Ik wil mijn verhaal even kwijt en ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van anderen. Het is nog maar 7 weken geleden dat ik van mijn zoontje met een afwijking ben bevallen.. helaas was hij niet levensvatbaar. De kinderwens is nu groter, ik mis het zwanger zijn ontzettend, ik was zo gelukkig en ineens word je droom een nachtmerrie Ik merk dat ik het tegenhoud, met mezelf afspreek, als je er pas klaar voor bent, na nieuwjaar begin je wel, nu niet want het is heel vers, eerst weer je oude leventje terug etc. Toch merk ik ook dat ik het heel graag wil. We hebben groen licht, het is pure pech geweest en de herhalingskans is minder dan 1%. Toch ben ik zo bang dat het weer gebeurt en of ik het dan in zo een korte tijd 2x een miskraam kan verwerken.. Wie heeft dit ook meegemaakt? Ik hoor graag ervaringen, vind dit zo moeilijk
Geen stilgeboorte hier maar wel 2 miskramen achter elkaar. Waarbij de laatste missed abortion was en ik dus zelf moest opwekken. m’n omgeving zei juist ja wacht ermee en verwerk t eerst. Maar diep van binnen weet ik dat het enige wat de pijn kan verzachten is een goede zwangerschap. Dus ik ben zodra ik groen licht had van de gyn weer begonnen. Ik hoop dat ik opnieuw zwanger ben nu. Mijn kinderwens is te groot. En tuurlijk geeft t ook angst. Ik ga nergens meer vanzelfsprekend vanuit. Ik probeer vooral door te leven en m’n leven niet on hold te zetten voor de kinderwens, want ik weet niet wanneer ik wél een gezonde zwangerschap krijg.
Zie mijn onderschrift, bij alle 3 de verliezen vrij snel weer begonnen met proberen. Ik ben namelijk van mening dat rouw en geluk perfect langs mekaar kunnen leven. Iemand die zegt dat dit niet kan, heeft het waarschijnlijk gewoon niet meegemaakt en kan daar niet over oordelen. Ik heb twee van mijn kinderen gecremeerd en ik heb bij beiden uitgesproken dat ik er niet klaar voor was om ook onze kinderwens bij ze in het kistje te stoppen. Dat ik “doorga” met mijn leven betekent niet dat ik niet rouw. Veel sterkte !
Er is geen goed of fout in deze eigenlijk alleen je gevoel en je eigen mentale en fysieke toestand. Je volgende zwangerschap zal anders beladen zijn, je neemt een stukje ervaring mee van de vorige. Man en ik vonden dat best pittig met de zwangerschap van R en de geschiedenis van G, M* en 2 miskramen ervoor in de rugtas. Het onbevangene was er wel af.
Allereerst veel sterkte ❤️ wat mooi dat je ondanks je angst, er ook mee door kan gaan. Ik denk dat het gevoel volgen het beste is, maar dan denk ik weer ja wat als het weer gebeurt omdat je baarmoeder nog niet helemaal is hersteld, wat als etc. Ik hoop dat je snel een positieve test zult hebben en een gezond kindje in je armen!
wat heb je dat mooi gezegd! Je kinderwens hoeft ook niet in dat kistje!! Dankje❤️ Lastig onderwerp.. Mag ik vragen of ze een reden hebben gevonden voor de miskraam die je hebt meegemaakt?
Dat is waar.. vind het moeilijk om daar bij te komen. Ik weet nu mijn gevoel niet, vind het zo verwarrend. Ene keer wil het zsm, ander keer weer niet.. de tijd zal het laten zien. Hebben ze bij jullie onderzocht of het een oorzaak had?
Er is geen goed of fout. Hier geen ervaring met miskraam na 13 weken enkel ervoor. Hier hielp het juist om door te kunnen. Betekende niet dat er geen verdriet was. Van heel dichtbij meegemaakt dat iemand baby bij 39 weken verloor. Het verdriet blijft zelfs nu nog na zoveel jaar, het is alleen minder continu aanwezig wat ik begreep. Maar nog steeds met regelmaat in alle hevigheid. Haar hielp het ook om op een gegeven moment door te kunnen. Kreeg elke week echo ter geruststelling en bij 38 weken is de baby gehaald.
Trisometrie 21 had geen nut verder te zoeken, was overduidelijk een kopieerfout in vroeg stadium met vergaande gevolgen (behoorlijke orgaanschade). Omdat ze de uitslag uit de array moesten trekken aangezien de vlokkentest mislukte konden ze gelijk herleiden dat t gewoon dikke pech was. Viel wel rauw op ons dak, van 20wkn uitslagen G was de kans onder 1:5000 op down, echo van ervoor was keurig en we moesten de dag voor kerst alleen nog een keer terugkomen voor de termijnecho omdat meneer niet meewerkte. Klopte nog een hartje en meneer was lekker bewegelijk dus wij blij, alleen de VK trok wit weg en zag een hygromacolli (hoe is mij een raadsel want het was 1 blur, ander echocentrum die tussen de feestdagen door tijd voor ons maakte bevestigde het met veel duidelijkere beelden). Alles wat erna in t proces met M kwam waren allemaal kleine kansen en je tikt ze allemaal aan. En dan sta je 2 jaar later met een positieve test in je handen, die je niet had verwacht want "zo'n vaart loopt t niet". De stress zat er op dat moment hier goed in en we zijn al van die controlfreaks en risico calculatoren. 14 wkn echo was nog niet geintroduceerd nipt gelukkig wel en die is daar heel zuiver op. De rust kwam hier eigenlijk pas weer toen we de NIPT terug hadden en de 14wkn echo (ik deed mee als proefpersoon voor de trainingen) in orde was. En dan hadden we nog ervaringen van de zwangerschap van G die niet helemaal denderend ging fysiek dus erg relaxed werd het toch al niet. Hoe dan ook is t een kwestie van een lange adem en je instellen op een periode van onzekerheid wat voor de ene korter of langer kan zijn dan de ander en gezien eerdere ervaringen en persoonlijke eigenschappen heftig kan zijn of kan meevallen. Controlfreak zijn is een best onhandige eigenschap icm zwangerschappen ongeacht hoe ze lopen. Als je denkt dat die onzekerheid je moeilijkheden kan geven, kan je wel vast bedenken wat je gaat doen om je hoofd rust te geven (handwerk is bijv mijn afleiding).
Wat fijn dat je je kindje uiteindelijk in je armen hebt❤️ Het voelt voor mij ook alsof ik pas door kan gaan als ik er weer voor ga ofzo. Heel dubbel.. wat heftig ook met 39 weken voor diegene, het blijft inderdaad een pijn in je hart, alleen af en toe wat minder
jeetje wat heftig allemaal en de reden gewoon dikke pech (( Je zal maar denken het gebeurt toch niet weer, maar als ik verhalen lees is die kleine kans alsnog aanwezig. Idd aantikken van al die zogenaamde kleine kansen. Die zeggen ons ook helaas niets meer. Fijn dat het daarna goed is gegaan! En ook fijn om die positieve verhalen te horen. Soms zeg ik ook tegen mijzelf, met 1 moet je niet al zo negatief denken. Eerst maar eens meemaken wat ons nog te wachten staat. Knap dat jullie zijn doorgegaan, hoe moeilijk ook. Vind dat heel krachtig. zeg mij wat over die controlefreak, ik ben het zo erg! Ik heb zo mijn best gedaan, gezond gegeten, cafeïne niet ingenomen, gewoon van alles. Van alles op internet gezocht wat je het beste kan doen voor je kindje. Maar helaas controle had ik niet, ik ben met alles zo. Het lijkt wel alsof dit nu een keerpunt moet zijn om het te laten, zo moeilijk….
Soms moet je je ook over dat punt heen zetten, de kans dat t goed loopt moet je je ook niet laten ontnemen door de angst op de kans dat het mis kan gaan (met dien verstande dat je dat kan hebben, soms ben je gewoon voor iets klaar met de tegenslagen en moet je jezelf/gezin beschermen)
de miskraam zelf niet, voor de stilgeboorte en mijn extreem prematuurtje wijten ze het aan “cervixinsufficientie”, dat is dus kort door de bocht een baarmoederhals die niet goed werkt waardoor in het tweede trimester mijn vliezen vroegtijdig breken. Daar krijg ik nu een TAC voor, dat is een soort hechting boven de baarmoederhals die mijn vliezen als het ware moet gaan dragen om zo hopelijk minstens in het derde trimester uit te komen
Ohh fijn dat de reden bekend is en er ook een oplossing voor is. Hopelijk een gezond kindje in je armen in de toekomst❤️