Ja gelukkig wel want van familie hoef je het niet te hebben altijd! 😏 Ik heb één allerbeste vriendin die mijn soulmate is (zoals mijn man dat ook is) en nog enkele zeer goede vriendinnen in binnen-en buitenland. Mijn beste vriendin ken ik overigens nog 'maar' drie jaar en alle overige goede vriendinnen 20-30 jaar maar dat zegt dus niks over de intensiteit van de band die we hebben. Mijn man heeft een stuk of zes zeer goede vrienden, ook in binnen-en buitenland. We voelen ons heel rijk....😊
Ja ik heb er nog 2 van 10 jaar geleden toen ik ze leerde kennen Maar ook die zie ik nu eindelijk sinds ik weer dichterbij woon wat meer.
WoW, 266 mensen hebben wel vrienden en 58 (al dan niet bewust) niet... Dus 1 op de 4 a 5 forummers heeft geen vrienden... Vind dat echt een veel hoger aantal dan ik verwachtte
Nee, maar ik twijfel tussen jammer genoeg niet en gelukkig niet. Ik mis het echt wel om dingen met anderen te doen, heb alleen mijn man. Maar aan de andere kant hebben mensen me zo vaak pijn gedaan en laten vallen toen ik ze het hardst nodig had. Ik besef me dat dat dan geen echte vrienden zijn, maar het weerhoudt me er wel van om contact te leggen (en onderhouden) met mensen.
Ik heb een groepje vriendinnen waar ik altijd veel leuke dingen mee deed...stappen, lunchen, etc. In dat groepje waren er 2 of 3 waar ik ook echt goed contact mee had, maar dat is ineens allemaal veranderd. Sinds ik een kindje heb is mijn leven veel veranderd. Zeg maar van feestbeest naar een moeder met verantwoordelijkheden. Dat merk ik in de contacten. Zeker afgelopen jaar tot nu heb ik mensen echt leren kennen. Heb een moeilijk jaar gehad met een zware blessure en ernstig zieken in de familie. Nu ben ik zwanger van de tweede en dat valt (emotioneel) niet altijd mee. Merk dat het me zwaar valt dat mijn vriendinnen (waar ik het het meest van zou verwachten) er niet zijn. Heb vaak geprobeerd om af te spreken, lunchen...kopje koffie. Maar nee.... Voel me hier in combinatie met heftige zwangerschapshormonen heel erg eenzaam door. Maar ik heb niet de durf om het ze te vertellen
Ik heb 1 beste vriendin, die aan de andere kant van het land woont. Appen veel, zien elkaar 1 a 2x per jaar. Verder een leuke vriendinnengroep, hier ontmoet Ik kan daar eigenlijk alles kwijt en hebben de grootste lol. Nu ruim 6 jaar alweer. We proberen een paar keer per jaar af te spreken. Verder goed contact met een moeder van school. Mijn man heeft een grote en hechte vriendenclub. En hoewel ik het goed met iedereen op kan schieten, zijn het niet echt vrienden van mij. Wel goede kennissen.
wij hebben een vast groepje vrienden van 9 mensen mannen en vrouwen (met mijn zwanger zusje en broertje erbij 12) daar voel ik mij het prettigs bij ik heb daarnaast nog 2 vriendinnen waar ik een redelik contact mee heb en al bijna 20 jaar ken mijn partner heeft nog 1 goede vriend en zijn vrouw maar daar heb ik weinig mee. zowel ik als mijn partner hebben vroeger meer vrienden gehad maar dit is verwaterd, wij vinden het prima zo. daarnaast nog een aantal kennisen waar ik soms kom maar ik noem niet iemand zo maar een vriend of een vriendin
Nee, helaas niet. Ik ben door omstandigheden een aantal jaar geleden een hoop vrienden kwijt geraakt en sinds ik mijn man ken en verhuist ben zijn de laatste ook verwatert. Hopelijk vind ik in de toekomst wel weer mensen om mee om te gaan, want ik vind het wel jammer om niemand te hebben om dingen mee te delen. Mn man heeft wel zijn vrienden nog, helaas zijn die allemaal nog vrijgezel en zonder kinderen. Dus als we daar mee afspreken voel ik me echt het buitenbeentje.
Nee, jammer genoeg niet. Mijn man heeft geen vrienden en ik op 1 vriendin na ook niet. Hoewel ik echt wel heel blij en dankbaar ben voor die ene vriendin, heb ik het er erg moeilijk mee dat ons kringetje zo klein is. Er is wel familie, maar daar voel ik me emotioneel niet erg mee verbonden door allerlei ellende van vroeger. Voor mij vult dat de leegte dus niet op. Ik doe wel mijn best o.a. contacten die ik via facebook heb te onderhouden en het voortouw te nemen in het afspreken met mensen met wie het klikt. Zij wonen wel allemaal wat verder, dus het is moeilijk dan echt wat op te bouwen, maar ik investeer er wel in. Voor mijn gevoel kan het alleen maar winst opleveren als je met lege handen staat.
Wij zijn beiden gezegend met een grote vriendengroep. Ik kan mij oprecht niet voorstellen dat je gelukkig kunt zijn zonder vrienden, ik zou niet zonder ze kunnen. Nu we naar het buitenland verhuisd zijn zullen er waarschijnlijk vriendschappen verwateren, daar doe je niets aan. Maar ik heb hier ook al leuke nieuwe mensen ontmoet. Wil het nog geen vrienden noemen, maar wat niet is kan nog komen.
Dat ligt natuurlijk aan je eigen ervaring en perceptie he Ik vind het echt heerlijk zonder vrienden en mis ze geen seconde. Ik kan het mij andersom dus nauwelijks voorstellen dat wat jij zegt, niet zonder ze te kunnen. Tenminste ik zou niet weten wat vrienden mij nog meer zouden kunnen bieden als hetgeen ik al heb op dit moment (lieve zusjes waar ik alles mee kan delen, een moeder waar ik supergoed contact mee heb, mijn partner is echt mijn soulmate, zwagers waar het reuzegezellig mee is, wat kennissen om eens over koetjes en kalfjes te babbelen bijv op het schoolplein of in de buurt).
Zusjes/broertjes kunnen heel goed vrienden zijn! Mijn broer is ook een van mijn beste vrienden, we spreken/appen/zien elkaar praktisch elke dag wel. En mijn nicht zie ik ook als een goede vriendin.
Hier ook gelukkig niet. Wel wat kennissen op aan het bouwen vanuit school. Maar heb zowiezo minder behoefte aan sociaal contact.
Weinig Ik ben vroeger verhuisd, als kind van 11, naar een compleet andere stad (ver weg). Daar wel wat vrienden gekregen maar na de middelbare school weer verhuisd. en daarna weer verhuisd naar mn man zijn woonplaats. Vind het soms wel jammer. Ml Heeft ook weinig vrienden door zijn verleden. Hij had allemaal "foute" vrienden.
Ik ben op de een of andere manier heel veel vrienden kwijtgeraakt. Je zou je af kunnen vragen of het ooit echte vrienden zijn geweest. Ik was de eerste van mijn vriendinnen die ging studeren, een vriendje kreeg, uit huis ging en ging trouwen. Pas toen ik getrouwd was kreeg 1 vd meiden een vriend. Ik merkte zo vaak dat ik veel verder was en met heel andere dingen bezig was. Zij begrepen mij niet en ik hen niet. Ik deed erg mijn best om contact te onderhouden maar merkte steeds vaker dat ik er buiten lag. De meiden hebben onderling nog wel contact maar de groep ligt uit elkaar. Mijn beste vriendin van toen heeft mij ook echt in de steek gelaten in een vd moeilijkste periodes in mijn leven. Toch mis ik ze verschrikkelijk. Niet zozeer die meiden, maar wel de relatie die we hadden. Bellen/smsen, met elkaar op vakantie, leuke dingen doen etc. Ik heb nu een goede vriendin, ontmoet op het werk, waar ik heel blij mee ben. We lijken erg op elkaar, sociaal contact onderhouden vinden we beiden moeilijk. Ook omdat we in het verleden vaak teleurgesteld zijn denk ik. Samen met mijn man hebben we wel 2 stellen waar we bevriend mee zijn, maar dat is paar keer per jaar afspreken en gezellig kletsen. Verder heel veel contact met familie. Zus en moeder. Ik mis wel vriendinnen. Een groepje waarmee je afspreekt, kan winkelen of een wijntje kan drinken. Iemand die je dag en nacht kan en wil bellen. En dan het liefst ook met kinderen zodat je in dezelfde levensfase zit. Ik zou alleen echt niet weten hoe ik dat voor elkaar moet krijgen als thuisblijfmoeder.
Zulke vriendschaphappen heb ik ook, en naar mijn mening kunnen deze veel beter alles doorstaan dan vriendschappen waar allerlei verplichtingen en verwachtingen over en weer bestaan. Het is zo jammer dat soms lange vriendschappen kapot gaan door kinderachtige dingen als niet even vaak bellen, geen snel genoeg reactie op app/tel/kaart oid, iemand voortrekken of dat soort onbenulligheden. Liefde betekent ook loslaten en dat geldt ook voor vriendschappen. Ik heb met mijn 2 beste vrienden soms maanden geen contact, vooral als we druk zijn met een bepaalde levensfase. Onze levens verschillen enorm van elkaar momenteel en daardoor kunnen we weinig sociale verwachtingen naar elkaar toe hebben. Ik kan niet altijd erop rekenen dat ze een afspraak zullen nakomen, maar als het nodig is kan ik midden in de nacht bellen.
Je kunt het best je gevoelens eerlijk vertellen. En periodes met afstand hoeven geen eind van de vriendschap te betekenen, vooral niet als je niet in dezelfde levensfase zit. ik herken jouw verhaal een beetje, maar door het loslaten en geen verwachtingen te scheppen heb ik nog steeds even hechte band met goede vrienden als vroeger. Ik heb mijn beste vriendin 1,5 jaar amper gezien nadat ik zwanger raakte. Mijn leven veranderde enorm, maar haar leven niet. Ze woonde in de grote stad en had een druk sociaal leven, en ik was thuis en werd moeder. We konden beide even niks met elkaars levenswijze op dat moment, al spraken we elkaar wel telefonisch. Daarna kwam het weer in balans en hebben we onze band weer opgepakt.
Ja, ik heb vrienden maar die zie ik niet veel en die gaan ook meer met elkaar om. Zij hebben een betere band met elkaar. Ik voel mij eigenlijk vaak het vijfde wiel aan de wagen. Ik zou graag nog 1 of 2 vrienden willen hebben. Gewoon om uit eten te gaan of naar theater of gewoon kletsen. Dat mis ik. Met mijn zus heb ik wel een veel betere band gekregen. Is nu eigenlijk mijn vriendin geworden. En daar ben ik al heel erg blij mee.