Mijn vijfjarige dochter wil al zeker 2 maanden naar de oudheidskamer bij ons aan de overkant. Elke keer kwam het er maar niet van, maar vandaag gingen we. Broertje weggebracht en samen op pad, ze had er zó veel zin in..... Ik had zoiets van: we staan vast binnen 15 min buiten, ben er al eens geweest, het is net zo groot als mijn hele huis, en hoe interessant zal ze het vinden??? Nou, dat heb ik geweten We zijn nog geen 2 minuten binnen en er kwam een meneer op ons af, die zich voorstelde en vroeg of wij het leuk zouden vinden als hij onze gids zou zijn....Nou dat leek ons best leuk eigenlijk. En hij vertelde en vertelde en vertelde..... Ze hadden oud linnengoed en ik vertelde dus dat ik veel dingen zelf ook had (dat spaar ik), dusssss toen moest hij er nog een collega bij halen die ons aaaaaaaalles vertelde over het linnengoed (op zich best interessant) En toen ze hoorden dat ik in het eerste wachtlokaal woonde (het museum is gevestigd in het 2e wachtlokaal) moest er nóg iemand bijgehaald worden..... Iemand die over krantenknipsels en foto's ging. Nu was dat ook wel leuk, want er is tot nu toe geen oude foto van ons huis te vinden, terwijl het zo ongeveer het oudste huis van onze plaats is. Dus ook deze meneer was zeer vriendelijk en wilde wel gaan zoeken of zij materiaal hadden van ons huis Inmiddels 2 !!!! uur later (en nog steeds een zeer lieve dochter) liepen wij, na geld in de collectebus en een leuk berichtje in het gastenboek (waar voor het laatst in september in geschreven was) achterlatend naar buiten. Komt de eerste meneer achter ons naar buiten, roepend of wij echt niet nog even wilden blijven, want hij wilde ons nog aan de rest van het team voorstellen....Dus wij weer terug, want ik wil uiteraard ook niet onvriendelijk doen. Dochter kreeg een koekje die ze na een hapje gauw aan mij gaf, en ik werd voorgesteld aan allerlei mensen. Na nog wat beleefdheidspraatjes zijn we toch met veel moeite weggekomen, hahaha. Buiten zei mijn dochter: mama, ik vond het wel leuk, maar ik wil daar nooit meer naar toe, Ze hebben zulke vieze koekjes En ik dacht: meeeeeeeeen.....volgens mij krijgen ze daar nooit bezoekers en waren ze supergelukkig dat er eens mensen kwamen hahaha Vond het zo grappig. Overigens was het verder best leuk (behalve het opdringerige) en ik was superblij dat mijn dochter zich zo lang kon gedragen
Hihihi, wat een leuk bericht. En wat goed dat je dochtertje zich zo goed heeft gedragen ondanks dat het allemaal wel erg lang duurde.... Kan er zo een heel filmpje bij zien, zoals je het vertelt, prachtig. Hopen dat je dochter de vieze koekjes gauw vergeten is en weer eens een museum binnen wil.
Nou, daar was ik ook heel blij om, alhoewel ze op een gegeven moment wel tussen de weefgetouwen stond te springen, maar toen ik zei dat ze dat niet mocht doen, omdat er oude spulletjes stonden die kapot konden gaan stopte ze gelukkig ook direct. En dat is niks voor mijn kleine spring in het veld Het scheelde trouwens nog maar een haar of die mevrouw zou wel een stuk weven. De eerste meneer wilde haar dat vragen, maar dat heeft hij niet gedaan. En daar was ik wel blij om eigenlijk. Niet omdat ik dat niet leuk had gevonden, maar ik kwam daar gewoon bijna niet weg, hahaha. Voorlopig wil ik niet meer naar het museum Is niet de eerste keer dat ik zoiets heb. Ben paar jaar geleden eens in een kerkje met een privemuseum geweest met mijn pleegdochter. Wij gingen eigenlijk alleen de kerk bezichtigen, maar toen vroeg iemand of wij ook het museum wilde bekijken. Nu, dat wilden we wel en dat was ook echt heel mooi en ook weer met een privegids. Alleen sprak deze meneer zó ongelofelijk plat Limburgs dat wij er gewoon niets van begrepen. dus bij alles zeiden wij: ja, ja....oh ja?? prachtig!! hahahaha Maar dat duurde maar een half uurtje.... Ik en een museum, hoe leuk ook, het is niet aan mij besteed ook ben ik bang, terwijl ik er wel van houd, tenminste....als ze mij met rust laten
hahaha.. leuk! lastg om te zeggen "nee dank u, ik moet echt weg" Misschien heb je wel een bordje op je hoofd "praat met mij, ik praat terug"
Bij de open monumentendag werden ik en de kinderen ook zeer welkom geheten in een kerk hier in het dorp. Zoveel jönge kinderen worden blijkbaar niet meegenomen... Mijn broer is vrijwilliger in een klein museum en hij zei dat zij bijna geen kinderen met hun ouders zien, wel opa en oma met kleinkinderen. Dus het is blijkbaar bijzonder
hahaha, nou...normaal kan ik het echt wel, ben absoluut niet op mijn mondje gevallen, maar tijdens de rondleiding vertelde de man allerlei prive-zaken, dus ik vermoed dat hij ook om een praatje verlegen zat. En dan vind ik het heel moeilijk om te zeggen van: nou ik ga hoor hahaha
Nou, ik moet ook eerlijk zeggen dat dit museum, hoe leuk ook (voor mij), dit niet mijn keuze geweest zou zijn voor een kind. Daar zou ik ook een ander museum voor gekozen hebben. Maar zij wilde er zelf heel graag naar toe, vandaar.
Dat is ook de reden dat ik erg huiverig ben voor die kleine musea. Daar liggen de bezoekersaantallen zo laag dat je bijna niet meer weg komt. Volgense keer gewoon naar het Rijskmuseum, daar zal je dit echt niet gebeuren.
Ah! Jij hebt dezelfde ervaring? Vertel!! Rijksmuseum ligt niet echt bij mij om de hoek. Wij gaan normaal naar de iets grotere, maar ja, deze zit bij ons aan de overkant, dus ik kan me best voorstellen dat mijn dochter zoiets had van: "ik zie het iedere dag als ik voorbij kom, maar ik weet niet hoe het er van binnen uit ziet". Denk ik tenminste.