Hier roep ik ook geregeld! helaas .... vind het zelf ook vervelend maar ze luisteren gewoon echt niet als ik iets normaal aan ze vraag . Zo vermoeiend ook! en dan zegt mijn zoontje : mama jij roept altijd!! ik word doof ! grrr ja luister dan gewoon. Ik heb het idee dat ik soms alleen maar roep tegen ze. Vind het zelf heel vervelend maar zo te zien aan me kinderen houden ze er niks aan over .....
Dat overkomt mij ook wel eens hoor. Van die rotdagen dat alles tegenzit Je net gedweilde vloer wordt versmeerd, de kat kotst alles eronder, vriend zit te zeuren dat ie zich toch écht had verheugd op pasta ipv datgene wat je met een zwetend hoofd staat te bereiden, ondertussen bellen je schoonouders dat ze gezellig langs gaan komen, en dan hangt er ook nog eens iemand aan je broekspijp te janken dat ze nu nu NU wil verven en een snoepje wil. Dat mag niet dus gaat ze uit protest kattenbrokken uit het raam gooien, dochter wordt in de hoek gezet en ondertussen is het vlees ook verbrand en kookt de rest over terwijl vriend er gewoon naast staat te kijken. Er wacht ook nog een uitgedraaide wasmachine vol met was, alsof het nog erger kan. Koffie zetten voor schoonouders... Dit alles tegelijkertijd.. ja dan ga ik schreeuwen.. Shoot me En als dan vervolgens ik in mn eentje achterblijft met de mega afwas ga ik ook nog eens janken en gillen. Soms kan ik het gewoon allemaal niet hebben. Moeders zijn ook mensen.
@Sanne...het is midden in de nacht en ik lig echt in een deuk om jouw berichtje...hahahaha...ja dan mag je best gillen!
Goedemorgen! M'n zoontje is net wakker, komt naar boven, knuffelt even lekker en vraagt of hij op de iPad mag...just an ordinary day . Bedankt voor al jullie berichtjes!
Vaak kan ik er later ook om lachen Maar het gebeurt gewoon iedereen wel eens, en zo te lezen heeft je zoontje je het alweer vergeven
Je hoeft je echt niet zo rot te voelen hoor! Moeders zijn ook maar mensen en kunnen het niet altijd perfect doen. Je ventje houdt echt nog zielsveel van je en is het allang vergeten. Zolang het niet met regelmaat gebeurt zal hij er echt niks aan overhouden hoor! Niet zo hard zijn voor jezelf...
Heel herkenbaar. Mij is het van de week nog overkomen met de oudste en de jongste. Eerst de oudste en daarna de jongste. Meestal als dat gebeurt zitten ze beiden tegen mijn rekbaarheid aan. En is het vaak eerder de samenloop van omstandigheden. Oudste brutaal. Onbuigzaam. Jongste de hele dag om me heen hangen geen minuut alleen laten of even zelf gaan spelen en als toppunt om nog meer aandacht te krijgen klimt ze in mijn nek ze trekt aan mijn haar ( per ongeluk en toen was bij mij de maat vol) En zetten ik haar zonder pardon voor mijn voeten met de mededeling dat ze heel snel even zich zelf moest gaan vermaken. En weetje dan daarna troost ik mijn kinderen. En leg ik nog een paar nachten wakker van waarom nou weer. Nou soms ben ik gewoon te soft en dat is ook niet goed en schiet ik uit mijn slof op het verkeerde moment.
Het is hier weer vergeven en vergeten inderdaad. Ook wel weer fijn dat hij dus blijkbaar ontzettend veel liefde krijgt, dat hij mijn monsterlijke geschreeuw zomaar opzij zet...
Je bent ook gewoon een mens he, juist die emoties tonen en er over praten is ontzettend leerzaam; mama is soms ook gewoon echt boos! En dat mag, net zoals kinderen soms boos zijn en dat óók mag. Dat maakt je juist een oprechte ouder ipv altijd maar te doen alsof je engelengeduld hebt en nooit iets fout doet. Zelfde met verdriet, dat mag je echt wel tonen aan je kind. Dat maakt emoties voor kinderen zelf ook herkenbaarder.