Alle kinderen hebben hun buien, dat lijkt me logisch.....maar het is toch wel onze taak kinderen normen en waarden bij te brengen. Dus aan tafel zitten en wachten tot de laatste uitgegeten is....Dat het niet in een keer geleerd wordt lijkt me logisch, maar zeker geen reden tot het mijden van.
Hier de jongste ook echt een drama, en hij is nog niet eens een peuter. Vooral nu hij 'NOUHOUOU' heeft geleerd als ik hem bij zn armpje pak, aaargh.
hihi.. ik heb kindjes die buitenshuis heel keurig zijn.. zo keurig en beleefd dat mensen denken dat wij echt megastreng zijn (nu zijn we ook wel streng vergeleken met veel mensen maar mega zeker niet).. maar thuis... ach, daar gaat het meestal ook wel prima maar ze zijn - net zoals alle kinderen - soms gewoon draken. Maar... ik heb geen stoute kinderen. Dat zit niet in hun aard duidelijk. Ze doen wel eens dingen die ik niet leuk vind (zo heeft dochter haar nagels van de week geverfd en daarmee ook de stoel een lik gegeven...) maar echt stout? Nee... eigenlijk niet. Wel is luisteren soms best moeilijk en is brutaal zijn toch iets wat je moet uitproberen. Wij proberen regelmatig uit eten te gaan (omdat dat gezellig is maar ook omdat we het de kinderen echt mee willen geven). We houden het dan meestal vrij kort en dat gaat prima. Ze blijven ook aan tafel zitten (maar dat doen ze thuis ook). Ik hou niet zo van restaurants met een kinderhoekje dus daar komen we niet maar een keertje een pannenkoekenhuis of pizzeria.. lekker hoor. Maar ook andere restaurants worden aangedaan. Net waar we zin in hebben. Het is prettig wanner je er redelijk op kunt vertrouwen dat je kinderen zich gedragen bij anderen... Mijn jongste (meisje) kan thuis enorme scenes maken (niet dagelijks hoor) maar dit zal ze nooit doen op het kdv, bij een vriendinnetje etc... tja... niet zo leuk voor papa en mama maar wel fijn als je ergens heen gaat. Oja, wij hebben er geen behoefte aan om vrienden te zijn met onze kinderen (ze hoeven ons ook niet altijd lief of aardig te vinden). Wij zijn hun ouders en bieden ze naast primaire levensbehoeften vooral liefde, duidelijkheid en veiligheid. En wij bepalen dus.
onze dochter luistert gewoon goed, maar is ook wel een rustig meisje die lang bij tafel kan zitten om te knutselen. Echt uit eten doen we niet, we skippen voorgerecht en beginnen meteen met hoofdgerecht. Toetje bestellen we al meteen en geven meestal ff een seintje als we eraan toe zijn. Max anderhalf uur. Ik zorg ook vaak dat ze vantevoren een stuk gelopen heeft, of uitgebreid in de speeltuin heeft gespeeld. Dan wil ze wel lekker zitten. Kleurboek mee en we hebben er geen kind aan.
Ik geloof best dat er kindjes zijn die heel goed luisteren en stil kunnen zitten etc of juist niet. En ik weet wat voor kids ik heb (vind meisje hier nog het gemakkelijkst!) Omdat er zoveel verschillen zijn in kids en opvoeding kun je eigenlijk geen mening geven over een hoe een ander het doet. En het gras is altijd groener bij de buren.
Hier een jongetje en hetzelfde als Nijntje. Volgens mij is het een kwestie van karakter van het kind zelf en consequent zijn in opvoeden.
Tja in principe 'moeten' mijn kinderen gewoon luisteren en brengen wij ze zo goed als het kan normen en waarden bij ( aan tafel blijven tot de laatste klaar is met eten e.d. ) maar het zijn en blijven kinderen. Ik heb 2 jongens van 2 en (bijna) 4 en dat stoeit, ravot, ettert, lacht en huilt met elkaar en met hen op dit moment bijvoorbeeld uit eten gaan... Nee dank je! Daar doe ik echt niemand een plezier mee Meestal zoeken we dan iets 'kindvriendelijks', zij plezier, wij plezier
Ik heb een heerlijk ventje van bijna 2,5 en we gaan toch wel regelmatig uit eten. Dit varieert van kindvriendelijk (pannenkoekenhuis) tot aan wat luxer (laatst de griek). We nemen vaak wat te spelen voor hem mee en met stokbroodje kruidenboter kan hij zich ook prima vermaken. Hik blijft vaak wel aan tafel zitten en geloof me ook nket altijd even stil. Soms hard zingen aan tafel (altijd leuk om te horen) en soms hard gillen. Van dat laatste wordt wel wat gezegd, vaak wil dit ook wel helpen. En zoals al eerder gezegd overal hebben ze wel een hoekje waar hij kan zitten.
Mijn kids hebben te luisteren. Maar ik laat ze ook vrij. Speelgoed doos over de vloer. Prima maar wel zelf opruimen etc Ik heb regels waar ze zich aan moeten houden. Zo niet zijn er consequenties en dat varieert tot geen toetje tot aan geen speeldate die week. En dat komt wel eens voor de oudste is bijna 5 en die is echt een schat nu. Maar als peuter had ik wel duizend rollen behang nodig bij tijden
Mijn kinderen gedragen zich buitenshuis voorbeeldig en breken thuis regelmatig de boel af. Jutten elkaar dan ook lekker op natuurlijk. karakter lijkt een groter aandeel te hebben dan opvoeding in het gedrag, dan kan je goed zien als je meer kinderen hebt. Ik ben consequent op het vermoeiende af, omdat ik geloof dat ik mijn kinderen niet mee help als de grenzen rekbaar zijn. Maarja.. ik ben maar blij dat ze blijkbaar heel goed weten hoe het hoort, want dat zie ik buitenshuis goed terug en hoor het ook veel van bijvoorbeeld school en andere ouders/
Heb een vraagje voor degene van het "consequent zijn, mijn kind heeft maar te luisteren, ik bepaal" type: hoe ver gaan jullie daar in? Zal ook wel van persoon tot persoon verschillen natuurlijk, maar toch. Is dat inclusief kleding, hoeveel eten etc? Ik ben zelf niet zo bepalerig, kan me er niet zo goed een voorstelling van maken.
+1. Ik heb echt maar zelden dat ik boos moet worden op onze dochter. Gaat ook gewoon mee uit eten maar meestal neem ik dan ook iets van een DS mee oid. Mijn dochter is bijna 6 overigens. Zd vermaakt zichzelf de hele dag (niet dat wij nooit met haar spelen hoor!) Wij zijn echt niet moeilijk maar hebben wel regels die ze dondersgoed weet. Ik durf echt te zeggen dat wij een heel makkelijk en goed luisterend kind hebben en dan niet op de "afgerichte" manier.
Ik moet trouwens wel zeggen dat ik zo 3 uur zou kunnen gaan eten met mn dochter met allerlei gangen (al denk ik dat ze liever voor sushi zou kiezen haha). Dat is echt geen probleem want we vermaken ons prima en kletsen wat af. Maar wanneer ik haar 2 broertjes zou laten aanschuiven weet ik zeker dat ze op een gegeven moment ook vervelend gaat doen.
Thuis zijn het monsters...( ) Maar buiten het huis zijn ze inderdaad wel meestal netjes en luisteren goed. Geen idee hoe dat komt. Meestal is dochter dan ineens verlegen en zoon enorm meegaand. Dus ja...hier wel van die gehoorzame kindjes...maar dat ligt niet aan mijn opvoedkunst...ik heb gewoon geluk dat ze dat uit zichzelf doen Ik zou trouwens nooit 3 uren in eeen restaurant gaan zitten met kinderen. Niet omdat ze het misschien niet kunnen...maar daar is toch niks aan voor ze?
Zo gaat het bij ons ook! Ik vertrouw er volledig op dat mijn kinderen zich weten te gedragen als "nette meisjes". Wij weten ook dat als wij een middag weg zijn geweest, dat het ze ook wel energie kost en daarom houden wij er ook rekening mee dat ze dan thuis opeens mega dwars zijn.
Hier ook zo! Onze oudste kan het prima, is gewoon heel wijs. Wij zeggen wel eens dat er een oude ziel in zit, zo wijs is ze voor leeftijd. Daardoor lijkt de jongste wat baldadiger....en kan de oudste, want ze blijft een kind, daar in mee gaan. Dus als we de jongste korter houden, blijft het langer gezellig. Weer de jongste he, haha!
Nee maar dat heeft toch niets met consequent zijn te maken. Ze eten hier met de pot mee (ik hou rekening met de dingen die ze echt niet lekker vinden). Proeven is gewoon voordat je zegt dat je iets niet lust. Kleding leg ik klaar uit efficientiemotieven maar wil je wat anders aan, prima maar graag wel nu. Eten is nooit een strijd. Maar als ik zeg dat we gaan dan heb ik dat aangekondigd en dan gaan we dus ook. Ik wil graag dat ze gedag zeggen als we op school / kdv komen of weer weggaan, dan doen we dat dus. Dat geldt ook voor oma / opa bedanken. Vragen voordat je iets te eten / snoepen pakt (ook op een verjaardag). We zeggen 'graag' en 'dank je wel' en spreken met twee woorden. Dat soort dingen. Ik vraag mijn kinderen niet waar ze heen willen op vakantie, wat ze willen eten (wel wat ze op brood willen hoor en hoe ouder hoe meer keuze) etc etc. Inspraak heb je alleen als dat werkelijk kan. De naam van de baby hebben we niet overlegd bijvoorbeeld Wat zullen we vandaag doen: zwembad of bos? En dan is het antwoord 'tv kijken' niet het gewenste antwoord. Snappu?
Ik heb hier soms het idee dat op de één of andere rare manier, de oortjes van de kinderen hun eigen leven leiden Met andere woorden: hier geen kindjes die alles doen wat wij zeggen, altijd goed luisteren en netjes met de handjes over elkaar op de bank zitten. Als wij uit eten gaan moeten de kinderen alleen tijdens het eten blijven zitten. Er zijn vast veel ouders die zichzelf en hun kinderen beter voordoen dan ze zijn.