Ik weet niet wat mijn vraag precies is, misschien gewoon tips hiermee om te gaan of even van me af schrijven. Zoals veel hier al weten heb ik zo'n 5 weken geleden een curettage gehad, de terugplaatsing van onze eerste cryo was raak maar helaas was het embryo met 6 weken gestopt met groeien. Wij zijn ruim 3,5 jaar bezig, waarom het niet lukt weet niemand en ik heb erg veel moeite met de bijwerkingen van alle hormonen. In de eerste instantie viel me miskraam me nog wel mee, met uitzondering van de stress door alle onzekerheid. Eigenlijk kon ik nog maar moeilijk geloven dat ik echt zwanger was, ik viel niet echt van de roze wolk. En de curretage kon gelukkig snel toen we eenmaal zeker wisten dat het fout zat. Pas toen ik 2 weken later 'schoon' verklaard was, begon de emotie echt te komen, alsof ik er daarvoor nog niet de ruimte voor had. Ik heb nu regelmatig de gedachte "Ik had nu zwanger moeten zijn" en dat vind ik zo moeilijk. Het idee dat we misschien nog jaren in deze ellende zitten voor het echt lukt (áls het ooit echt lukt, hoewel ik daar nu wel meer vetrouwen in heb), terwijl ik als ik aan de hormonen zit bijna niets kan, dat maakt me echt wanhopig soms. Mijn werk is geweldig en begripvol, maar dat zal toch ook eens ophouden? En hoeveel ellende kan je relatie aan voordat dat dat barst? En je lijf, al die troep die we spuiten, dat kan toch nooit goed zijn? En dat twijfel ik nog steeds of het überhaupt verstandig is om zwanger te worden, en of het niet lukt omdat het gewoon niet zou moeten zijn. Ik ben chronisch ziek, ik heb hypermobiliteitsyndroom, en we hebben bewust de keuze gemaakt (na overleg met artsen) om er voor te gaan, maar de twijfels blijven. Toch kan ik me niet voorstellen dat ik ooit iets laat liggen om de kans wel in vervulling te laten gaan. De wens is zo groot, dan blijf ik altijd denken "wat als..." en ik wil nog niet eens denken aan hoeveel verdriet het zou brengen om de wens voor een kind op te geven. Oa vanwege de leeftijd van mijn vriend willen we geen lange pauze inlassen, maar ik vraag me wel af hoeveel een mens kan hebben. Een deel hiervan is echt nog hormonen; ik merk dat mijn emoties alle kanten op gaan en soms voel ik me ook wel goed. De hcg is mijn lijf uit maar ik heb nog geen nieuwe ovulatie gehad dus ik ben ook nog niet helemaal in balans. Ik mag progynova slikken volgende week, maar ik denk dat ik nog iets langer wacht, om praktische redenen en omdat ik liever niet nog meer troep slik. Ik heb psychologische ondersteuning aangevraagd bij het ziekenhuis, maar er staat 6-8 werken wachttijd, dus ik dacht hier vast mijn verhaal te doen in de hoop dat het een beetje helpt, en mss wat herkenning te vinden (hoewel ik natuurlijk liever had dat ik de enige was, want ik gun het niemand )
De vraag ‘hoeveel kan een mens hebben?’ is precies de vraag die ik nu steeds in m’n hoofd heb en na nu bijna 3 weken na de miskraam te zijn kom ik alleen maar tot de conclusie: veel, blijkbaar kan een mens heel veel hebben. Wij hebben het afgelopen jaar naast de ivf en miskraam veel meegemaakt, oa werd er bij mijn vader kanker geconstateerd en werd er bij mijn man ptst gediagnostiseerd, en we zijn er nog. We gaan ondanks alle verdriet door en zelfs nu al komen er steeds meer momenten dat we weer kunnen lachen en genieten. Natuurlijk ben ik emotioneel en komen de huilbuien op onverwachtse momenten opzetten, maar het overheerst niet meer. Ook het stukje leeftijd is heel herkenbaar. Omdat we al zo lang bezig zijn worden we er niet jonger op. Binnenkort ben ik jarig en normaal gesproken doet leeftijd me helemaal niets, maar op het moment vind ik het wel heel erg om een jaar ouder te worden. Ik hou het alleen niet tegen, helaas. Ik snap heel goed dat je met iemand wil praten en vind de wachttijd eerlijk gezegd belachelijk. Misschien kun je via je huisarts ook een doorverwijzing krijgen naar een psycholoog? Bijvoorbeeld iemand die thuis is in rouwverwerking? Want eigenlijk zijn we nu natuurlijk aan het rouwen.
Geef jezelf even tijd, verwerking duurt even. Nu zit je midden in de achtbaan. Als de storm emoties straks weer gaat liggen, zul je merken dat je heel goed weet wat je wilt. Veel sterkte!
Bedankt voor je reactie. Ik heb inderdaad gemerkt de laatste jaren dat een mens veel kan hebben (en soms ook nog een positief gevoel kunnen vinden) maar de machteloosheid blijft moeilijk mee te dealen. Ik zit te twijfelen om naar de huisarts te gaan, ben nu even een weekje weg met lief dus hopelijk helpt het om even weg te zijn.
Dankjewel voor mijn gevoel mag het nu wel wat minder zijn, is nu ruim 5 weken geleden.. Maar inderdaad blijkbaar meer geduld nodig
Ooh knuffel lieve meid Ik heb ook een serieuze dip gehad na men miskraam. Dit boek heeft me wel wat geholpen : https://www.lannoo.be/nl/producten/rouwverwerking/als-je-een-prille-zwangerschap-verliest Heel veel sterkte lieverd ❤️
Lieve pimpelmeesje, ik volg je al een tijd op het forum en was zo blij om te lezen dat je zwanger was en zo verdrietig toen ik een post onder deze pijler aantrof dat het mis was...Deze nieuwe post van jou roept veel herkenning bij mij op, ondanks dat onze situatie heel anders is. Maar ik weet wel wat wachten is...een oudere man hebben waardoor je de tijd voelt tikken en aan de ene kant de wens voor rust en aan de andere kant door willen gaan en geen moment onbenut willen laten. Ik voelde me erg klem staan, ik ervaarde zoveel verdriet en pijn en ik wist dat het enige wat verlichting in die pijn zou kunnen brengen een succesvolle zwangerschap zou zijn (want stoppen met proberen zou ook veel pijn geven), terwijl dat nou hetgeen is waar je geen invloed op hebt...zwanger worden en blijven. En alles eromheen wat door het traject verandert...hoe je in je vel zit, wat je wel en niet doet (in mijn geval minder feestjes, alcohol, gezond eten, vitamine pillen), maar ook de invloed die het heeft op je relatie, je vriendschappen, familierelaties. Mensen die onbedoeld compleet het verkeerde zeggen en je kwetsen, je partner die het net allemaal wat anders ervaart en beleeft dan jij, dat je je zo alleen kan voelen....en je wilt dat het stopt, je hebt toch lang genoeg gewacht? Nu ben je toch wel aan de beurt? Iedreeen die om je heen die maar kinderen krijgen.... Ik heb zelf ook therapie gehad en dat heeft me veel gebracht. Zo iemand kan je problemen niet oplossen maar wel wat mee inzichtelijk maken wat je nodig hebt en hoe je dat voor elkaar krijgt. Ik denk dat je zorgen, vragen en gevoelens heel passend zijn. En vooral ook het gevoel dat je nu zwanger had moeten zijn. Je plant toch dingen, bedenkt: O met kerst heb ik een dikke buik, op die bruiloft heb ik een andere jurk nodig, op mn verjaardag.....enz enz. Dat hoort er allemaal bij. Ik heb helaas geen goede adviezen voor je. Er is in mijn beleving niets dat écht helpt. Al heeft praten en van mij afschrijven wel altijd wat rust in mn hoofd gegeven. Ik heb het geluk gehad dat mijn wens na drie jaar in vervulling is geraakt en ik hoop ontzettend voor jou dat het jou ook gegund is. Heel veel liefs Frummels
Ik denk dat je vooral de emoties moet toelaten en er geen tijdslimiet aan moet geven... Een miskraam (of meerdere) is pijnlijk en blijft pijnlijk! Je lang gekoesterde wens leek even zo dichtbij en door dit verlies lijkt het nu verder weg dan ooit... Ik weet niet precies hoe oud je partner is, maar eigenlijk is dit ook niet relevant... jullie willen samen een kindje en die droom mag je niet opgeven door zoiets als leeftijd (hoewel dit bij een vrouw wel beperkingen kan geven natuurlijk). Hier ook een man die ouder is, zelfs met een onzekere levensverwachting... maar ondanks dat hebben wij gevochten voor onze droom en nooit spijt van gehad... Niets in het leven is zeker. Waarschijnlijk zul je meer hoop/positiviteit gaan voelen zodra je cyclus weer opgestart is. Geef je lijf hierin even de tijd. Het moet ook herstellen van de miskraam. Bij mij duurde dit na de eerste miskraam/MA ook zon 6 weken. En ja het is oneerlijk hoe lang sommige mensen op een kindje moeten wachten... En de onzekerheid is killing, omdat niemand je garanties geeft... Wat ik destijds hoopvol vond, ondanks de ma en miskraam, is dat ik in ieder geval wist dat ik zwanger kon raken... ik probeerde overal het positieve maar van in te zien en zo blijven hopen dat het ooit goed zou komen... Verder moet je elkaar binnen de relatie de ruimte geven om ieder op zijn eigen manier er mee om te gaan. Vrouwen hebben vaak meer behoefte om te praten; probeer dit dan met vriendinnen te delen, op fora, of met een psycholoog. Mannen hebben hier vaak minder behoefte aan. Dit afdwingen werkt vaak averechts. Wat je voelt en meemaakt herkennen de vrouwen die ook hebben moeten vechten voor een kindje, het verdriet van het verlies van een zwangerschap... je emoties zijn echt heel normaal! Veel sterkte met jullie verlies en vooral kracht gewenst om het weer op te pakken en door te gaan om hopelijk uiteindelijk jullie droom te realiseren!
Dankjewel voor je lieve bericht. Natuurlijk kan niemand hier op het forum een perfecte tip geven ofzo in deze situatie, maar het is toch fijn om te lezen dat mensen met je mee leven en dat ze begrijpen hoe het voelt. Zo blij dat het voor jou eindelijk zo ver is, dat geeft de burger moed
Oh lieve dame.. herkenbaar gevoel dit .. Ik stortte ook volledig in als her ware toen ik bij icsi 2 zwanger werd en een miskraam kreeg. Ik heb toen besloten pauze te nemen. En mij aan te melden bij de medisch maatschappelijk werker in het ziekenhuis. Totaal toen drie maand pauze genomen en ons toen weer gemeld. In de tussentijd veel gepraat en vooral met mn man. Praten is het sleutelwoord.. Ik wens jullie veel sterkte ♡
Ik wil je heel veel sterkte wensen! Mijn situatie was heel anders, maar ik weet nog zo goed hoe ongelukkig ik kon zijn voor de zwangerschap van mijn zoontje. Het voelde allemaal zo oneerlijk en het gevoel dat je niet weet of het ooit goed gaat komen was verschrikkelijk. Ik hoop dat jullie wens ook in vervulling mag gaan!
Wat vreselijk naar en verdrietig voor jullie. Ik wil even inhaken op wat je zegt over de hormonen. Heb je afgelopen cryo in kunstmatige cyclus gedaan? Is het een idee om volgende poging in natuurlijke cyclus te doen. Heb ik gedaan en ik vond het zooooveel fijner. Hele dikke knuffel en sterkte met het verwerken
Ja, arts zei dat het beter was met mijn cyclus, andere arts heeft ondertussen toegegeven dat dat niet waar Is.. Maaarrrrr afgelopen tp was succesvol met hormonen, dus ik denk dat ik het nu ook ga doen. Slaat mss nergens op, maar gevoelsmatig..
Wat vervelend dat je je zo voelt! Maar ik denk helaas niet meer als normaal! Al is het heel rot om je zo te moeten voelen. Ik denk dat ieder zich wel met een verleden met miskramen zich in je kan verplaatsen wat betreft het verdriet. Het is niet niks, en het is toch een deel van jou wat een plekje moet krijgen, helaas nier hier bij ons. Maar ergens anders. Ik heb niet de juiste ondersteunende woorden voor je, want ieder persoon is anders en ieder gaat er ander mee om. Het enige wat ik je kan zeggen, volg je gevoel, jijzelf weet het beste wat je moet doen al moet je soms even wat rotsen en puin aan de kant schuiven. Blijf praten over hoe je je voelt.... ik hoop dat wanneer je er weer klaar voor bent (voor die rot hormonen) je lichaam nu eindelijk inziet hoe het moet en het dus een nieuwe succesvolle ronde wordt! Het is jullie zo gegund! Houd moet ook hier hebben we 3,5 jaar moeten knokken. Waarvan 2,5 jaar die rot hormonen! Ik hoop echt dat er voor jullie ook een moment gaat komen en dat je zegt het was het allemaal waard! Dikke knuffel!
Lieve Pimpelmeesje, Wat verdrietig om te lezen dat je je zo voelt en ook twijfels hebt om wel of niet door te gaan. Hoeveel kan een mens hebben inderdaad en zeker na de poos die jullie erover gedaan hebben zwanger te worden is het ontzettend zuur en oneerlijk dat het dan ook nog eens misgaat! Het verdriet komt mij akelig bekend voor en het is heel goed dat je aan de bel trekt, mocht je straks nog eens zwanger worden blijft die angst wel spelen of komt misschien terug (uit eigen ervaring) en daarom is erover praten met je behandelaar en/ of een deskundige juist zo belangrijk! Wat ons ook goed heeft gedaan was een maandje rustpauze. En veel leuke dingen doen. In België zeiden ze tegen ons, geef de hoop nooit op, hoop doet leven! Makkelijk gezegd wel.. maar die kleine dingen trokken mij erdoorheen. Ik hoop dat je misschien eerder ergens terrecht kan om te praten en dat het mogelijk is wat rust te nemen. En misschien na deze periode met je partner dingen op een rij kan zetten wat je echt wel en niet wil & kan. Denk vooral aan jezelf lieverd. En je werk is nu even niet belangrijk, niemand kan oordelen hoe jij je voelt! De dames hier hebben ook zeker gelijk. Hoe verdrietig jij bent, de tijd tikt door, iedere dag is er eentje dat jij sterker gaat worden ook al is dat besef nu heel moeilijk. Ik wens je alle kracht toe lieve meid en vooral verlies je hoop niet. Een hele dikke knuffel.
Dankjulliewel lieve meiden Ondertussen gaat het iets beter, eind september heb ik een gesprek *hmpf* Vorige week onverwacht ongesteld geworden, ik had geen ovulatie gevonden. Ik wilde alleen echt niet op dat moment met de hormonen beginnen dus toch nog 1 extra cyclus pauze. Het "Ik had nu (zo veel maanden..) zwanger moeten zijn" gevoel komt steeds wel terug, maar niet meer zo heftig. Ik ben wel een beetje bang voor de zenuwen als straks de laatste cryo wordt teruggeplaatst, maar het is niet anders. Volgende week weer werken dus hopelijk is de afleiding ook fijn