Ik vraag me af hoe dit bij jullie zit? Ik ben nu 12 weken zwanger. Dus kan nog wel wat hebben... Mijn partner is iemand die op zijn van uitgaan houdt. Normaal gesproken, voor mijn zwangerschap, ging ik altijd mee. Gedurende mijn zwangerschap is het nu een aantal keer voorgekomen dat hij plannen had gemaakt om uit te gaan. Hij vraagt me altijd mee! Maar toch voelt het soms als egoisme van zijn kant want ik voel me niet altijd kiplekker. En weet niet of ik het aankan om het heel laat te maken. Vanavond is er een een groot feest waar hij dus heen wilt met vrienden. Uiteraard vroeg hij nu weer: 'Ga je mee? Het gaat wel laat worden'. Heel leuk en aardig, maar voel me dan toch in een hoekje gedrukt. Want als ik niet mee ga omdat ik me niet lekker voel of het niet aan denk te kunnen.... Hij gaat toch wel uit vanavond. Tenzij ik echt ziek ben of echt niet lekker! Als ik wel mee ga weet ik niet hoe lang ik het trek en wil de avond niet verpesten voor de rest. Mijn vriend is iemand die denkt: Nu ben je nog niet zo ver en heb je nog geen buikje, dus nu kunnen we nog uit gaan. Ik verwacht van hem dat hij ook niet meer uit gaat wanneer ik iets verder ben in mijn zwangerschap. Dat vind ik wel zo eerlijk. Nu vraag ik me af hoe dit bij jullie zit : Want ik heb soms echt zoiets van: HALLOOOOO....moet ik alles maar opgeven en jij niet?
Assi: Mijn man laat ook geen dingen voor mij. Dat hoeft ook helemaal niet, vind ik. Ik ben zwanger, hij niet. Als hij liever bij mij blijft ipv weg te gaan ben ik in mijn nopjes, maar als hij wel weg wil ook goed. Hij voelt zich immers niet ziek. Ik kan me voorstellen dat jij het liever anders ziet, maar daar zul je dan wel samen uit moeten komen. Hij blijft natuurlijk dingen houden die hij graag wil zonder de beperkingen van een zwangerschap. Liefs
wij zitten met precies hetzelfde, mijn man gaat graag een biertje drinken met onze vrienden, ik kan ook niet meer mee, en ik baal er ook stevig van dat hij nog wel elk weekend gaat zonder aan mij te denken, hij wil het pas minderen cq opgeven als de kleine er is, niet eerder en bij hem is er geen discussie mogelijk, hij ging eerst 2 keer (op vrijdag en zaterdag) en nu na veel zeuren gaat hij "nog maar" 1 keer en hij geeft aan dat het elk weekend hetzelfde gezeur is en dat hij mij al tegemoet is gekomen door nu 1 keer te gaan. meid, ik begrijp je precies, mannen ervaren het heel anders, ik hoop dat er nog goeie tips komen. en wat er ook inderdaad al gezegd is, je man is niet zwanger of ziek dus om hem nu tegen te houden, dat kan ik ook niet maar leuk vind ik het niet.
Ik snap jullie beiden! Enerzijds wil ik hem niet verbieden om de leuke dingen te laten.. Aan de andere kant vind ik het oneerlijk dat ik alles moet laten omdat het niet gaat en hij wel vrolijk door blijft stappen. Ik ben dan wel zwanger, maar we zijn het wel samen geworden (ook al was het niet gepland, wel zeer welkom). Ik moet zeggen dat hij graag wilt dat ik elke keer meegaan. Want de vorige keer zei hij wel tijdens een discussie over dit onderwerp: 'Ik voel me lullig als jij thuis moet zitten daarom wil ik dat je meegaat, daarom vraag ik je ook mee'. Mymiracle, ik zou het persoonlijk niet trekken als mijn mannetje pas na de zwangerschap zou minderen met uitgaan e.d. Dan zou hij echt flinke ruzie met me krijgen. Zo stom ook he. Als ik eraan denk dat ik vanavond tot laat in de nacht uitga...bah! Maar als ik eraan denk dat ik dan zielig alleen thuis zit.. Ach, misschien moet ik nu gewoon lekker aan mezelf en mijn kindje denken.
Ik vind dat op zich wel moet kunnen dat partner op stap gaat. Hij vraagt je immers ook netjes mee. Wat betreft het minderen als de kleine er is, ik zou juist blij zijn dat hij dan wel wat meer thuis blijft is dan toch fijner. Zou het minder leuk vinden als hij dan zegt, aju ben er vandoor doei.
Ja, ik heb hem net al gezegd dat hij misschien maar zonder mij moet gaan. Ik heb op dit moment niet zo een zin om uit te gaan. Waarop hij zei: Kijk het vanavond maar aan, als je het niet trekt gaan we niet. Sowieso ga ik met eigen auto zodat we naar huis kunnen wanneer jij het niet meer trekt. Dus dat is wel weer heel lief.
Die van mij heeft net tegen me gezegd dat hij nu niet meer weggaat, totdat de kleine er is en dan nog ehel sporadisch. Ik heb het een tijdje vervelend gevonden dat hij ging en dat werkte echt averechts. Daarna genoot ik er eigenlijk wel van als hij een avondje wegging en toen wilde hij niet meer. Nu is hij gisteren naar een vriend gegaan. Ik heb gevraagd of hij dan wil blijven slapen, zodat ik ook lekkerder slaap. Hij begint nu wel in te zien dat het niet zo leuk is als hij vaak weg is. Ik heb hem dat alleen wel zelf in laten zien.
Misschien scheelt het bij de TS toch dat ze ook nog niet zo lang zwanger is. Voor mijn man begint het nu ook pas wat "te leven". In het begin, als er nog niks te zien of te voelen is, is het voor jezelf al nauwelijks te bevatten, laat staan voor een man. Dat terzijde snap ik je helemaal... Aan de ene kant wil je je man niet beperken, aan de andere kant wil je ook niet steeds gaan zitten zeuren.. Je wil eigenlijk dat hij thuis blijft, en als hij dat dan doet voel je je schuldig... En als hij weggaat voel je je zoooo zielig en in de steek gelaten... Dat is tenminste mijn ervaring... Nou gaat mijn man niet zo vaak op stap, hooguit een keer een biertje drinken bij vrienden... Maar goed, hier zijn weer andere dingen... Ik zou het voor nu even laten rusten en er op een later tijdstip op terug komen. Als het voor je man ook wat meer werkelijkheid word, zeg maar... Misschien dat hij dan ineens wel het licht ziet...
Tjah, ik zie geen reden waarom je man niet uit zou kunnen gaan. Omdat je zwanger bent vind ik niet dat je hem dat kan ontnemen. Uiteraard, als het wekelijks zou zijn zou het misschien een beetje te veel van het goede zijn omdat jij dan niet mee gaat. Maar verder denk ik, ach meid laat je vriend toch lekker op stap gaan. Heb je naderhand leuke verhalen/roddels Maar goed, dat is persoonlijk. Ik ben er erg makkelijk in. Voor mij is een relatie elkaar ruimte geven dus ook lekker uit laten gaan.
Ik heb net zo'n vriend die erg graag uit gaat met zijn vrienden. Ik trek dat nu absoluut niet veel te moe misselijk enz. Hij baalt er verschrikkelijk van dat ik niet mee kan/wil. Het is nu even niet anders. over een paar weken krijg ik als het goed is de energie terug en weet ook iedereen dat ik zwanger ben (zal er dan dus meer begrip voor hebben als ik vroeger naar huis wil). Voor nu, vriendlief gaat alleen of we gaan vroeg naar huis. Ik vind het trouwens wel lekker hoor even alleen thuis zijn, lekker in bad, bankhangen, programma's kijken die ik leuk vind enz. Ik ben ook sociaal werker dus in het weekend sowieso wel lekker omn even alleen te zijn. Als mijn vriend niet wil gaan omdat ik niet fit ben voel ik me namelijk schuldig, ook als ik meega en vroeg naar huis ga voel ik me schuldig. Dus gaat ie lekker alleen. Problem solved. Vind het ook een beetje ego om hem te verbieden om te gaan als ik zelf niet wil of kan. Dat is zijn keuze. Vanavond blijft ie lekker thuis en dat komt helemaal uit hemzelf. Ben sowieso niet zo claimerig wat betreft mijn vriend. Je moet elkaar wel de ruimte geven voor eigen behoeften e.d.
Hoi Bloem, ik zit ook in de Sociale sector en zit ook continu in de drukte (ik ben Jongerenwerker). En ik snap je, hoor. Ik zei net ook tegen: Ga maar hoor, schat. Want ik heb vandaag toch echt wel zo een lekker-hangen-voor-de-tv-dagje Lekker chips erbij, drinken...hangen voor de tv...inderdaad...lekker een avondje voor mezelf. Want zo vaak gaat hij ook niet meer weg. Ik heb het even laten bezinken..en kijk er nu ineens veel beter tegenaan.
Mijn vriend snapte het in het begin ook niet zo goed. Je bent ineens heel moe, voelt je verantwoordelijk voor dat kleine wezentje. De meeste mannen hebben dat nog helemaal niet. En hij gaf ook eerlijk toe dat hij niet snapte dat ik ineens zo moe kon zijn!
eerlijk ik weet niet wat ik zou doen, nou zijn wij moslims en gaan niet uit, als we uitgaan is het samen ergens wat eten, of een romantische wandeling maken ofzo, maar niet in een volgeproppte kroeg ofzo, is ook niet erg gezond denk ik voor het kind? maar goed, buiten mijn religie om gesproken, jullie zijn samen zwanger geworden, dus moet hij jouw ook tegemoet komen, jullie kunnen toch ook gewoobn gezellg samen een filmpje pakken ofzo, waarom gelijk zo groots een heel feest erachteraan, tenzij jij dat dan ook aankan, dat is dana nders, als hij een keer in de zoveel tijd gaat, prima, maar elk weekend waar is dat voor nodig?
Je wil weten hoe het bij anderen gaat.. Nou ook bij ons is het regelmatig een issue hoor... Mijn vriend ging voor ik zwanger was echt nooit zonder mij weg, als we gingen dan gingen we samen. In het begin van de zwangerschap zijn we een paar keer samen geweest, maar als ik dan om een uurtje of 2-3 weg wil en hij heeft alcohol op dan is hij bijna niet meer mee te krijgen. Dat vond ik dus echt heel vervelend. De laatste 2-3 maanden is hij (ik denk zo'n 4-5 keer totaal) zonder mij geweest. Ik zou er niet aan moeten denken dat het écht elk weekend was ofzo. Dat zou ik niet kunnen accepteren, omdat ik óók zou willen en daarnaast omdat ik slecht alleen kan zijn en voel me hier behoorlijk 'opgesloten' omdat we niet meer midden in de stad wonen zoals vroeger. Dus hij gaat nu nog zo'n 2-3 keer per maand en daar kan ik mee leven. De eerste 2-3 keer hebben we er echt ontzettende ruzies over gehad achteraf. Echt op het punt gestaan uit elkaar te gaan bijna. Nu zie ik in dat het toch ook wel egoistisch van mij is, het (de baby en zwangerschap) is voor hem nog steeds allemaal wat abstract en juist als ik hem dwing thuis te blijven werkt dat niet. Ik merk wel dat hij de laatste weken steeds weer vaker thuis blijft bij mij, zonder dat ik daar om vraag ofzo. De baby is er voor hem echt al een beetje begin ik te merken. Hij beseft zich nu pas dat ie papa wordt volgens mij Hij heeft ook aangegeven dat als de baby er is hij er de eerste maanden sowieso niet eens behoefte aan zal hebben en we daarna eventueel juist een keer met zn 2tjes naar iets leuks kunnen gaan. Ik denk dat het belangrijk is dat je veel over dit soort dingen praat, wij hebben de ruzies altijd goed uitgepraat en ik ben echt in gaan zien dat ik het bijvoorbeeld grotendeels niet wilde omdat mijn moeder het afkeurde. Hoe belachelijk eigenlijk We zijn tot een goede tussenweg gekomen en ik laat hem wat meer los, dat werkt voor beide prima. Ik gun hem zo af en toe een avondje plezier en hij beseft dat ik het fijn vind als hij thuis is en houdt daar rekening mee. En juist nu we daar niet zoveel ruzies meer over hebben drinkt hij ook een stuk minder en is hij vroeger thuis
^^ Hier sluit ik me bij aan! In het begin van mijn zwangerschap ben ik nog wel eens meegegaan (ook niet altijd hoor), maar later werd dat toch minder. Toen ging ik alleen af en toe nog een avondje naar de kroeg hier in 't dorp (daar is 't nooit zo druk dat je opgepropt staat, en ook geen harde muziek). Mijn vriend is ook regelmatig zonder mij gegaan en dat vond ik helemaal niet erg....
Bekijk het ook eens van zijn kant: De vader is niet misselijk of moe, dus geen wonder dat hij niet elke avond thuis op de bank wil zitten. Probeer te genieten van de tijd die je nu voor jezelf hebt, door een vriendin uit te nodigen, lekker lang te bellen, een film te kijken die hij toch niet wil zien, etc. Die tijd voor jezelf zul je nog hard gaan missen als je kleine er is, dus geniet ervan zo lang he tnog kan! Ondertussen kun je hem natuurlijk best vragen om rekening met je te houden en bv af te spreken hoeveel dagen of avonden je samen wil zijn, en dingen te verzinnen die je wel samen kan doen (buiten de babydingen om!). Want het hele weekend me-time is natuurlijk ook een beetje teveel van het goede...
Ik herken het wel een beetje van die mannen Die van mij moest de eerste week erg wennen dat ik steeds zo moe was en vroeg naar bed wilde. 2 avonden in de week is hij weg voor school en trainen maar de andere avonden komt hij lekker mee naar bed. TV aan, soms de laptop mee. Als ik de verhalen zo lees..heb ik wel erg veel geluk met de mijne....nou ja....hehe in dit geval dan.
Goed geformuleerd! Ik heb veel aan jullie berichten. Doet me toch even met beide benen op de grond staan en dat heb je soms wel nodig met al die gierende hormonen door je lijf. Wat mij betreft gaat hij vanavond lekker naar dat feest. Zoals je zelf al zegt: ik zal die tijd voor mezelf straks nog wel missen (en ik hou er juist van om op mezelf te zijn)
Gelukkig heb je er wat aan, ik moet opeens aan een voorval van een tijdje terug denken.... Mijn ouders kiezen altijd partij voor mij in ruzies met mn vriend. Maar mijn vader is degene die mij juist een paar maanden geleden even wakker schudde. Ik was boos en eigenlijk helemaal overstuur naar mn vader toegegaan en ik was écht van plan te kappen met mn vriend omdat hij met een vriend uit was geweest en pas rond 5-6 uur thuis was gekomen. Mijn vader was in eerste instantie boos op mn vriend 'wat een klootzak' want tsja, niemand mag z'n dochter verdriet doen. Maar toen stelde ie mij de vraag (nadat ik helemaal uitgetierd en gescholden was) wat er nu eigenlijk aan de hand was, deed mn vriend dit dagelijks/wekelijks? Of was hij vreemdgegaan? Of had hij te veel geld opgemaakt ofzo? En toen besefte ik me dat ik eigenlijk geen goed antwoord kon geven, want dat was allemaal niet het geval! :S Mijn hormonen speelden achteraf gewoon mee en zoals ik eerder noemde, ik besefte me dat het ook kwam door het voorbeeld dat ik van mn ouders kreeg/krijg. Mijn vader mag nog niet eens een boodschapje doen zonder dan mijn moeder weet waar ie zit en hoe laat ie thuis is