Ik heb nu 1 dochtertje en we twijfelen enorm over een tweede. Wikken en wegen, maar we komen er niet uit. Ik ben bang dat ik er later spijt van krijg als ik geen tweede kindje heb kunnen krijgen. Maar das geen goede reden om opnieuw zwanger te worden vind ik. ppffff moeilijk allemaal.
ik heb er 1 en het blijft er bij 1 gewoon omdat ik het zo prima heb ik heb me gezin en ik vindt mijn gezin compleet
ja je gevoel volgen vindt ik ook belangrijk maar toch moet het van meer afhangen dan alleen gevoel of niet?
Ik wilde je toch even een hart onder de riem steken, hopelijk, met mijn verhaal: mijn eerste was ook een huilbaby en die eerste 7 maanden met hem waren heel, heel moeilijk. Misschien wel de moeilijkste tijd van m'n leven. Ik was dus ook bang bij de tweede, maar hij viel erg mee. Ook hij had wel een paar maanden 's avonds een huilbui, maar omdat je zoveel gewend bent met de eerste raakt je dat zoveel minder. Die periode heb ik als veel minder zwaar ervaren dan de eerste maanden met maar 1 kindje! Ook nu in dit stadium vind ik het makkelijker met 2 dan met 1. Voor mij geldt echt dat van 0 naar 1 veel zwaarder was en dat verwacht ik nog steeds straks met nummer 3.
Ik denk dat je alleen spijt krijgt als je twijfelt en het niet doet. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je spijt krijgt van een kindje dat je wel hebt gekregen.
Wij hebben 1 dochter van nu 6 jaar en ik weet niet of ik een tweede wil, zit te twijfelen, niet omdat ik kriebels voel als ik een baby zie van dat wil ik ook weer maar meer omdat mijn man wel graag een tweede wil. zoals sommige misschien weten ben ik ziek, toen ik mijn dochter kreeg (gepland, tenminste voor zover mogelijk) wist ik niet dat ik ziek was en was het niet altijd makkelijk maar zij is mijn hele wereld (zie dat wel in context hoor want ik ben ook nog een vrouw) maar ik vraag me weleens af of het wel "goed" zou zijn van mij om in de wetenschap dat ik ziek een tweede te krijgen, toen wist ik het niet maar nu wel. Hele moeilijke vraag voor me en ik denk dat mijn dochter uiteindelijk enigst kind blijft maar vind het soms weleens moeilijk voor mijn man, hoewel hij achter mij staat.
Ik heb 1 zoontje en hier blijft het bij en eigenlijk heb ik nooit meer kriebels gehad voor een 2e. Ik heb heus wel eens nagedacht over een 2e maar een paar uur later denk ik weer heel anders en denk ik nee is niet aan mij besteed. Je praat het idd voor jezelf goed. Het heeft bij ons niet te maken met het financiele plaatje of ruimte ed. Een 2e kan makkelijk maar voor ons (vooral voor mij) voelt het compleet zo en hecht nog teveel waarde aan mijn vrijheid. Nee ik denk niet dat ik spijt krijg en mocht het toch nog zo zijn ik ben pas 26 dus het kan altijd nog
BEn ik het helemaal mee eens! Mijn hele lijf kriebelt voor een derde, maar rationeel gezien bestaan er twijfels, en het feit dat mijn man 2 eigenlijk wel genoeg vindt. Dus twijfelen we nog heel even door(niet te lang want mijn klok tikt hard door)
ik denk niet dat je spijt zult krijgen van als je uiteindelijk voor de derde gaat, ik bedoel, je zult nooit denken: och, had ik het maar bij 2 gelaten, dat denk ik echt. Het is toch weer je kindje he?? Ik denk wel dat je soms spijt kunt krijgen van dat je uiteindelijk niet voor nog eentje gegaan bent. Op een gegeven moment vind je jezelf te oud misschien ofzo. Dat geldt niet specifiek voor jullie he, maar in het algemeen.
Hier wil mijn man geen tweede kindje (voor hem zou het de vierde zijn) en voor mij de tweede. Hij wil absoluut niet en is in staat hiervoor bij mij weg te gaan. Ik twijfel heel erg. Ik weet zeker dat ik spijt zou krijgen wanneer ik geen tweede kindje zou krijgen. Dus hier iedere dag een innerlijke strijd leveren... Strijd met elkaar heeft geen zin meer. Mijn man heeft het duidelijk gemaakt het is kiezen of delen.. Hier dus een gevoelig onderwerp.
wat moeilijk zeg! dat kan echt vermoeiend zijn zo´n innerlijke strijd. sterkte, dit is echt niet makkelijk!
Als ik naar mijn eerste gevoel luister zeg ik: nee, ik heb tot nu toe geen babykriebels en betwijfel of die nog gaan komen. Ik zeg nooit nooit, maar ik zie op dit moment teveel beren op de weg om voor een tweede te gaan. Ik geniet verschrikkelijk, enorm, gigantisch veel van mijn prachtige kind, en heb helemaal geen zin om mijn aandacht te verdelen over twee kinderen. Lijkt me zo vermoeiend, en je doet er voor mijn gevoel altijd eentje tekort (schuldgevoel). Verder ben ik nog met een studie bezig, en die wil ik pertinent af hebben voordat ik uberhaupt aan eventuele kriebels ga toegeven, anders haal ik dat diploma nooit. Ik ben super gehecht aan mijn vrijheid en vrije tijd, en met twee kinderen lever je meer vrijheid in dan met 1 kind. En het belangrijkste van alles: ik denk heel vaak, wat als het fout gaat? Stel dat we een ziek of gehandicapt kind krijgen (aangezien ik 34 ben is die kans aanwezig). Dan is die perfecte balans die we nu in ons gezin hebben in een klap weg. Ik wil bovenal genieten van mijn kind en leuke dingen met hem doen. En niet buffelen met een peuter en een baby, en elke dag overleven tussen stapels wasgoed, een vies huis, kinderen die allebei tegelijk mijn aandacht willen, de deur niet uitkunnen met je peuter omdat de baby moet slapen, etc. etc. Kortom.....lijkt me een duidelijke zaak Maar ik zeg nooit nooit!
Ik kan me het wel voorstellen denk ik.. Ik zou qua gevoel erg graag een derde kindje willen. Mijn vriend sluit het nog niet uit, maar hij staat er nu nog niet open voor. De grootste reden waarom wij twijfelen is omdat het 1e jaar van een baby zo intensief is, dat onze relatie dus al 2 keer zo onder druk is komen te staan, dat het een aantal keer de vraag was of we niet beter uit elkaar konden gaan. De laatste 2 maanden gaan opvallend beter en we krabbelen weer op. Maar om dat nog een keer te doen en het risico te lopen dat ik aleenstaande mama wordt van 3 ipv samen met de papa voor 2 kindjes zorgen... kan ik dat mijn kinderen aan doen? Aan de andere kant, we zijn er al 2 keer uitgekomen, dus zou een derde keer ook moeten kunnen. Maar daar ligt mijn grootste twijfel en als het inderdaad het scenario van 3 kindjes alleen opvoeden wordt, zou ik er zo maar eens spijt van kunnen hebben (en dus niet van het kind zelf he, maar omdat ik zo egoistisch ben dat ik zo nodig nog een kindje wilde krijgen en daar de rest de dupe van laat worden).
wij hebben nu sinds kort 2 kindjes en dat is wat we beiden willen. een derde komt er niet want financieel zouden we dat niet redden en we hebben onze handen vol aan deze twee. en hoe gelukkig en blij ik ook ben met mijn 2 schatten..als ik straks uit de luiers ben zou ik het niet nog eens over willen doen. we hebben makkelijke kindjes maar het is toch erg vermoeiend. ik heb daarom ook besloten om kraamhulp te worden, ik wil zelf geen kindjes meer maar ik vind babytjes zulke geweldige kleine wezentjes dat ik ze niet voor altijd zou kunnen missen zeg maar. als kraamhulp krijg je er toch mee te maken maar moet je ze daarna weer aan de moeder afstaan. dit is dus mijn eerlijk antwoord
Ja voelt ook erg rot.. Ik ben wel heel blij dat ik M. heb hij maakt me zo gelukkig.. Ik moet kijken of ik daar mee kan leven.. Pfff vreselijk..
Ik heb geen spijt. Na de bevalling van onze zoon, wilde ik heel graag nog wel een 3e kindje en dit gevoel heeft best een tijd aangehouden. Maar mijn man wilde absoluut geen 3e, hij twijfelde al enorm over een 2e... laat staan over een 3e. Het gevoel is vanzelf weggeebt (nou ja.. mijn man heeft zich laten steriliseren, dus dan is het sowieso al klaar natuurlijk), maar ik moet er eerlijk gezegd ook niet meer aan denken (sorry). Bij onze buren hebben ze een paar weken geleden een zoontje gekregen en toen ik dat allemaal weer aanhoorde.. bevalling, kraamweek, zorgen, slapeloze nachten enz. enz. dacht ik... o nee, nooit meer, ik ben er helemaal klaar mee. Maar stel dat er een 3e bij was gekomen, kan me het eigenlijk niet voorstellen dat je daar dan spijt van hebt. Je hebt dan toch een weloverwogen keuze gemaakt lijkt me en als het kindje er is, zeg je niet, nou met 2 was het beter te doen dus ik heb eigenlijk wel spijt. Lijkt me niet dat dat gebeurt. .
Hier geen keuze ..... wegens medische omstandigheden mag en zal er nooit meer een kleintje bijkomen hier ! mAar, aangezien ik zelf kantje boord heb gelegen toen mn meisje geboren werd en mn meisje er ook bijna niet was, kan ik me daar makkelijk bij neerleggen. Ik ben iedere dag nog zooooo dankbaar dat ik haar heb en van dr mag genieten. Als we op zondag ofzo met zn drieen weg zijn, zijn mijn man en ik nog iedere keer dankbaar dat we lekker met zn drieen weg zijn !
Heb nu 2 meiden vlak achter elkaar en wil graag nog een derde. Niet zo snel er achteraan want dat is echt te druk, maar even wachten. Maar stiekem denk ik wel eens aan een eventuele vierde.... Mijn man heeft gezegd drie is genoeg, maar hij zal er denk ik niet bij me om weggaan... Maar voordat dat uberhaupt ter sprake kan komen is bij mij de vraag...ben ik dan niet te oud? Ben nu 33 en wil toch wel even wachten met de derde... Dan is een vierde misschien geen optie meer. Heb eigenlijk bij mezelf de grens op 36 jaar gezet (no offense voor iedereen die een andere keuze maakt). Dus als ik ergens spijt van heb, is het misschien meer dat ik niet een paar jaar eerder mama ben geworden, dat had me wat meer spelingstijd gegeven.... Maargoed, toen was is er gewoon nog echt niet aan toe. Joycje Succes meid, wat een moeilijke situatie....