Mijn man was op dat moment herstellende van een darmbloeding, zat aan de ijzertabletten en was zo slap als een vaatdoek. Heb het dus ook groot deels alleen gedaan, vooral omdat ik wilde dat hij zijn krachten zou sparen voor na de bevalling. Toen ik onder de douche zat, zat mijn vk in de badkamer om me in de gaten te houden. Toen ik op bed lag zat mijn man naast me op het nachtkastje en masseerde mijn vk mijn onderrug. Tijdens het persen op de baarkruk zat hij wel achter me. Moet zeggen dat ik het op zich goed heb kunnen doen in mijn ééntje. Heb hem één keer terug geroepen want toen had ik echt ff zijn hand nodig om in te knijpen.
Mijn vriend heeft me echt geweldig gesteund! Hij heeft meegepuft (ik had heeeeeele heftige weeën en wist af en toe niet meer hoe ik ze weg moest puffen en was dan even de draad kwijt), hij heeft mijn rug gemasseerd, gevraagd of ik wat wilde drinken, washandje over mijn voorhoofd, aangemoedigd om door te persen enz. enz. Kortom: ik heb heel veel aan hem gehad en dat ik heb ik hem ook gezegd na de bevalling. Hij glom van trots!
Mijn man heeft me ook echt geweldig gesteund! Van begin tot eind was hij erbij (was niet zolang, duurde een uurtje of 6) en vooral tijdens de persweeen had ik niet zonder hem gekund. Hij heeft de hele tijd mee gepuft. Elke keer als ik het niet meer trok, hield ie me vast en hielp me echt die paar roturen door. Zonder hem had ik het echt niet gekund... Nou ja, je kan het altijd natuurlijk, maar dankzij hem heb ik echt een fijn gevoel aan mn bevalling overgehouden.
Mijn man heeft op zich niet veel gedaan, maar ik was heel blij dat hij er was. Alleen al zijn aanwezigheid was enorm fijn! Hij was aan het werk toen het begon. Ik dacht dat het nog heel lang zou duren, maar ik had toen zooooooo'n behoefte aan zijn handje, dat ik hem toch maar belde of hij vervanging kon regelen (hij is leraar). Hij kwam thuis toen ik al 8 cm ontsluiting bleek te hebben! Vanaf dat moment is ie naast me blijven zitten, heeft mijn hand vastgehouden en me af en toe moed ingesproken. Dat was al genoeg wat mij betreft. Ik wilde niet gemasseerd, niet onder de douche, niks eten of drinken, niet praten en hij liet me gewoon lekker met rust, net als de verloskundige. Het was voor hem waarschijnlijk nog enger dan voor mij. Hij kwam binnenrennen toen alles al in volle gang was, ik weigerde nog naar het ziekenhuis te vertrekken, terwijl hij echt anti-thuisbevalling was en het kwam allemaal zo ontzettend onverwacht. Een paar uur eerder had ie zich nog verslapen en was ik samen met hem uit bed gesprongen om zijn brood voor hem te smeren en nu zat ie naast me en kon hij niet veel voor me doen. Hij heeft later wel gezegd dat hij zich zo hulpeloos en nutteloos voelde, maar voor mij was hij echt precies wat ik nodig had op dat moment. Ik hoop alleen dat hij deze keer zijn telefoon aan laat staan, tegen het eind van de zwangerschap, want ik vond het echt waardeloos om zijn voicemail in te spreken en maar af te moeten wachten wanneer hij terug zou bellen. Dat was dus pas een half uur later in de pauze van zijn leerlingen. Voor de verloskundige gold hetzelfde, daar kreeg ik een boodschappendienst, dus terwijl ik bijna verzoop in een weeënstorm, zat ik doelloos naast de telefoon te wachten op reacties.
Ik heb heel veel aan mijn man gehad. Door de stortbevalling, de veels te lage harttonen van de baby en de kraamhulp die er nog niet was had mijn VK haar handen meer dan vol aan mij en de geboorte. Mijn man heeft mij geweldig gecoacht, m'n hoofd vastgehouden, zijn hand laten fijn knijpen, me moed ingesproken, etc. etc.
nou ervanaf ben ik nog lang niet want hij blijft ons lastig vallen maar ik ben wel blij dat ik sterk genoeg ben om hem niet meer toe te laten in ons leven
nou eerlijk gezegd wilde ik niet dat ie iets deed ik heb bij beide bevallingen gezegd dat ie gewoon ernaast moest staan en gewoon helemaal niks zeggen. als ik pijn heb moet het muisstil zijn hahahaah maar ik had zoveel pijn dat ik hem niet echt vaak heb kunnen aankijken heb meer met de ogen dicht gelegen.
Heb ook helaas heel erg weinig aan mijn man gehad. Zat er maar een beetje bij en wist dus helemaal niet wat ie moest doen. toen ik erge rugweeen had was ie gewoon televisie aan het kijken en heeft misschien 2 keer me even gemasseerd onder het televisie kijken, en de volgende dag maar tegen iedereen die het horen wilde zeggen dat ie zo moe was, nou sorry hoor, heb et hem later maar eens goed gezegd wat ik ervan vond! Laat het nu maar achter me en hoop tzt dat hij met de 2de er wel voor me is tijdens de bevalling want ik heb hem echt gemist! Mijn moeder was er gelukkig ook bij en die had ik voor geen goud willen missen, ze heeft me er echt doorgesleept, me gemasseerd en me gesteund tijdens het persen! Bij een 2de is ze er zeker weer bij!
Ik heb aan niemand iets gehad, behalve misschien de vrouw die me uiteindelijk het infuus met pijnstilling aansloot... Het was echt zo'n hel dat ik puur en alleen bezig was met overleven, ik kreeg de wereld om me heen helemaal niet meer mee...
Ik heb heel veel aan mijn vriend zijn hand gehad . Die heb ik tijdens de weeen fijn geknepen. (hij mocht zelfs niet douchen of naar de wc omdat ik zijn hand niet kon missen ) Verder heeft hij mijn gezicht regelmatig gedept met een washandje, en kreeg ik water van hem. Veel meer kon hij ook niet doen.
Mijn vent was echt helemaal geweldig! ik mocht lekker zijn hand fijn knijpen en hij heeft me al die tijd verteld hoe goed ik het wel niet deed hahahaha!
Ik heb wel veel steun aan mijn man gehad tijdens en voor de bevalling. Hij wilde er eerst niet eens bij zijn, al dat bloed enzo. Maar alles ging zo snel dat hij overal bij is geweest. De babykleertjes waren al klaar gelegd voor ik ging bevallen door de verpleegster.
Ik heb heeel veel aan mijn man gehad, hij was er gewoon, zei dat ik het goed deed, ik heb op hem gehangen toen ik persweeen had maar niet mocht persen omdat het hoofdje nog niet helemaal goed lag (ik moest op handen en knieen en dan wiebelen zeg maar, vond ik heel vervelend). Hij was gewoon super lief, maar niet te zeg maar
Mijn man is ook heel lief voor me geweest. Tijdens de weeen bij me gestaan en tussendoor een beetje gexboxt. Hij kon niet echt veel meer doen. Savonds nog pizza voor me klaargemaakt, hihi. In het ziekenhuis kon ie al helemaal niets meer doen. Werd ook door 2 vrouwen aan de kant gegooid. Hij kon nog net een plekje vinden aan mijn hoofdeind om z'n dochter geboren zien worden.
Zonder mijn man had ik het niet gered. Ik kon van te voren niet bedenken hoe hard ik hem nodig zou hebben. Ik ben in het ziekenhuis bevallen (na inleiden) en als hij de kamer maar uitliep om een bak koffie te halen werd ik al bijna panisch! Hij heeft mij super gesteund, me gemasseerd en gezellig mee gepuft! Als ik terugkijk hebben we de bevalling echt samen gedaan! Hij was geweldig!
Mijn man heeft mij echt gesteund tijdens de bevalling. Hij was ontzettend zenuwachtig (wat ik ontzettend lief vond) en week niet van mijn zijde. Hij probeerde me te helpen waar hij kon en toen ze geboren was zag ik dat hij huilde. Nee ik zou het zo over willen doen samen met mijn man.
mijn man heeft me ook echt super geholpen. Samen hebben we een aantal uur de woonkamer doorgewandeld. Lopend kon ik de weeen het beste opvangen met mijn handen in zijn handen en dan heeeeeel hard knijpen Bleek later ook behoorlijk hard geknepen te hebben, maar hij gaf geen kik.. Tijdens het persen stond hij naast me en vertelde en moedigde mij aan en vertelde dat hij het hoofdje al zag enzo. Heb echt het gevoel het samen gedaan te hebben..
mijn vriend was in een woord geweldig! hij hielp me bij mijn rugweeen, hielp me met puffen als ik de controle even kwijt was, kwam op het juiste moment met water of een koud washandje! ja ik heb veel aan hem gehad tijdens mijn bevalling.
Mijn man heeft alledrie de bevallingen heel goed geholpen, met name morele steun. De laatste was een keizersnede, toen had hij het wel ff flink benauwd, maar hij wist het zo goed te verbergen dat ik het nauwelijks gemerkt heb. Toppie dus!