Laatst vertelde 2 vriendinnen van mij dat ze zwanger zijn, Het ging via de telefoon, en ik reageerde uiteraard blij. Toch heb ik sávond met veel schaamte tegen mij man gezegd dat ik er moeite mee heb. Dat ze een kindje krijgen vind ik geweldig, maar ben zo bang dat ik straks niet kan meepraten over weeen en puffen, en gezellige kraamtijd. Ik heb toch steeds het gevoel dat ik gefaalt heb als vrouw, en verdedig mezelf heel erg als het over mijn bevalling gaat. Ik ga zeker mijn vriendinnen er niet mee lastig vallen, maar gaat dit gevoel ooit nog over? Nu willen we graag een 2e kindje, en ik hoop op een gezond kindje maar ik hoop ook zo graag dat ik ook mag ervaren hoe het is om te baren. Ik hoop dat mijn vriendinnen en de rest van de wereld een voorbeeldige bevalling hebben, maar zie er nu al beetje tegenop om naar het ziekenhuis te gaan, en de geur te ruiken en geluk te voelen die ik heb gemist.
En soms, heb ik het idee dat ik graag een 2e kindje wil, om het gemis goed te maken. Maar dat is toch helemaal niet eerlijk? Zo mag ik toch helemaal niet denken? Ik weet niet of dat gevoel ooi weggaat? en val ik dadelijk in een groot gat als ik weer hellp krijg? Als mn man dat zegt, nou we wachten nog wel 1 jaartje, dan wil ik dat ook niet. Ik wil graag nog een kindje, ik wil graag weer zwanger zijn, maar ik MOET bijna van mezelf normaal bevallen. Sorry, misschien vinden jullie mij wel raar.
Ten eerste:Je hebt absoluut niet gefaald!!!! Ik spreek uit ervaring.Mijn dochters zijn geboren met 30 weken.Was ook absoluut niet mijn schuld. Het gevoel van zwanger zijn zal ik wel terug willen hebben idd.En dan die laatste weken lekker zeiken over hoe zwaar het allemaal wel niet is.Oh aan die uitspraak kan ik me ze ergeren he. Maar even over jou...Doe wat je gevoel zegt.Maar neem geen overhaaste beslissingen.Je lichaam moet weer even aansterken e geniet van je wondertje wat je op de wereld hebt gezet. Ik heb ook moeite met mensen die een geweldige kraamtijd hebben.Die schijnen ook maar moeilijk te begrijpen dat wij dat niet hadden.Ja zeggen ze dan "jij hoeft er 's nachts niet uit,want ze ligt in het ziekenhuis".Pardon zeg ik dan...had het heel graag anders gezien hoor. Ik hoop dat je een beslissing neemt die goed voor je is,maar je weet het he,de vroeggeboorte is NIET jouw schuld.
Ik weet dat ik niet gefaalt heb, maar zo voelt het wel! heb jij dat totaal niet dan? Over opmerkingen kan ik een boek schrijven, vraag me zelf af of ik ooit ook zo dom was geweest als ik dit niet had meegemaakt. Laatst ook wilde iemand tips om eerder te bevallen, ik begrijp dat echt niet. Oke, als je het zwaar heb bi of weet ik het wat oke. Maar gewoon zomaar, dat gaat er bij mij niet in. 30 weken!! een tweeling?? gaat het nu goed? waren ze erg klein? Van mij dochter geniet ik enorm, ze is geweldig! Zo sterk, ik merk niets aan haar slechte start maar kan ook niet vergelijken, en eigenlijk boeit het me ook niet, ze leeft en is gezond. Bedankt voor je berichtje terug.
Je hebt echt niet gefaald hoor, absoluut niet. Je moet juist trots op jezelf en je kindje wezen. Een vroeggeboorte is een heftige tijd. Ik herken mezelf niet in je gevoelens. Natuurlijk had het fijn geweest dat ik een normale zwangerschap, bevalling, en kraamtijd zou hebben gehad. Maar ik heb me er wel bij neer gelegd dat dat niet het geval is. Mijn mannen zijn 12 weken te vroeg geboren en hebben 8 weken in het ziekenhuis gelegen. Ik heb de 1e maanden wel erg last gehad van het feit dat ik geen normale kraamtijd heb gehad. Je word zo geleeft die eerst periode. Nu heb ik deze gevoelens niet meer. Misschien dat ik het ook naast me neer heb gelegd omdat wij geen 3e willen. En die opmerkingen heb ik me eerst ook heel erg aangetrokken, nu gaat het het ene oor in en het andere oor nog sneller uit. De opmerking die mamaSuusenTessa schrijft over dat je nachten lekker kan doorslapen heeft mij ook enorm gekwetst. Wij stonden ook s'nachts op om te bellen naar de afd, om te horen hoe het ging met de mannetjes. Mensen denken blijkbaar dat je heerlijk kunt slapen terwijl je kindjes liggen te vechten voor hun leven. Ik hoop dat je je gevoel ooit een plekje kunt geven. En natuurlijk hoop ik ook dat je snel zwanger bent en deze keer alles anders gaat beleven.
12 weken omg. Wat een bikkeltjes van zoontjes. en jullie als papa en mama. Dat bellen, ja idd, elke morgen was ik toch best nerveus, om te bellen terwijl ze het heel goed deed.
Dat gevoel ken ik voor 100% Zit ook heel erg te dubben voor een 2e (had ook HELLP. Bevallen na 29 weken) Maar ik heb ook best wel sterk het gevoel dat ik een 2e wil om het nog een keer "goed"te kunnen doen. En dat mag natuurlijk nooit!!! een rede zijn om te gaan voor een broertje of zusje. Maar dat herken ik dus wel heel erg. het faalgevoel wat je hebt heb ik absoluut niet. Heb ik de 1e dag gehad, en is door mijn man en gyn. dusdanig goed de kop in gedrukt dat ik er nooit geen last meer van heb gehad
Mijn dochtertje is geboren met 32w en 6 dgn ivm Hellp en pre-eclampsie. Met spoed keizersnee. Kan er niet mee zitten dat ik geen weeen en andere dingen heb gehad. Belangrijkst voor mij is nog steeds dat ik in leven ben en mijn kleine meid. En die pijnen (weeen) kan ik missen als kiespijn. Heb ook genoeg pijnen gehad door Hellp. En ziek genoeg geweest. Ook daarna. En mijn onderkant is nog steeds goed in takt (bekijk het maar even met humor). Tuurlijk had je liever een andere kraamtijd gehad. Maar ben zo dankbaar dat alles toch nog goed is afgelopen voor ons beide. Kan me er wel iets bij voorstellen hoor. Maar stop daarbij telkens met nadenken want het lost voor mezelf niets op. Ben nu dan voor de 2e keer zwanger maar ging eigenlijk automatisch uit van dezelfde zwangerschap als de eerste keer. Kan het alleen maar meevallen. Heb ook super gynaecoloog Spaanderman gehad. Die het faalgevoel en het niet meer zwanger worden wel snel uit je hoofd praat.
Ik kan niet anders zeggen dat je gelijk hebt, alleen is gevoel zo moeilijk te sturen. En pijn idd, hoef jullie niet uit te leggen, dat je pijngrens behoorlijk is uitgetest.
Ik herken het gevoel van falen heel goed; ik heb er de eerste maanden ook mee geworsteld. Tijd heelt veel wonden en deze gelukkig ook. Ook ik had het gevoel om het snel over te willen doen, maar dan goed en inclusief roze wolk. Nu twee jaar later ben ik dat wel kwijt, het is gegaan zoals het gegaan is. Als je een goede band hebt met je vriendin zou ik het wel even zeggen dat je nog wat worstelt met de vroeggeboorte en dat je het soms moeilijk vind om haar zwanger te zien. Zonder haar angst aan te praten uiteraard . Dat kan voor haar ook fijn zijn, want vrouwen voelen vaak goed aan dat er wat is, maar wat is veel moeilijker. Voor je het weet zoekt ze er wat anders achter. Maar het ligt erg aan de persoon natuurlijk. Over natuurlijk bevallen versus keizersnede: Ik zou op medische indicatie een keizersnede krijgen; datum en alles was al maanden bekend. En dan krijg je onstopbare weeen met 31 weken en wordt gekozen voor het belang van je zoontje. De bevalling verloopt niet zoals het hoort en je kind wordt geboren met een apgar van 2. Ik kon me weinig herinneren, behalve de angst om mijn kind te verliezen (mijn moeder was nog geen drie maanden eerder overleden). En ik vond dat ik gefaald had. Nou, dat heeft de gyn er eens goed uitgepraat. PS: ik ben echt jaloers geweest op de eerste collega die na mij zwanger was. Schaam me diep , maar het heeft me heel erg geholpen bij de verwerking.
Ik heb dat ook hoor, het gevoel dat ik het nog eens over wil doen maar dan 'echt', alsof ik nu een nepzwangerschap heb gehad. Ik heb tot en met maand 5 gewerkt en gestudeerd en heb dus expres toen nog geen babydingetjes gekocht, ik had echt geen tijd om te winkelen. Eind mei was ik klaar en begin augustus ben ik bevallen dus voor mijn gevoel ben ik 2 maanden zwanger geweest. Ik wilde altijd al meer dan 1 kind, en nu is dat gevoel nog sterker, alsof ik wil laten zien dat ik het heus wel goed kan, een zwangerschap afmaken. Ik heb een vriendin die nu 32 weken zwanger is, en de komende 8 weken kan ik niet meepraten over haar ervaringen, en dat steekt.... Aan de andere kant, ik heb een mooi en makkelijk kindje dat het fantastisch doet en lekker veel meer kan dan kindjes die net zo groot en zwaar zijn als zij Ze ligt nu alweer een uur in de box te spelen, beestjes boven haar hoofd en rammelsokjes aan en ze vermaakt zich prima: YouTube - Simone is having a great time
ook ik herken je gevoel...had graag een natuurlijke bevalling gehad gewoon omdat het natuurlijk is! en om het mee te maken na alle pijn en moeite je kindje op je buik te voelen, dat eerste moment...ik heb het ook niet meegemaakt. mannetje werd heel even na de ks tegen m'n wang aangedrukt en ging toen de couveuse in! (maand te vroeg ivm beginnende pe) dus tja...had het liever ook anders gehad... gelukkig hadden wij de kleione al na 10 dagen bij ons dus echt heel tragisch was het niet maar heb er wel een klap aan over gehouden die ik nu pas na 5 maanden voel! kan alleen nog maar huilen, mis m'n buik en t zwanger zijn terwijl ik uiteraard suuuuper gelukkig ben met ons geweldig leuke gozertje! hij is zo energiek en gezellig! echt een pittig mannetje maar toch, dat gevoel...de hormonen misschien nog? ik geef nog bv... ik woon in griekenland en daar is een keer een ks volgende ker weer een ks dus ik zal het hoedanook nooit meemaken hoe het is een natuurlijke bevalling...snik! had graag die oerkracht willen leren kennen!
dit gevoel herken ik wel...alleen onze kleine kwam met 35 weken en 3 dagen...dus heb wel zo'n 8 maanden kunnen meemaken! en dan toch..die laatste maand...ik heb geen foto's (niet zoals ik wilde) niet echt een voorbereiding gehad en nu is een vriendin over 2 weekjes uitgerekend...ben stiekem jaloers al gun ik iedereen een droombevalling natuurlijk!! geweeeeldig je filmpje! scheetig!
Ben blij, misschien niet juiste woord maar blij dat ik niet de enige bent die zo denkt/ of het zo voelt. Natuurlijk ben ik super blij met de goede gezondheid van onze dochter. Ik heb het mijn vriendinnen verteld, en die begrijpen me heel goed, dat is heel fijn, maar ik heb wel gezegd dat er geen rekening gehouden moet worden met mij! kom op, lekker vertellen, en lekker zwanger zijn hopelijk 40 weken! Niet alle vrouwen hebben die oerdrang denk ik, sommige wensen een keizersnede, kan natuurlijk maar ik niet, ik zag me al zitten op een baarkruk, papa die navelstreng rustig doorknipt, ik uitgeput en heerlijk in bed met mn baby. Borstvoeding, zonder belemmering van sonde, en tepelhoedjes enz. En ik mag ook niet klagen, dochter scoorde gelijk een 9 heb 34 weken gehaald, er zijn veel ergere gevallen, respect voor deze dames!
Dankje, ik ben ook zo trots op mijn poppetje, qua ontwikkeling gaat ze als een speer! Ze kijkt iedereen na als ze langslopen en ze is sinds deze week ook al aan het babbelen, we hebben net een heel gesprek gehad, zo grappig!
deze fase vind ik ook echt leuk, dat je meer kan communiceren met je kindje en dat hij/zij zo op je reageert!echt gezellig!!