hallo dames, Hij is nu momenteel op het kdv voor zijn eerste dag, toen ik hem ging afzetten huilde hij zelfs niet, ging meteen aan het spelen en zwaaide naar me toen ik vertrok. niets aan de hand dus, maar ik mis hem zoooooooooo erg. nu zit ik thuis, maar ben druk aan het solliciteren, ik zou een fulltime baan nemen, mijn man werkt ook fulltime gewoon omdat we in die 2 jaar dat ik thuisblijfmama was het toch elke maand moeilijk hadden. we kunnen nu niks sparen en zouden graag trouwen volgend jaar, we hebben een lange tijd een relatiedip gehad, maar nu gaat alles weer lekker. en ook voor mijn zoontje is dat extra geld natuurlijk welkom. zijn er nog mama's en papa's die fulltime gaan werken omdat het gewoon niet anders kan en zien jullie je kindje dan nog veel? is er nog genoeg tijd om bij elkaar te zijn?
Ik kan mijn eigen voorstellen als je 2 jaar thuis bent geweest bij je zoontje, dat het moeilijk is om hem "los" te moeten laten.. Alleen ik persoonlijk zou nooit meer een full time baan willen hebben..Ik werk 24 uur en vindt dit persoonlijk meer dan genoeg..Zo heb ik lekker 2 dagen alleen met mijn zoontje en kan ook nog wat in het huishouden doen..Graag zou ik ook minder willen gaan werken alleen het financiele plaatje laat het niet toe..Maar ik wens je veel succes naar het zoeken van een baan
Ja, moeilijk eventjes zo'n eerste dag. Af en toe heb ik het er nog steeds moeilijk mee, maar ik weet dat ze het fantastisch vinden op het KDV. Zelf werk ik 32 uur, mijn man 40++. De kinderen gaan 5 dagen/week naar KDV resp. basisschool/BSO. 's Woensdags ben ik vrij. 's Ochtends ga ik dan eerst zwemmen met de jongste en daarna breng ik hem naar het KDV. Daarna haal ik mijn jongste dochter op van het KDV en de oudste van de basischool en ga zwemmen met mijn jongste dochter, daarna fysio/ergo voor de oudste en gym voor beiden. Gewoon fulltime werken is rustiger . Ook als je beide fulltime werkt is er nog voldoende tijd over om samen dingen te doen. Je moet alleen wel keuzes maken. Ons sociale leven is momenteel beperkt. Tijd voor jezelf/vrienden/familie is er weinig. De vrije dagen/vakanties/weekenden zijn voor ons als gezin/samenzijn met de kinderen en ik heb een regel waar ik me nog steeds aan heb gehouden: werk is werk en dat doe ik op mijn werk, m.a.w. ik neem geen werk mee naar huis.
Ja heftig zo'n eerste dag..moet je even doorheen. Is wel een grote overgang van helemaal niet werken naar fulltime; het kan financieel zeker niet dat je een kleiner contract neemt? Wij hebben niet voor fulltime gekozen; ik werk 3,5 dag en mijn vriend 4. Vinden we genoeg qua opvang voor Iris (1,5 dag kdv en 1 dag oma, de rest zijn wij thuis) en we hebben ons uitgavepatroon hierop aangepast
nee, financieel kan het jammer genoeg niet meer, ben het beu om altijd te moeten krabben bij manier van spreken op het einde van de maand en dan mag er nog geen dikke rekening in de bus steken.
Maar dat is dan nu van 1 salaris toch? Alles wat jij dan gaat verdienen is dan toch "extra" wat je zou kunnen sparen en wat ruimer van zou kunnen leven? Ik snap eerlijk gezegd ook niet zo goed waarom het dan meteen fulltime "moet", met een contract van 3 of 4 dagen kom je dan toch ook een heel eind?
Ik dacht ook, het is wel een hele overgang van niet naar full time. Als jullie het nu allemaal krap redden, dan redden jullie het toch beter als jij bijv. 3 of 4 dagen werkt? Of kun je bijv. 3 of 4 dagen van 9 uur werken?