Ja ik had ook buik, been en rugweeen maar ben heel nuchter persoon met een extreem hoge pijngrens (ik had al weeen en dacht gewoon aan rugpijn vreemd genoeg) elke vrouw is anders, ik heb nog grapjes liggen maken tijdens het persen, okay de volgende dag wilde je me niet meemaken toen was ik echt gebroken overal pijn, kon niet lopen maar de dag van de bevalling zelf ging prima, beetje benauwd als ze je 2 uur lang met persweeen laten liggen omdat er geen personeel is maar naast dat.. prima.. Over dat op je rug liggen JA dat is vreselijk vond ik het ergst van HEEEEEEEL de bevalling! dat doet echt zeer als je rugpatient (of bekken) ben ik mocht niet anders liggen vanwege de band, en alle draadjes e.d. (weenopwekkers e.d.)
Daar wil ik toch even op reageren Imd, want voel me erg gekwetst door wat je schrijft. Je hebt geen enkel idee welke pijnen (ook door ernstige ziekte) ik in mijn leven al heb moeten doorstaan. Heb ook een zeer hoge pijngrens. Maar ik begin toch steeds meer het idee te krijgen dat de heftigheid/pijn van weeën bij vrouwen toch heel erg verschilt. Gewoon aan rugpijn denken was hier niet het geval bij de rugweeën die ik had (en ik ben rugpatiënt, dus wel wat rugpijn gewend), nee hoor.....voelde alsof mijn hele lijf uit elkaar getrokken werd en overgoten met gloeiende lava. En dat waren dan nog maar alleen de rugweeën....
Mijn ventje is gewoon bij me gebleven. Meer hoefde ik ook niet, ik vond het vervelend als hij tegen me sprak of me aanraakte. Dat heeft hij toen ook niet gedaan en dat vind ik heel lief. Toen ik hem belde op z'n werk, stond hij 20 minuten later hier op de stoep terwijl hij daar normaal 40 minuten over doet. Ik geloof dat mijn weeen heel goed te doen waren, ze waren niet extreem pijnlijk. Dus ik kon ze goed zelf opvangen en wilde dat ook. Mijn vriend heeft dat goed gerespecteert. Verder is hij gewoon een goede hulp voor de verloskundige geweest. Een soort extended kraamverzorgster
mn mannetje heeft precies gedaan wat ik zei Hij was erg onzeker en ik wist ook niet meer hoe ik het had... Eigenlijk was alleen de verloskundige nog bij haar volle verstand en die zei dan ook dat we NU naar het ziekenhuis gingen maar goed, het enige waar ik in teleurgesteld was was dat mijn mannetje me niet nog harder in mn hand wilde knijpen (ik bloedde al). Hij moest nl tijdens elke wee zn nagels erg hard in mn hand zetten, zodat ik meer voelde dat alleen de wee, maar goed, dat wilde hij dus niet meer...vond ie zielig voor me. Verder hoorde ik hem 1 keer vragen of ie mocht gaan p**pen, haha, nee dus.. maar goed, hij heeft collitus (chr. darmziekte) en daar dacht ik even niet aan. Dus na de bevalling rende hij ong. naar de WC. *sorry*. Moet wel zeggen dat ik de nacht(en) na de bevalling wel teleurgesteld was. Ik had hartstikke pijn en hij lag maar te pitten, want hij was ZOOO moe.. ja en ik dan? maar goed, hij is dus ziek enja, dat is niet zomaar even uit te zetten...
Mijn man is er ook helemaal bij geweest, evenals mijn zus. Ik was echter erg in mezelf gekeerd en heb maar tijdens 1 wee in hun handen geknepen, de rest wilde ik zelf opvangen. Maar manlief bleef erbij in de kamer, hield me goed in de gaten, zorgde dat ik op tijd ademhaalde (ik had verdoving gekregen waar ik nogal duf van werd en waarvan ik vergat goed in te ademen), sprak me moed in (al vond ik dat op een gegeven moment niet meer zo's succes ) etc.. Ik ben erg blij dat hij er bij was en had het alleen niet gekund, ondanks het feit dat ik erg in mezelf gekeerd was.
nou net na de bevalling (dat de baby word nagekeken enzo) en je ligt daar met je benen wijd te wachten tot de placenta komt en alle aandacht gaat naar je baby DAT vond ik wel even vervelend voelde me echt even zielig alsof ik er niet toe deed, al snel zag mijn manneke dat en kwam weer naast me zitten (maar ben wel blij dat ie het stukje heeft gefilmd wat ze allemaal hebben gedaan dat had ik anders gemist) is dus een beetje dubbel haha
Ik heb eerlijk gezegt helemaal niks aan mijn man gehad tijdens de bevalling. Ten eerste is hij er pas toen ik mocht persen bij gekomen. Iets wat niet zijn schuld was, de verpleging heeft hem gewoon niet gebeld en ik kon niks dan alleen maar in mezelf zijn. En het persen vond ik wel fijn om te doen en daar had ik geen hulp bij nodig. Ik weet niet maar ik ben bang dat ik liever weer alleen ben als ik moet bevallen. Ik weet dat ik het alleen kan en vind misschien wel het prettigste ook. Ik had een vrij snelle ontsluiting(binnen 5 uur) en soms vraag ik me af of dat mede komt omdat ik contine alleen ben geweest en in mijn bed op me zij heb gelegen.
Mijn man is echt superfantastisch geweest tijdens de bevalling, deed alles perfect, hielp me, steunde me en deed precies wat ik fijn vond... Hij is echt mijn steun en toeverlaat!
ik had ook niet zo veel aan mijn man... mijn bevalling duurde 1 uur in totaal. Heb een half uur beneden gezeten met weeen terwijl hij onze dochter op bed legde, toen hij beneden kwam zei ik ik ga douchen... en net voor ik ging douchen toch maar de vk gebeld.. die wist dat ik snel beval (eerste was er in 2 uur) dus die kwam meteen. ik ff gauw gedouched en daar de pijn verbeten en weer aangekleed en naar beneden om te zeggen dat het echt menes was deze keer.. en dat ik de vk al had gebeld. Die was er na 5 minuten en toen gingen we allemaal naar boven en toen had ik al 8 cm en werden mijn vliezen gebroken. toen was hij ff met de camera aan het kl*ten en snauwde ik dat hij op moest schieten, toen kwam hij naast me staan en snauwde ik dat ik zijn hand wilde heb die ff fijn geknepen toen ik nog een paar persweeen moest wegpuffen omdat de vk haar spullen nog moest klaarleggen en tijdens het persen heb ik hem nog harder fijngeknepen verder niets! maar het geeft niet, hij had niet veel kunnen doen in die korte tijd.. als het langer had geduurd had hij me vast ook wel gemasseerd enzo... (denk ik)
Hoi Op zich heb ik niet veel aan mijn man gehad, maar dit lag meer aan mezelf dan aan hem. Ik wou tijdens de weeen niet dat er tegen me gesproken werd, en hij was wel heel lief aan het mee puffen, maar daar werd de pijn natuurlijk niet minder van. Hij was wel erg lief en ondersteunde me van alle kanten.
Hier hetzelfde verhaal... Mijn weeen waren volgens de gyneacoloog erg heftig, gezien de waarden die de CTG steeds liet zien, en ik kon alleen maar denken dat ik een tv in de verloskamer geen overbodige luxe had gevonden. Pas bij de persweeen is het lachen me echt vergaan, en was er ook tussendoor geen ruimte meer voor grapjes. Ik vond het alleen echt vreselijk om op mijn rug te moeten liggen, ongelofelijk wat een pijn dat deed... En toen ik al een kwartier persdrang had, kwam de gyn met het geweldige plan om mij nog even op m'n zij te keren 'Dan kan het hoofdje wat beter door het bekken'.... 'Nuja verdorrie dat zit al in mijn bekken!' en ik kan me vaag herinneren dat ik mijn vriend min of meer gesmeekt heb ze tegen te houden... Maar nee, daar ging ik al. Kadoing... en de gyn duwde mijn benen nog even flink op elkaar, werkelijk argh! Wel fijn om te lezen dat veel anderen wel echt het gevoel hebben gehad het samen te hebben gedaan. Ik hoop dat dit bij ons tweede kleintje ook echt het geval zal zijn. Ik heb het echt als superfijn ervaren dat mijn ouders zo snel binnen handbereik waren (zelfs mijn vader was binnen een kwartier ter plaatse) en zij eerst bij mij kwamen kijken, voordat ze een blik kwamen werpen op de kleine.
Ik heb wel veel aan mijn vent gehad, hij is de hele tijd bij me aan bed gebleven en heeft me heel erg geholpen om mijn ademhaling onder controle te houden (ik raakte af en toe in paniek en dreigde dan te gaan hyperventileren). Hij maakte af en toe ook een grapje met het ziekenhuispersoneel, het was voor mijn gevoel redelijk ontspannen, ook al was en op een gegeven moment paniek omdat na een uur persen het kindje maar niet wilde komen en zijn hartslag naar beneden ging. Toen stonden er ineens 8 witte jassen om mijn bed heen en werder heel snel ingegrepen. Ik moet zeggen dat ik daar nauwelijks iets van mee heb gekregen, zeker niet van de paniek. Mijn vent wel en dat heeft best veel indruk op hem gemaakt. Dat is voor mij nu ook de voornaamste reden om toch weer in het ziekenhuis te gaan bevallen. Het geeft mijn vent een heel veilig en vertrouwd gevoel. En mij maakt het niet veel uit, als het kind er maar uit gaat Ik wilde wel graag thuis, maar daar moet je je allebei oke bij voelen vind ik. En nu is het trouwens ook geen keuze meer, maar moet ik op medische gronden in het ziekenhuis bevallen. Maar ik weet wel dat ik absoluut mijn vent er bij wil hebben, denk dat ik het niet zonder hem ga redden, en wil het uiteraard ookgewoon samen met hem beleven!
mijn beste vriendin was er ook bij en zij is met dit soort dingen heel "streng" dus als ik weer eens door mijn mond inademde ipv neus zei ze streng NEUS! zij begeleidde me tijdens het puffen echt heeeeeeel goed en mannetje "leerde" het van haar zodat zij elkaar konden afwisselen
nee die was op vakantie toen ik ging bevallen (terwijl ik zei dat ie niet moest gaan) dus heb helemaal niets laten weten toen ik weeën kreeg en is nu dus ook mijn ex partner daarvoor wel al maar er was nog n klein kansje dat het goed zou komen als die zn best zou doen maar meneer vond vakantie belangrijker dan de geboorte van zijn dochtertje tja die heb je er ook bij he
Ik had t niet zonder hem gekund echt niet! Manlief rookt ook...maar heeft de volle 10 uur niet gerookt...hij is geen seconde bij me weg geweest. Bij elke wee wilde ik aan hem hangen en dat heeft ie ook gedaan...hij praatte rustig tegen me en pufte met me mee als ik even het spoor bijster was....nee hij was echt geweldig. Hij had de volgende dag net zoveel spierpijn als ik
Jeetje meid, wat in en in triest voor je! Ongelofelijk toch hoe sommige mannen (en vrouwen) met dit soort dingen omgaan... Ik vind het geweldig om te lezen dat zoveel vrouwen zich gesteund hebben gevoeld door hun mannen. Ik vind dat geen enkele vrouw minder verdient tijdens haar bevalling!
agg mij doet het zoveel niet meer hoor! heb het er wel n tijdje moeilijk mee gehad maar ik had mijn moeder, mijn zus en 2 tantes die mij hebben gesteund tot op het laatste moment van de bevalling en erna! dus ik heb niets gemist en ja het leek me wel leuk als hij de navelstreng had doorgeknipt in plaats van mijn moeder en dat hij mijn hoofd vasthield in plaats van mijn zus en de foto's maakte in plaats van mijn tante! maar ik ben nu ook heel tevreden over hoe mijn bevalling verlopen is want ik weet dat hun het allemaal veel meer gewaardeerd hebben dan hij ooit zou hebben gedaan!
@ Female... WOW! Wie heeft een Ciska Dresselhuis of hoe heet het mens nodig als er vrouwen zoals jij zijn... super!