Die angst om onderweg wat dus betekend: poepen op een vreemde toilet en de angst dat er vlak na jou iemand in gaat of iemand je hoort herken ik wel, heb een maagverkleining dus ik kan op elk moment ook al is het een uur geleden opeens een dumping krijgen: helse buikpijn die ALLEEN overgaat door een uur op de wc te zitten en te poepen yaiks ik heb dat afgeleerd door het los te laten, alles beter dan buikpijn maar de angst is er wel hoor. Ik ben ook doodsbang voor vuur of verstikking het fornuis gaat hier altijd uit (kraan dicht) na gebruik en snachts laat ik mijn sleutels in het slot mocht ik moeten vluchten zo de deur kan openen, voor de rest spinnen en bijen. Maar het is niet levens beherend dat niet.
Ik heb ooit een paniekaanval gehad in een vliegtuig, voordat we gingen opstijgen. Mijn moeder was paar weken daarvoor overleden en het kwam waarschijnlijk door alle stress die ik daarvan ervaarde. Gelukkig herkende ik de symptomen (ben zelf psycholoog) en heb ik er mezelf weer uit kunnen 'praten'. Maar wel goed om een keer te ervaren, met betrekking tot kunnen invoelen van mijn clienten. Het is niet niks, het structureel ervaren van angsten en ik wil iedereen hier dan ook veel sterkte wensen!
Ik heb daar ook vreselijk last van (nu een stuk minder). Ik heb dit ook tijdens een PND gehad. Zou dat samen gaan?
Ik heb hetzelfde als jij TS, maar dan met plassen. Het idee dat ik ergens kom waar geen toilet is, word ik helemaal gek. En ik moet dan ook echt plassen. Heel raar, maar als ik dan eenmaal op de wc zit komt er ook echt liters uit lijkt het wel.
Ik heb OCD en dat beheerst mijn leven behoorlijk. Sinds ruim een jaar in de ziektewet omdat het zo was opgelopen dat ik uren met mn dwang bezig was. Nu een jaar in therapie en het gaat gelukkig de goede kant op maar het zal altijd onderdeel van mijn leven blijven en iets waar ik alert op moet zijn. Ik hoop op den duur een goede balans te vinden tussen mijn gezin/werk/sociaal leven enz
Ik had tijdens mijn tweede zwangerschap enorme last van dwangmatig handelen op het gebied van hygiene. Alles moest volgens een bepaalde volgorde verlopen en ik was enorm bang dat ik iets verkeerds binnenkreeg. Dit liep volledig uit de hand, ondanks dat ik bij een psycholoog liep. Sinds een aantal maanden na de bevalling is het genormaliseerd, maar in tijden van stress komt het wel weer terug. Ik zou heel graag voor nog een kindje willen gaan, maar de kans dat ik mijn dwangmatig handelen weer ga toepassen is enorm groot en daar zie ik tegenop. Ik wil daarom hulp gaan zoeken.
Eigenlijk nooit naar gevraagd of dit vaker samen gaat. Wat mij wel verteld is, is dat het één de ander kan triggeren. Dat het er dus altijd wel heeft gezeten en dan bi bijvoorbeeld door een pnd echt tot uiting komt. Bij mij klopt dit wel, ben altijd als extreem beschermend met mijn kinderen geweest, en kan het soms nog zijn. Alleen is het nu makkelijker te relativeren en laat ik de angsten geen loopje meer met mij nemen.
Ik heb geen specifieke fobie, maar wel een angststoornis waarvoor ik al een paar jaar in therapie ben.
Jeetje wat naar om te lezen dat er zo veel mensen zijn die last hebben van angsten Ik heb/had anorexia dus bepaald eten vind ik echt eng en tijdens een terugval eigenlijk al het eten. Ook ben ik enorm bang om aan te komen. Maar aan de andere kant doodsbang om (hierdoor) onvruchtbaar te worden.
Hier ook een soort verleden met eetproblemen. Dat laatste wat je noemt; de verminderde onvruchtbaarheid, dat heeft me juist geholpen om de kracht te vinden en de knop om te zetten beter voor mij zelf te zorgen. Merk nu wel dat 'de behoefte' aan controle zich in andere vormen uit, maar niet zo extreem meer als voorheen.
Helaas wel te veel angsten. Ik heb 6 jaar geleden een ernstig auto ongeval gehad (heb het bijna niet overleefd) waardoor ik een ptss heb opgelopen. Hiervoor al 2x EDMR therapie gestart maar helaas heeft dit niet geholpen. Mijn angst begon met autorijden in het algemeen. Ik had me voorgenomen dit nooit meer te doen. 3 maanden na het ongeluk hebben mijn vader en man een grote SUV voor me gekocht en dat gaf me weer vertrouwen om de weg op te gaan. (Door de grote auto voelde ik me meer beschermt/veiliger). Op dat moment durfde ik alleen niet meer de weg te rijden waar het ongeval had plaats gevonden. Daarna werd ik ook bang op de snelweg, als het glas is, als het regent, als het donker is en als er mist is. In al deze situaties rij ik geen auto. Helaas bleef het daar niet bij. Ik ben nu ook al extreem bang als ik in 1 van bovengenoemde situaties bijrijder ben. Vandaag kwam er weer wat nieuws bij. Ik reed op een weg waar wegwerkzaamheden zijn. De 2 baansweg is nu omgebouwd naar 3 hele smalle banen en ja hoor, ik kreeg weer een paniek aanval in de auto tot hyperventileren aan toe. Dus rijden met wegwerkzaamheden kan ik nu ook toevoegen aan mijn auto angst lijst helaas. Daarnaast ben ik bang voor ongevallen in het algemeen. Waarschijnlijk door de ptss heb ik dagelijks angstaanvallen (wel voornamelijk verkeer) door beelden die ik krijg van dingen die zouden kunnen gebeuren. Als zoon bijv. In een boom klimt kan ik zo ineens een ingeving krijgen dat hij kan vallen en zijn nek kan breken waardoor ik een paniek aanval krijg. Of als mijn ouders na 3x bellen hun telefoon niet opnemen dan raak ik in paniek dat er iets ergs gebeurt kan zijn. Het beinvloed mijn leven dus behoorlijk. Qua mobiliteit omdat ik in veel gevallen geen auto rij. Voor mijn kinderen omdat als ik een paniek aanval krijg ze verbied dingen te doen die kinderen eigenlijk gewoon horen te doen (vallen en opstaan hoort bij ouder worden). Toen ik zwanger wilde worden van dochter ben ik op eigen initiatief gestopt met de behandeling bij de psychiater omdat deze vond dat ik in de zwangerschap de medicijnen tegen de angst en gemoedstoestand door moest slikken en ik dit echt niet wilde. De laatste weken twijfel ik wel heel vaak of ik dit toch niet weer op moet gaan pakken en weer aan de medicatie moet omdat er steeds meer angsten bijkomen.
Jaren lang de angst gehad om geesten te zien. En de angst werd gigantische rond het moment dat er een dierbaar iemand overleed, tot 6 maanden daarnaar. Fobie is een groot woord denk ik, maar als Mn man nachtdienst had dan werd ik al nerveus bij de gedachte dat ik alleen naar boven moest savonds. Kreeg er hartkloppingen van. Was er alleen bang voor op het moment dat het donker was, en ik naar boven ging. Overdag niks aan de hand. Sinds zn 1,5 jaar is het gelukkig zo goed als weg.
Ik heb een enorme faalangst. Meerdere keren hierdoor een burnout gekregen en in de ziektewet terecht gekomen, maar afgelopen zomer moest ik weer aan de slag. Sindsdien om de haverklap paniekaanvallen en is de faalangst zich gaan uitbreiden naar andere vlakken (oa hypochondrie, maar eigenlijk alles wat te maken heeft met het gebrek aan controle). Nu via een reïntegratie-bureau in combinatie met het uwv in een therapie-traject. Daarnaast ben ik altijd al bang geweest voor vuur, zeppelins en spinnen. Gelukkig heb ik voor die laatste een hele lieve buurvrouw
Ik heb ook ptss. Ik heb sociale angst, pleinvrees en angst in de auto (vooral als ik zelf niet rij). Het schommelt bij mij gedurende de maand en andere factoren die erbij komen. Echte paniekaanvallen heb ik alleen nog als bijrijder. Ik voel aan wanneer ik gevoelig ben en dan ga ik vermijden. Het heeft grip op mij, als in dat ik minder geniet. Maar het is wel leefbaar. Ik denk dat als ik een stuk af val, mijzelf minder opvallend ga vinden en de angst nog wat afneemt. Aanvulling: enorme faalangst. Niet een beetje bang om te falen, maar dusdanig dat ik verstijf en dan alleen maar met de mogelijkheid om te falen bezig ben. Maar dat is alleen als anderen mij kunnen zien. Ben ik alleen dan is het veel minder. Een knuffel voor de dames boven mij.
Echt een dikke knuffel voor iedereen die voor mij haar verhaal heeft gedaan.. doet me goed om te weten dat er meerdere mensen zijn die het soms moeilijk hebben (no offense, ik gun het niemand natuurlijk). Ik heb al paniek aanvallen sinds ik 19 ben. Het is een paar jaar weg geweest en heel heftig terug gekomen na een burn out 6 jaar geleden. Sindsdien ook last van angsten (voornamelijk hypochondrie). Het beheerst mijn leven behoorlijk, ik denk er dagelijks aan. Bij elk pijntje in mijn lichaam schiet ik in de paniek. Alsof ik er hypergevoelig voor ben ofzo.. ben echt bang om mijn kinderen achter te laten.het is echt een heel verdrietige gedachte dat ik hier nog heel lang mee moet rondlopen. Dus ik moet binnenkort weer hulp gaan zoeken.
Dapper dat jullie dit willen delen! Zelf heb ik een onhandige angst die ook nergens vandaan komt: Parkeren. De rit ergens naar toe vind ik heerlijk. maar als ik dan 5 minuten van de bestemming af ben, gaat mijn hart als een gek tekeer en begin ik te zweten. Het is nog geen enkele keer mis gegaan (want wat kan er in godsnaam mis gaan als je een stukje verder moet rijden om je auto neer te zetten), maar toch.. Als ik op een onbekende plek een afspraak heb, ga ik met google streetview kijken of er voldoende parkeerplaats is. Een keer moest ik in het buitenland werken en ben ik een week vooraf in het weekend er heen gereden om te checken waar het precies was en waar ik mijn auto dan neer kon zetten..
Ik heb hier ook last van. Heb bv nooit een lucifer gebruikt en vanaf kerst ga ik niet meer de straat op ivm eventueel vuurwerk. 3x 's nachts eruit om de stekkers te controleren, etc. Daarnaast ook "gekke" angsten: sneeuwpoppen, sneeuwhuisjes of hoe die dingen ook heten (sneeuw vroeger ook maar ben daar gelukkig overheen gegroeid), verklede poppen en clowns. Balonnen vind ik trouwens ook niet erg fijn...
Spinnenfobie en dan niet voor tarantula's enzo, maar juist voor hooiwagens en andere spinnen die niet stevig op hun poten staan, spastisch gaan trillen enz. Grondspinnen/rioolspinnen vind ik ook heel eng. Ik ga echt janken als er eentje op me zit. Tja, ik ga daardoor niet meer in een tent slapen, ik stop al in mei met tuinieren, ik durf niet zomaar iets uit schuurtjes te halen, ga niet in tuinen zitten met veel spinnen enz. Verder heb ik nog licht last van claustrofobie en met varen grote dieptes onder me. Het idee dat er zoveel meter of nog enger kilometer onder me zit waarvan ik niet zie of weet wat er onder me zit, brrrr. Ik heb ook nog van die dwangmatige gedachten gehad, dat alles recht moest staan en niet over een randje van een tafel mocht steken, ik dingen 4 x moest doen etc. Maar daar ben ik aardig van af.