Pfffff wie herkent dit. Ik ben 11 januari bevallen van onze prachtige dochter. Ons 1e kindje. Maar ik voel me nog steeds niet de oude ik. Ik heb tijdens mijn zwangerschap last gekregen van heel veel jeuk en een pijnlijke huid. Dit kwam deels doordat ik al een moeilijke huid heb, maar ook deels omdat ik zwangerschapscholestase had. Mijn galzuren/zouten waren verhoogd en mijn bloeddruk was ook wat aan de hoge kant. Dit alles was gevaarlijk voor de baby. Daarom ben ik rond de 33e week opgenomen in het ziekenhuis. Hier heb ik precies een maand gelegen. Toen ik 37 weken zwanger was, kreeg ik een gel aangebracht om mijn baarmoedermond te rijpen. Wanneer dit zou aanslaan, zou ik ingeleid worden. Na 1 x gel, kreeg ik al 2 cm ontsluiting. Dus verder geen gel gekregen. De volgende dag zou ik ingeleid worden, maar 's avonds braken mijn vliezen spontaan. Vanaf het breken van de vliezen begonnen mijn benen heel hevig te trillen en dit hield niet op. Ik kreeg ook meteen hele heftige en regelmatige weeen. Vervolgens na een half uur naar de verloskamer gebracht, alwaar de rest mega snel ging. Binnen 2,5 uur na het breken van m'n vliezen is de kleine meid geboren met behulp van een zuignap en een knip. Het is nog even flink spannend geweest, want ze moest er snel uit omdat haar hartslag aan het dalen was en mijn bloeddruk omhoog schoot. Het inbrengen van de zuignap ging dus ook niet echt met beleid helaas. Toen de kleine geboren was, bekeken ze mijn placenta en wat bleek.... die bestond uit drie kamers. Dit was een verklaring voor het feit dat ons meisje dismatuur was (te laag geboorte gewicht). Normaal zou er 1 kamer moeten zijn en zou de navelstreng in het midden van die kamer moeten uitkomen. Ik had drie kamers waarvan zij in 1 zat, waar de navelstreng net op het randje kwam. Ze heeft dus genoeg voeding gekregen om zich te ontwikkelen, maar te weinig extra's. Na 7 dagen mocht ik naar huis en de kleine meid mocht 2 dagen na mij naar huis. Ongeveer anderhalve maand na de bevalling heb ik de gyn weer gebeld omdat mijn huidproblemen maar aanhielden en ik me afvroeg of de galzuren/zouten wel daadwerkelijk gedaald waren (de bevalling is immers de oplossing daarvoor). Zegt de gyn tot mijn verbazing dat bij mijn controle was gebleken dat mijn leverwaarden veel te hoog waren. Die galzuren/zouten vond hij niet interessant, maar die andere leverwaarden wel. Moest ik meteen weer naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek en een echo. Hij zou me een paar dagen later bellen over de uitslagen. Maar hij hing 's middags al aan de telefoon. Ik moest meteen naar de spoedeisende hulp en dan zou een internist alles verder uitzoeken, want hij kon die leverwaarden niet koppelen aan de zwangerschap of bevalling. Dus hup weer naar het ziekenhuis. Allemaal onderzoeken gehad qua bloed. En ook weer een echo maar dan van m'n hele buik. Hier is allemaal niks uitgekomen. Door verhoogde leverwaarden, voel je, je heel erg moe. Nu weet ik dat sinds een week of twee m'n leverwaarden weer normaal zijn. Toch blijf ik moe. Zowel geestelijk als lichamelijk. Ook ben ik nog steeds te emotioneel. Voor het huishouden geen puf, voor werken al helemaal niet. Ik merk ook dat ik het hele gebeuren moeilijk kan loslaten. Vooral de gedachte dat het fout had kunnen aflopen voor ons. Daarnaast heb ik ook niet van de eerste maanden kunnen genieten. Dus misschien komt m'n vermoeidheid wel doordat ik nog niet lekker in m'n vel zit? Maar ik heb een gezond kindje, ze doet het hartstikke goed. Waarom blijf ik me dan zo voelen? Iemand die zich hierin een beetje herkend? Ik plaats m'n verhaal trouwens in meerdere topics, want ik weet niet goed waar ik dit moet plaatsen.
je hebt een hoop meegemaakt zoals ik zo lees, dus ik denk dat het wel logisch is dat je je zo voelt. Heb je al met je ha erover gehad? nu moet ik wel eerlijk zeggen dat ik pas na ongeveer een jaar alles hier weer op een rijtje had, terwijl ik een redelijk makkelijke (wel lang maar ach) bevalling had en een heel makkelijk kind. De eerste maanden waren zwaar omdat we heel veel problemen hadden met de borstvoeding maar toen ik na 2 maanden ben overgestapt op de fles had ik een heel makkelijke rustige en tevreden baby. En toch heeft het tot ongeveer een jaar geduurd voordat ik me weer helemaal mezelf voelde, me elke ochtend weer opmaakte en gewoon weer echt lekker in m'n vel zat en mijn draai had gevonden. Gewoon door het nieuwe leven, aanpassen, ik was veel ziek doordat ze op het kdv zat enzovoorts. En jouw kindje is nog heel klein en het is allemaal nog kort geleden dus het is deels ook wel logisch. Als je er maar voor zorgt dat het niet te ver gaat, dus praat erover met je huisarts, kijk wat eraan schort, hoe is je dagindeling, is het misschien nog wel iets lichamelijks enzovoorts.
Hoi joyfull, ik zag dat er nog niemand had gereageerd en ik ben ook een januari-mama. ik heb al niet het idee weer de oude te zijn (en ik heb een makkelijke zwangerschap en bevalling gehad), dus kan me héél goed voorstellen dat jij je nog niet de oude voelt! Het is niet niks wat je allemaal mee hebt gemaakt. Het krijgen van een kind op zich is al een hele ervaring en heeft even tijd nodig om te 'landen', laat staan als je hebt meegemaakt wat jij hebt meegemaakt. Tevens spelen de hormonen nog steeds enorm op. Er wordt niet voor niets gezegd: 9 maanden op, 9 maanden af. Ik ben niet de aangewezen persoon om je te adviseren. Ik heb namelijk niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt. Máár, uit andere ervaringen in het verleden weet ik dat je het hele gebeuren op een of andere manier zal 'moeten' verwerken. En daar mag je jezelf best de tijd voor geven! (hoe moeilijk dat ook is). Even zo maar wat gedachtes: zou het evt. helpen om nog een gesprek te hebben met een verpleegkundige van het ziekenhuis over je bevalling en alles daar omheen? Alles eens van begin tot eind doorspreken? Volgens mij staan de meeste ziekenhuizen hier wel voor open. Ook zou je eens contact kunnen opnemen met je huisarts. Misschien dat er dingen in je bloed niet helemaal in balans zijn (is bij mij het vermoeden nu, dus vandaar). Ik hoop ook dat je mensen om je heen hebt waarmee je goed kan praten. Blijf hier neit alleen mee rondlopen, want het is niet niks wat je even te verstouwen hebt gekregen. Heb vertrouwen dat het goed gaat komen. Het is héél fijn dat je dochter het zo goed doet, dat relativeert al veel, maar stop je gevoelens niet weg.
ik heb gereageerd in je topic bij " de bevalling" het lukt me niet om het hele stukje te kopieeren op de 1 of andere manier...
hier nog even een reactie. Tis heel normaal dat je je nog niet de oude voelt. Zou het zelfs gek vinden als je dat wel zou voelen in jou geval Je bent nog volop aan het ontzwangeren en dat merk je aan je emoties en je lijf. Daarnaast heb je ook nog eens een moeilijke zwangerschap en bevalling en die leverproblemen gehad. Het krijgen van je eerste kind heeft een grote impact op je leven, vergis je niet. Vermoeidheid doet een hoop met je. Maar als je je down blijft voelen of dingen geen plaats kunt geven zou ik toch professionele hulp zoeken als ik jou was. Sterkte meid!
Na de geboorte van m'n eerste heeft het ongeveer 6 mnd geduurd voordat ik het idee had dat ik weer die vrouw van daarvoor was. Na de geboorte van m'n tweede heeft het een stuk langer geduurd. Ze is nu 14 mnd en ik ben er nog steeds niet. Heeft te maken met het veranderen van baan in die periode (niet leuk weggegaan bij oude werkgever, dat speelde ook mee) en met het feit dat zij er 11 mnd over gedaan heeft om door te gaan slapen. Ik was (en ben eigenlijk nog steeds) continu moe.
na mn eerste bevalling heb ik ook een zware periode gehad, je verhaal klinkt herkenbaar. Uiteindelijk heb ik een aantal gesprekken met een psycholoog gehad en poosje aan de anti depressive en dat heeft mij super geholpen. Ik wil je zeker niet aan de pillen praten, maar zoals hierboven ook al aangegeven wordt....ga praten met iemand. Je gevoel is echt niet abnormaal, maar tis wel zaak dat je je beter gaat voelen!! Veel sterkte!!!
Bij beide dochters had ik pas echt het gevoel dat 'ik' er weer was tussen de 9 - 12 maanden na de bevalling. De eerste maanden was ik bij beide emotioneel, vermoeid, extreem gevoelig en teruggetrokken. Ik kijk er niet fijn op terug en vind het soms nog moeilijk om terug te denken aan de eerste maanden na de geboorte van mijn jongste dochter. Ik liep bij beide op het randje van depressie, uitputting. Wat wel werkt: praat met je man / goede vriendin / moeder / vertrouwenspersoon over je herinneringen. Schrijf ze op in een herinneringsboekje. Misschien vind je het fijn op het te bespreken op het consultatiebureau? Zij hebben hier vast meer ervaring mee. Wandelen of hardlopen is ook goed voor lichaam en geest. Bedenk in ieder geval dat het niet vreemd is dat jij je nu nog zo voelt. Neem je rust en je tijd om emoties te verwerken.
je hebt het zwaar gehad meid dat gaat niet zomaar voorbij helaas. Ik heb een zware bevalling gehad en een nasleep en was ook 'pas' na een jaar weer een beetje de oude. Gun jezelf de tijd. Als je moeite hebt alles een plaatsje te geven, wat ik me heel erg goed voor kan stellen ga dan eens naar je ha misschien dat die je kan doorverwijzen. Sterkte!
Het heeft bij mij 10 maanden geduurd tot ik weer een beetje lekker in m'n vel zat en het gevoel had dat ik weer een beetje mezelf was. Zoonlief is nu 16 mnd en ik zit de laatste twee a drie maanden pas echt lekker in mn vel. Ik heb een zware zwangerschap gehad en ook een zware bevalling. Ook is mn zoontje na 2,5 week in het ziekenhuis opgenomen voor bijna 1 week.. al deze dingen hebben zeker een rol gespeeld bij m'n lange herstel. Al word ik nooit meer echt dezelfde denk ik, mn hele leven is toch wel veranderd toen mn zoon op de wereld kwam. Maar het kan nooit kwaad om eens met je huisarts te praten, al is het maar om je hart te luchten!
Ik wilde ook even reageren. In principe duurt het een jaar voor je in z'n geheel ontzwangert bent. Zolang heeft je lichaam nodig om te herstellen. Echter herken ik wel de vermoeidheid in jouw verhaal. Ik heb zelf na de bevalling een auto-immuunziekte gekregen van m'n schildklier (hashimoto). Ik voelde me enorm down, vermoeid en kon moeilijk ontspannen. Na 6 maanden dacht ik dat ik misschien een depressie had en ben ermee naar m'n HA gegaan. Zij dacht alleen heel wat anders, namelijk een schildklierprobleem. Ik moest bloed laten prikken en daar kwam uit dat mijn schildklierwaardes veel te hoog waren. Ik ben aan de medicatie gegaan en toen ging het gauw een stuk beter. Mijn arts vertelde me dat sommige vrouwen na de bevalling een schildklierprobleem ontwikkelen, maar dat dit vaak niet herkend wordt. Ik zou je als advies geven om, als je je over een paar weken nog zo voelt, je schildklierwaardes eens te laten prikken. Gewoon voor de zekerheid. Bij de meesten gaat het met behulp van medicatie na verloop van tijd gewoon over en dan zijn de medicijnen ook niet meer nodig. Het heeft met je hormonen te maken. Bij mij werd het een ander verhaal, maar dat hoeft niet altijd te gebeuren
Jouw verhaal is heel herkenbaar. Ik ben ook een januari mama en heb een zware zwangerschap en bevalling achter de rug (veel bloedverlies en 4 zakken bloed gekregen). Ook ik ben nog steeds erg moe terwijl mijn hb weer goed is. Ik ben een paar weken geleden ook naar de spoedeisende hulp gestuurd met verhoogde leverwaarden. Bij mij kwam het door een virus die ik waarschijnlijk in het ziekemhuis heb opgelopen. Mijn leverwaardes zijn inmiddels weer goed en ik ben mn werk weer aan het opbouwen. Maar ik blijf ook erg moe en futloos, kan de hele dag wel slapen.