Moeilijk! Had zelf een moeder met dat soort trekjes. Nooit ook maar de ballen gehad om hulp te zoeken, maar ik ben er vrij zeker van dat ze manisch depressief was ook. Ze is dood nu, dus ik zit gelukkig niet met het probleem waar jij mee kampt. Mensen zeggen wel eens, denk je niet dat jullie nu anders met elkaar om zouden gaan nu. Tuurlijk, anders wel (ik was puber toen ze overleed), maar er zou wat mij betreft te veel kapot zijn om haar ooit helemaal te vertrouwen. Ik vond haar onberekenbaar en onveilig( ze liep eens in de zoveel tijd weg, had een slechte dronk, zette ons graag voor lul bij vreemden, dreigde met zelfmoord en maakte geen geheim van haar plannen om met een buurman weg te lopen en ons dan uit elkaar te halen), en ik zou mijn kinderen daartegen beschermen willen. Bij haar en m'n vader langs gaan met m'n kind of de kinderen zou ik denk ik wel gewoon doen, maar logeren zouden ze er niet mogen. Als ik er zelf bij zou zijn, zouden ze er geen last van hebben: ik heb geleerd me niet te laten verleiden tot geruzie en gekibbel, en zou weggegaan bij gedrag dat me niet aanstaat. Dat lijkt me voor jou de belangrijkste tip: als jij vanaf nu besluit dat je erboven staat, en controle hebt over hoe je haar ervaart, ben jij 'in control'. Je kunt weggaan, je kunt haar gedoe negeren, je kunt haar haar grip op jou afnemen. Klinkt makkelijk, het is natuurlijk een onwijze opgave, maar het is wel het begin. Zoals iemand hiervoor al zei: haar kun je niet veranderen. Maar jezelf wel. Tuurlijk, ik heb relatief makkelijk praten, maar ik begrijp denk ik wel hoe allesverscheurend moeilijk het is om iemand die je zou moeten kunnen vertrouwen te moeten wantrouwen. Niet piekeren over straks, je gaat er een oplossing voor vinden. Geef het een kans, maar stel grenzen. Waar die straks gaan komen, wordt je vanzelf duidelijk. Sterkte!
Thanks, heb gister ook lang met mn vriend gepraat, hij laat mij de grenzen aangeven v.w.b. contact enzo, en hij staat achter mijn beslissingen. Dat geeft me zo veel steun en rust! Hij ziet ook dat ik op de eerste plaats het beste wil voor ons kindje, maar ook worstel met de gedachte hoe ik graag had gewild dat het zou zijn, terwijl dat beeld eigenlijk al kapot is... Ik ken eigenlijk helemaal geen meiden die een leuke band met hun moeder hebben, en wat die dan doen met hun moeder enzo. Ben zo bang dat als ik een meisje krijg, dat ik het verpruts omdat ik niet weet hoe zo iets moet...
Herkenbaar! Heb jaren gedacht: ik wil geen kinderen, dat wordt niets. Maar ik denk dat als je goed blijft opletten, zorgt voor een veilig en betrouwbare en duidelijke omgeving, en probeert in het oog te houden wat voor soort moeder-kind verhouding jouw kindje nodig heeft (voor de een is dat stoeien, voor de ander koekjes bakken, voor de derde veel luisteren en voor de vierde weer iets heel anders), dat je dan een heeeeeeeel eind komt. En dan gaat natuurlijk heus niet alles perfect en je hebt heus niet alles in de hand. Maar dan heb je wel gedaan wat je kunt. We zijn onze moeders niet, gelukkig maar!
Je zal dat prima doen als moeder! Echt wel! Iedere moeder in spe zit met twijfels hoor! Ik had het ook en nu weer want hoe moet ik aan twee kindjes evenveel aandacht geven? Wat betreft je moeder ... Pfffff. Ik zou voor jezelf en je kindje, zo weinig mogelijk contact zoeken. Ze zal nooit veranderen he, dus ook tegen je kindje waarschijnlijk rare uitlatingen doen ... Heb zelf een schoonzus die borderline heeft, pffff, wilde zoonlief ook niet te veel in haar buurt laten (ze zat toen onder redelijk wat pillen) maar ja, ze had zich al vanaf hij geboren was aan hem vastgeklampt en dat vonden we in het begin prima hoor. Hij kreeg veel aandacht en liefde van haar. Ze was toen een gewone jonge vrouw die haar neefje doodgraag zag. Toen hij drie maand was sprong haar relatie met vriendin af (nogal vrij onverwachts dus erg harde klap voor haar) en begon de miserie. Ze eiste hem volledig op, was alsof ze opeens het alleenrecht over hem wilde toen we daar waren en zo. Het is toen volledig de verkeerde kant opgegaan met haar, zelfmoordpoging, psychiatrie, diagnose borderline, vechtpartijen, slechte nieuwe vriendin ..... Toen mocht ze hem ook niet meer zien hoor van mij. Manllief vond het gelukkig ook. Maar schoonouders begrepen het maar moeilijk (is nog altijd hun dochter he). Ze heeft momenteel de borderline wat onder controle (voorlopig toch) en mag hem terug zien maar niet alleen uiteraard. Maar nog altijd kan ze soms opeens nogal kwaad uti de hoek komen en opeens ontploffen, gelukkig nog niet tegen zoontje (ze zou direct weten hoe laat het was als ze dat deed!) maar als ze dan kwaad is omdat het soms niet gaat zoals ze wil (schoonouders volgen haar echt met alles in maar zo werkt het leven niet!) dan negeert ze zoontje ook opeens. Hij begrijpt dat dan niet natuurlijk. Tot nu toe, kan ze zich beheersen naar hem toe maar o wee als ze dat es niet meer kan! Schoonvader onlangs ook uitgevlogen tegen zoontje (die gewoon hallo kwam zeggen tegen zijn peter) omdat hij vol met stress zat (hij is leerkracht en moest examens verbeteren) en daar niet mee om kan (schoonzus heeft het niet van een vreemde) en ik ben toen ook tegen schoonmoeder behoorlijk uitgevlogen omdat zij het nog goed begon te praten ook! En schoonfamilie heeft nu dankzij schoonzus een koppel leren kennen van wie ze de man in psychiatrie leerde kennen. Hij zit daar nu bijna alle dagen bij hen thuis. Hij is wel vriendelijk en zo maar ik merk het heel goed dat er ook bij hem een donker kantje zit. Die heb ik dus ook niet graag bij zoontje. En jawel deze week heeft die man een zelfmoordpoging ondernomen, is hij terug aan de drank geraakt en zit hij terug in psychiatrie. Waar ik altijd voor vreesde... ik kom voor mijn werk vaak in contact met dit soort mensen en weet dat ze zo onbetrouwbaar zijn. Door mijn werk zie ik altijd hun slechtste kant en ik heb een hekel daardoor aan labiele mensen. Als ze dan iets slechts doen of zoals je zegt jou dan een schuldgevoel geven terwijl zij in fout zijn of zij mogen alles zeggen en jij niets want dan o wee... dan gebruiken ze altijd dat excuus dat ze psychologische problemen hebben! En ja ik heb wel begrip voor je als je het eens mentaal moeilijk hebt en je idd een aandoening hebt waarmee je geboren bent. Maar altijd gebruiken ze dat als excuus om de gevolgen van wat ze doen niet te moeten dragen. Maar zo werkt het eenvoudig weg niet. Ook schoonouders doen dat. En schoonzus. Toen schoonzus een aantal serieuze misstappen beging dit jaar, werd dat allemaal direct vergeven en vergeten. Dat manlief dan telkens haar uit de miserie moest halen, was dan weer normaal. Nooit een dank u gehad van haar. En dat we zoontje niet graag bij haar laten, vatten ze ook niet. Zo frustrerend! Wat ik dus wil zeggen, is dat jij moet zorgen dat je kindje veilig is. Mensen die psychologische problemen hebben, zijn niet te vertrouwen. Denk dat je zelf duizenden voorbeelden uit je jeugd kan halen. Een collega heeft ook een manisch- depressieve moeder en heeft daar zo van afgezien. Nu hij dochtertje heeft, terug verzoening gezocht want ja ze is toch oma. En ja miserie terug begonnen. Ze stookt zijn vriendin op, is boos als ze niet alleen met dochtertje mag zijn enz. Heeft hem terug het gevoel dat hij het probleem is en hij degene is die niet te vertrouwen is... Contact terug verbroken en nu stalkt ze hen. Hij beklaagt zich nog altijd het moment dat ze haar toch de kans gegeven hebben.
Elynada ja heel herkenbaar... mijn moeder verwijt mij ook dat ik geen begrip opbreng voor haar ziekte, en dat ik me eens zou moeten verdiepen in de zorg en dat er mensen zijn die het niet zo makkelijk hebben als ik... Ja, tuurlijk ben ik blij dat ik geen aangeboren psygische aandoening heb, maar met iemand omgaan die het wel heeft is erg moeilijk!! Elke kwetsende opmerking die ik van haar heb gekregen draag ik bij me, zulke dingen vergeet je niet...