Mijn jongste is ziek. Ik ben dan erg bezorgd en heb angst dat hij dood kan gaan. Niet perse dat hij dood gaat maar 'het idee dat' vind ik angstaanjagend. Helemaal als hij dan ziek is vlamt dit op. Nu vraag ik me af of jullie dit ook hebben? Ik heb namelijk een post traumatische stress stoornis opgelopen tijdens het ziek zijn van mijn oudste. Volgens mijn man heeft iedere moeder deze bezorgdheid, ik ben benieuwd!
Hoi hoi Heeft hij een bepaalde ziekte of gewoon iets zoals griep en koorts?? Zelf heb ik niet dat ik denk dat me kindje dood zou gaan vind t wel altijd zielig. Maar goed ieder is anders he misschien ben ik juist te relax. Beterschap voor je kindje.
Ik ben dan wel extreem bezorgd ja. Eigenlijk heb ik angst dát ze ziek worden . Kan me bij een druppel snot al de ergste dingen inmn hoofd halen.
Ik herken me er wel een beetje in. Het idee dat er iets met mijn kleintje zou gebeuren... pfff... dat zou echt het allerergste ter wereld zijn. Ik denk ook dat iedere moeder dat vindt. Inderdaad niet dat je denkt dat het gaat gebeuren, maar dat er zo'n 'wat als...'-scenario door je hoofd gaat. Ik probeer die gedachten heeel snel om te vormen door te gaan denken aan de kleinkinderen die ik ooit krijg oid. Dan laat het me vrij snel los. Ik denk niet dat iedere moeder dat zo heeft, denk dat het in je karakter zit om situaties in je hoofd af te spelen... bij mij dan toch. Ik doe dat al van kleins af aan. Ik heb geen PTSS.
Ik vind het wel eng als hij ziek ie. Gelukkig is dat nog maar 1 keer echt geweest. Hij heeft een hersenbloeding gehad en daardoor epilepsie maar dat heeft hij niet meer gehad vanaf hij 2 weken oud was maar als hij ziek is/koorts heeft moeten we hem wel nog altijd extra in de gaten houden. De neuroloog zegt dat het kan dat de epilepsie uit zijn systeem is maar het kan ook nog zijn dat ziek zijn/koorts toch nog de epilepsie kan opwekken. In het dagelijkse leven heb ik die angst helemaal niet meer maar toen hij ziek was wel.
Ik vind het wel erg zielig, maar heb echt geen angst dat ze doodgaan of zo. Ik werk zelf in het ziekenhuis, dus ik ben wel wat gewend natuurlijk. Ik denk dat het echt iets is van jouw persoonlijk. Als je PTSS oploopt tijdens het ziek zijn van een kind, dan is die echt heel ernstig ziek geweest of je bent gevoelig voor psychische klachten. En door je PTSS ben je natuurlijk nog gevoelig, ook al is het (ver) over, het blijft toch een pijnpunt om het zo maar te zeggen als je weer met eenzelfde iets geconfronteerd wordt. Dus lijkt het mij handig als je weer zaken van de behandeling oppakt om niet weer terug te schieten. Hoe ziek was je oudste toen als ik vragen mag?
Daar heb ik ook last van. Met alles eigenlijk. Maar ik heb dan ook een angststoornis, denk dat ik daardoor ook wel erg angstig ben. Ben echt heel bang om haar kwijt te raken. Ik ben zelfs af en toe bang als ik met haar maar buiten ga, dat ze haar stelen
Hoi, Herkenbaar.. alleen heb ik die angst over gehouden na het overlijden van mijn echtgenoot bijna 7 jaar geleden (heb luna met nieuwe partner) Ik zie dan bij wijze van spreken de hele uitvaart al voor me en kan dan echt huilen.
Ja dat heb ik ook. Semih heeft toen hij 3 maanden was in het ZH gelegen vanwege rs-virus/brochitus. Hij lag echt op het randje en was er bijna niet meer geweest. Gelukkig allemaal goed gekomen maar het heeft er wel ingehakt. Elke keer wanneer hij snottert, hoest of koorts heeft krijg ik weer angst dat hij weer zo ziek word. Toch probeer ik wel gewoon nuchter te blijven en niet gelijk in paniek te raken.
nope.. ik ben snachts ook nog nooit wezen kijken of ze nog ademt ofzo.. maar.. wij hebben nog niks engs qua ziektes mee gemaakt, en ik ben zelf een nuchter persoon.
Kan me de angst goed voorstellen. Zeker in de nachten. Ik heb er zelf niet zozeer last van, maar écht ziek is Eva nog nooit geweest. Twee keer wat verkouden en op dit moment diarree, maar koorts en echt futloos zijn bijv. heeft ze (gelukkig!) nog nooit gehad. In de periode van haar verkoudheid was ik 's nachts ook wel onrustig, toch angstig voor het feit dat ze niet genoeg lucht zou krijgen. Je kind is je grootste 'bezit', logisch dat daar ook angsten mee gepaard gaan.
Ook heb ik regelmatig dromen dt anderen mijn kindje wat aan doen en schrik ik angstig en opgefokt wakker.. hart gaat dan verschrikkelijk tekeer... ben pas gerust gesteld als ik haar weer rustig zie slapen
Blij dat je over dit onderwerp begonnen bent. En ik vind het heel begrijpelijk na een hersenvliesontsteking van je oudste. Ik ben zelf eigenlijk altijd bang dat mijn meisje iets overkomt. Dat had ik al tijdens de zwangerschap en ze is nu 7 maanden. Ik krijg zelfs nachtmerries van het idee dat ik moet gaan werken, terwijl ik jaren met plezier heb gewerkt. Ik ben bang dat ze ernstig ziek wordt, iemand haar iets aandoet (te lang laten huilen, mishandeld, pedofilie) of dat ze overlijdt. Ik wil die angsten niet hebben maar ze zijn er toch en geen idee hoe men er vanaf kan komen.
Ik denk dat iedereen wel de angst herkent. Je moet er alleen voor waken dat het je dagelijkse bezigheden niet gaat beïnvloeden, dus dat de angst te veel gaat overheersen. Er over praten helpt over het algemeen goed.
Ik heb ook een angststoornis gehad (hypochonder) en was ook heel bang dat ik dat nu heel erg zou hebben, niet over mezelf maar over mijn zoontje. Gelukkig kan ik nu goed relativeren. Soms laait het even op en schiet ik even in de stress maar als ik mezelf dan weer tot orde roep en mezelf dwing om niet (meer) te googlen gaat het weer weg! Wat mij helpt is mezelf even duidelijk maken dat je met zorgen maken niets opschiet, je houdt er niets mee tegen, wat gebeurd gebeurd toch, en wat niet gebeurd gebeurd niet. Daar heeft zorgen maken echt geen invloed op.