Ik heb twee katten, twee prachtige Britten. Voordat ik zwanger was, waren het echt mijn meisjes, mijn kindjes. Eén van de twee kwam elke dag trappelen en sabbelen op mijn trui en de andere wilde de hele dag kroelen en haar oren gedraaid worden, deed ik heel graag! Al tijdens mijn zwangerschap kon ik minder van ze hebben en nu mijn dochtertje er is, ze is bijna acht maanden, voel ik er eigenlijk niet veel meer voor, vind het echt vreselijk om te moeten zeggen. Ik beschouw ze eigenlijk bijna alleen nog maar als last, alles zit onder het haar, ze beschouwen de bank en deur als krabpaal, blijven heel vaak haken in de gordijnen, gooien het grind uit de kattenbak en ga zo maar door. Spelen met ze vind ik niet leuk meer en ik moet de hele tijd zorgen dat mijn dochter geen speeltjes van ze in haar mondje stopt. En het miauwen werkt gigantisch op mijn zenuwen... Het is al vaak door mijn hoofd geschoten om ze naar een ander baasje te brengen, omdat het op deze manier ook niet leuk is voor ze, gelukkig hebben ze in ieder geval elkaar nog. Maar ik heb ook zoiets van: Ik heb toen voor ze gekozen, dus zit ik er ook voor altijd aan vast. Voel me er vreselijk schuldig over en weet niet wat ik ermee moet. Of dit normaal is en weer overgaat of dat ik ze beter naar een ander baasje kan brengen.
misschien moet je een speeluurtje in lassen, waarbij je lekker savonds een uurtje met ze speelt. het krabben aan de deur misschien een plantenspuit gebruiken om dat af te leren. hier hebben we 6 katten lopen en sávonds weten ze dat als de kleine op bed ligt ze een uurtje aandacht krijgen en dan vollop dus lekker spelen lekker kroelen als ze dat willen. Kan me voorstellen dat het je irriteert had ik eerst ook maar sinds ik gewoon 1 tot 2 x per dag stofzuigd een grotere krabpaal voor ze heb en ze een eigen plek hebben waar ze lekker kunnen rellen gaat het veel beter. Misschien dus eens proberen een speeluurtje inte lassen
Even een schop onder je eigen kont geven. Zouden knuffelhormonen ook vrijkomen bij het kroelen met dieren? Werk er aan, of zoek een ander baasje. Ik denk dat dieren het wel aanvoelen als je ze niet meer moet.
Probeer rustig na te denken wat je met je katten wilt gaan doen. Ze hebben elkaar, maar ze hebben ook aandacht nodig van jouw kant, maar die kun je momenteel niet meer geven. Ik denk dat het beste is om de katten bij een vriend of familielid te plaatsen, zodat je ze nog kan zien. Misschien ga je ze enorm missen en dan ben je van gedachte veranderd. Ik heb ook diep over nagedacht. Ik heb ook 2 katten. Maar als ik ze verplaatst dan wel verplaatsen bij mensen die ik 100% kan vertrouwen. Je moet je katten niet zien als huisdieren, maar als echte familie-leden. Zo zie ik m'n katten.
Misschien word het tijd dat je ze toch meer aandacht gaat geven. Je huisdier wegdoen omdat je ze niet meer moet?Nee zou ik echt niet doen.Het is geen gebruiks voorwerp. Hun zijn stout omdat ze iets van je willen, misschien wel aandacht. Ik vind als je ervoor kiest ze ook moet verzorgen. Ze voelen nu dat jij ze niet meer moet. Als je ze dan echt niet moet en je wilt ze echt niet houden zoek dan een ander baasje. Maar dan moet je in de toekomst ook geen huisdieren meer nemen vind ik.
Ja, ik denk dat ze heel goed aan voelen dat je anders op ze reageert. ze missen waarschijnlijk je aandacht. Die beestjes zijn zoals ze zijn. Het gevoel van irritatie komt bij jou vandaan, daar kunnen zij niks aan doen. mss toch proberen ze weer meer aandacht te geven. Wie weet werkt het positief en wel naar 2 kanten.
Ik denk dat je katten aanvoelen dat je gevoelens naar hun toen minder geworden zijn. Dat uiten ze dus nu ook door te gaan krabben, miauwen en in jouw ogen lastig te zijn. Maar deden ze dit niet al voordat je zwanger was? Ik ken geen kat die niet miauwt, krabt, met de korrels speelt en de bank als hun eigen bedje ziet. Maar als ze dit erger en meer doen als eerst, komt dat vast doordat ze voelen dat er wat verandert is in jouw gevoel. Ik zou de katten nog niet weg doen. Het is niet meer dan logisch dat jouw prioriteit ergens anders ligt, maar de katten hebben je lief gehad, gesteund en liefde gegeven toen je kind er nog niet was, dus die verdienen iets meer tijd en liefde terug dan dat je nu hebt. Als je kleine slaapt, kan je dan niet eventjes met ze spelen? Of dat ze bij je komen op de bank? De haren hou je, maar die had je al voor je kindje. De speeltjes hoef je niet de hele dag te laten rondslingeren. Hier heb ik een pup die graag de kattenspeeltjes opeet. Oplossing; alle kattenspeeltjes gaan in de kast, en af en toe haal ik die eruit en dan spelen we samen, of als wij met de hond gaan wandelen of als de hond in de bench zit als wij boodschappen gaan doen. Heeft de kat alle tijd met jou of met zichzelf en lekker een speelkwartier/halfuur of uur.
Ten eerste wat knap dat je het hier toch neerzet, ondanks dat je weet dat dit vaak negatieve reacties oproept. Wat jammer dat je niet meer kan genieten van je katjes. Ik moet zeggen dat ik dit wel herken ( niet bij mezelf maar bij me vriendin ) die heeft precies hetzelfde, al geloof ik wel dat het nu veel beter is. Wat ik me afvraag is het volgende? Komen ze wel buiten de katten? Dat scheelt al aanzienelijk veel haar en kattengrind . Dan kun je misschien s'avonds weer lekker van je katjes gnieten. Succes ermee. Groetjes
Zo had ik er ook 2, echt mijn kindjes. Na de geboorte van mijn kinderen kon ik ze ook steeds minder hebben en ik heb het echt geprobeerd. Maar uiteindelijk heb ik ze begin dit jaar naar mijn zus gedaan. En ik moet eerlijk zeggen dat ik ze nog steeds niet mis.
Ik herken je verhaal... Sinds ik zwanger ben kan ik ook minder van mijn katten hebben, bij mijn honden heb ik dat helemaal niet, maar mijn katten vind ik ineens irritant. Ze stinken als ze op de bak zijn geweest, overal ligt dan grind, ze gooien dingen van de tafel, de stoelen zitten vol met haar en ga zo maar door... Ik ben me er wel bewust van dat het mijn hormonen zijn en dat het helemaal nergens op slaat, maar ik heb ook al weleens geroepen dat we ze weg moeten doen. Mijn vriend daarentegen zou dat echt niet kunnen, die is stapelgek op die beestjes. Ik hoop dat het straks weer bijtrekt en niet juist erger wordt, zoals bij jou. Maar ik weet van mezelf dat het nergens over gaat, die beestjes kunnen er ook niks aan doen en zijn gewoon zoals ze zijn, ze vragen niet eens veel om aandacht! Dus geef ik mezelf ook een schop onder mijn kont en probeer de leuke kanten van ze te blijven zien!
Ik zou mij niet te schuldig voelen meid. Logisch dat je prioriteit en liefde nu uitgaat naar je echte kind en niet (meer) naar de katten. Sneu voor ze, maar je bent er wel eerlijk over. Ik heb het trouwens bij een paar vriendinnen ook gezien, ook vreemd genoeg alleen negatieve gevoelens t.a.v. de katten en niet hun honden. Ze hebben uiteindelijk allemaal hun katten weggedaan. Ik denk ook dat je ze beter kan herplaatsen dan je iedere dag aan hun gaan lopen ergeren. Dat voelen zij ook aan en waarschijnlijk zullen alleen maar steeds meer om negatieve aandacht gaan vragen. Als je ze gewoon als stel wegdoet zullen ze best wel snel weer ergens anders gelukkig worden, katten hechten toch op een andere manier aan hun baasjes dan honden. Sterkte met je beslissing!
Hoi Toos! Ik weet precies waar je het over hebt. Ik heb hetzelfde maar dan met mijn hond. We hebben hem nu 4 jaar. Voordat ik zwanger raakte was hij alles voor me. Gaf hem veel aandacht en zag hem als me kind en hij mocht weleens bij ons op bed liggen. Toen ik Zwanger werd gingen wij hem dat afleren omdat de baby ook weleens bij ons zou liggen en ook ivm hygiene. Mijn zoontje is nu inmiddels 21 maanden en hij speelt veel op de grond maar ik erger me mateloos aan die hondenharen omdat heel me zoontje eronder zit. Ik swiffer+stofzuig de vloer ik weet niet hoeveel keer per dag. Hij lekt ook uit zijn pipi en dat vind ik erg vies. K maak heel veel schoon want ik werk nml in de schoonmaak en hulp in de huishouding. in hun huis is altijd lekker schoon. Zelfs na een week, maar als ik dan bij mijn eigen kijk.......T schoonmaken houdt voor mij echt nooit op. Ik heb het vaak met mijn vriend erover gehad dat ik klaar ben ermee hoe lullig het ook klinkt. K zei tegen hem dat ik een ander baasje ga zoeken voor m. Wilt hij niet. Dan stelde ik hem voor dat hij me helpt met schoonmaken zo nu en dan. Doet ie ook niet. Nou dan weet ik t ook niet meer. Ik kan er echt niks aan doen hoe ik erover denk en hoe ik me voel.
ik vind het wel heel jammer om hier te lezen dat er veel dieren dan "maar "weg gedaan worden.. die beestjes hebben ook besef dat ze aan de kant gezet worden.. Ik heb dr hier 6 lopen 6 katten! en allemaal waren ze dr al voordat de kleine er was, en er is geen haar op mn hoofd die er aan denkt om ze weg te doen..Als je dieren neemt weet je dat als er veranderingen komen ook de dieren van slag af kunnen zijn en als je dan ze ook nog eens minder aandacht geeft ja dan gaan ze aandacht vragen. Maar mijn katten zijn voor mij net mn kinderen. @Ts ik hoop dat je wat hebt aan de tips die ik gaf in mijn vorige berichtje
Ik herken het helemaal. Ik erger me ook groen en geel aan 1 van mijn katten. Het is een lief beest hoor, maar zoooo opdringerig. Dat was hij altijd al, maar nu word ik er krankjorum van. Als je hem niet direct binnen of buiten laat als hij dat wil gaat hij heel irritant zitten mauwen en zodra je uit bed komt wil hij eten (was altijd al zo natuurlijk) en laat hij je niet met rust tot hij het heeft. Maar goed, mijn kinderen gaan toch echt voor met als gevolg dat ik zowat mijn nek breek over die kat omdat ie elke keer voor mijn voeten loopt. Vaak zet ik 'm dan maar even buiten, anders word ik GEK! Tja, het is misschien niet zo aardig dat ik zo over 'm denk, maar zo is het nou eenmaal. Ik ben heus wel lief voor 'm, maar kan gewoon minder van 'm hebben. Overigens is mijn dochter al 18 maanden en zijn de gevoelens voor die kat niet weer beter geworden. Ik doe ze overigens niet weg, want ik wil niet dat ze naar mensen gaan die ik niet ken en waarvan ik niet zeker weet of ze wel goed voor ze zorgen.
ik ben eerlijk gezegd best wel blij om dit verhaal van iemand anders te lezen, want ik had het bij onze poes net zo. ik werd ook werkelijk gek van haar en kon op een gegeven moment niets meer van haar hebben. en dat irritante gemauw de hele tijd, niet normaal meer. en nu? nu ben ik zo blij dat ik mijn geduld heb bewaard. ja ze mauwt nog veel te veel, veel meer dan voorheen. maar ze is een echte knuffel geworden sinds onze zoon niet meer zo piep is. ik heb vaak gezegd tegen mijn man: we doen haar naar iemand anders. nu ben ik zo blij dat ik dat nooit gedaan heb!
Ik sluit mij aan bij het eerste stuk van fluff88! Ik denk dat dat de reden is. Aandacht nodig, dus krabben e.d. Ik snap wel dat je nu moederliefde voelt voor een echt kind, maar je hebt ooit voor je katten gekozen. Misschien savonds bij de tv even een aai en knuffeluurtje? Wij hebben een poes van m'n schoonzus. Die poes kwam aanlopen bij haar, maar ging niet samen met haar andere katten. Ze wilde haar naar asiel doen, maar daar zou ze nooit opgehaald zijn. Ik heb haar toen in huis gehaald. Het is net een hotel hier. Naar binnen, naar buiten, komen vreten en weer weg. Ze komt wel altijd terug (thuis) en soms komt ze even knuffelen, alsof ze bedankt wil zeggen. Als ze Snachts binnen is gaat ze om 3 uur krabben aan de deuren omdat ze naar buiten wil. Verschrikkelijk geluid en ze stopt niet! Af en toe denk ik dan weleens weg met dat beest. Maar zij voelt zich thuis en kan het niet over mijn hart verkrijgen haar zomaar weg te doen. Zij heeft ook gevoel. Overigens heb ik nog 2 Andere katten. Grote knuffels! Ik hoop dat je er uit komt meid! Sterkte ermee
ik snap het niet ik heb nog net zoveel tijd voor mijn honden en kat (en nijnen en vissen) je dochter slaapt ook op bepaalde uurtjes, en in neem aan dat je ze tussen door ook wel gewoon kan aaien, en die haren tja dat wist je voordat je de katten kocht al, net als grot, gewoon even zuigen en klaar. en als je dochter op de grond is, de speeltjes even weg leggen (alhoewel hier nooit gedaan) en als ze slaapt, ga je lekker met ze spelen.
Voordat onze kindjes geboren waren kreeg onze poes heeeeeeel veel aandacht ik zag het ook als mijn kindje Nu de kindjes er zijn is dat minder maar ik moet er niet aan denken om hem weg te doen want het is een lief beest een echte knuffelpoes en de kindjes vinden het ook leuk