Ik ben momenteel wat overspannen denk ik, ik kan het nog wel handelen, maar er kwam gewoon weer even veel in 1 keer.. Ik ben dus.. ook door de hormonen.. in huilen uitgebarsten terwijl mijn zoontje erbij was. Ik voel me ontzettend schuldig... Hij kwam meteen naar me toe om me te knuffelen en keek heel verbaasd "mama niet huilen... kusje?".... En hij wilde me echt niet meer loslaten en bleef me kusjes op mijn mond geven en mijn tranen proberen weg te vegen. Juist dat maakte me nog emotioneler, maar ik kon me vermannen en heb geprobeerd het uit te leggen.. "mama is een beetje moe en verdrietig, maar dat gaat zo echt wel weer over"... Hij keek me vragend aan "mama weer lachen??? hahahaha, kietelen, kijk mama, kietelen".. Dit vond ik zoooo aandoenelijk.. hij wilde me echt opvrolijken en begon me te kietelen.. Geen idee hoe hij daar bij kwam, dat doe ik zelf eigenlijk nooit bij hem, maar hij huilt ook niet vaak ofzo. Vervolgens kon ik ook weer glimlachen en zei ook "ja kijk, ik moet ook al weer lachen". "ja zie het" en hij gaf me nog een laatste knuffel en ging weer spelen. Tijdens het spelen hield hij mij vanuit z'n ooghoeken in de gaten, alsof hij keek of ik niet weer huilde.. Ik heb het idee dat mijn zoontje heel erg gevoelig is voor dit soort dingen. En voel me dus echt schuldig dat ik me niet kon inhouden vanmiddag. Aan de andere kant had hij het sowieso wel aangevoeld. Hij weet het ook precies wanneer ik boos ben etc, ook al laat ik het niet duidelijk merken. Reageert jullie peuter ook zo? Hij loopt qua spraak iets voor, dus ik heb het maar niet bij dreumessen gezet, want denk dat dit meer een reactie is voor een peuter. Maar is dit een normale reactie voor zo'n ukje? En hoe erg is het dat hij z'n mama heeft zien huilen? Is dat bij jullie wel eens gebeurd? Pff.. één keer kan niet zoveel kwaad toch? Ik heb hem toch niet voor de rest van z'n leven een trauma bezorgd ofzo??
Eva reageert heel anders, kijkt me dan een beetje vaag aan zo van, wat is die nou aan het doen? Dan leg ik het even uit en is het wel prima. Kinderen kunnen prima leren dat ook grote mensen wel eens huilen. Zoveel huil ik trouwens niet hoor , maar toen Lisa de sonde had heb ik toch wel vaak een traantje weggepinkt. Gewoon uitgelegd en klaar. Nu huil ik soms nog wel eens van geluk, dan zeg ik ook tegen Eva: ik ben zo blij dat ik moet huilen, raar hè?
Ik ben ook overspannen en heb dus heel veel gehuild. Ook in het bijzijn van mijn zoon. De ene keer ziet hij het niet, de andere keer komt hij me troosten met een doekje of komt vragen of ik verdrietig ben. Ik heb me er ook heel schuldig over gevoeld. Totdat mijn vriendin zei, dat ze op deze manier ook met gevoelens om leren gaan. Ik ben wel heel duidelijk tegen hem. Zeg dat ik verdrietig ben, soms leg ik in het kort uit waardoor dat komt, maar ik laat vooral blijken dat het niet aan hem ligt en dat het ook weer overgaat. Ik weet niet of dit de manier is, en ik hoop dat hij er geen last van gaat krijgen. Maar tot op heden lijkt dat niet zo te zijn.
Had ik vanavond ook Meisje heeft de waterpokken en dat jeukt natuurlijk vreselijk. Na het badje wilde ze haar romper niet aan, heel drama en gekrijs omdat ze dan natuurlijk niet meer kan krabben. Mama huilde even hard mee omdat ik zo mijn best moest doen die romper aan te krijgen bij een meisje die dat zoooooo niet wilde en duidelijk echt niet begreep waarom mama zo stug doorging Daarna een beker melk gegeven en uitgebreid geknuffeld op schoot, toen zei ze: mama lief! mama kus! gelukkig maar weer
Nou dat geeft toch helemala niet?? Je doet net alsof een peuter de emoties van zijn ouder niet mag zien? Het is toch juist belangrijk dat een peuter ziet dat ook jij weleens verdriet hebt, boos bent enz? Daar leren ze juist van! Als ze nooit emotie zijn bij jou, hoe weten zij dan dat ze emoties mogen tonen?? Ik reageer misschien een beetje fel, maar ik kom uit een nest waarbij bepaalde emoties niet toegestaan werden en daar heb ik flink last van gehad later en nog soms. Dus ik doe heel erg mijn best om mijn kind juist te laten weten/voelen dat alle emoties die ze voelt oké zijn. En idd ik leg ook aan haar uit wat er aan de hand is. "mama is verdrietig omdat ze heel moe is" bv. Niets mis mee hoor
ik heb ook een paar keer gehuild in bijzijn van mijn zoon, 1 keer uit emotioneel punt en de andere keren als ik weer eens mijn teen stoot ofzo en mijn best moet doen om te vloeken zoonlief komt altijd bij me om mij te knuffelen, pinkt mijn traantje weg en geeft een kus op de plek waar de traan gezeten heeft, hij loopt in spraak achter dus hij zegt niet zoveel, maar de daden die hij doet...weet ik wel wat hij bedoelt, ik vind het erg lief van je zoontje, en hij mag indd best zien dat mama emoties heeft,
Ben het wel met Lexie eens. Enne wat heb je toch een schat van een kindje. Zo lief om te lezen wat hij doet om je te troosten
Ik huil ook wel eens in bijzijn van Quinn, Quinn reageerd dan heel lief, pakt dan een doekje en haalt mijn tranen weg. We knuffelen dan heel veel. Leg Quinn ook uit waarom ik verdrietig ben. Vind ook best dat ik mijn emoties mag laten zien, niet alleen gezellige, maar ook tranen. Niks mis mee
kinderen zijn vaak gevoeliger / alerter op emoties dan we denken. Ik bedoel hiermee dat ze spanningen enz vaak heel goed aanvoelen maar ze hebben er niet altijd ook echte last van en zeker niet als het van korte duur is en / of goed wordt opgelost kinderen die hun ouders even zien huilen en het wordt opgelost.... geen punt kinderen die constant geweld zien is een ander verhaal maar ook kinderen die in constante stress situaties leven is niet erg bevordelijk. mijn situatie: was 6 mnd zwanger toen mijn ex weg ging. De eerste periode erge verdiet om gehad. ook nog toen zoontje er net was en het erg moeilijk gehad als ik ex weer zag (omwille van zien van zoon) dat voelde mijn zoontje die momenten erg goed en die momenten was hij ook huilerig en onrustig in feite dus door mijn gevoel en de situatie. Toen mijn ex ineens maanden weg bleef keerde de rust terug. Zowel bij mij als in de situatie en mijn zoontje ging ook ineens stukken beter. Tja... ze hebben dingen dus zeker in de gaten ... alleen afhankelijk van de ernst, de frequentie, de duur en de oplossingen hebben ze er al dan niet last van
Ja het is ook wel logisch als ik dit zo lees. Emoties tonen lijkt mij in principe ook niet erg... Maar... ik kom juist uit een tegenovergesteld nest Mijn moeder had vanaf mijn geboorte depressies en stemmingswisselingen en die heb ik dus heel vaak zien huilen en hysterisch zien zijn. Zij vertelde al toen ik zelf nog maar een jaar of 6 was over haar trauma's en haar problemen... Dus ik ben denk ik te snel bang dat ik mijn zoontje belast met mijn problemen. Maar ik moet er natuurlijk ook op letten dat ik niet te terughoudend wordt en inderdaad het tegenovergestelde ga doen.. Maar goed, ik denk dat dat wel mee valt. Zolang je er als ouder allemaal maar bewust mee omgaat dan denk ik dat je al heel ver komt.. toch Ja en hier geen partner die het op moeilijke momenten even kan overnemen, dat maakt het wel weer iets lastiger. Maar ik ben 'blij' om te lezen dat zo te zien iedere peuter wel wat mee krijgt van verdriet bij z'n ouders. Die zullen later daar toch echt niet allemaal last van krijgen lijkt me
Hier ook eentje die mij gaat knuffelen, klopjes geeft op m'n rug, m'n tranen wegveegt...zo lief. (gebeurt niet vaak hoor maar je mag idd wel laten zien dat je emoties hebt) @TS; je zoontje is exact 1 jaar jonger dan mijn dochter, grappig.
Mijn dochtertje reageert ook heel lief als ze mama ziet huilen (tja..zwanger he, lang leve de hormonen ). Ze gaat dan inderdaad traantjes wegvegen, kusjes geven e.d. Lijkt me inderdaad niet slecht voor die ukkies om te zien dat mama ook verdrietig kan zijn. Als mama het mag, dan mogen zij het namelijk ook en blijft het bespreekbaar. Dus ik zou me er niet schuldig over voelen...
Ja leuke datum he 12 maart Wie weet beval ik dit jaar wel weer op 12 maart, al loop ik dan een week overtijd en ik denk eigenlijk niet dat dat gaat gebeuren.. maarrr wie weet! En inderdaad.. emoties tonen moet ook eigenlijk juist wel weer gewoon... vandaag hebben we een supervrolijke dag gehad, hele dag lekker samen gelachen en gespeeld. Dat compenseert de boel weer een beetje
Mijn zoon reageert ook zo! Ik heb een navelbreuk en sta op de wachtlijst voor de operatie. soms heb ik zoveel pijn dat ik hem met veel pijn aan mijn navel op bed moet brengen en omkleden e.d. (ben alleenstaande moeder dus moet het alleen doen) meestal verzet ik mij tegen de pijn maar vorige week deed het mij zo zeer dat ik moest huilen van de pijn. Mijn zoon kwam direct naar mij toe, en gaf ook knuffels en kusjes en zei maar "stil maar mama niet huilen" (dan breekt mijn hart helemaal he... nog meer huilen ) maar vind dit heel lief van hem, zo zorgzaam en zo ontzettend lief. Hij bleef ook maar wrijven over mijn buik want dan ging de buikje auw over. mijn zoon is ook heel gevoelig voor emoties van anderen, voelt ze enorm aan. als ik mijn dag eens niet heb dan reageert mijn zoo hier ontzettend op en gaat enorm dwars doen bijvoorbeeld.
ik ben gronisch ziek, en zit geregeld niet goed in mijn vel, vooral als ik veel pijn heb. mijn uk is dan helemaal niet lief, die maakt misbruik van de situatie, :x vind het wel slim van haar hoor, maar vaak kan ik dat juist net niet gebruiken, vanmiddag ook zich slap houden zodat ik haar niet kon optillen, dus ben maar weg gelopen (ze lag nog op bed) of ze trekt de hele boel uit elkaar/overhoop, plaagd de beesten extra en als papa thuis is is ze meteen poes lief. soms breng ik haar wel naar mijn ouders(vader) even rust en soms krijgt ze een tik op haar billen, ze weet precies hoe laat het dan is, en gaat daarna meteen weer lief spelen (en nee ze huilt dan niet)
Jeetje, sorry ik schrik hier een beetje van... Als mijn zoontje zich zo zou 'misdragen' dan zou ik hooguit denken dat hij het er moeilijk mee heeft.. en een tik op z'n billen is dan wel het laatste wat ik zou doen :S Dit is natuurlijk een andere discussie, maar vooral omdat ik het nu over de reactie op ONZE emoties heb vind ik dan een tik uitdelen wel erg ver gaan. Niet betweterig bedoeld, maar zou haar dwars-zijn dan geen direct gevolg zijn op jouw niet-lekker in je vel zitten.. en is dan uitleg en begrip niet veel logischer dan dit?? Ze kan blijkbaar moeilijk met de situatie omgaan en uit dit op haar manier.. Waarschijnlijk soort van aandacht vragen op de verkeerde manier, maar dat doet ze toch vast niet om jou dwars te zitten??? Jeetje.. en ik maak me al druk over een keer huilen met mn zoontje erbij..
Pff.. zie dat het om een ukkie van nog geen 2 gaat... Die maakt ECHT geen misbruik van de situatie hoor.. Mijn zoontje is slim genoeg en hij kan ook behoorlijk dwars zijn.. vooral toen zijn vader en ik net uit elkaar waren.... maar dan heeft hij juist wat liefde en aandacht nodig en niets anders
geloof me ze maakt er expres misbruik van, ze is heel slim (te slim, ze kan nu al tot 10 tellen en alle dagen van de week opnoemen) ze is met veel dingen meer een 3 jarig kind dan een 2 jarig kind, krijg geregeld een vuile blik. echt van die dodelijke blikken en ze krijgt heus niet direct een tik voor de billen, ik vraag het eerst een paar keer, daarna zeg ik het streng, ik geef haar nog een waarschuwing, vaak als ik zeg moet je dan een tik op je billen, zeg ze nee, en gedraagd zich dan beter. het is gelukkig ook niet elke dag gelukkig.
Volgens mij kan ook een 3-jarig kind niet "misbruik" maken van een situatie. Denk je niet dat het meer jou uittesten is? Wij hebben ook wel van die periodes gehad, waarbij Juul soms echt bleef doordrammen oid. Kindjes, en vooral zo jong, zijn meestal een spiegel van je eigen gedrag. Dus misschien is het handig om te kijken hoe je met haar om gaat, helemaal omdat je zegt dat zodra papa er is, ze poeslief doet. Vind het hele verhaal nogal negatief klinken namelijk....