Sinds zijn zwangerschap en na de bevalling ben ik qua gedrag erg veranderd. Normaal vond ik altijd alles wel best, kwam niet voor mezelf op, gaf m'n mening nauwelijk. Nu, na de bevalling, zeg ik alles wat me niet zint. Of het nou over de kleine gaat, over het huishouden of weet ik veel wat. Overal heb ik nu een mening over. Ook op het werk trek ik nu m'n bek open. Persoonlijk vind ik het fijn dat ik meer m'n mond los durf te trekken, vooral op het werk liet ik vaak over me heen lopen. Maar wat minder is, is dat mijn vriend dit totaal niet van mij gewend is. We hebben erg veel ruzie, meningsverschillen, ik heb overal een weerwoord op. Ik snap enigzins wel dat ik veranderd ben, je hebt natuurlijk een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor de kleine, je (ik in ieder geval wel) wilt alles op orde hebben. Maar ik heb er echt veel ruzie over met mn vriend, en dat vind ik echt klote. Het gaat echt super slecht zo! Ik irriteer me echt aan heel veel dingen, aan dingen wat me eerder geen donder interesseerde.. nu doe ik daar moeilijk over, en m'n vriend kan daar moeilijk mee om gaan! Hebben jullie hier ook last van (gehad) ? en hoe gingen jullie mannen er mee om? Dank jullie wel alvast voor de reacties!
Ik merk het ook wel aan mezelf dat ik feller ben en sneller geïrriteerd door iets. Ik probeer er op te letten of het wel reëel is en probeer de rem op mezelf te zetten als ik van mezelf vind dat ik onzinnig reageer. Je hoeft je mening natuurlijk niet te onderdrukken, maar misschien op een andere manier proberen te brengen (zodat het voor een man te begrijpen is ).
bij veel dingen denk ik bij mzelf, is dit het waard? Vaak is het : nee! Maar tóch slaat mn humeur dan om!
Ja want het irriteert je dus dat is niet raar. Het is denk ik een kwestie van de knop omzetten. Misschien komt het ook door vermoeidheid, het wennen aan alles wat veranderd is. Merk dat ik daar ook wel moeite mee heb en reageer daarom heel veel af op mijn man.
Ik heb het ook wel...maar niet alleen negatief. Ik maak wel eens ruzie met mn man...en dan gaat het veeel heftiger als voorheen... Maar aan de andere kant...als we geen ruzie maken is het zo veel gezelliger e.d. daan voorheen. Niet dat we hiervoor geen leuke relatie hadden...tegendeel. Maar nu met Finn zijn we extra gelukkig. En die ruzies...hahaha...hij trekt zich er niet zoveel van aan en denktdat het nog steeds hormonen zijn denk ik Zo vaak is dat ook niet. Maar ben wel feller idd! En veeeeeeeeeeel emotioneler...om alles! Als zie ik maar iets wat en klein beetje ontroerend is zit ik te janken hoor! Hahaha! En trouwens ook veel netter en opgeruimder! Kan niet tegen zooi terwijl ik eerst de sloddervos was imn huis!
Ja ook ik ben erg verandert. Idd kom ik beter voor mezelf op en het kan me geen donder schelen dat mn man dat niet leuk vind. We hadden na de eerste ook veel ruzie, vooral over de opvoeding. Ik wilde dat het op MIJN manier gebeurde, ik was immers meer thuis en las meer dus ik had er meer verstand van. Als mn man onze zoon een keer aankleedde ofzo deed hij het altijd fout, dus deed hij het niet meer. Gevolg, ik moest alles zelf doen. Dus heb ik dat soort dingen wat meer losgelaten. (Maar blijf wel voor mezelf opkomen, al is het op een aardigere manier!!) Na de 2e ben ik nu, naar mijn mening, juist een stuk rustiger. Misschien omdat ik weet dat dit de laatste zwangerschap was en ik kan beter met huilbuien enzo omgaan van de kleine, we weten van elkaar wat we doen in bepaalde situaties dus dat biedt juist weer veel rust. Ik denk dat julliemet elkaar moeten praten, heel cliche maar dat is in een relatie meestal wel DE manier om iets op te lossen! succes!
Oh ja, ben zeker wel veranderd! Ben er nog niet zo blij mee alleen.... ik ben namelijk onwijs lui geworden . Er komt echt niks zinnigs meer uit die handen van mij. Ik zorg natuurlijk goed voor mijn dochter, maar het huishouden.... pffff.... koken ...... Ik schaam me echt diep. Mijn man doet nu echt veel meer in het huishouden dan ik. Ook op m'n werk ben ik nog niet vooruit te branden, ik doe wat ik doen moet, maar nog niks extra's. Baal er enorm van. Iemand die er ook maar iets van herkent?
Heel herkenbaar hoor! Ik heb dat ook heel erg gehad. Totaal geen geduld, snel geirriteerd! Pfff. Ook vaker woorden met mn man. Ergerde me aan alle kleine foutjes van hem! Dacht wel eens: waarom ben ik überhaupt met hem getrouwd, echt erg! Hij liet me dan maar een beetje doen. Maar nu zijn we gewoon weer happy samen! Rare hormonen! Dus nu ik 'ontzwangerd' ben is alles weer als voorheen. Voel me echt weer de oude. Alleen gelukkiger natuurlijk, met zo'n schattig ventje! Dus ik hoop voor je dat het voor jullie ook alleen maar beter wordt! Hou je taai en denk op die moeilijke momenten weer even aan hoe het tussen jullie allemaal begon... (ben trouwens niet luier hoor, kan moeilijk de boel de boel laten en knap zelfs vervelende klusjes sneller op!)
hahaha, same here.. Ik zit de hele ganse dag hier op de forum te klungelen als ik op mijn werk ben. Vandaag heb ik in 6 uur misschien 2 uur werk gedaan, en morgen moet het echt af
Het heeft volgens mij ook met ontzwangeren en dus hormonen te maken. Het duurde bij mij wel een jaar, voordat ik mezelf weer een beetje was.
Herkenbaar! Mn man en ik maken nu veel ruzie, ik vind dat hij nog steeds als een student leeft (hij gooit kleding gewoon neer waar hij het uittrekt, stoort zich niet aan afwas, doet weinig in het huishouden, brengt vuilniszakken niet weg waardoor ze op het balkon blijven staan tot sint juttemis, gaat veel uit en komt dan laat thuis etc), ik wil gewoon alles op orde hebben en loop dus de hele dag te stressen tussen de voedingen door om het huis een beetje op orde te houden. Hij vindt dat ik niet zo moet zeuren en ik moet toegeven dat ik soms wel te veel zeur.. maar ik ben gewoon een ander mens nu ik moeder ben en ik vind dat hij maar gewoon doorgaat zoals voor mn zwangerschap, lang leve de lol.. Ik ben nu zover dat ik inzie dat ik veranderd ben en hij niet.. maar de vraag is -> wat doe ik eraan zodat onze relatie weer een beetje leuk wordt?
Ik herken het wel ja. Ik ben na de 1e veel assertiever geworden. En nu na de 3e heb ik helemaal overal lak aan. Heel erg want zelfs de nieuwe overburen kan ik niet uitstaan omdat ze elke avond moeten boren terwijl ze overdag behangen. En ik heb echt op het punt gestaan om hun flink de les te lezen maar mijn man hield mij tegen.
Ik ben altijd al wel een opvliegend typje geweest maar nu is het wel echt veel erger geworden. Ik hoop dat het bij het ontzwangeren hoort en dat het wel een beetje tempert weer. Ook kom ik ietsje beter voor mezelf op omdat ik vind dat ik mijn dochter het goede voorbeeld moet geven. Wat ik ook heel sterk heb (al sinds ik zwanger ben geworden) is dat ik meer in mijn eigen wereldje zit, heel erg met mezelf bezig. Mijn man wordt echt gek van mij. Hij is onzeker, ik heb overal commentaar op, hij eigenlijk ook wel op mij en we hebben veel ruzie. We moeten echt ons plekje binnen ons nieuwe gezin "bevechten" anders hebben we allebei het gevoel dat we ondergesneeuwd worden door de ander. En Mini is gewoon zo'n lief meisje, al mijn aandacht en energie gaat naar haar, echt heel erg. Ik zit ook maar wat te lanterfanten op mijn werk en ook thuis gebeurt er weinig. Kortom: JA! Ik herken het wel!
Hier hetzelfde. Dingen die me eerder niets deden kan ik nu niet uitstaan. Vooral met familie, die liepen altijd een beetje over me heen (vooral schoonfamilie) dat pik ik nu niet meer. Ook op mijn werk, daar zeg ik het nu veel sneller als iets me niet zint. Van de ene kant fijn, maar ik irriteer me daardoor ook mer aan dingen. Ik moet voor mezelf denk ik echt even de belangrijke van de onbelangrijke dingen scheiden, "pick your battles" zeg maar. Gelukkig kan mijn vriend er wel tegen. ben tegenover hem denk ik ook niet echt veranderd.
hier is ook heel veel verandert! ik was voordat ik zwanger werd echt een feestbeest leefde van dag tot dag kocht altijd dure kleren en liep volgens de laatste mode, had totaal geen verantwoordelijksgevoel en n druk sociaal leven! en nu? uhm ja ben altijd thuis laatste keer dat ik op stap ben geweest is zeker 5 maanden geleden mijn sociaal leven is beperkt tot 3 goede vriendinnen en n zus hahaha en volgens de laatste mode loop ik al niet meer sinds 2008 hahaha maak me altijd zorgen om me dochtertje dus ja is behoorlijk wat verandert hier! en jeetje wat heb ik moeten leren met geld om te gaan zeg!
Ik kan nog minder hebben dan normaal, ben bij het minste al overprikkeld. Kan vermoeidheid zijn, ben natuurlijk pas net mama geworden, maar ik vind het niet leuk dat ik zo reageer op prikkels. Onze katten werken me op de zenuwen, de tv moet heel zachtjes, etc. In de spaarzame uurtjes die ik even zelf heb voel ik me 1. schuldig dat ik niet constant met Renske bezig ben en 2. rot omdat ik me ook niet tot echt nuttige dingen kan zetten. Zoals was opvouwen en rekeningen betalen. Dat wordt nog wat als ik straks weer moet werken.
ik heb het ook, ik ben veranderd van passief naar assertief en soms agressief/fel. vooral op mijn werk laat ik absoluut niet meer over me heen lopen, aan de ene kant heerlijk want ik neem dingen niet meer mee naar huis aan de andere kant heb ik veel meer conflicten op mijn werk nu, ik kom altijd wel terecht voor mezelf op maar de manier waarop ik het soms breng, oei