Hoi allemaal, Tja hoe begin je dit verhaal. Ik ben heel onverwacht zwanger geraakt van mijn ex. Hoewel wij veel voor elkaar voelen hadden we kort voor ik erachter kwam besloten om er een punt achter te zetten. Mijn wereld stond op zijn kop, want ik moest ineens een keuze maken. Ik heb na weken besloten dat dit gewoon heel bijzonder is en dat ik een abortus niet zou kunnen verdragen. Kort erna heb ik het mijn ex verteld. Hij wilde me overal in steunen zei hij, maar het kwam erop neer dat hij het niet wilde en dat de steun bedoeld was voor in de abortuskliniek. Toen ik vertelde dat ik er nog niet uit was, maar dat ik die keuze voor mijzelf wilde maken, werd hij heel onredelijk en boos. Sindsdien hield hij iedere communicatie af. Ik kon hem begrijpen omdat hij in een moeilijke levensfase zit. Wat ik niet kon begrijpen is dat hij mij steeds beschuldigde van opzet; een idee dat twee van zijn vrienden in zijn hoofd hebben geplant. Sindsdien heb ik geprobeerd om het 'zakelijk' te houden, en heb hem gevraagd of en hoeveel informatie hij wil. Hij wilde alleen weten wat ik had besloten. Iedere poging om hem verder te bereiken draaide uit op gesnauw dat ik niet normaal was en dat ik had wat ik wilde. Ik vond en vind dat ik mijn keuze niet aan hem kan opdringen. En dat hij dus ervoor moet kunnen kiezen om geen vader te zijn. Maar ik vind het ook heel kwetsend. Om te merken dat iemand zo slecht over je kan denken terwijl je de moeilijkste keuze in je leven maakt. Dat iemand zo zijn rug toe kan keren naar een nieuw leven. Hiernaast kreeg ik uit mijn familie gemengde reacties. Vooral mijn ouders waren negatief en afzijdig, en dat zijn ze nog steeds. Zo gaan ze bv in mijn laatste trimester nog 2.5 maand weg naast het buitenland. Verder hebben ze me eigenlijk nog nergens écht me gesteund. Ook mijn vrienden laten het wat afweten. Ze appen af en toe (eens per maand/twee maanden) hoe het gaat, maar komen bv niet langs of helpen niet mee. Mijn broers en zus vinden het leuk maar vragen helemaal niet hoe het gaat, komen niet langs. De zwangerschap zelf is verder heel stressvol geweest tot nu toe, omdat ik een week nadat ik erachter kwam ook hoorde dat ik een nieuwe baan kreeg. Sindsdien ben ik dus onzeker of ik daar kan blijven. Daarnaast had ik verhoogde kans op down bij de combinatietest, en heb ik slaapproblemen en ijzertekort sinds aanvang. Uiteindelijk is alles wel goed gekomen (behalve de baan dat weet ik nog niet). En nu merk ik dat het niet meer goed lukt om optimistisch te blijven. Ik mis steun, en ik mis een sterke arm, schouder. Knuffels. Ik had niet gedacht er zo alleen voor te staan. Hebben jullie tips?
Stuur me maar een PB als je wil praten. Lastige situatie. En hier was het een beetje vergelijkbaar. Inmiddels is de kleine bijna 2 en heb ik goed contact met de vader van mijn kind. Het heeft moeten groeien en er zijn nog steeds wel eens vervelende voorvalletjes maar over het algemeen gaat het goed. In de eerste maanden was dat wel anders. Gelukkig had ik wel veel steun van fam en vriendinnen. Die ook heel erg achter me stonden in mijn keuze. Maar wel gewoon een druk leven hebben dus er natuurlijk ook niet 24/7 bij konden zijn.
Pfff heftig. Ik kan me wel voorstellen hoe je je voelt. Ik sta er ook alleen voor en heb helaas niet veel familie en ook niet veel vrienden. Ik herken heel erg het gemis van de sterke schouder, steun, gezelschap van een partner. Heb heel vaak gehoord "als je je kindje hebt, heb je verder geen liefde meer nodig" en dergelijke opmerkingen. De liefde voor je baby overstijgt wel alles, maar kan uiteraard nooit een partner vervangen. Wat mij er de eerste zwangerschap doorheen heeft gesleept was de hoop dat het nog goed zou komen met mijn ex (hoe onmogelijk het op dat moment ook leek te zijn). Weet niet of dat voor jou nog een optie is, maar er zal vast nog een veel betere, leukere, lievere man zijn die wel echt voor jou bestemd is en die een vader kan zijn voor je kindje. Daarnaast heeft tóch mijn kindje mij er uiteindelijk doorheen gesleept. Hoe depressief en eenzaam ik mij ook voelde, op die momenten was mijn baby alles waarvoor ik leefde. Heb ook een ontzettend hechte band met mijn zoontje, hoop met de tweede net zo hecht te kunnen worden. Verder weet ik het nu even niet, mijn hoofd werkt op het moment even niet mee. Ik probeer later zeker nog te reageren. Heel veel sterkte, knuffels. En je voelt je ontzettend alleen, maar wilde je eigenlijk ook laten weten dat je zeker niet de enige bent in deze rotsituatie, ook al voelt dat misschien zo. Hopelijk kun je daar ook wat steun uit halen. Gedeelde smart is halve smart.
Hoi hoi, dank voor jullie reacties. De vader is hier helemaal vertrokken. Dat is voorlopig niets mee op te bouwen. Het is wel fijn om wat steunende woorden te krijgen: lief van jullie 😙
Ik vind het heel erg om te horen dat je je zo alleen voelt. Dat is een verschrikkelijk gevoel en ik snap dan ook niet dat je ouders je niet steunen en blij voor jou kunnen zijn. Ik begrijp als moeder dat het moeilijk is om te zien dat je dochter op vrij jonge leeftijd een kindje krijgt ze hadden natuurlijk gezien dat je eerst een leuke partner had gehad en dan een kind,maar dat is niet zo.het is wel hun kleinkind en daar zou ik ondanks alles blij mee zijn. Ik denk dat je nu vooral aan jezelf moet denken en natuurlijk aan de kleine . je moet denk ik je de regie in eigen handen nemen en er niet van uitgaan dat er iemand je steunt of helpt,hoe erg ook. Ik denk dat je een hele sterke meid bent die dit heel goed zelf kan. misschien als ze het kindje straks zien dat ze bij draaien,maar ga er niet van uit. Jij bent nu zelf je enige houvast op dit moment.Je kindje mag trots zijn op zo,n sterke mama!!!! Ik wens je veel wijsheid en kracht.
Bah wat lijkt me dat rot zeg!! En als je nou eens naar een zwangerschapsclubje gaat? sporten of yoga? Misschien dat je daar wat leuke mensen ontmoet waar je contact mee kunt krijgen? Ik kan ook niet begrijpen dat jouw ouders er niet voor jou zijn.. Hoe ver ben je nu? Hele dikke knuffel!!
wat een vervelende situatie voor jou zeg.. ik ben het eens met wat Kiewie en mellanie zeggen, het is goed om de regie in eigen handen te nemen en ook om je steun te zoeken bij andere zwangeren o.i.d. het lijkt me dat je daar heel goed mee kan praten je zegt ook dat je broer en zus het wel leuk vinden maar niet langs komen.. misschien hebben ze niet helemaal door dat jij hulp nodig hebt? als ik jou was zou ik hen heel specifiek vragen of ze je willen helpen omdat je het nodig hebt. veel sterkte met alles, ik hoop dat het snel beter wordt voor je
Hoi dank voor de lieve reacties. Ja ik heb me aangemeld voor yoga en zwemmen. Maar die mensen ken ik niet, dus dat heb ik niet een diep contact mee. Er zijn best mensen om me heen, ik denk ook niet dat dat per se met eenzaamheid te maken heeft. Mijn ouders begrijpen niet zo goed dat even bellen wat anders is dan een knuffel..helaas.
Kan je ze het niet gewoon vertellen dat je daar behoefte aan hebt? T is misschien een beetje eng maar soms zien mensen het ook gewoon niet.
Jeetje, wat heftig! Ik heb zelf het geluk dat ik een hele lieve vriend heb die ook nog eens een hele lieve vader is voor ons zoontje. Verder weet ik hoe het is om in de steek gelaten te worden door vrienden en familie en je dus heel alleen te voelen. Vecht voor jezelf en je kindje, het is even zwaar maar alles went, je komt vast nog eens iemand tegen die heel veel van je houd en tegelijk ook een vader wilt zijn voor je kleintje! Heel veel sterkte meid!