprongen, dus wie weet wat er allemaal nog verandert.
Ik snap dat het geen garantie is maar een grotere kans. Blijkbaar heb ik het mis haha. Misschien ook makkelijker bij jonge kinderen?
Mijn kinderen zijn ook jong geweest. Het zal ook per kind verschillen. Hier maakt het weinig uit, mijn kinderen kiezen graag zelf hun vrienden/vriendinnen uit en doen dat vooral op basis van interesses, heb ik het idee. Naast dat het kinderen moeten zijn die mensen in hun waarde laten, dus geen kinderen die anderen vaak beledigen of heel erg pesten ofzo, daar kunnen ze allebei slecht tegen. Bij mijn kinderen lopen de interesses erg uiteen. Zo houdt mijn oudste erg van actieve dingen doen, dus zoekt ze (niet per se bewust) kinderen die dat ook leuk vinden. De jongste houdt enorm van paarden (meer nog dan de oudste ) en speelt dus graag met kinderen die dat ook hebben of op z'n minst begrijpen. En dat zijn dingen die vanzelfsprekend niet samenhangen met een bepaalde cognitieve ontwikkeling oid.
Interesses en karakter inderdaad. Hier zal nooit gespeeld worden met een druk kind om een voorbeeld te noemen.
Onze zoon speelt eigenlijk met iedereen die aardig is. Met andere kinderen wil hij ook proberen maar kinderen die pesten, of gekke dingen doen die niet horen blijft hij uit de buurt. Een speciale voorkeur heeft hij niet, speelt zo wel met jongens als meisjes. Volgens mij kiest hij meer op zijn gevoel uit dan echt overeenkomsten.
Bij mijn kinderen varieerde/varieert het erg met wie ze omgingen, van 2 groepen lager tot twee groepen hoger. Zolang het klikt of ze gezamenlijke interesses hebben, vind ik het prima. Ze zaten ook in combiklassen en dan is het toch al meer gebruikelijk. Mijn dochter had wel erg weinig meisjes in de klas, toen is ze op scouting gegaan. Daar heeft ze ook nog wat meisjes leren kennen met wie ze ook buiten Scouting en school omging. Misschien is zoiets ook leuk voor je dochter? Daar zitten ze ook in groepen tot zo’n 3 jaar leeftijdsverschil bij elkaar. Daarnaast ging ze ook om met meisjes uit parallelgroepen.
Hier een vergelijkbare situatie wat betreft leeftijd/groep en weinig aansluiting vinden. Zoontje is geregeld het pispaaltje in de klas. Hij is sociaal gezien niet altijd het meest handig (al zit er wel duidelijke groei ook in dat stukje ontwikkeling) - anderen snappen hem niet altijd of kunnen zijn ideeën niet volgen en zelf wilde hij zo graag erbij horen dat ie door de clown uit te hangen net over de grens ging van wat anderen leuk vinden waardoor het een averechts effect had. Hij is nog steeds zoekende. Heeft een tijdje geregeld (elke twee weken) speelafspraakjes gehad met kinderen van zijn klas maar sinds pakweg oktober helemaal geen een meer. Hij lijkt het te hebben opgegeven binnen zijn klas maar ik zie ook niet dat hij een klik heeft met een of meerdere kindjes uit een andere klas/groep. Op school in de pauzes gaat het allemaal wel heb ik het idee maar hij heeft op dit moment geen behoefte om een van zijn klasgenoten na school ook nog te zien. Als hij naar me toe zou komen met de mededeling af te willen spreken met een kindje uit groep 1 zou ik misschien ook raar staan te kijken maar hem lekker laten. Als hij bij dat kindje zichzelf kan zijn dan prima. Wat dat betreft sluit ik me aan bij NiekeKris.
Mijn zoon is dit jaar op een andere school begonnen in een fulltime hb-groep. Hij vindt de lessen veel interessanter, het tempo fijn, de juffen prettig en hij heeft nieuwe vriendjes, allemaal positief, maar waar hij compleet dwars van wordt, is het huiswerk. Op zijn vorige school kreeg hij geen huiswerk, leerwerk moest hij in de klas zelf doen (max. 2 topotoetsen per jaar ofzo en van tijd tot tijd wat dicteewoorden) en of hij dat nou wel of niet deed, echt heel veel maakte het niet uit, want je rapport werd met wat balkjes weergegeven etc. Hier krijgt hij dus bergen stampwerk, maar ook dingen als een werkstuk schrijven en de lat ligt hoog, het moet aan behoorlijk wat voldoen. Helaas heeft hij nog steeds dezelfde instelling als op zijn vorige school, daar kwam hij er toch wel, al voerde hij geen klap uit. Pfff, dus het is echt een strijd om hem zijn huiswerk te laten maken, het niet af te raffelen enz. Hem op zijn bek laten gaan hebben we ook al gedaan, dan is hij boos op het resultaat, zegt de volgende keer wel op tijd te beginnen, houdt dat 2 dagen vol en daarna begint het van voor af aan. Hebben jullie hier ook ervaring mee, hoelang duurde het voor je kind accepteerde dat het ergens wat voor moest doen en/of deed het ook?
Ik vraag me af of het een kwestie is van accepteren. Ik denk dat hij moet leren leren. Hoe start je huiswerk, werkstukken en het leren van toetsen. Hoe plan je het in en hoeveel tijd heb je er voor nodig. Hoe maak je het inzichtelijk. Als daar namelijk sprake van is kun je hem in het diepe gooien maar dan is de frustratie zo hoog. Dan laat je hem iets doen wat niet kan.
Daar helpen we hem bij hoor, maken een planning, overhoren enz., maar het liefst wil hij geen hulp, hij zegt dat hij het gaat doen en doet dan gewoon wat anders, zoals gamen en hij maakt er elke keer weer een drama van. Of hij verzwijgt gewoon dat hij huiswerk heeft, is het kwijt, weet ik wat. En elke keer een hele klaagzang.