Hoi allemaal, Ik trek me er niet veel van aan maar ben benieuwd of anderen dit ook herkennen. Ik ben bewust alleenstaande mama van een schat van een meisje van 1,5. Voor mij is mijn gezinnetje compleet. Ik vond de babytijd best zwaar, ook ivm een postnatale depressie. Maar ook omdat ik nog van alles wil doen in mijn leven en één kindje daarin veel beter voor mij past. Ik zeg nooit nooit natuurlijk maar voor mij is het zo compleet. Als ik dit met anderen bespreek krijg ik daar toch vaak onbegrip over. Alsof het 'hoort' om minimaal twee kindjes te hebben. Er wordt me vaak gevraagd wanneer ik aan de tweede begin of krijg meelijwekkende blikken als ik zeg dat eentje voldoende is. Zo irritant soms! Wie herkent dit nog meer?
Ik herken het niet. Niet aan de kant als moeder (ik heb twee kinderen, dus krijg de reacties mbt één kind natuurlijk niet), maar ook niet mbt het medelijden hebben met moeders met één kind. Iedereen moet wat mij betreft zelf weten wat ie doet. En zeker als alleenstaande moeder en ook nog een postnatale depressie gehadhebbend, kan ik me jouw keuze heel goed voorstellen. (En troost je, ook met twee kinderen krijg je opmerkingen, zoals wanneer de derde komt ed, mensen hebben altijd commentaar.)
Hier ook bewust maar 1 kind. En ja, soms wel opmerkingen, maar schijnbaar ben ik duidelijk genoeg in mn antwoorden, want echt vervelend wordt het niet. Ik vind het ook behoorlijk aso om dan te zeggen dat dat zielig is of wat dan ook. ik vraag toch ook niet waarom mensen er meer dan 1 hebben? Ik laat opmerkingen dus lekker langs me af glijden. De mensen die ik belangrijk vind snappen me, dat is het belangrijkst.
Ik zou het van je af laten glijden. Het is in ogen van (somiige) anderen nl nooit goed. Met een groot gezin krijg je ook opmerkingen, zoals: is het van dezelfde vader, was zeker een ongelukje, ga je voor een elftal, etc. Sommige mensen hebben nou eenmaal altijd iets te oordelen.
Ja, of dat je wel een jongetje en een meisje moet hebben. Die heb ik, maar daarna kreeg ik ook opmerkingen van mensen als 'zo, nu ben je meteen klaar'...alsof ik voor een derde of vierde was gegaan als ik twee meisjes had gehad (of twee jongens) . Daarom, sommige mensen hebben snel wat te zeuren. Al hoor ik het ook wel van mensen met een kind dat ze dat 'wanneer komt de tweede' ook irritant vinden. Snap ik ook. Ik vraag er ook niet zo naar, soms is er geen mogelijkheid om zomaar zwanger te worden, hebben ze bewust voor eentje gekozen enz. Bovendien, dat moet iedereen zelf weten.
Volgens mij is het net als met zwangere buiken, er is altijd wel iets op aan te merken! Als jij blij bent met je kindje, kan de rest van de wereld opwaaien toch? Toen we geen kinderen hadden (ongewenst kinderloos) kregen we commentaar. Toen we er één hadden commentaar, toen we er twee hadden commentaar ( van elk één, dus mooi zat) en nu hopen we de derde te krijgen, en dus..... jawel... commentaar!
Ik ben inmiddels moeder van 2 kinderen maar er zit ook meer dan 8 jaar tussen mijn 2 kinderen en dat heeft te maken met het feit dat ik echt maar 1 kind wilde en het altijd prima vond met mijn zoon alleen en de dingen die ik regelmatig te horen kreeg liet ik gelijk doorschemeren dat ik echt geen 2e kindje wilde omdat ik het gewoon niet wilde PUNT! Heeft geen uitleg nodig. Ik was altijd heel stellig dat ik 1 kind genoeg vond daarom was de schok in mijn omgeving des te groter dat ik zwanger was van de 2e Na 7 jaar begon het toch te kriebelen ineens en ja ik was degene die het hardst riep NOOIT meer dus inderdaad zeg nooit nooit. En nu zielsgelukkig met mijn kleine meisje van bijna 10 maanden en grote jongen die morgen 9 wordt. Zou het niet anders meer willen en mijn zoon is de liefste grote broer die zij zich ooit zou kunnen wensen. Voor mijn zoon is het echt goed geweest om toch nog een kindje te krijgen want het is echt een verrijking van zijn leven. Zijn kleine zusje is zijn alles en die band die ze nu al hebben is echt zo prachtig om te zien. Maar gewoon dikke vinger naar al die mensen die wat te zeggen hebben joh. Jij vraagt toch ook niet nou waarom heb jij er 2 (of meer) dan? Ook zielig om gedwongen met een broertje of zusje opgescheept te zitten.
Ik had altijd zelf ook altijd dat plaatje van een gezin van vier in m'n hoofd. Tot m'n dochter een paar maanden oud was en het ineens gewoon compleet voelde zo. En voor m'n man was dat zelfs nog iets eerder. Inmiddels is ze 6 jaar, en krijgen we niet meer zo vaak de vraag; "En, wanneer komt de tweede?" Onlangs wel weer een keer de vraag gehad: "Vind je dat niet zielig dan?" Zo is er altijd wel wat. Als je een groot leeftijdsverschil tussen de kinderen hebt, vinden mensen er bijv. ook wel wat van. Dat er dan geen band kan ontstaan, bijv. Terwijl mijn zus en ik bijv. 5 jaar schelen en het heel goed kunnen vinden. En m'n man en zijn zusje maar 1 jaar schelen en die spreken elkaar niet meer. Tja.
Mensen in mijn omgeving waren ervan overtuigd dat het bij 1 kind zou blijven, gezien wat voor helse zwangerschap ik gehad heb en dat ik 2 jaar moest revalideren (en er nog niet was). Dus "wanneer komt de volgende" heb ik hier nooit gehad. Voordat ik zwanger werd dacht iedeeen dat er geen kids kwamen omdat ik al 33 was. Als ik ze vertel dat ik zwanger ben (van nummer 2 dus) dan volgt ongeloof en een hele serie aan vragen en dat ik dat mijn gezin niet aan kan doen etc.
Ik ben ook enigkind en krijg vaak de vraag of ik geen broertje of zusje had gewild of gemist heb in mijn jeugd en of ik eenzaam was. Heel bizar...ik weet namelijk niet beter, had altijd veel vriendinnetjes en vriendjes om me heen en ben enorm gelukkig geweest. Het nare was dat mijn moeder in mijn jeugd enorm vaak de vraag heeft gehad of ze geen tweede wilde en of ze het niet zielig voor mij vond...wat ze niet wisten is dat mijn moeder geen kinderen meer kon krijgen. Tot ivf aan toe heeft ze het geprobeerd en toen moeten opgeven. Ik zelf kwam door de pil heen na een antibioticakuur. Mijn moeder heeft die vragen altijd als zeer pijnlijk ervaren en ik vind het ook een onbeschofte vraag van mensen. Hier beginnen de vragen ook weer, ik antwoord dat ik (bij wijze van spreken) de hechtingen van de bevalling nog kan voelen zo kort is het geleden.
Oooh, ik vind het zo belachelijk dat anderen in willen vullen over hoeveel kinderen er wel of niet in een gezin moeten zijn. Jij bent helemaal gelukkig met je meisje en jullie zijn een goed koppel. Het voelt voor jou precies goed. Dan is dat het toch ook? Punt! Niet iedereen verlangt naar een groot gezin. Het zij zo. Zielig? Zou niet weten waarom. Ik heb een collega die heeft vijf kinderen. Ik moet er niet aan denken, maar dat hoef ik haar toch niet steeds onder de neus te duwen? Da's toch mijn gevoel? En als ze morgen bij me zou komen en zou zeggen dat ze zwanger zou zijn van nummer zes, vier ik het feestje gewoon met haar mee. Laat anderen maar kletsen. Je hoeft je niet te verdedigen. En wat anderen zeggen, mocht het ooit toch nog zo ver komen dan is dat mooi en zo niet, ook mooi! Geniet lekker van je kleintje.
Herkenbaar! Hier ook altijd tevreden met alleen onze oudste. Dochter was bijna 9 toen ze een broertje kreeg na onze kriebels Eerst was ze lichtelijk in shock, nu zijn ze (11 en 2) onafscheidelijk en leren ze allebei zoveel van elkaar!
Ik herken het vragen ernaar wel. Ik ben ook een alleenstaande moeder en heb eigenlijk wel de wens voor een tweede. Ik zou er niet meer alleen voor gaan en heb momenteel geen partner. Ik zeg vaak dat het nu even voldoende is, maar dat ik op mijn 40ste wel voor een tweede kindje ga. De meeste mensen nemen daar genoegen mee (en af en toe word ik wel gewaarschuwd dat 40 te oud is). Hoe je het ook doet, het is nooit goed. Meestal vind ik niet erg als ernaar gevraagd wordt. Ik denk meestal gewoon interesse zonder echte bijgedachte.
Heel vervelend lijkt me! Belachelijk; de enige die daar over beslist zijn jullie zelf! Maar ik denk ik het algemeen dat veel mensen overal maar iets van moeten vinden en dat ook vooral willen laten horen. Wij kregen bijv vaak de opmerking toen we een zoon en een dochter hadden; 'zo, nu zijn jullie mooi compleet.' Terwijl ik toch dacht dat we dat zelf mochten bepalen
Ik stem gewoon met alle vragen in. "Ja nog eentje" "Ja een meisje" "Ja over 2 jaar" "Ja twee is het beste" "Ja drie is beter" "Ja vier is het leukst" "Ja tweeling is ook welkom" "Ja drieling ook ja" Nooit antwoorden met: "Weet ik nog niet". Dan krijg je namelijk 'advies'.
Wij hebben 3 kinderen en dat is ook reden voor opmerkingen. Zeker omdat het een meisje is. De opmerkingen dat we vast door gingen voor een meisje waren niet van de lucht. Wij hadden erg veel moeite met zwanger worden, daarom zit er aardig leeftijdsverschil tussen. Dus dat soort opmerkingen zijn zo idioot, ik ben elke keer zo blij geweest dat ik überhaupt zwanger was, zeker bij de derde keer die geheel ongepland was. Wij gingen zeker niet voor een meisje! Mensen zijn zeer vrijpostig als het om kinderen krijgen gaat terwijl het een zeer persoonlijke emotionele zaak betreft, gewoon langs je heen laten gaan!
Wij hebben ook bewust 1 kind. Kinderwens van mijn vriend was "verzadigd" en toen onze zoon eenmaal een jaar of 2 was besefte ik dat dit voor mij ook gold. Achteraf ook een geluk: ik ben waarschijnlijk vervroegd in de overgang gekomen (ben net 35) en dat zou erg heftig zijn geweest als we nog een kinderwens hadden. Nu niet, het kan maar achter de rug zijn denk ik nu. Ik krijg wel voortdurend opmerkingen dat het leeftijdverschil wel groot wordt, of het al zover is en dat het zielig is dat Fender alleen is. Nou, echt niet. Hij vermaakt zich prima alleen maar zoekt ook vlot contact met andere kindjes. Ik hoef maar dit of dat te zeggen of te doen of mensen denken al dat ik weer zwanger ben. En als ik vertel over de overgang hebben ze diep medelijden. Ik ben zelf 11jr enig kind geweest voor ik een zus kreeg, heb me nooit eenzaam of zielig gevoeld. Terwijl mijn vriend, met 2 zusjes, altijd ruzie en trammelant had.