3 jaar geleden is mijn vader overleden. Hij had kanker. Zijn overlijden is op een meest verschrikkelijke manier gebeurd. Veel dingen weet ik niet meer. Ik had pas een gesprek met mijn moeder en zus. Daar kwamen bepaalde details weer naar voren. Ik weet het weer. Het lijkt alsof ik 3 jaar lang oogkleppen op heb gehad...??? Voor de buitenwereld ben ik of lijk ik een altijd vrolijke vrouw. Ik kom geloof ik ook wat hard over. Maar van binnen ga ik kapot. Niemand weet de details behalve moeder,zus en mijn man. Die waren erbij. De laatste tijd zit ik niet lekker in mijn vel. Ik vergeet veel..thuis en op mijn werk. Overal. Krijg nogal vaak op mijn donder op het werk. Ik moest ook 2 weken na mijn vaders overlijden weer aan het werk van de baas. Toen heb ik mijn masker maar weer opgezet. Volgens mij ga ik mezelf tegenkomen nu.
Ik bedoel dus..kan het ermee te maken hebben?? Ben zo verstrooid... Misschien door de herinneringen en verwerking
Dikke knuffel voor jou! Misschien een goed idee om eens naar een psychiater te gaan, zodat je het door kan praten?
ik denk wel dat dat kan, iedereen verwerkt zoiets op een eigen manier. en bij de 1 komt het er gelijk uit en bij de ander duurt het een tijdje. ik zou er idd wel wat mee doen, voor je jezelf en je baan straks kwijtraakt
Je bent echt niet gek of raar ofzo. Rouwverwerking komt wanneer jouw lichaam of geest daar klaar voor is. En soms is het bijv je lichaam die het eerste is die protesteert. En soms je geest. Afwezig zijn is helemaal niet vreemd. Je kijkt nu zo anders tegen dingen aan die voor andere mensen vanzelfsprekend zijn. Je hebt zoveel gezien wat niet ontzien kan worden. Wat weten anderen van hoop en lijden. Van wil en hoop in het leven. Als je dit soort heftige dingen meemaakt is het bizar dat je uberhaupt nog kunt functioneren. Verwerking komt wanneer het daar is, in brokken en stukken. Soms vergeet je dingen, omdat je er nog geen ruimte voor hebt. Omdat het te pijnlijk is, te heftig. Herinneringen waar nog geen plaats voor zijn. Het komt vanzelf, maar geef het de tijd. Je beschermt jezelf onbewust door niet alles meteen helder te hebben. Het is ook zo heftig. Zo existentieel.
Wat vreselijk dat het einde zo naar was. Geef jezelf inderdaad de tijd en wat al gezegd is misschien een therapeut opzoeken. Op dit moment zit ik zelf ook in een rouwproces, mijn psycholoog zei dat het voor iedereen anders is en er op een ander moment uit kan komen. Heel veel sterkte met het verwerken van je verlies!
je hersens kunnen zeker tramatische dingen blokkeren uit zelfbescherming. dit kan een groot deel van je leven bepalen zonder dat je precies weet wat er gebeurd is. met therapie of praten kunnen dingen op zijn plek vallen en dingen naar boven komen die je liever niet wilt weten. zo ben ik zelf ontvoerd en sexueel misbruikt op mijn 9e. ik weet langzaam steeds meer. het mes op me keel, het mee moeten lopen naar de bosjes en het lange gras, de plek kan ik zelfs aanwijzen, daarna weet ik een paar handelingen en dan wordt het zwart. het eerst volgende wat ik kan herrineren is dat ik geschokt naar huis oop, me kamer op vlugt en me vies en erg bang voel. bang dat ooit iemand het komt te weten want het was me op me hard gedrukt dat ik het beter niet kon laten merken-vertellen. dit heb ik ook pas gedaan op me 18e toen ik instorte. heb der ptss door gehad en ben er eindelijk uitgeklommen. toch bepaald het een groot deel van me leven, wie ik ben en wat ik doe. Nog steeds weet ik niet waarom ik een deel gewoon niet kan herrinneren. was ik bewusteloos, was het te pijnlijk om te herrineren? ik weet het niet. blijkbaar willen mijn hersenen niet dat ik het weet en misschien maar goed ook. iedereen ervaard dingen anders. 10 personen op de zelfde plek ervaren en herrineren vaak toch dat zelfde totaal anders. raar, nee zeker niet. je onthoudt wat je belangrijk vind, grappig of ontroerend. dit is voor iedereen persoonlijk. wat de een schokkend vind is voor de ander best mee te leven.