Het heeft zo moeten zijn!!! Ik heb het al vaker gehad, maar de laatste tijd toch weer een aantal keer zoiets meegemaakt. Ik zal 1 voorbeeld geven: een vriendin van mij heeft een moeilijke periode achter de rug wat betreft zwanger worden. Ze zijn 2,5 jaar bezig geweest. Ze heeft een zus die eerder eigenlijk nog helemaal niet over kinderen na had gedacht. Nu is een maand of 5 geleden de knop bij die zus ook omgegaan, zij wilden graag een kindje en waren de eerste ronde al in verwachting. Nu wil het toeval dat zij qua uitgerekende datum maar een paar dagen schelen. Toen ik het hoorde dat ze beiden in verwachting waren, schoot mij 1 opmerking naar boven en die flapte ik er ook uit: het heeft zo moeten zijn. Gelukkig kan ik tegen haar alles zeggen en ze moest er wel om lachen. Later zei ze nog dat ze dat zo'n mooie opmerking vond en dat ze daar zelf ook wel in gelooft. Wie ook zo'n ervaring. Kan iets moois zijn, maar ook dat je net ergens aan ontsnapt bent ofzo.
Dat ik mijn man heb ontmoet heeft echt zo moeten zijn. Zeker wat er aan vooraf is gegaan aan beide kanten, dat lijkt net of dat "gestuurd" is.
Dat gevoel heb ik heel erg met de manier waarop ik mijn huidige vriend heb leren kennen ! Mijn moeder was op visite bij een vriendin en die vriendin was de ex collega van mijn vriend. Vriend hielp haar wel eens in huis als er wat in elkaar gezet moest worden ofzo. Ik heb dus echt een bloedhekel aan die vriendin. Vanaf dag één dat ik haar leerde kennen, voelde ik gewoon dat er iets niet klopte aan haar. Kan het niet uitleggen maar het voelde gewoon niet goed. Toevallig was mijn moeder op die dag dus op bezoek bij die vriendin, die vriendin woonde bij ons om de hoek. Ik kom daar normaal gesproken dus echt helemaal nooit, maar mn moeder nam haar mobiel niet op en ik moest haar even wat vragen. Dus zo gezegt ben ik naar die vriendin heen gegaan, waar vriend op dat moment ook was om de party-tent op te zetten. Zo raakte ik met hem in gesprek, zijn we die avond gaan stappen samen met mijn moeder + vriendin en sinds die avond is hij nooit meer weg gegaan ! We zijn letterlijk geen dag meer uit elkaar geweest sinds die dag (behalve tijdens zijn ziekenhuis opname, begin dit jaar)!
Dat ik door de pil heen zwanger ben geraakt van Damiën. Ik zat in een héle slechte relatie waar ik al véél eerder mee had moeten stoppen, maar for some reason kon ik dat toen niet. Hij stelde me voor de keuze, of abortus, of het was over en op dát moment is het pas over gegaan. Achteraf ben ik zó ontzettend blij dat dat gebeurd is, want wie weet hoe lang het anders nog door was blijven gaan! Daarnaast zat ik vóór Damiën echt in een hele moeilijke periode, met zelfverwonding e.d.. Toen ik zwanger was is echt de knop om gegaan, ik mocht dat niet meer toen voor het bestwil van m'n kindje. Ik had nu een reden om het niet te doen. Ik zeg af en toe wel eens dat Damiën m'n 'leven heeft gered', en mensen lachen daar dan om omdat ze vaak niet weten wat ik bedoel. Helemaal letterlijk moeten we het natuurlijk niet nemen, maar mijn leven is echt veel mooier geworden sinds die positieve zwangerschapstest, op een heleboel vlakken!
In de week dat mijn overgrootoma overleed ben ik zwanger geraakt van ons meisje. Toen is de 'meidengeneratie' van 4 (oma, moeder, ik, dochter) weer compleet gemaakt. Ik moet regelmatig aan m'n overgrootoma denken als ik ons meisje zie (had een hele goede band met haar) en ze is dan ook vernoemd
Dat ik nu onverwachts zwanger ben... Terwijl ik voor mijn tweeling die begin dit jaar is geboren in de mmm zat... En nu zonder mmm, en helemaal niet ons plan, maar... Ik denk dat het zo moest zijn!
Ik leerde mijn zilverman kennen op de eerste date met een jongen waar ik op de middelbare verliefd op was geweest. (oeh, dat klinkt fout... helpt het als ik zeg dat die jongen helemaal niet zo leuk was en ik het toch geprobeerd heb te laten werken? Het was alweer maanden uit voor ik eindelijk met zilverman iets kreeg.) Fay werd "gemaakt" rond Valentijnsdag, nadat we in december in Rome bij een reliqie van St. Valentijn een kaarsje hadden gebrand voor een kindje. Tot dan hadden we ook veel kaarsjes gebrand om afscheid te nemen van een aantal kindjes die miskramen werden. Alleen bij St. Valentijn vroegen we om een gezond babytje. Ik ben volstrekt niet religieus, maar toen we op diezelfde reis in het Vaticaan waren heb ik toch even een moment stilte genomen. Het voelde alsof iemand me wilde zeggen dat het goed was dat ik even stilzat, want hij wilde me vertellen dat alles goed zou komen. Toen ik jaren geleden stopte met een vriendinnenclub van mijn studie waarvan de helft van de meiden gewoon niet aardig was (ik was de vijfde die op heel nare wijze uit dat groepje vertrok), had ik vrijwel onmiddelijk een hele leuke groep vriendinnen. Alles waar ik al jaren naar op zoek was kwam toen ik het oude losliet. Ik weet niet of het allemaal zo had moeten zijn, maar het zijn wel mooie toevalligheden.
Hier ook een geval meegemaakt dat ik dacht, toeval bestaat niet.... Toen Lisa op 23 maart om 11 uur geboren werd, precies op dat moment kreeg mijn schoonzus haar eerste chemo (borstkanker). Onze kraamverzorgster had een zus, Lisa, die overleden was aan borstkanker. Ik vond het echt bizar...
Ik heb een kennis die meer dan 10 jaar heeft geprobeerd zwanger te worden en het wilde maar niet lukken. Vreselijk Toen ik in Jeruzalem was, bij het so called graf van Jezus heb ik een kaarsje voor haar opgestoken en 2 maanden later was ze zwanger en heeft nu een mooie, gezonde baby. Ik ben zelf totaal niet gelovig maar wilde dit toch voor haar doen. Ik zeg niet dat het door mij komt maar het is toch wel apart haha