Hebben jullie dit ook?

Het doet deugd om dit even van je af te kunnen schrijven he.

Mijn zus heeft ons 3 maanden na mijn mk, ook vertelt dat ze 8weken zwanger was. Je bent blij voor hen maar tegelijk ben je ongelukkig voor uzelf. Mijn vriend zijn gezicht sprak ook boekdelen.

 

Je hoeft je echt niet te verontschuldigen, juist omdat het hier zo anoniem is, kun je alles kwijt. Hopelijk lucht het op bij je.
Ik wens je in ieder geval veel succes en hoop dat je binnenkort ook je eigen wondertje in je armen hebt.

 

Je mag echt wel even balen hoor! En jij weet zelf het beste of je het iemand wel gunt of niet. Het lastige is: je gunt het jezelf ook! Wat mij betreft helemaal niet raar als je het dan moeilijk vind om oprecht blij te zijn/doen voor iemand.
En vanaf de andere kant bekeken: mijn zus zou ongeveer tegelijk met mij uitgerekend zijn, maar verloor het kindje met 6 weken zwangerschap. Zij riep voortdurend hoe veel ze het ons wel gunt, maar ondertussen zie ik hoe moeilijk ze het vind. Je mag best laten weten dat je het lastig vind, liever dat, dan doen alsof er niks aan de hand is.

Hoe dan ook, sterkte. En klagen mag

 

Natuurlijk zijn er ergere dingen, maar daarom is jullie verdriet heus niet minder. Dit speelt nu eenmaal in jullie leven (en dat van zoveel anderen) en het is pijnlijk. Die gevoelens mogen er zijn!

En het is ook gewoon heel moeilijk om iets waar je al zo lang naar verlangt, steeds bij anderen ziet gebeuren. Bij de hele wereld, zo lijkt het wel, behalve bij jezelf. Het is iets waar je geen controle over hebt, dat maakt het nog veel moeilijker. Je kunt er niet voor sparen en het werkt ook niet op volgorde, dat is het nare eraan.

Je hoeft je in ieder geval niet schuldig te voelen, maar ik snap je tweestrijd wel. Ik hoop dat het je toch snel gegund is

 

ik herken dat wel, ik heb naar mijn zoontje nog een zwangerschap gehad die is geëindigd in een miskraam, tijdens die miskraam waren er heel veel om me heen die "ook" zwanger waren, ik kon dat met veel pijn aanvaren, uiteindelijk werd het wel minder dat gevoel,
ik heb zelfs gehad dat ik boos werd als ik ergens een geboorte aankondiging zag in een tuin of bij een raam, of als er baby nieuws was interseerde het me niet veel, dat heeft echt een jaar geduurd bijna dat het weg was

zelfs nu ik zwanger ben van dit wondertje, kon ik de eerste weken niet echt 100% blij zijn, pas vanaf week 9 kwam de vreugde 100% toe,

 

Helemaal niet erg en goed dat je van je afschrijft !!
Het is heel normaal om je zo te voelen. Er zijn er heel veel met jou die zich zo voelen hoor. Dus dat is helemaal niet erg.

Hoop dat je in je omgeving ook veel steun krijgt. Lijkt me moeilijk.

Wens je veel sterkte en hopelijk komt ook jouw droom gauw uit en kun je straks zelf ook een klein wondertje vasthouden.