1/5 werd er vastgesteld dat ons kindje gestorven is , ik was toen net 9 weken 4/5 is er een curretage gebeurd hierna ben ik één week thuis geweest om te herstellen nu doe ik stage bij psychiatrische patiënten, maar heb het zelf nog zo moeilijk pff, hoe kan ik deze mensen helpen als ik zelf met zoveel verdriet zit hoe verwerk je nu zo'n verlies omdat ik nog op school zit (ben later beginne te studeren) hebben we nu de beslissing genomen om te wachten tot na school , ik weet ook dat dit het beste is maar toch wil m'n hart het nu maar mijn verstand zegt te wachten. dat maakt me nog verdrietiger sorry voor mijn geklaag maar ik zie het effe allemaal niet meer zitten ......
ik weet niet hoe je je voelt ik heb hetzelf niet meegemaakt maar ik kan me goed voorstellen dat je er nu nog mee zit mijn moeder heeft een miskraam gehad met 12 weken en ze praat er nu nog steeds heel vaak over volgens mij blijft het je altijd bij. Zelfs m'n vader heeft het er wel eens over hoeveel verdriet mijn moeder toen had maar nadat ze ons kreeg was het een stuk gemakkelijker en ging ze rond met de gedachte dat als ze de miskraam mss niet gehad had dat eentje van ons mss nooit gekomen is. Maar ik denk dat het je altijd zal bij blijven er is toch een kant wat steeds blijft denken van wat als dan was hij of zij nu? veel sterkte met je verlies. Praten helpt ook veel mss een lotgenoten groepje hier op het forum opzoeken?
Meisje toch... Ik werk zelf ook in de psychiatrie en ik heb ervaren dat je echt goed in je vel moet zitten om dat werk te kunnen doen. Na mijn miskraam heb ik me langere tijd ziek moeten melden, omdat ik de problemen van mijn patiënten er simpelweg niet bij kon hebben. Had ik een kantoorbaan of een winkelbaan gehad, dan was het anders geweest denk ik, maar juist de psychiatrie vergt zoveel van je. Daar moet je zo stevig voor in je schoenen staan. Neem je verdriet serieus, lieverd, en gun jezelf de tijd om weer een klein beetje grip op de wereld te krijgen. Niemand kan je vertellen hoe je dat moet doen, maar als je goed naar jezelf luistert dan weet je wel wat je nodig hebt. Leg je situatie uit aan je leidinggevende, je bedrijfsarts, je praktijkopleider... Iedereen zal begrijpen dat je even tijd voor jezelf nodig hebt. Het is nu nog allemaal zo vers, zo pijnlijk. Maar er komt een dag dat je weer kunt lachen. Echt waar. Dat beloof ik je. Een dikke knuffel! Belle.
ik denk niet dat het verlies van een kind te verwerken is. het kost tijd en dan wordt de pijn wat minder. als je kindje zwaargehandicapt was zoals mijn zoontje, is het misschien sneller te verwerken, want wie gunt zijn kind een onzeker kasplantjesleven vol pijn? Maar als er nergens een oorzaak te vinden is, of het is vette pech, dan is het gewoon intens pijnlijk. er sterft een stukje van jezelf en het groeit nooit meer aan. je staat er mee op en gaat er mee naar bed. het enig wat mij geholpen heeft, is de wetenschap dat vlinderkindjes op een plaats vol liefde en warmte zijn, waar ze eeuwig kunnen spelen zonder pijn. ik kijk trouwens ook vaak naar derek ogilvie. zoals hij verteld over de plaats waar de kinderen nu zijn, dat biedt me troost. Maar het verdriet blijft. lieve tkonzijntje ik wens jullie heel erg veel sterkte en kom maar vaak meeschrijven in de vlinderlounge. het schrijven doet pijn en je moet er hard van huilen, maar het helpt wel.
Vergeten zal je nooit doen, het kan alleen maar slijten en jij kan het een plekje geven. Ik heb zelf een mk gehad, rond 7 weken en ik herinner me nog zo goed wat een verdriet ik gehad heb. Nu ik mijn dochtertje heb kan ik het een plaatsje geven en besef ik dat het gewoon natuurlijke selectie was. Liever een vroege miskraam dan bv een gehandicapt kindje ter wereld brengen. Klinkt voor jou op dit moment misschien onbegrijpelijk maar zo denk ik over mijn mk. Blijkbaar zat er iets niet goed, anders was het wel goed gegaan. En ook ben ik dankbaar dat ik het "snel verloren heb". Als ik de verhalen lees van oa Loopy, oh wat vreselijk. Ik ben blij dat dit me gespaard is gebleven. Geef het tijd meid! Het komt goed!