Hoi allemaal, Dit is een beetje een onderwerp wat zeurderig over gaat komen maar ik zit er gewoon doorheen. Jarenlang is dit mijn droom geweest om zwanger te worden en het is ook nog heel snel gelukt. De eerste 7 maanden zijn vlekkenloos verlopen en heb helemaal geen klagen gehad. Nu zit ik opeens al 3 weken thuis en das eerder dan gepland stond maar het moest omdat ik buikpijn had en veel afviel. In mei woonde ik een jaar in het westen terwijl ik van het zuiden kom. Nou dat ik thuis zit de hele dag begin ik met piekeren voel ik me alleen en zit bijna de hele dag te huilen van verdriet en eenzaamheid. Mijn Vriendje probeerd me overal zo goed mogelijk in te steunen en hij weet ook dat dit heel moeilijk is voor mij. Ik heb iedereen achter gelaten in het zuiden. Ik moet nog 5 weken als we het volgens de 40 weken gaan doen en ik hoop zo dat de kleine eerder komt zodat ik weer wat om handen heb en het nut er ook weer van inzie waarom ik ook al weer hier naar toe ben verhuisd. Heeft hier ook iemand last van of gehad en wat heb je eraan gedaan? Zit er gewoon doorheen en vindt het zwanger zijn niet meer zo leuk als dat ik dacht dat het zou zijn. Ik hoor graag van jullie. Liefs nance158
Heb ik ook gehad, had overal pijn, ribben, rug, buik (Kyano lag ook in stuit) We gingen verhuizen toen ik 33 weken was, dus mocht ook bijna niks doen, vond ik zelf best vervelend, want kan al moeilijk stil zitten Wij hebben er ook dik een jaar over gedaan om zwanger te worden, hele zwangerschap ook bijna nergens last van gehad, maar toch op het laatst had ik er ook een beetje genoeg van, het werd ook steeds zwaarder en kreeg steeds meer pijn.. Dus snap best wat je bedoeld, en denk dat er nog wel meer begrijpen Wens je nog veel sterkte met de laatste loodjes!
och wat vervelend voor je zeg! en dan idd dat je vrienden en familie ver weg wonen lijkt me ook helemaal niets!.. ga je truitjes breien.. nee grapje hoor. Ik wens je nog heel veel sterkte met de laatste loodjes!