Begin vorige maand is het kindje van mijn vriendin overleden. Hij was 1 maand en twee dagen oud. Hij is overleden aan een ernstige symdroom die zelden voorkomt en waar geen medicijn tegen is. Veel verdriet gehad, en nu nog steeds kippenvel. De tiende van de vorige maand is hij begraven, en 3 dagen later was zij alweer op school. Ze lachte weer etc etc. Zij is heel erg openhartig geweest naar mij en een andere vriendin over het hele gebeuren. Even moest ze huilen om alles maar dat was maar een korte moment. In het begin vond ik het lastig om over mijn eigen kind te praten. Maar haar gedrag is zo super relaxt dat ik er altijd over begin (over mijn eigen kind), ik vertel namelijk graag over mijn kindje bewonder hem zo erg namelijk maar goed, omdat zij zo normaal doet vergeet ik soms rekening te houden met bepaalde dingen. Zoals een keer liet ik een geluidsopname horen waarin Cris helemaal stuk gaat van het lachen.. Ik besefte daarna dat dat niet zo heel slim was geweest en voelde me erg klote en schuldig zeker omdat andere meiden erbij waren en raar naar me keken. Nou ja, wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik niet zo goed weet hoe ik me naar haar moet gedragen als het gaat om gesprekken over kleine kinderen/ babys mijn kind etc. Zij doet eng normaal, het lijkt net of ze nooit haar kind heeft verloren. Ze praat erover alsof het iets gewoons is. terwijl, het allemaal best heftig is. Ik was laatst bij haar, ze zou mijn haar gaan doen en ik vroeg van tevoren of ik Cris mocht meenemen. Ze vond dit echter geen probleem. De laatste keer dat ik er ben geweest was toen haar baby was overleden. Toen stond uiteraard de box er nog en alle andere dingen. Nu was de box weg.. volkomen logisch... Foto van haar kind met twee kaarsjes.. kreeg daar wel weer een brok van in mijn keel.. Vond het ook een vreemd idee om mijn kindje daar te hebben.. weet niet waarom.. Voelde op de een of andere manier niet fijn. Maar goed dit was in de loop van de tijd dat ik er was minder. Zij en haar vriend vonden hem geweldig.. ook daar kreeg weer een brok in mijn keel van... Toen zij mijn haar had getangd mocht ik eindelijk gaan kijken hoe het zat.. Ik liep van de woonkamer via haar slaapkamer naar de badkamer. De andere deur van de gang naar de badkamer was op slot, dus moest ik wel via haar slaapkamer. Ik keek snel in haar kamer.. heel mooi allemaal, nou ja. keek toen in de spiegel, mijn haar zat mooi.. en toen liep ik via dezelfde weg naar de woonkamer. Ik keek in de hoek en zag het babybedje nog staat... Ik kreeg letterlijk een brok in mijn keel. Hoopte dat ze dat niet had gemerkt. En om dan te doen alsof liep ik naar het bedje en zei.. Ow hij leek hetzelfde als dat van mij maar dat is het niet. Super ongemakkelijk allemaal. Maar ik kon het niet echt plaatsen. Haar gedrag, totaal niet iemand die bezig is met rouwen, lijk het. En toch nog het bedje van haar gestorven kind in de slaapkamer.. opgemaakt alsof er nog een kind is... Ik kan het niet echt plaatsen.. maar denk er wel vaak aan. omdat haar gedrag niet overeenkomt met het laten staan van een bedje. Ach, het is moeilijk uit te leggen. Haar gedrag is meer van: Ach ja, het is gebeurd en het is zoals het is. Weg met alle spullen en verder gaan met het leven. Zo komt ze op mij over... Maar toen ik het bedje zag dacht ik dat ze het denk ik speelt. Was het dan zo slim om cris mee te nemen?
als ik dit lees krijg ik het gevoel dat haar klap nog moet komen, dat ze waarschijnlijk nog op de automatische piloot draait. Ik zou haar goed in de gaten houden en evt. met haar man praten ofzo, of het zo allemaal wel goed gaat. Wat zij meegemaakt heeft is vreselijk, wat geen mens mee zou moeten maken. Ik zou er niet van staan te kijken als ze straks compleet instort. Misschien kunnen jullie erger voorkomen door met elkaar te praten en haar heel goed in de gaten te houden.
ik denk dat jou vriendin het verwerkt op haar manier. als jij je er ongemakkeijk bij voelt, kun je dat toch aangeven en zeggen dat je er moeite mee hebt. ook kun je aan haar vragen of ze het vervelend vind als jij je kindje mee neemt, vind ze dat niet, nou dan neem je je kindje mee, maar ik zou wel duidelijk maken aan haar, dat je graag rekenig wilt houden met haar gevoel, en dat ze mag aangeven aan jou als ze het moeilijk heeft. maar nogmaals misschien is dit gewoon haar manier van rouwen. en dat het bedje daar nog opgemaakt staat, tja, ik zou er ook moeite mee hebben om dat weg te halen, of de dekentjes waar je kindje nog ingelegen heeft af te halen.
Heel erg triest voor je collega om haar kind te moeten verliezen. Ik heb er geen ervaring mee, maar misschien is het prettig voor haar als je bepaalde dingen op de man af zou vragen. Hiermee bedoel ik dat je kan vragen of zij het niet vervelend vindt als je Cris meeneemt. Je kan jou gevoel hierbij vertellen en dan hoor je vanzelf wel wat haar gevoel hierbij is. Wie weet komt er inderdaad wel uit dat het wel heel confronterend is of misschien vindt ze juist jou kind een schatje die ze graag ziet. Ik ben zelf van mening dat mensen die iemand verloren hebben het heel vervelend vinden wanneer er voor hun gedacht wordt. En dat mensen om hun heen niet over de overledene praten. Want juist door dat soort situaties krijg je het gevoel of dat het de nabestaanden niet veel doet en dat ze "gewoon" verder gaan met hun leven. Maar ondertussen zullen zij hun kindje heel erg missen en veel verdriet hierom hebben. Maar iedereen laat dit anders merken aan de buitenwereld.
Ja, waarschijnlijk is dat ook haar manier van rouwen.. Ik vind het zo vreselijk voor dr... Ik schaam me dood, dat ik geschrokken ben.. Ik ging er namelijk niet meer vanuit dat het bedje er zou staan. Ik heb het met mijn vriend hierover gehad.. Het lijkt me juist ontzettend moeilijk om steeds naar een bedje te moeten kijken waar je kindje voor maar heel kort in gelegen heeft.. Hij is in haar armen gestorven... he bah... Word er weer helemaal naar van... En al die beertjes.. Alsof hij nog terug moet komen... weet ook niet waarom het me zo bezig houd. Ik denk er echt vaak aan.
Ik zou het gewoon aan haar vragen, heel eerlijk. Ik vergelijk het een beetje met mijn kinderloos bestaan en dat het allemaal erg moeizaam gaat. Geen idee of ik ooit moeder ga worden... Ik merk dat mensen om mij heen dat heel lastig vinden. Een aantal mensen die negeren bewust het onderwerp. Heb zelfs vriendinnen verloren die dus kinderen hebben gekregen die blijkbaar voor mij invullen dat dit misschien confronterend vind. Ik geef wel eens aan dat ik juist zo graag wil dat mensen 'normaal' blijven doen, en gewoon ook vragen stellen over hoe het nu gaat met onderzoeken e.d. Maar mensen durven dat gesprek gewoon niet aan te gaan. Als ik het doe, dan merk ik dan mensen snel weer van onderwerp willen veranderen. Dus vraag er gewoon naar! Vraag haar of ze het vervelend vindt dat jij over jouw kindje praat en hoe je rekening met haar kan houden.
Dat bedje vind ik op zich niet zo raar. Mijn vriendin is haar dochter verloren na een paar weken. Zij hebben de kinderkamer gewoon in tact gelaten, anderhalf jaar later kwam daar de nieuwe baby te liggen.
Toen ik zwanger was van de eerste was een kennis van mij ook zwanger van een tweeling. We waren rond dezelfde tijd uitgerekend, maar helaas ging bij haar deze zwangerschap mis en is ze de tweeling verloren. Ik vond het ook erg moeilijk om er met haar over te praten, want wat zeg je op zo'n moment en wat kun je wel of niet zeggen tegen zo iemand. Je wilt ze namelijk niet kwetsen. Toen ik haar tegenkwam begon ze een praatje met me en ik heb haar toen eerlijk gezegt dat ik me even geen houding wist te geven. Dat ik me schuldig voelde om over mijn zwangerschap te praten en dat het vreemd voelde om met mijn dikke buik voor haar te staan. Ze vond het juist super dat ik haar mijn onzekerheid vertelde en werd daardoor zelf ook opener en durfde haar verhaal te doen. Dus door mezelf open te stellen voor haar voelde zij zich ook vertrouwd genoeg om mij te vertellen wat haar gevoel was. Ik wil je dus ook aanraden om dit te doen, vertel haar dat je het moeilijk vind om haar met je zoontje te confronteren omdat je bang bent dat ze dat moeilijk vind en je haar daar verdriet mee doet. Veel mensen durven niet over hun gevoel te beginnen juist omdat ze een ander daar niet mee "lastig" willen vallen. Het is immers hun verdriet en voor de buitenwereld gaat het leven gewoon weer verder. (tenminste zo lijkt dat vaak)
ik snap precies wat je ermee wil zeggen, het verschil met vriendin van ts is denk ik dat die in een soort shock terecht is gekomen denk ik. Bij haar is het iets compleet plotseling, daarom vraag ik mij af of dat vragen zin heeft, omdat ik het gevoel heb dat zij gewoon niet zichzelf is, of niet??
Ik zou niet zomaar de 'diagnose' willen stellen dat ze in 'shock' is. Ik ben niet onbekend met rouwverwerking en in principe vinden mensen het erg fijn als mensen er naar vragen. Ze vinden het vreselijk om genegeerd te worden. En in vanuit die belevingswereld maakte ik de vergelijking met mijn situatie. Ik ben van mening dat je i.i.g. nooit moet gaan 'invullen' voor een ander. En als je het niet weet, dan kun je het beter vragen.
Als vriendinnen kun je hopelijk heel eerlijk zijn tegen elkaar. Mijn advies: niet voor haar gaan denken, maar 'gewoon' vertellen dat je het moeilijk vindt. Ga wat leuks met haar doen en vraag hoe het met haar gaat, wat ze lastig vindt en vraag vooral of ze wil aangeven wanneer ze iets wel of niet aankan. Alleen zijzelf kan aangeven wat voor haar goed voelt. Onze buren hebben in oktober 2011 hun zoon verloren. Onze zoontjes lopen graag binnen bij de buren voor een praatje, een snoepje of om even te springen op de trampoline in de tuin die er nog steeds staat. Ik heb afgesproken met mijn buurvrouw dat ze eerlijk moet aangeven of ze het wel of niet aankan en ze anders weg moet sturen of het tegen mij moet zeggen. Dit werkt prima voor ons. Dat het bedje er nog staat kan ik me helemaal voorstellen. Mijn vader is ruim 4 jaar geleden overleden en mijn moeder heeft nog steeds zijn kleding in de kast hangen. Dit om aan te geven dat het ook heel prettig kan zijn om nog iets van de persoon in huis aanwezig te hebben. Ik denk dat dit nog meer geldt voor een kindje. Veel sterkte voor alle betrokkenen!
ik doe dat ook niet, maar dat lijkt mij als iemand zo reageert na het overlijden van een kindje. Ik denk ook niet dat het kwaad kan om te vragen, maar ik denk dat je misschien geen 'goed/eerlijk' antwoord krijgt omdat zij niet zichzelf is.
Het is natuurlijk weer wat anders, maar toen mijn moeder net overleden was deed ik eigenlijk alsof er niks aan de hand was. Ik huilde wel af en toe, maar dat gebeurde eigenlijk vrij weinig en vaak was het om alles behalve mijn moeder. Misschien moet de klap nog komen, maar misschien rouwt ze dus helemaal niet en dat is dus ook helemaal niet goed. Ik ben namelijk 5 jaar verder en heb nog steeds niet goed gerouwd (ben tegenwoordig helemaal messed up haha) Ik zou het even afwachten, maar wel er af en toe met haar over proberen te praten en gewoon eerlijk zijn.
Het meeste is al gezegd, idd probeer nooit dingen voor iemand in te vullen maar vraag er gewoon (hoe moeilijk soms ook) op de man af naar. Het zou heel goed kunnen dat de klap veel later alsnog komt maar het zou net zo goed kunnen dat dit haar manier van verwerken is. En jij ziet bepaalde momenten maar niet alles, sommige mensen laten liever aan de buitenwereld niet zien dat ze verdriet hebben en verwerken het bv liever samen. Succes meid, ik kan me goed voorstellen dat je je niet altijd even makkelijk voelt in zo'n situatie.
@ Tulip: Dan verschillen wij van mening Ik lees uit het verhaal dat die collega/ vriendin gewoon graag wil dat alles om haar heen weer 'normaal' wordt, om zich weer een beetje normaal te voelen. Ondertussen gaat de rouwverwerking gewoon door. Rouw gebeurd ook in verschillende fases: ontkenning, verdriet, boosheid en acceptatie. Die kunnen afwisselen. En bij elke fase hoort dus weer een ander antwoord op de vraag: "Wil je erover praten"? Vind je het vervelend als ik ...? Nogmaals dat bedje opgemaakt vind ik niet echt heel opmerkelijk. Zijn meer mensen die de kinderkamer intact laten omdat de kinderwens wel gewoon blijft.
een maand is wel erg kort dus ik denk dat de klap echt nog moet komen, ondanks dat ze zo relaxed is snap ik niet echt dat je continue over je kind moet praten sorry hoor vind dat wel heel erg aso en dan ook nog iets laten horen kom op haar baby is ze net verloren! En dat het bedje er staat is mijn ogen niet eng mr normaal vind het eerder apart dat jij er zo van schrok...