Ik zit ergens mee, en misschien zie ik ze wel vliegen maar wil toch eens vragen wat jullie hiermee zouden doen.. Ik heb een vriendinnen groepje met 4 meiden, altijd erg gezellig geweest. Sinds de geboorte van onze jongste is er echter wat veranderd. Een van de meiden lijkt momenteel helemaal geobsedeerd te zijn door mijn jongste M. De eerste tijd viel het mij niet zo op, maar de andere meiden hebben mij erop aangesproken en nu zit ik te bedenken of ik er wat mee moet doen of niet. Ze pakt hem altijd direct, verschoont hem,wilt hem in slaap wiegen. Als iemand anders hem heeft zegt ze: Waarom heb jij mijn baby? Zelfs als ik hem heb zegt ze: Zo jij heb hem wel genoeg gehad geef maar even aan mij. Normaal gesproken ben ik niet de persoon die dat heel erg vind, vind het altijd leuk als een van mn vriendinnen even met hem wilt knuffelen en ik was zo druk met hem dat de toon waarop me ontgaan is en het me niet zo is opgevallen tot een paar weken terug. Nu waren er de afgelopen weken (nu nog) zorgen om zijn groei, het gaat niet heel erg goed maar daar zijn wij natuurlijk flink mee bezig samen met een kinderarts en we laten het misschien niet altijd merken maar natuurlijk maken we ons zorgen en kost het ons veel tijd en energie momenteel. Die vriendin maakt zich ook zorgen, heel erg, bijna ziekelijk. Ze had voorgesteld aan de andere meiden om als een soort interventie naar me toe te gaan, en me voor blok te zetten. Want mijn borstvoeding is niet goed, en ik moest per direct stoppen want daarom groeit hij niet goed. Mijn vriendinnen hebben haar natuurlijk meteen afgekapt! Die wisten dat ik me er vreselijk door voelde en ik onzeker was geworden. Maar volgens haar moest er per direct iets gebeuren, gelukkig konden de andere meiden haar stoppen. Elke dag heeft ze het er over, en nu zegt ze zelfs: Als ze er niets aan doet vind ze hem straks nog dood in zijn bed hoor! Wij doen er natuurlijk alles aan, maar brengen dat niet zo op de voorgrond. Toch heb ik haar verteld dat we bij de arts lopen, zijn advies volgen. Kunstvoeding hebben geprobeerd maar daar groeit hij ook amper mee ect. Ze accepteert het gewoon niet, staat soms zomaar voor de deur dan wilt ze hem overnemen met alles. aankleden,verschonen,verzorgen.. iedereen kat ze af die hem vast heeft ect Ze heeft zich een aantal jaren terug onder druk van haar ex laten steriliseren, de andere meiden denken nu dat ze daar misschien last van heeft. Zaterdag waren we op verjaardag en opnieuw maakte ze nare opmerkingen tegen mij, maar ook tegen bijv mijn schoonzus die hem vast had. Mijn andere vriendinnen weten dat ik ontzettend twijfel om er wat van te zeggen, ik weet niet goed hoe en of het wel nodig is, misschien bedoelt ze het wel heel lief? Al komt het op andere dus niet zo over. Het voelt echt ontzettend rot, dat een altijd lieve vriendin ineens zo veranderd is en me een trap van achteren wilt geven en me een soort van in de schoenen wilt schuiven dat ik geen goede mama ben en dat hij daarom slecht groeit.
Misschien rammelen haar eierstokken en maakt zij zich oprecht zorgen om jou en de kleine en uit dit misschien een beetje overdreven.
Voel jezelf niet aangesproken het zit waarschijnlijk in haar Misschien toch eens vragen en of iets zeggen voordat de vriendschap stuk gaat Succes Weet niet zo goed wat je er verder mee aanmoet.
Ik denk idd wel dat ze zich oprecht zorgen maakt, maar ze maakt het nu wel heel groot zeg maar. Zou je daar wat van zeggen of haar in haar waarde laten? Kan haar ook wel ergens begrijpen, als je toch nog een kindje had willen krijgen maar het door de druk van een ander niet meer kan, of tenminste niet zomaar meer
Wat ik denk ik zou doen is haar een stap voor zijn en als je binnenkomt de kleine geeft en zegt nou jij wil vast wel een luier verschonen oid. Kijken hoe ze dan reageert misschien word ze dan milder. de kleine moet dan alleen niet slapen ofzo Of haar juist om hulp vragen
Ben ik de enige die het ongezond vindt klinken? Ik vind het meer dan een beetje overdreven. Sterker nog, ik denk dat ik een heel goed gesprek zou hebben met deze vriendin en als ze niet tot inkeer komt, zou ik de vriendschap afkappen. Het klinkt in mijn oren best obsessief namelijk.
Dat is ook een optie, maar omdat ik eigenlijk geen hulp nodig heb vind ik dat zo vreemd staan haha. M. is een heel lief en tevreden kindje wij hebben een mooi ritme en houden hem verder goed in de gaten snap je wat ik bedoel?
Dat is idd wat de andere meiden nu ook inzien en me daarom hebben aangesproken. Sinds twee weken valt het mezelf ook op en nu ben ik dus aan het bedenken als ik dat gesprek aan ga, wat ik dan moet zeggen
Zo denk ik er eerlijk gezegd ook over. Klinkt niet gezond dit. En als ik heel eerlijk ben zou ik het zws al afkappen. Een vriendin zou zoiets niet doen, zeker niet als ze weet hoe jullie er al bovenop zitten. Maar dat is persoonlijk natuurlijk.
Snap er ook niks van, zo ken ik haar helemaal niet. Bij de andere twee heeft ze dit nooit gedaan. Aan de ene kant denk ik ook afkappen, maar aan de andere kant denk ik stel dat het helemaal niet goed gaat met haar psychische dan wil ik haar graag helpen om er vanaf te komen of ieder geval erop wijzen dat ze misschien wat hulp nodig heeft met het verwerken van het e.a
Waarom afkappen? Ga eerst het gesprek gewoon aan. Met een goede vriendin zou dat nl geen probleem moeten zijn. Geef aan wat je opvalt, wat het met je doet en vraag of zij ergens mee zit waarmee je haar eventueel kan helpen. Wie weet is zij zich daar helemaal niet bewust van.
Ik zou haar gewoon zeggen dat het gedrag je op is gevallen en haar vragen waar het vandaan komt. Speculeren kan altijd, maar uiteindelijk is zij de enige die het antwoord heeft.
Gewoon is het niet in ieder geval. Zou je haar niet is gewoon kunnen vragen of het wel goed met haar gaat? Omdat het je is opgevallen dat ze zo met jullie zoontje bezig is? Lastige situatie maar zou het niet te lang laten kabbelen dat is voor geen enkele partij fijn.
Als je het vervelend vindt dan moet er iets van zeggen. Maakt het je niets uit dan zou ik het laten gaan, ze doet er niemand kwaad mee. Wat voor nare opmerkingen maakt ze eigenlijk?
Waarom stond haar ex erop dat ze zich liet steriliseren? Blijkbaar zit er dan toch iets niet goed. En dat ze nu ineens zo reageert kan best zijn dat ze nu pas doorheeft dat ze nooit zelf kinderen kan hebben. Ik zou er wel wat van zeggen maar proberen om het voorzichtig te brengen want ze komt labiel over. Als dat niet zou helpen dan maar de harde weg en gewoon ermee kappen tot ze zichzelf met hulp weer onder controle heeft.
Ik schrik er van eigenlijk, ik vind die bemoeienis te ver gaan. Ik zou denk ik de boot bij haar meer gaan afhouden, misschien voorlopig wel volledig tot jullie zelf meer rust hebben. Als het om mijn kinderen gaat, word ik echt heeeel kriebelig van claim-gedrag en bemoeienis. Adviezen en tips? Tuurlijk! M’n kind zomaar gaan verschonen? Neen! Zeggen wat ik moet doen en laten omdat anders m’n kind dood in bed zal liggen? Echt níet, dan hoef ik voorlopig even niks meer te horen. Een gesprek zou ik er best over kunnen hebben, maar alleen als daar energie voor is. Ik heb een claim-vriendin gehad die echt al mijn grenzen over ging, een gesprek kostte zóveel energie en leverde niks op, dus een tweede gesprek ben ik niet aan begonnen.
Dit! Klinkt echt heel ziekelijk. Ik ben misschien een zeikerd, maar ik zou het al niet prettig vinden als iemand zegt WAT DOE JE MET MIJN BABY? Ehhhh er zit niks van jou bij....
Nou, ik schrik hier inderdaad ook wel van. Ze klinkt erg obsessief. Hallo, het is wel jouw kind en jij hebt het laatste woord. Als zij advies wil geven of wil helpen, kan ze dat ook op een normale manier doen. Dat ze zelf misschien graag een kindje wil, rechtvaardigt niet dat ze het jouwe maar mag claimen! Ik zou denk ik één keer in gesprek gaan en je bezorgdheid uiten, en duidelijk je grenzen aangeven. Leg haar uit dat de situatie van je zoontje natuurlijk niet optimaal is, maar dat je er genoeg aan doet en het onder controle houdt voor zover mogelijk (dus dat je echt wel contact met professionele artsen hebt). Ik zou ook wel positief zijn dus benadrukken dat het leuk is als ze eens langskomt en je zoontje knuffelt. Dat je dat echt waardeert, maar dat dat voor nu voldoende is. Bepaalde taken horen nu eenmaal bij jou als moeder. Mocht ze na zo'n gesprek nog niet in dimmen, zou ik dit duidelijk aangeven ("ik heb gevraagd of je mijn zoontje wat meer kan loslaten, maar...") En daarbij afstand gaan houden. Je hebt nu genoeg aan je hoofd, je moet je energie nu op je zoontje richten. Een obsessieve vriendin gaat je daar in niet helpen. Kies dus voor jezelf en je zoontje. En bedenk ook wat voor signaal je afgeeft als je er nooit iets van zegt. Stel dat ze steeds verder gaat? Komt dan over een paar maanden alles eruit, terwijl zij het niet verwacht? Waar trek jij de grens?