Wie ervaring met burnout?

Ga naar de huisarts. Leg je verhaal uit en zorg dat je hulp krijgt. Want hiermee doorlopen zorgt dat het alleen maar erger wordt. Neem t aan van me, ik spreek uit ervaring (helaas)
Al jaren had ik leuke baan. Bedrijf werd verkocht, nieuwe directeur en toen ging het voor mij mis. Slecht op mn plek, veeleisend en ik voelde me steeds beroerder. Maar ik ging door, hield me voor dat t door nasleep bevalling kwam etc etc. Tot de bom barstte. Ik zat er zo door, kon alleen maar huilen huilen huilen. Ik ben toen naar de HA gegaan, die heeft me direct de ZW ingestuurd en ik heb hulp gehad van een psycholoog. Nu zijn we bijna 1.5 jr verder en nog ben ik er niet. Ondertussen ander werk, na heel lang thuis geweest te zijn en op therapeutische basis gewerkt te hebben. Maar het ging niet. Ik voelde me zo slecht. Heel langzaam ging t iets beter, maar toch ben ik deze week weer naar de psych gegaan. Het is zo heftig, heeft zo'n impact! Ik wilde dat ik eerder aan de bel had getrokken. Ik liep door, met als gevolg dat ik me niet alleen op werk slecht voelde, maar ook thuis. Ik bleef maar piekeren, denken en zat zo in die negatieve spiraal. En dan is eruit krabbelen alleen maar moeilijker.
Dus stop, grijp in, helemaal ivm je zwangerschap!

 

Ik ben het helemaal met Chrissie eens! Hier helaas ook de ervaring opgedaan. Stap naar je huisarts en leg het daar uit. Ik liep al bij de bedrijfsarts voor het echt mis ging en hij was diegene die me doorstuurde naar een psycholoog. Zo blij dat ik dat gedaan heb! Ik moest mijn hele levensstijl en denkwijze omgooien, maar ik voel me nu sterker dan ooit.

Dus grijp idd zo snel mogelijk in!

 

Hier ook.. nog steeds.. al jaren... ik ben veel te lang blijven rondlopen met idee van och, iedereen voelt zich wel eens K met peren, en het gaat wel weer weg..
In 2006 was de maat vol, emmer overgelopen en ik ben volledig ingestort.. paar jaar therapie en medicatie.. ziektewet etc... het gaat nu iets beter maar ben nog lang niet mijn eigen ik..psycholoog etc ga ik niet meer heen, we zaten op een dood spoor en konden niet verder.. slapen nog steeds alleen met slaappillen, kan nog steeds volledig in paniek raken bij groepen mensen, zodra mijn planning ook maar iets afwijkt van het strakke ritme, sla ik volledig door.. ja, het maakt je leven niet makkelijker..
ik zou je dus willen zeggen nu naar je HA te gaan... ik weet niet of je nu een burnout hebt... een burnout houdt nl meer in dan je collega's niet meer leuk vinden, je beroerd voelen zodra je het bedrijf weer ziet... je hormonen kunnen ook leuke dingen met je doen.. maar beter uitsluiten dan doorlopen ermee toch?

 

Hier ook ervaring met een burnout. Ik zou inderdaad naar de HA gaan!
Ik heb ook veel te lang doorgelopen. Ik lag op een gegeven moment op vakantie in mijn tentje te tellen hoeveel dagen en uur ik nog had voordat ik weer naar m'n kl*tewerk moest En de dag dat ik moest had ik een hartslag van hier tot tokyo. Altijd sacherijnig, nergens zin meer in, voelde me altijd 'ziek', lichamelijke klachten en noem maar op.
Ik ben nog jaren doorgegaan en ben sinds februari werkloos omdat mijn baas met pensioen ging. Ik heb in die tijd wel 2 keer voor langere tijd in de ziektewet gezeten maar toch steeds weer daar aan het werk gegaan. Nu voel ik me zo stom... ik had jaaarrreeen eerder moet stoppen daar. En waarom ik maar ben blijven hangen daar.. geen idee maar ik heb er achteraf heel veel spijt van. Het had me zoveel ellende kunnen besparen.

 

Hier is 2 dagen geleden de emmer overgelopen. Ik kon niets anders doen dan huilen huilen en huilen. Ik ben naar de huisarts geweest en die heeft gezegd dat de maat nu vol is, ik geef energie maar heb geen oplaad punt meer. Dit is iets wat vaak bij moeders voorkomt.
Ik ben door gestuurd naar een 1e lijns psycholoog, die heb ik gebeld en krijg als het goed is vandaag te horen wanneer ik een afspraak heb.
Bij mij is het alleen andersom, ik werk niet omdat ik chronisch ziek ben. Ik mag niet werken en dat is het probleem bij mij. Ik ben heb verders weinig hobby's waar ik genoeg uit kan halen. Ik ben verder wel heel creatief maar omdat ik met een beperking zit en natuurlijk mijn 2 wondertjes heb ik daar weinig tijd voor. Dat was bij mij de reden van overlopen,

Ik wil je veel sterkte wensen,

knuffel
conny

 

Herkenbaar, dat van die vakantie. Zo is vorig jaar mijn vakantie echt kl*te geweest (en daardoor ook voor man en kids helaas..)
Het ging slecht met me. Maar met vakantie op komst voelde ik me iets beter. Tot voor die tijd ik wederom een minder leuk gesprek met mn baas had (ik werkte therapeutisch paar uurtjes en hij gaf aan dat ie na vakantie wilde praten over dat ik meer ging werken)
Dit greep me weer zo aan, huilen, trillen etc. Toen belt de arbo dat ie meteen na vakantie met me wil praten, met mn baas erbij. Nou toen zat ik me dus direct naar en druk te maken, en dat ben ik de hele tijd blijven doen.
3 weken vakantie: week 1 me slecht voelen en proberen t los te laten, week 2 ging iets beter (ik kon tenminste weer paar uurtjes per nacht slapen) en week 3 begon de ellende weer heftig want ik MOEST weer bijna aan t werk en in gesprek. Dus een vakantie met veel verdriet, huilen, boosheid, chagrijnig en vooral geen plezier.

Na de vakantie gesprek met arbo. Gelukkig was hij te vroeg aanwezig, ik ook en mn baas niet. Dus al mn moed bij elkaar geraapt en gevraagd of ik even alleen met hem kon praten. Nou toen ging t mis. Ik begon te huilen en te trillen. Het hele verhaal kwam eruit, de kl*te vakantie, mijn gevoel, de druk en het gevoel/situatie naar mn baas toe (ik kon niet met hem, voelde me onder druk gezet, geintimideerd etc etc. Lang verhaal...)
Hij heeft me direct naar huis gestuurd, tegen mn baas gezegd dat het niet ging en een week later heb ik een gesprek met arbo alleen gehad. Het was of er een last van me afviel. Maar goed, beetje off topic.

Echt zoek hulp, een HA kan beoordelen wat er is, of t een B-O is of misschien wat anders. En dan kun je een passende oplossing zoeken!

 

Geen ontslag NEMEN hoor,.. je zou wel gek zijn!

Als je ziek wordt, dan ben je ziek, en krijg je doorbetaald. Als je nu weggaat uit jezelf heb je niets.

Geen ontslag nemen hoor, dat is simpel van je baas.

 

Ga een gesprek aan met de arbo arts!

 

Ik heb het ook gehad toen mijn zoontje ong 10 maanden was... ga idd snel naar je HA, ik heb daarnaast goede psycholoog gehad en idd je hele denkwijze wordt omgegooid, het is inmiddels 7 jaar geleden, heb uiteindelijk 'maar' 8 weken echt thuis gezeten, daarna op arbeidstherapie terug en na 3 maanden was het zeg maar weer 'normaal' hoewel het nu altijd anders is dan voor de burnout. Hoe sneller je het erkend en er wat aan doet, en blijft doen, hoe prettiger het is. Achteraf kan ik zeggen dat ik 'blij' ben dat ik er een heb gehad (en er zo snel bij was) want ik ben er echt sterker uitgekomen (en een stuk liever voor mezelf, omdat ik me bewust ben van bepaalde 'zwaktes' wat mee heb kunnen doen)!!!!

Heel veel succes!!! Ik weet niet waar je woont, misschien per ongeluk bij mij in de buurt, pb me maar, kan je evt naam van mn psych geven... echt een wereldwijf!)

 

Zoek gewoon naar een andere baan buiten het bedrijf. Dan heb jij er in ieder geval alles aan gedaan. Wachten tot je werkgever iets doet kan je doen, maar als dat niets oplevert, zou ik zelf opstappen. Je bent ook zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk en gezondheid.
Een burnout is heel heftig hoor. Je hoort vaak dat iets een burnout wordt genoemd, maar dan zit je niet op het internet, maar lig je doodziek op bed. Ik kan niet oordelen of je een burnout hebt, maar probeer het in ieder geval te voorkomen en niet af te wachten tot je werkgever je een andere baan aanbiedt.
Burnout komt vaak niet alleen van werk, maar is vaak een combi van een privé situatie die niet optimaal is in combinatie met een rottige werksituatie.
Ik hoop dat je eruit komt zonder een burnout, want dan kan je nog lang bezig zijn.

 

Ik denk niet dat je al een burnout hebt, maar wel dat je er tegenaan zit. En begrijpelijk als je een baan hebt die je helemaal niet past! Dus er is NU actie vereist zodat erger wordt voorkomen. Anders kun je straks maandenlang niets meer...

 

Nee, ik zou nu geen ontslag nemen. Maar je moet het ook niet volledig laten afhangen van je baas. Als deze functie niet geschikt is voor jou, dan dien jij ook gewoon je verantwoordelijkheid te nemen! Dus je zult moeten solliciteren voor andere banen. Je kunt gewoon niet verwachten dat het allemaal wel intern opgelost zal worden. En wachten totdat je echt de ziektewet in moet is lijkt mij ook niet wat je wil.

Je hebt je behoorlijk afhankelijk en passief opgesteld, door niet zelf op zoek te gaan naar een andere baan.

 

Je kan het wel proberen toch? Wij hebben wel eens zwangeren aangenomen hoor. Ik snap nooit zo goed het advies van ziektewet ingaan en dan afwachten wat er gebeurt. Daar wordt je niet beter van.
Ik hoop dat je een actieve arboarts hebt waar je wat aan hebt en die je het juiste pad op stuurt. Anders zit je na je verlof weer in dezelfde situatie. En een arboarts kan je ook inzetten zonder dat je je ziek meldt. Ik zou wel in het werkproces blijven als ik jou was.

 

Meis, ik zou voor jezelf alles gaan opschrijven. En dan bedenken wat je zou willen.

Als ik je baas zo 1 2 3 even mag aanvoelen, dan is die niet blij met je. Maar vergeet niet: Je hoeft geen vriendjes te zijn met je baas! Je hoeft haar geen plezier te doen ten nadele van jezelf.

In deze duistere tijden zou ik écht je baan NIET opzeggen. Dan maar de ZW in, alles beter dan werkeloos thuiszitten.

 

Hier ook ervaring, een keer een burn-out gehad en een keer overspannen geweest. Een burn-out sluimert in de regel langer en duurt ook langer, dus als ik jou was zou ik inderdaad eens gaan praten met je huisarts en/of Arbo-arts. De laatste is in mijn geval goed geweest voor mij, hij heeft me erg geholpen toen, ook toen ik ontslag kreeg (met wederzijds goedvinden).
Ik ben ongeveer 7 jaar directie-secretaresse geweest en daarna een jaar of 3 management assistente en in beide gevallen werd ik dus ziek. De eerste keer had het te maken met een dreigend faillissement van het bedrijf, de tweede keer lag er teveel druk op mijn schouders omdat ik een fulltime baan in 3 dagen (omdat ik nu eenmaal part-time werkte) moest proppen en dat ging natuurlijk niet.
Ik heb ook in beide gevallen een andere baan gezocht, verschillende dingen gedaan en realiseerde me dat ik echt geen zin meer had in dit soort stress-volle banen. Dat resulteerde erin dat ik nu in de thuiszorg werk, compleet iets anders dus, maar het bevalt me zoveel meer en ik haal er zoveel meer voldoening uit. De andere banen waren leuk zolang het goed ging, maar ik heb er toch te lang mee rondgelopen.

Als ik jou was, zou ik serieus op zoek gaan naar een andere baan, en zeer zeker gaan praten met een arts voordat het zich allemaal ophoopt en je in een negatieve spiraal terechtkomt, ook met zicht op je zwangerschap.

Veel sterkte en succes!! Met de juiste begeleiding en hulp komt het allemaal weer goed hoor en zul je zeker iets vinden waar je helemaal je ei kwijt kunt.

 

Je hoeft ook geen baan onder je niveau te nemen. Je moet er tenslotte wel op vooruit gaan. Je hebt er niets aan als je straks nog ongelukkiger wordt!

Maar niet geschoten is altijd mis toch? Ik geloof best dat het moeilijker is om als zwangere een nieuwe baan te vinden, maar het kan wel degelijk. Dus kijk rond en als je iets leuks tegenkomt: solliciteer! Wie weet vind je snel een veel leukere baan...