Nou de openingsvraag wat niet heel specifiek wat dat betreft. Ik lees gewoon op sommige plekken dat de organen van de kinderen absoluut niet gedoneerd worden. Buiten het feit dat ik daar heel anders in sta ben ik eigenlijk heel benieuwd wat zij daar zelf van vindt. Nu heb ik het daar nog nooit over gehad omdat ik het dus ook nogal wat vind.
Maar maak je het dan zelf niet zwaarder dan nodig is? Ik was volgens mijn moeder op mijn zesde ook al heel uitgesproken wat dat betreft; als ik dood zou gaan, mocht een ander kindje mijn organen wel hebben. Mijn vierjarige denkt daar ook zo over. Ze heeft natuurlijk een heel ander beeld van de dood dan wij hebben, en waarschijnlijk ook een heel ander beeld van organen en doneren etc. (Hoewel ze iemand kent die een donor-nier heeft gekregen, dus daar weet ze wel iets over.) Maar op haar eigen manier en op haar niveau kan ze daar over nadenken. Mijn neefje van 6 en nichtje van 9 zijn daar ook zo in; het is bij ons iig geen moeilijk onderwerp om over te praten...
Ik denk inderdaad dat elk jong kind een ander leven wilt redden. Maar in hoeverre kun je spreken over een weloverwogen en doordachte keuze? Ik vind dat je volwassen moet zijn om zo'n enorme keuze te kunnen overzien en dan de keuze aan dat kind overlaat.
Mja ik heb het er niet met onze dochter over gehad. Wel over gepraat waar ze bij was. Zo vormt ze langzaam maar zeker ook een mening zonder dat het meteen betrekking heeft op haarzelf.
Onze oudste is over het algemeen vrij angstig en niet echt optimistisch ingesteld. Dus: nee, hier gaan wij het niet met hem over hebben. Mocht hij het uit zichzelf ter sprake brengen (omdat hij zoiets op school hoort ofzo) zou ik denk ik wel eens polsen hoe hij daar in zijn algemeenheid over denkt. Maar mocht het nodig zijn (alsjeblieft niet) dan beslissen mijn man en ik dat. Ik hoop dat wij dan de kracht hebben om de organen te doneren en zo andere ouders ons verdriet te besparen.
Nee, ik heb het er met mijn zoontje niet over gehad, en ga het er voorlopig ook niet over hebben. Ik zie niet in waarom ik een 5-jarige moet confronteren met dit soort dingen . Hij zal, zolang mijn partner en ik dat mogen bepalen, ook geen organen gaan afstaan tenzij er grondige redenen zijn om het wél te doen. Ik begrijp echt niet dat iemand ervoor kiest zulke jonge kinderen met dit soort vraagstukken op te zadelen.
Nee en dat gaan we de komende jaren ook nog niet doen, tenzij ze er zelf mee komen. Ons mannetje blijft erg hangen in, wat zou kunnen gebeuren en zal er dan dus steeds weer op terug komen , zijn hoofd is al vol zat. Daarnaast vind ik dat ze op deze leeftijd toch niet kunnen overzien hoe of wat exact , dat komt wel als ze 13/14/15 zijn dat we het daar serieus over gaan hebben.
Hier sowieso nog te jong, maar als ik naar de leeftijd van jouw oudste kijk; no way dat ik daar aan zou denken. Wat wil je ermee bereiken? Dat ze nu al na moet gaan denken over zo'n onderwerp waar de meeste volwassenen niet eens over na willen denken? En wat als zs segt; jahoor mam, dat wil ik echt heel graag! Zou je dat meenemen in je eigen beslissing? Je kind gaat niet begrijpen wat het inhoudt waar jij over praat, dan kan ze echt pas als zd volwassen is geworden.
Tja - ze komen er toch al vrij snel mee in aanraking op school, door nieuwsbegrip en dat soort dingen, jeugdjournaal. Wat eerder al gezegd werd; je moet dingen niet te zwaar maken. Het is maar net hóé je erover praat. Kinderen voelen die beladenheid vaak niet, die volwassenen wel al hebben. En je kunt er zo over praten, dat ze die beladenheid ook (nog) niet gaan voelen. Zo wordt er hier in huis ook open over kanker gepraat. Niet dagelijks, maar het komt weleens voorbij. En dan is het echt niet zo dat angstig worden of wat dan ook. Ik ben echt van mening, dat openheid thuis, kan voorkomen dat ze met horror verhalen thuiskomen, die je dan weer moet zien te ontkrachten zeg maar. Hoewel de nieuwsberichten vanuit school over dit soort onderwerpen overigens ook wel goed behandeld worden (bij jeugdjournaal etc), maar kinderen onderling kunnen soms rare dingen verzinnen . (@loesje: ik qoute jou, maar dat is niet persoonlijk )
Dat vind ik inderdaad ook Athina. Nu vinden wij het onderwerp zelf niet beladen (de dood niet, ziektes niet, doneren niet), dus wij praten over zulke zaken gewoon. Ook waar onze kinderen bij zijn en ook met ze.
Of je het wel of niet meeneemt in je beslissing als je ooit voor die keuze komt te staan, doet er toch niet toe? Je kan je kind toch over dit soort zaken laten nadenken op hun eigen niveau en manier? Ik denk echt dat je onderschat wat kinderen kunnen begrijpen...
Ik zeg ook niet dat ik die keuze aan mijn kind overlaat, maar los daarvan kan zij er wel een mening over vormen. Een mening van een 4-jarige natuurlijk. Net zoals zij een 4-jarige-mening heeft over bv dierenwelzijn en oorlog. Dat ze niet alle factoren overziet, wil niet zeggen dat ze niks kan vinden. Veel volwassenen zien dingen soms ook erg zwart-wit of overzien ook maar een heel beperkt deel van de factoren.
Dit dus hier ook. Wij kennen iemand met een donor-niet, dus daardoor komt het sowieso ter sprake, daarnaast is oma heel ziek en daar zijn wij ook heel open over (maar op het niveau van een kind natuurlijk!), daardoor hebben we het ook wel eens over de dood (en ook omdat ze daar al mee in aanraking is gekomen toen op school een meisje uit een hogere groep is overleden na een lang ziekbed). We behandelen alles op haar niveau, maar wel eerlijk en open, ze wordt er niet angstig van en het is ook niet 'te veel' voor haar om te dragen zeg maar. Hier zijn het ook onderwerpen die we niet kunnen vermijden, want we hebben er nu eenmaal mee te maken, maar ook los daarvan wil ik dat soort 'volwassen'-onderwerpen niet vermijden. Mijn man verloor op jonge leeftijd zijn moeder en heeft juist die openheid erg gemist; hij was 6 en kinderen van 6 moet je daar niet mee lastig vallen was het idee, terwijl hij daardoor juist afgezonderd werd. Dus ik vind het daardoor ook juist belangrijk dat wij alles kunnen bespreken met de kinderen, dat zij daar zelf over na leren denken op hun niveau. Dus zonder angst, maar met openheid. Ook gezien onze context - mensen die ziek zijn, overleden zijn en een donor-nier hebben - denk ik dat er níet over praten juist angstig maakt. Dan wordt het zo'n taboe en begrijpt een kind ook niet wat er nu precies aan de hand is: Maar vast iets heel ergs, want niemand praat er over...
Lijkt mij ook. Overigens, mijn kinderen begonnen er zelf over en gaven daarna hun mening. Ik heb ze niet gezegd dat ze een keuze moeten maken. Natuurlijk ben ik op die leeftijd nog einverantwoordelijk. Je merkt zelf wel aan je kinderen of je hierover kunt praten en op welke manier.
Een mening vormen over het onderwerp kan. Maar ik dacht dat het ging over de persoonlijke vraag naar je kind toe, "zou je willen doneren?" Dat vind ik echt iets voor latere leeftijd. Het ligt verder echt nog wel aan het type kind. Er zijn echt kinderen die bij die hierover gaan liggen malen en angst ontwikkelen. Op de school van mijn dochter kijken ze geen tv dus komt er ook geen nieuws voorbij.
Het gaat TS er toch om dat ze zich afvrgaagd wat haar oudtste zou willen? Dus ja, ik vind het er juist omgaan of je die beslissing dan meeneemt. Welke meerwaarde heeft het anders te weten hoe zo'n kind erover denkt. Ik onderschat heus niet wat kinderen kunnen begrijpen, maar mij krijg je niet wijs dat een 8/9 jarige serieus een antwoord kan geven op een vraag hoe ze over doneren denken en wat ze zouden willen. Daar is het mi gewoon veel te jong voor.
@loesje: kunnen ze er nog wel een mening over hebben. De wereld staat bol van de ongefundeerde meningen