Hoi! Eigenlijk wil ik gewoon even mijn hart luchten en vragen wat jullie kijk hierop is! Mijn beste vriendin en ik kennen elkaar nu +/- 9 jaar. Altijd heel vertrouwd en een leuke, diepgaande vriendschap. Maar... sinds de (aan haar zeer vroege) bekendmaking van mijn zwangerschap, heeft ze het er steeds over dat onze vriendschap nu "anders" wordt. Ze heeft dit nu meerdere keren benoemd, maar ik snap dit gewoon niet helemaal. Ik denk dat een zwangerschap een vriendschap niet in de weg hoeft te staan of hoeft te veranderen. Oké, dat wekelijkse wijntje waar ze o.a. over viel, die kan ik even niet drinken. Is dat dan nu een groot nadeel aan mij? En straks zal ik afspraken natuurlijk vaak moeten plannen van tevoren. Tsja, is dat zo erg? Ze reageerde overigens wel heel blij toen ik het vertelde en ze is ook belangstellend over de zwangerschap. Zelf voel ik met haar een onvoorwaardelijke vriendschapsband. Maar het lijkt of ik nu opeens niet meer aan haar "voorwaarden" voldoe om een leuke vriendin voor haar te kunnen zijn. Zelf zit ze momenteel ook in een zeer hectische tijd, zij kan nu ook niet steeds een hele leuke vriendin zijn. Daar hoort ze mij niet 1x over, ik ben juist degene die voortdurend het eerste contact opneemt om te vragen hoe het met haar gaat of om af te spreken. Vind het echt heel jammer dat dit nu blijkbaar tussen ons in staat. Had het ook écht niet van haar verwacht... Heb binnenkort een afspraak met haar, waarbij we het er nog over zullen hebben. Is dit soms een bekend fenomeen onder zwangeren? Herkennen jullie dit?
Ik kan me twee dingen bedenken, de eerste is dat ze zelf ook een kindje wil maar dat niet lukt om wat voor reden dan ook. De tweede reden(en die lijkt me het meest voor de hand liggend) is dat het gaat om dat je leven gewoon heel erg gaat veranderen. Een nieuwe levensfase en misschien een andere als waar zij nu in zit. En dat ze bang is voor haar rol daarin. Heb je nog tijd voor haar, is er nog tijd voor leuke dingen of gaat het alleen maar over babies, luiers en kinderkamers straks bij wijze van. Als er straks niks veranderd dan zal die angst zo weg zijn.
Precies wat @Littlegirl1989 zegt. Daarnaast kan het ook een soort weemoed zijn naar jullie 'jonge jaren', toen alles nog spontaan kon en jullie de gekste avonturen beleefden. Ik weet nog dat de eerste baby in onze vriendenkring werd geboren en ik toen dacht: wow, vanaf nu wordt álles anders. En alles is ook anders geworden. Maar wel mooi anders. En ik denk dat dat ook wel tot je vriendin zal doordringen zodra jullie kleintje er is.
Dit! En alles IS ook anders. Het onbezorgde van toen komt niet meer terug en is er niet meer. Als je zelf nog geen kids hebt ben je logischerwijs ook niet bezig met baby en kinderzaken. Ik merk nu met m'n vriendinnen met kids dat de vriendschapsband dieper is geworden (sinds ik ze zelf ook heb haha) omdat je weet dat dat altijd voor gaat op alles. De vriendschap met m'n stapmaatje, m'n wijn vriendin, m'n partner in crime en zonder kids is inderdaad anders geworden. Wel goed nog en geinterressseerd in elkaars leven en nog met regelmaat maar stappen doe ik nog maar af en toe (als vanouds) en mijn zorgen zijn haar zorgen niet meer. Het is dus nog steeds goed en hecht maar wel anders. Maar het vormt zich vanzelf!!!
Het is ook gewoon zo dat jullie vriendschap gaat veranderen ook al denk je nu nog van niet. Je hebt een klein mensje waar je rekening mee moet houden. Je zult hem/haar vaak meenemen als jullie afspreken, je kunt niet zomaar weg daar gaat wel iets aan planning aan vooraf. Je bent gewoon niet meer zo vrij als je nu bent en dat zal voor jou maar ook zeker voor je vriendin wennen zijn. Ze laat duidelijk merken dat ze onzeker is en bang is dat jullie vriendschap er onder gaat lijden. Dus praat er over maar val haar er niet op aan. Het komt heus wel goed maar jullie vriendschap zal wel anders worden.
Bij mij is dit dus helemaal niet het geval, het hoeft dus niet. Met mijn kinderloze vriendinnen bespreek ik kort wat met betrekking tot ons zoontje en de rest gaat over allerlei andere dingen. ( ze zijn super lief voor hem hoor, hij heeft een aantal bonustantes erbij ) met mijn vriendinnen die al wel kindjes hebben bespreek ik meer over de kinderen. De balans is perfect. Toevallig zei iemand afgelopen weekend nog dat we nu wel een kindje hebben, maar dat er totaal niks veranderd is. Ik vind dat fijn. Ik ben naast moeder namelijk ook nog mijzelf. Nu moet ik ook zeggen dat wij een super makkelijk kind hebben die overal gaat slapen en alles prima vindt. Ik kan ook heel goed de deur achter me dicht trekken wanneer ik weg ben en dan volledig een avond voor mijzelf hebben. De mensen waarbij hij is vertrouw ik volledig en ik weet dat ze me bellen wanneer het niet goed is. Het is maar net zoals het zich ontwikkeld allemaal, hoe jij je ontwikkeld en hoe het met je kindje gaat. Het heeft geen zin om continu te denken aan straks, probeer nu gewoon de balans te vinden en kijk als je kindje straks bevallen is hoe de dingen lopen je kunt nu ook gewoon wat gaan drinken toch? Dan maar een spa rood in een wijnglas haha. Het enige wat ik wel heb... Het opstarten nadat ik ben wezen stappen gaat alleen iets minder soepel tegenwoordig haha.
Nou ja ik ga nog steeds op stap en weekendjes weg (ook met m'n vriendinnen die kids hebben) en trek ook de deur makkelijk dicht. Ook de balans in gesprekken is inderdaad prima ik hoef het niet altijd over m'n kids te hebben. MAAR ik merk wel dat zij toch het fenomeen het hebben van een kind anders wegzet. Als in: je neemt hem toch overal mee naar toe (huilbaby) en hoezo kunnen we niet op de dag zelf spontaan gaan stappen dan breng je hem toch ff naar je ouders. Dat is niet erg maar wel anders: vroeger deden we alles spontaan.
Daarom zeg ik ook, ons zoontje is super makkelijk en slaapt overal. Dus dan is het eenmaal anders. Ik kan ook nog steeds spontaan gaan stappen.. maar ook wel eens niet. Maar dat was "vroeger" ook zo. De ene keer wel en de andere keer niet. Het is denk ik ook net wat je referentiekader is. Ging je vroeger elke week van vrijdag tot zondag stappen en reed je in een opwelling naar de andere kant van Nederland? Tja.. dat zal nu anders zijn. Maar als ik kijk naar mezelf. Ik plande vroeger alles al met af en toe wat spontane dingen erbij en dat is nu nog hetzelfde.
Een vriendinnetje van mij heeft precies dezelfde ervaring, maar dan met haar zus. Bleek een deel jaloezie te zijn omdat het jongere zusje haar ineens voorbij streefde en een deel verdriet omdat de spontane wijntjes er inderdaad ineens niet meer in zaten. Ik denk inderdaad dat er ook wat achterliggends is bij jouw vriendin. Het beste wat je dan ook kunt doen is open en eerlijk jouw gevoelens met haar bespreken.
Voor mij veranderde wel alles. Ik had, zeker bij de eerste, de eerste maanden echt geen behoefte om uit te gaan of 'mezelf' te zijn. Ik vond het heerlijk, zorgen voor een ander mensje. Ik ben dus gek op de babytijd Nu de meiden groter zijn gaat het makkelijker om af te spreken, maar dan nog doe ik dat niet vaak. Ik deed dat vroeger al niet, trouwens. Stappen heb ik nooit iets aan gevonden. Liever uit eten met een vriendin (of een paar), daarna nog even wat drinken en dan was het wel goed. Dus ja, ik ben ook nog mezelf, in dat opzicht. Dingen die ik vroeger al niet deed, doe ik nu zeker niet. Daarbij vind ik het gewoon heel gezellig om dingen samen te doen. Ik hoef niet zo nodig 'alleen' op pad. Maar dat komt misschien ook omdat we in het buitenland wonen en ik geen makkelijke oppasadresjes heb. Je krijgt zo wel het gevoel: 'we against the world' (met veel gevoel voor drama ) Ik ben trouwens geen vrienden kwijtgeraakt, heb er bij gekregen.