Ok....nu ga ik een bekentenis doen, die al maanden in mijn hoofd rondspookt, maar die ik nog tegen niemand heb durven uitspreken, zelfs niet naar mijn man. Misschien ga ik nu iedereen over me heen krijgen, maar dan ben ik in elk geval mijn verhaal kwijt. Ik heb soms heel erg last van heimwee naar de periode dat Quinn in het WKZ lag en ik in het Ronald MC Donald zat Ik weet, het klinkt belachelijk, maar ik mis die periode vaak echt, ook al was het de meest vreselijke periode in mijn leven. Ik mis dat kleine hummeltje op mijn arm, het onhandige verschonen en tempen in de couf, het verschonen van de couf, het met gaasjes wassen van Quinn, ik mis de adrenaline als er iets spannends stond de gebeuren,(navellijn verwijderen b.v.) ik mis het gevoel van intense blijdschap als er weer een mijlpaal gehaald was, ik mis de piepjes en bliepjes van de NICU, ik mis de verpleging, ik mis de nachtelijke oversteekjes in mijn rolstoel van het RMCD naar het WKZ, de alles overheersende stilte die er dan in zo'n ziekenhuis hangt, en ik mis de nachtelijke wandelingetjes terug, en dan nog even wat praten en drinken met papa's en mama's die ook net terug kwamen van hun kindje Ik heb ook heel erg het gevoel dat ik het allemaal nog weleens over zou willen doen (niet dat ik hoop dat ik bij een volgende weer te vroeg beval). De dingen die je dan anders zou doen, Bij de 1e weet je (godzijdank) van geen toeten of blazen, maar bij een 2e weet je dat wel, en ik heb het gevoel dat ik dan heel anders zou handelen. Meer dingen vragen bv. Zo denk ik nu dat, mocht er hier nog een 2e kindje komen, en ook dat komt weer te vroeg, dat ik wel van te voren ga vragen of (indien mogelijk) ik het kindje na de bevalling eventjes bij me mag hebben. Heb ik nu niet gevraagd. Het kon ook niet, maar hadden ze het gedaan als het wel had gekund? Ik ben ook zo vreselijk dankbaar dat wij ervoor hebben gekozen dat mijn man in het kamertje was waar Quinn meteen na de geboorte naartoe ging. Ook hij weet (helaas)niet alles meer, maar zo heb ik toch een beetje het gevoel dat ik bij de 1e minuten van Quinn aanwezig was. Ik had daar zoooo graag bij wilen zijn (weet ik, kan bij een 2e ook niet) om hem te troosten, terwijl hij alle infusen ingebracht kreeg, om hem te kunnen zien en aanraken enz,enz Er spookt wat dat betreft nog veel meer door mijn hoofd, maar echt goed verwoorden kan ik dat niet. Maar dit lucht al wel op.
Onze dochter en zoon (geboren bij 27 wk) hebben beiden drie weken op de NICU gelegen (in 2008 en 2009). We hoopten het na de eerste keer werkelijk waar NOOIT meer mee te hoeven maken! De enorme stress en de onzekerheid over of je kindje het wel of niet gaat redden. Toen het ons de tweede keer overkwam, was het alsof we in een nachtmerrie beland waren. Na drie weken neonatologie zijn beiden overleden. Ik weet zeker dat als ze het wel hadden overleefd, ik deze periodes nooit meer mee had willen maken. Dus nee, ik deel je mening absoluut niet maar ik veroordeel je ook niet. Een vroeggeboorte meemaken van je kind en zo'n hele ziekenhuisperiode heeft een enorme impact op je leven. Zoiets vergeet je gewoon nooit meer. Ik begrijp wel dat als je erop terug kijkt, je bepaalde dingen anders had willen doen. Ik weet niet of je zoontje zonder ''problemen'' de NICU-periode is doorgekomen? Dat geeft wellicht ook een andere kijk op het hele ziekenhuisgebeuren. Ik vind het moedig dat je je verhaal durft op te schrijven (oké, typen dan), omdat je het toch kwijt wilt. Houd er ook rekening mee dat je wellicht veel mensen tegen het hoofd kan stoten en dat je misschien geen leuke reacties kan krijgen.
Ik heb ook een soort heimwee gevoel naar de periode in het AMC. Wij hadden het daar naast alle zorgen ook heel gezellig. Met de verpleegkundigen enzo. Ik kan daar soms ook een soort van heimwee van hebben. Ook als we daar zijn voor de followup. Ik heb alleen niet dat ik het allemaal nog eens zou willen meemaken. 1 keer was meer dan genoeg. Ik zou de dingen ook niet anders willen doen. Ja de dingen tijdens mijn zwangerschap. Maar in de periode dat we op de nicu waren en daarna in het streekziekenhuis zou ik niks anders van willen doen. Wij zijn hele mondige ouders en hebben alles gevraagd wat we wilden weten. We zochten ook alles op, wat betreft medicatie etc. En door die informatie ook zelf aangegeven wat wij wilden voor onze dochter. Ik hoop dat ik de voglende keer een "normale"kraamweek mag hebben en dat warme lijfje direct mag vasthouden na de geboorte ik denk dat ik dan wel een traan zal laten. Ik denk dat een soort heimwee ook komt omdat het ons 1e kindje is. Liefs
Misschien zit hem het soort heimwee ook wel in het feit dat ik zelf dusdanig ziek was (HELLP) dat ik vreselijk weinig heb meegekregen van de 1e paar weken. Heimwee naar de eerste periode van ons manneke dus zeg maar. Het bewuster bezig zijn met zijn verzorging en hem vast houden enz,enz. In die zin zou ik het allemaal nog wel eens opnieuw willen beleven. Dat ik er zelf wat bewuster bij ben. Ben ook een behoorlijk mondig persoon, maar was toen gewoon niet helemaal op deze planeet vrees ik. Zoals ik al schreef, het is ook vrij moeilijk voor me om te verwoorden hoe ik het precies bedoel, Het is ook niet mijn mening, het is mijn gevoel. Het is dus ook niet bedoeld om mensen tegen het hoofd te stoten, en dat ik eventueel vervelende reacties kan krijgen.....tja dat is het risico als je zoiets post. Ik vroeg me gewoon af of ik de enige was, en ik hoop eigenlijk met de reacties die ik krijg misschien wat verder te komen in hoe ik het nu precies bedoel.
Hoi meid, ik begrijp je gevoel heel goed. Wat jij mist is niet zo zeer de ziekenhuistijd, maar jouw kraamtijd en de eerste weken van je kindje, en ja die waren nou eenmaal in het ziekenhuis. Ik geloof niet dat je het echt opnieuw zou willen beleven bij een evt volgend kindje, maar dat je het gevoel hebt dat je een hoop gemist hebt en dat alsnog zou willen kunnen meemaken. Ik merk dat ik het ook niet helemaal onder woorden kan brengen. Het is in elk geval allemaal heel herkenbaar voor mij. Ik heb pre-eclampsie gehad en de eerste dagen gingen ook helemaal aan me voorbij, ook de bevalling. Je bent zo van de wereld dat alles je gewoonweg ontgaat en je alle informatie gewoon niet in je op kunt nemen. Levi is niet zo heel vroeg geboren, maar toch gaf het iets fijns en vertrouwds om op dezelfde manier, op dezelfde plek te bevallen als van Mischa, en daarna weer op de baby-afdeling te zijn. Raar he... Als ze allebei thuis waren bevallen had ik dat net zo goed gehad. De lieve zusters die vorig jaar voor Mischa hadden gezorgd en die ik nooit meer had gezien, die herkenden me nu weer en doordat het met Levi heel goed ging (hij mocht al na 1 dag bij mij op de kamer) was het allemaal niet zo erg. (behalve toen hij terug moest omdat hij zo geel werd trouwens, dat vond ik vreselijk!) Heel gek trouwens, een paar weekjes na de bevalling van Levi belandde het kindje van vrienden van ons 6 weken te vroeg op dezelfde baby-afdeling en toen stond ik jankend naast ze op de kamer waar allebei mijn eigen jongens hadden gelegen. Dát vond ik opeens wel weer heel erg heftig...
Meid tijdens het lezen van je verhaal stromen de tranen over mijn wangen. En je stoot mij TOTAAL niet voor mijn kop met je verhaal. Het zijn je diepste emoties en het is heel fijn om zoiets te kunnen delen met 'lotgenoten'. Ik zou het uiteraard ook niet opnieuw willen meemaken, met een volgend kindje, maar ik denk dat jij meer bedoelt dat je het opnieuw zou willen beleven met jouw premtuur kindje. Dus de klok terugdraaien, en bepaalde dingen anders doen, meer genieten van bepaalde momenten enz. Vooral als je zelf ziek bent geweest tijdens de kraamperiode. Ik heb ook bepaalde dingetjes die ik anders had willen doen.
Ja Adi, jij weet perfect te verwoorden wat ik ook bedoel! De klok terug draaien en dingen anders doen en meer beleven!
@ mamavanmischa: Ik denk dat dat inderdaad al een heel eind in de buurt komt. Wat ik heb meegemaakt heb ik niet bewust meegemaakt, en daarom zou ik het graag nog een keer willen meemaken/ over willen doen voor mijn gevoel. (Liefst niet echt.....natuurlijk niet....) Ik ben gewoon teveel kwijt, of heb het uberhaupt niet meegekregen. Heb Quinn bijna dagelijks vast mogen houden, (weet ik van mijn man) maar voor mijn idee was het maar sporadisch eens een keer, en heb ik er voor zover dat uberhaupt mogelijk is in zo'n situatie niet echt van kunnen geieten. Om een klein idee te geven: Ik liep soms op de automatische piloot naar het ziekenhuis en naar de NICU, dat ik me achteraf niet meer kon herinneren daar geweest te zijn. (de verpleging zei dan: Dat hebben we je gisterenavond toch laten zien, en ik wist van niks ) Maar......en laat dat voorop staan. Mocht ik ooit nog een keer zwanger raken, en ik zou de keuze krijgen: Herhaling van de 1e zwangerschap, of gewoon uit dragen en thuis bevallen, dan uiteraard het 2e!!!!! (dat kwam volgens mij in mijn 1e berichtje niet helemaal goed naar voren) Dus dan zal dat gemis wat ik voel, inderdaad voor een groot deel het missen zijn van de stukjes die ik mis (snappen jullie hem nog) Pffffff moeilijk uit te leggen, maar fijn voor jullie reacties (of ze nu positief zijn of minder positief) merk wel ( nu al) dat ze me helpen. Jullie helpen me een beetje mijn gedachtes te verwoorden.
Echt heel herkenbaar hoor! Ik heb dat ook, ben echt complete stukken kwijt. Je bent gewoon ziek geweest tijdens de eerste dagen van je kindje en had die dagen bewust mee willen maken. Natuurlijk denkt niemand dat jij nu graag de tweede keer weer prematuur wilt bevallen. En heel misschien een troost, voor mij was mijn tweede bevalling (en ook de zwangerschap) heel goed voor de verwerking. Al tijdens mijn tweede zwangerschap kon ik het hele gebeuren voor het eerst in een half jaar (ja het was snel er achteraan...) een plekje geven. En ook de goede zorgen in het ziekenhuis hebben zo veel goeds gedaan. Ik heb het "opnieuw" beleefd, maar toch niet helemaal. En nogmaals, het is heel dubbel want het was een rottijd, maar het was wel jouw kraamtijd en iedereen heeft af en toe heimwee naar de kraamtijd...
Deze sectie van ZP staat bekend op zijn jankgehalte .. Ik begrijp helemaal wat je bedoelt, en het lijkt me vreselijk dat je deze momenten gemist hebt...
Ik wil het ook nooit meer meemaken, maar zolas Adi het verwoord voel ik het ook. Ik ben ook veel kwijt doordat ik Hellp had en dus vreselijk ziek was. Achteraf had ik sommige dingen graag anders gedaan.
Zo ontzettend herkenbaar. Zoals Adi het verwoordde: als de tijd terug zou draaien zou ik het anders willen doen. Vanaf het moment dat ikzelf werd opgenomen. Ook bij mij zijn de eerste dagen / weken na de bevalling een roes door de pe. Heb zo weinig meegekregen. Liyana is op donderdag geboren. Zaterdag heb ik haar voor het eerst gezien. Met bed en al werd ik midden in de nacht naar de NICU gereden. Ik herinner me dat het in die dagen erna me de grootste moeite kostte om van de afdeling waar ik lag naar de NICU te lopen. Fysiek lukte het gewoon niet. En ooh wat heb ik gehuild om de kraamtijd die ik misliep. Ik kan nu nog steeds jaloers worden op moeders die na een voldragen zwangerschap een normale bevalling hebben en een fijne kraamtijd tegemoet gaan... (maar dat is weer iets anders... )
voel je vooral niet schuldig over je gevoel...een gevoel is nooit fout en dat kan je nooit wegnemen! ik ben het eens met het feit dat je misschien de periode mist waarin je er meer had kunnen zijn voor je zoontje en omdat je erg ziek was niet kon...het is te heftig om te beseffen...maar dat zal het zeker zijn! en je hebt nogmaals alle recht om te voelen wat je voelt! je hoeft je niet te verantwoorden! pas op met wie je de gevoelens deelt. niet iedereen begrijpt zulke ongewisse diepe gevoelens en niet iedereen accepteert dat mooie momenten/relaties/gebeurtenissen in je leven en rottig en mooi tegelijk kunnen zijn...net als andersom: nare ervaringen kunnen ook een soort heimwee veroorzaken...niets is alleen maar zwart of wit! goed dat het je al zo oplucht om het te delen hier! goed dat je niet bang bent om het aan te kaarten!
Ik vind je verhaal best herkenbaar eigenlijk. Ik heb voor mijn gevoel dan niet zozeer het idee dat ik veel heb gemist of veel niet meer weet, maar ook ik zou de tijd wel terug willen draaien en dingen anders willen doen. Het heimwee gevoel heb ik vooral naar de verpleging die zo betrokken en lief waren. Voor mij was het ook een soort routine die ineens wegviel nadat alles "achter de rug" was. Dus je dagelijkse gang naar het ziekenhuis, de verzorging van je kindje, het kletsen en bespreken met de verpleging en de artsen, het daar kolven, het voeden daar, de couveuse en alles er om heen. Ik vond het een hele omschakeling om dat ineens niet meer te hoeven doen en daar heb ik het lange tijd erg moeilijk mee gehad. Het missen wordt nu wel wat minder moet ik zeggen, maar ik herken je gevoel nog steeds!
Datzelfde gevoel heb ik ook, in het ziekenhuis was het eigenlijk heel gezellig en kon ik altijd wel mijn verhaal kwijt, en sinds Simone thuis is zijn we toch het merendeel van de tijd met zijn 2en. Het is natuurlijk heel gek om terug te verlangen naar de tijd dat je kindje in een couveuse ligt maar ik heb dat zeker ook gevoeld. Ik heb zelfs een van de zusters op Hyves toegevoegd zodat we nog een beetje contact konden houden en ik ben er later ook nog eens naartoe geweest om Simone te showen. Als ik foto's van toen bekijk verbaas ik me er over dat ik toen zo sterk was, ze was zo klein en teer, als ik het nog eens zou moeten doen zou ik er veel meer moeite mee hebben denk ik. Verder heb ik vooral moeite met het niet 'af' hebben kunnen maken van de zwangerschap die ik begonnen was. Ik heb nu om me heen een heleboel mensen die verder zwanger zijn dan ik ooit geweest ben en ik kan er niet over meepraten, dat vind ik van alles wat er is gebeurd nog het ergst. De gigabuik waar je niet omheen kan, de 4 weken vooraf waarin je weinig anders kan doen dan wachten en balen dat het zo lang duurt, de kraamweek, dat heb ik allemaal niet gehad en daar baal ik ontzettend van. Het klinkt misschien stom maar ik ben gewend overal goed in te zijn en dingen af te maken, en dat dit me niet gelukt is zal me nog heel lang dwars zitten
Voel je absoluut niet bezwaard om deze gevoelens hier te uitten en ook ik voel me helemaal niet tegen het hoofd gestoten, in tegendeel. Eigenlijk ben ik blij met je verhaal, want het is zo herkenbaar!!! Ook ik denk soms met 'heimwee' terug aan de ziekenhuisperiode. Niet dat ik het ooit nog mee zou willen maken, maar het was naast een spannend, heftige periode ook een hele mooie periode. En ik mis in deze dagen (29 november is het 2 jaar geleden dat ze na 13 weken ziekenhuis eindelijk naar huis mochten) toch een beetje het knusse gevoel dat er ook was in het ziekenhuis. In een halfverduisterde kamer urenlang buidelen, de verpleging die kopjes thee kwam brengen, langzaamaan steeds meer het gevoel krijgen dat je mama bent. En zelfs de tijd om de NICU kan ik wel eens missen. De verpleging die zo lief voor je is en je steunt, 's avonds als enige ouders nog op zaal rondscharrelen en de rust van de afdeling meekrijgen, de gesprekken met de verpleging, de wandelingetjes naar het RMcD-huis, de urenlange gesprekken die ik met mijn moeder voerde als ze bij me kwam 'logeren' in het RMcD-huis. Of het dit gevoel veroorzaakt wordt door een gemiste kraamtijd, andere dingen die ik gemist heb, ik weet het niet. Het is er gewoon en af en toe geef ik er gewoon lekker aan toe... *schrijft ze, terwijl ze zit te snikken...* (Hormonen? )
Sommige momenten in het ziekenhuis waren mooi, omdat het ons kind was en mijn kraamtijd. Ik heb niet het idee dat ik te weinig heb genoten. Maar wat ik bijvoorbeeld wel als een extraatje gezien heb, is het contact met een hele leuke meid, waarvan haar kindje naast mijn zoontje lag. Verder vond ik de ziekenhuis periode naar, ik wilde graag samen thuiszijn, en dat hij niet ziek was of hem erge dingen overkwam. Toch heb ik daar genoten van mijn mannetje, ik denk dat je grenzen op dat moment verlegd en het maar accepteert.
Een hele tijd was ik er ook zo mee bezig dat ik mijn kraamtijd gemist had en vond dat heel erg. Maar weet je wat het is, die periode in het ziekenhuis WAS onze kraamtijd! Hij was heel anders dan anders, en vaak niet leuk, en helemaal geen roze wolk, maar wel ONZE kraamtijd als je snapt wat ik bedoel... En hoe meer ik er over nadenk, hoe minder gek ik het begin te vinden om daar af en toe heimwee naar te hebben!
Je hebt helemaal gelijk!!! Ik zit nu jankend als deze stukjes te lezen, zoooo herkenbaar allemaal. En het was (tussen alle angst door) een fijne tijd. Dankzij de verpleging is het toch een stukje vertouwde, intieme, fijne kraamtijd geweest. Misschien moeten we het gewoon koesteren en met een positief gevoel naar terugkijken.. Dat is al heel anders dan constant spijt hebben dat we geen 'gewone' kraamtijd hebben gehad..