Hallo, 4 jaar geleden ben ik met 42 weken ingeleid. Mijn baarmoedermond was nog hard en totaal. Jet verstreken en ook 3x gel hielp weinig. Uiteindelijk hebben ze mij toch maar aan het infuus gedaan met oxitocine (toch???) en na een hele poos (totaal 2 dagen waren ze bezig) had ik krap 1 cm ontsluiting en was het duidelijk dat mijn lijf niet van plan was om te bevallen. Ik heb uiteindelijk een keizersnede gehad en een gezonde dochter ter wereld gebracht die wel 9 pond was! Mijn vraag is of het zo kan zijn dat mijn lichaam het"bevallingshormoon" niet aan maakte en of zoiets in de toekomst ook kan gebeuren? Ik heb nl nooit een antwoord gekregen op waarom het zo moest verlopen (het hele proces was nogal een nachtmerrie ook al beschrijf ik het vrij normaal). Zou haar gewicht ermee te maken gehad kunnen hebben? En loop ik nu bij de volgende (ben nu 6 weken zwanger) ook kans om hetzelfde te krijgen? En wat voor invloed zou een keizersnede kunnen hebben op een volgende bevalling? Betekent dat de volgende keer weer kans op een keizersnede? Veel vragen ik weet het hopelijk hebben jullie een antwoord! Ben nl een beetje bang voor wat er komen gaat nu.... Groetjes Tess
Hoi Tess, wat een vervelende geschiedenis zeg. Hopelijk beval je deze keer op een fijnere manier; hoe dat ook moge zijn. 2 scenario's: 1. natuurlijk op gang komen van de bevalling. Dit kan prima, ook al heb je een sectio gehad. Je bevalt wel onder leiding van de gyn, maar als het lichaam het goed doet, kan het gewoon vaginaal. Het ligt er natuurlijk wel aan of je inderdaad goede weeën maakt, goed reageert op eventuele bijstimulatie met oxytocine, vordert etc. Eer zijn een aantal redenen waardoor een bevalling kan stokken; groot kind (dus wanverhouding tot jouw lijf), te weinig reactieve baarmoeder op de hormonen, uitputting van de moeder, verkeerde ligging kind en nog een aantal zaken. En zeker met een littekenuterus (litteken in je baarmoeder van de sectio) wordt er niet te lang gemanoeuvreerd of afgewacht. Een bevalling moet dan vlot verlopen en anders wordt er eerder voor een sectio gekozen. 2. ingeleide bevalling. Komt deels overeen met hierboven. Maar inleiden wordt niet zo lang doorgezet omdat je baarmoeder een litteken heeft. Daar wil je niet teveel druk op zetten. En zeker met jouw voorgeschiedenis van slecht reageren op het hormoon, zal er niet heel lang geprobeerd gaan worden. Ik kan me zelfs voorstellen dat ze je misschien de keus geven voor een geplande sectio. Dus helemaal geen poging tot vaginaal bevallen. Maar daar heb je zelf ook een stem in natuurlijk. De grootte van jullie meisje zal best hebben meegespeeld in het niet op gang komen van de ontsluiting hoor, want het lichaam heeft ook foefjes om jezelf voor naardere dingen te behoeden. Wat precies de oorzaak is, zal je waarschijnlijk nooit achter komen. Probeer het zo goed en zo kwaad als het gaat een plekje te geven en zorg ervoor dat je tijdens deze zwangerschap alle info verzameld dat jou de moed geeft tot het eind vol te houden en niet te angstig te zijn voor wat komen gaat. Zorg ervoor dat iedereen die het moet weten, je/jullie wensen weet zodat je dat tegen die tijd los kan laten. En nu hopelijk een mooie zwangerschap tegemoet gaat. Groetjes Brigitte
Hoi Brigitte, dank je wel voor het duidelijke antwoord, dit zullen dan zaken zijn waar ik met mijn toekomstige verloskundige over zal praten, ook het plekje geven van de bevalling zelf, ik merk dat dat nog niet gebeurd is ook. Alles wat erna gebeurde (uiteindelijk nog na-gecurreteerd vanwege placenta resten) en ook de vreselijke behandeling die ik bij de curettage kreeg van de verpleegsters en de dokter hebben ervoor gezorgd dat ik absoluut nooit meer in dat ziekenhuis wil bevallen! (Ik had geen catheter, waren ze vergeten en werden boos op mij omdat ze niet wilden dat ik in bed plaste, terwijl ik mijn blaas en alles door de ruggeprik niet kon voelen! En hetwas druk op de afdeling en toen moest ik naar een andere afdeling en daar was de verpleging heel boos op mij want ik was ze nogal tot last dat ik daar lag.... Alsof ik hierom had gevraagd????) ik lag daar huilend in het bed omdat ik per ongeluk in het bed had geplast toen de ruggeprik nog niet was uitgewerkt terwijl ik hoorde te genieten thuis van mijn dochter! Als ik er soms aan denk moet ik nog huilen... Ook het feit dat ik mijn kind na de keizersnede bijna een uur niet heb gezien en dat de verpleging mij de eerste nacht zeiden dat ze makkelijk 9 uur zonder bv. kon in de nacht! Nog een wonder dat de bv. überhaupt goed op gang is gekomen uiteindelijk! Heb haar gelukkig een jaar kunnen voeden maar toch! Ik neem aan dat ik bij mijn eerste afspraak over anderhalve week over al deze dingen kan praten en dat zij mij kan helpen hiermee. Nu weet ik heel goed wat ik niet meer wil en zal dan ook alles op papier zetten en er een plan van maken... Pffff sorrymerk dat het mij na 4 jaar nog heel hoog zit Groetjes Tess
Geeft niets Tess, het is heel normaal dat bij een nieuwe zwangerschap het oud zeer van de vorige naar voren komt. De nieuwe zwangerschap kan heel vaak helend werken als je inderdaad de koe bij de horens vat, maar dan moet je vaak wel weer terug naar de ellende van toen. Het komt echt wel goed! en het was toen niet jouw schuld! Tegenwoordig zijn ze heel nadrukkelijk bezig met de binding tussen moeder en kind en kun je zelfs vaak (als de situatie het toelaat natuurlijk) na een sectio het kind bij je houden. Dus niet meer zo lang gescheiden. Benadruk deze wens goed, het is belangrijk voor je. En beval waar jij je veilig denkt te voelen. Niet naar een ander kijken, alleen naar jezelf. Jij moet tevreden terug kunnen kijken en er je hele leven mee door. Laat deze zwangerschap je daarin helpen. (Ik heb eenzelfde situatie qua gevoel gehad bij mijn zwangerschappen en bij mijn werkte het gelukkig zo dat ik na de 2e bevalling de eerste heb verwerkt, dus ik weet dat het kan!) Het komt goed! Je bent sterker dan je denkt. Groetjes Brigitte