Iets waar we natuurlijk niet aan willen denken en al helemaal niet hopen mee te maken, maar n.a.v. het topic 'ben jij al donor' vroeg ik mij af of jij de organen van je kind(eren) ter beschikking zou stellen?
Toevallig had ik het er net met mijn man over. Wij hopen natuurlijk beide deze keus nooit te hoeven maken. Maar als het toch zo is dan stellen wij zijn organen ter beschikking voor donatie.
Ja die zou ik afstaan. Hoe moeilijk ik het ook echt zou vinden en hoop echt nooit voor de keus te hoeven te staan maar ja ik zou het ook fijn vinden als mijn kindje er eentje krijgt als hij hem nodig zou hebben .. En nogmaals, ik ben van het geven en nemen en niet van het wel nemen maar niet geven En als hij straks op een leeftijd is dat hij het zelf kan beslissen dan mag hij het veranderen als hij wilt, maar tot die tijd beslis ik voor hem.
Ik denk dat ik dat wel zou doen. Nu is mijn *dochter ook overleden, maar ze was met 7,5 maand overleden in de buik en geboren, dus helemaal nog niet volgroeid. Dus dat hele donorverhaal is niet ter sprake gekomen. Bovendien werd ze pas 5 dagen later geboren na het overlijden in de buik.... Maar ik hoop (uiteraard) niet dat we weer voor zoiets komen te staan. Maar als mijn kind zou overlijden, zou ik denk ik wel een orgaan laten doneren, omdat je je kindje toch niet meer terug krijgt en je het leven van een ander kindje kan redden.
Hmmmm best heftig dit onderwerp...heb er eigenlijk nog nooit over nagedacht. Zelf ben ik wel donor,ik denk nu dat ik de organen van mijn kleine man wel ter beschikking zou stellen als ze nodig zijn,maar het lijkt me ook zo raar dat ze mijn schatje "leeg"gaan halen.....
Ja ook ik zou de organen van mijn kinderen doneren. Mijn kinderen zijn heel sociaal en willen altijd anderen helpen. Ik denk dan ook dat dit bij hen "past". Als ze ouder zijn kunnen ze dat zelf bepalen. Ik vind het een mooi gebaar dat (ik hoop natuurlijk niet dat het aan de orde komt) mijn kind een beetje verder leeft in een ander.
Ik zou het er verschrikkelijk moeilijk mee hebben en ik denk dat je pas echt antwoord kan geven als het echt zover is....maar nu zeg ik ja. Mijn man zegt nee. Hij zou dat niet kunnen. Hij zegt; dan vinden ze maar ego...NIEMAND komt aan mijn allerliefste kindje. Ik snap zijn reactie ook wel. Maar nogmaals, ik denk dat je pas echt kan antwoorden als je ooit voor die keuze hebt gestaan...
Daar heb ik eigenlijk nog niet bij stil gestaan. Terwijl ik dit een erg belangrijk iets vind. Ik vind ook van geven en nemen en niet het niet geven maar wel nemen. Ze mogen van mij die optie zo snel mogelijk toevoegen. Liever vandaag dan morgen. Ik ben zelf wel donor. En kan ik mijn dochter ook gewoon nu al aanmelden? Als ze dan die leeftijd heeft dat ze zelf kan beslissen kan ze het dan veranderen als ze het niet wil.
Omdat het 'geven en nemen' is kort gezegd.. Als wij het nodig zouden hebben, wil ik ook dat een ander het aan mij 'wil geven'. Dus moet je dat andersom ook doen!
Ik weet het echt eerlijk niet. En ik hoop nooit voor de keuze te hebe staan! Ik weet wel dat dit soort beslissingen (voor mij) vee, heftiger voelt als het om een kindje gaat. Zo heb ik geen enkele moeite met cremeren. Ik zal zalf gecremeerd worden. Mijn ouders en man ook en ik heb al een paar crematies meegemaakt. Dat is natuurlijk erdrietig, maar het was voor mij niet heftiger dan een begravenis, Maar toen een paar jaar geleden een jongetje bij ons op school overleed en gecremeerd werd, vond ik dat toch ineens heel moeilijk. Ik kan niet uitleggen waarom. Maar bij een kind voelt dat anders. Dus ondanks het feit dat ik zelf orgaandonor ben, weet ik niet of ik de organen van onze zoon ter beschikking zou stellen. Laten we hopen dat ik er nooit achterkom welke keuze ik zou maken!
Ben denk ik een van de weinige die het niet zou kunnen om de organen van zijn kind te doneren.. Ik zou niet willen dat ze na zijn overlijden in zijn onschuldige kinderlijfje gaan snijden en morrelen na alles wat hij dan al heeft meegemaakt wat tot de dood heeft gelijd. Ik zou dat emotioneel niet kunnen handelen
Ik heb anders gestemd. Ik zou op dit moment volmondig ja zeggen, want mocht mijn dochter ooit een orgaan nodig hebben (wat ik echt niet hoop) zou ik het ook heel fijn vinden als ze die kon krijgen. Maar heel eerlijk gezegd weet ik niet of ik er nog 100% achter zou staan op het moment dat de artsen mij zouden vertellen dat mijn dochter er niet meer is en of ik haar organen ter beschikking zou willen stellen. Ik zou er zo ontzettend kapot van zijn, dat het idee van een andere kindje die bv met het hart van mijn dochter rondloopt, terwijl ik haar niet meer heb, met echt zou verscheuren van binnen. Ik weet het dus niet.
Ik heb in mijn familie meegemaakt dat je echt niet van te voren kunt inschatten hoe je in zo'n situatie denkt. Onze dochter* kwam niet in aanmerking. Daarom heb ik 'anders' ingevuld. Geen idee hoe ik dan zou denken en ik hoop het nooit te hoeven weten ook.
Ik denk dat het ook nog uitmaakt op welke manier je kindje overlijd. Stel je voor: je kind komt onder een auto en overlijd, dan ben je zo kapot op het moment dat je dat hoort... Dan kun je denk ik niet helder nadenken of je wel of niet een orgaan ter beschikking stelt. Want zoiets moet denk ik heel snel uit het lichaampje gehaald worden. Maar stel je voor dat je kind eerst een lang ziekbed heeft. (Een ziekte waarbij wel organen gegeven mogen worden) dan kun je er al wat langer over nadenken en eventueel je beslissing al maken tijdens dat ziekbed, als je weet dat je kind zal komen te overlijden. Dat zijn wel verschillen denk ik... En inderdaad, wat al gezegd word: veel dingen weet je pas, als je het echt meemaakt. Maar voor nu zeg ik ja. Maar laten we hopen dat ons allemaal dit bespaard blijft!
Ik breng te veel tijd door hier....volgens mij hebben dit exacte topic een paar maanden terug ook al gehad, als reactie op exact hetzelfde topic over of je al donor bent. Maar goed, mijn reactie was en is, ik hoop dat het nooit zover komt maar ik denk dat ik het wel zal doen.
Oh die heb ik dan gemist en met mij denk ik vele nieuwe leden. Topics zullen altijd terug blijven komen dus dan is deze geen uitzondering.