Hey meis, Heb niet alles gelezen, maar blabla, bij mij kwam het boze ook na een paar weken. Wilde al niet in het ZH bevallen, maar had geen keuze helaas. Na een paar weken toen ik hersteld was, beetje was opgekrabbeld toen was ik zoooo kwaad. Zeker toen ik in volle nuchterheid nog een keer voor die gyn met mijn benen in die beugels moest. Superlieve man, deed echt alles om me op mijn gemak te stellen maar toch. Ik voelde me zo klote. En een week of 7 daarna zag ik de vk die me letterlijk 10 uur lang heeft laten creperen in de winkel en ik wilde haar gaan slaan Manlief zat het voor haar op te nemen daarna...Op een avond hadden we het er over en heb uren zitten janken. Volgens mij had hij geen idee. Jeetje, ben supersterk (vind ik ) en eindig met een megaknip en een blauw kind in een ligging waarvan de gyn zei' dat heb ik nog nooit meegemaakt', een stel k*ttekoppen dat niets weet van borstvoeding maar daarvoor moesten we wel in het gr*fziekenhuis blijven (no way dat ze zeiden geef maar een flesje en ik het op eigen kracht kon proberen) en die gore kool-luchten op de gang... En dan na zes weken kom je dus op controle, je staat weer buiten, voelt die rubberen vingers nog zitten (niet fijn!) en denkt %%&^$## Maakt de balans op: bevalling van 24 uur die je je nooit voor mogelijk had gehouden, baby op flesje ipv wat je wilde aan de tiet, kortom: <voeg hier een scheldwoord in> En denk ook dat het niet een kwestie van hormonen is... Heb ook tijdens mijn zwangerschap daar niets van gemerkt, geen kraamtranen alleen een ongelofelijke woede na een tijdje... Ik denk er nog steeds aan om een brief naar het zh te schrijven omdat ze deels schuldig zijn aan het mislukken van bv, en ook aan een rotbegin van de kraamtijd. Want je wordt als gezond mens wel opeens een 'patient'. Jaja, in het ziekenhuis weten ze wat goed voor je is. Maar van het krijgen van een kind ben je zo overdondert, je laat het over je heen komen. Terwijl, als het nu zo zou gaan, had je vermoedelijk al na vijf minuten je waffel open getrokken. Na een bevalling van 24 uur presteerden ze het bijna om mijn man weg te sturen, omdat ik RUST nodig had. Ja, dan stuur je degene weg met wie ik al 9 jaar lang alles deel. De eerste nacht voor ons met ons kindje. Stelletje gekken. Echt, als ik het typ word ik er nog kwaad om weet je dat? Gelukkig mocht ie uiteindelijk blijven en kon hij ons Leentje pakken toen ze ging huilen, anders had ik het door mijn toestand over moeten laten aan een verpleegster! Nee meis... herken het echt heel goed. En 9 maanden ontzwangeren nee, maar het hele gedoe een plek geven en af en toe flink uit je bol gaat en boos worden, gewoon doen! En de volgende keer thuis bevallen, dat zie je dan wel weer toch... Een ander zegt wellicht dat het wel kan. Maar thuis hadden jij / Leentje het misschien niet gered. Dat je een kerngezond meisje hebt is ook belangrijk! Maak je niet te druk over een volgende keer... Dat is nog helemaal niet aan de orde, is het is maar 1 uitspraak... In elk geval sterkte, zt het op papier, schreeuw het uit, knuffel je meisje, maak voodoopopjes... Het komt echt goed! Hele dikke knuffel!
Het feit dat ik was doodgebloed als er niet zoiets als een pestziekenhuis was, is al lang aan me voorbij gekomen. En dat is heel moeilijk als je absoluut niet naar het ziekenhuis wilde en nog steeds het ziekenhuis de slechste plek vindt om een kind te krijgen. Bijna de helft van vrouwen die voor het eerst bevallen, eindigen toch in het zkh. Dus ik val onder categorie losers ofzo. En tja kerngezond maar met een debiele moeder. Voel me echt zo niet fijn; leef al 2 dagen op red bull, cola avondeten en 2 boterhammetjes....en normaal schep ik bij het avondeten alleen al 3 keer op Ik voel me echt zo een fucking mislukkeling. En inderdaad van kerngezond ben je ineens patient. Nou, die ijzertabletten liggen inderdaad in de prullenbak nu en ik heb alles wat ook maar iets met zwangerschap te maken heeft boven in een la bij elkaar gepleurd. Alle borstvoedingsfolders zijn ritueel verscheurd en in de papierbak gedeponeerd. Mijn zwangerschapsinformatie en kraammap heb ik boven heel hoog op de kast gedonderd in de hoop dat ik nooit meer terugvind (of op zn minst een paar maandjes). Ik gun mezelf de slaap niet, why bother, ben toch wel oververmoeid. Wacht nu maar totdat Yelena weer komt. Ik heb de hele avond hier over gepraat met mn vriend maar hij is gaan slapen en ik zit weer als een idioot te janken. Wtf is er toch mis met mij; kerngezond kind en geen overdreven vreemde bevalling maar wel zo achterlijk reageren. Niet leuk. Wordt wat aankomend weekend. Zaterdagavond vriend weg en moeten die schoonouders ook weer op bezoek. Zelfs een ritje langs de supermarkt (hier 60 meter verderop) is me al teveel. Verlang echt naar mijn bed, gewoon lekker de hele dag doormaffen maar het kan niet. Niks kan meer. Heb een kind wat op me rekent maar eigenlijk heb ik zoiets van pfff er moet ook niet meer bijkomen dat trek ik niet. En mijn vriend ging ook gewoon naar huis toe de 1e nacht en dat was niet leuk maarja toen was ik nog high van de hormonen. Totdat Yelena begon te huilen, totdat de zuster kwam en mij op een postoel deponeerde omdat ik perse moest proberen te pissen van haar. Zusterknoppie in mijn hand met de mededeling probeer ik kom over 10 minuten terug (geloof me, na een uur had ik daar nog gezeten). Voelde me echt een oud mensje die als oud vuil werd behandeld in een verpleeghuis. Idioten.
He Melloncollie... ik kan me eigenlijk volledig aansluiten bij Imd: geef jezelf de ruimte om boos te zijn, het moet er blijkbaar uit... ik zou in jouw geval wel een pro zoeken om erover te praten: een goeie zal jou namelijk helemaal niet zeggen dat je voor je kind maar even een nepsmile op moet zetten! Wat een onzin! Maar, wat Imd ook zegt: jouw boosheid heeft nu denk ik veel meer negatieve invloed op je meisje dan die hele bevalling... Knap kut dat ze zo geboren moest worden, zal ook echt wel wat effect op haar hebben, maar als ik het even heel cru zeg: Nog kutter dat haar moeder dan ook nog zo boos loopt te wezen en ze nu niks snapt van die boosheid en zich knap onveilig kan voelen daardoor... zorg dus ook dat je niet alleen ruimte maakt voor je boosheid, maar jezelf ook die schop onder je kont geeft en zegt: OK, gebeurd is gebeurd en dan nu weer verder. Beide dingen moeten er zijn, niet 1 van beide! Je uitspraken over de toekomst zullen we maar met een korreltje zout nemen: zou je wat dat betreft over een jaar of twee jaar nog wel eens willen spreken, Laat maar lekker even, dat zie je toch vanzelf weer? Enneh, je loopt het te spuien alsof de wereld je gaat dwingen nog een kind te krijgen, maarrehm: over DAT stukje heb jij toch echt zelf wel controle? Wat betreft die controle: je wilt controle hebben over dingen waarover je geen controle hebt. Je lijf doet dingen die jij niet onder controle hebt, je kind doet dat, HET LEVEN doet dat. Knap kut en goed dat je er ruimte voor neemt om de emoties die dat oproept er te laten zijn, maar er zijn ook dingen die je WEL onder controle hebt, of dingen die je NIET onder controle hebt, maar die wel goed gaan... Nouja, in ieder geval heel veel sterkte en zorg dat je wat mensen om je heen hebt/krijgt die niet te snel schrikken van je boosheid, zodat je lekker kunt spuien!
O, by the way, bedenk ik me terwijl ik op OK klik... Na een jaar en zwangerschap zoals jij het beschrijft, vind ik het niet meer dan logisch dat je erdoorheen zit. Boosheid is vaak een masker voor verdriet dat erachter zit, en blijkbaar heb je nogal veel verdriet, (denk dat je daarom ook zoveel behoefte hebt aan die knuffel), dus zorg dat je behalve je boosheid, ook je verdriet kunt spuien en huil er lekker op los! Je bent even goed te grazen genomen door het leven en daar mag je dan ook even goed om janken! Doen dus!
In dat geval bij deze een hele dikke knuffel! (blijf erbij dat er een knuffelsmiley toegevoegd moet worden) Rot dat je een kutbevalling hebt gehad, logisch dat je flink de t...ng er in hebt, en vreselijk dat het allemaal anders is gegaan dan je wilde. En sorry, toch ook een heel zacht en enorm goedbedoeld schopje: jouw meiske verdient een moeder die goed in haar vel zit. Als jou dat niet aan komt waaien gewoon en dat nu niet lukt, dat kan niemand je verwijten. Maar.. je kunt (moet) het jezelf wel verwijten als je er niets aan probeert te doen. Dus flink uithuilen, een brede schouder en luisterend oor zoeken, maar daarna wel proberen om je gevoel weer op de rit te krijgen en de balans te vinden. (en een 2e kindje is nog lang niet aan de orde toch? Eerst dit maar eens verwerken lijkt me!)
Meid, ik kan me alleen maar aansluiten bij de rest. Wees lekker boos, net zolang als nodig. Maar meid, wat ben je streng voor jezelf. Je doet het toch fantastisch! Juist na zo'n moeilijke start waarin alles anders gaat dan je zelf hebt gewild. Ik snap dat je boos bent omdat je lichaam je in de steek gelaten heeft. Dat is ook echt niet leuk. En dat je weinig tot geen steun hebt ervaren in zo'n moeilijke periode is helemaal waardeloos. Maar dat wil niet zeggen dat je daar zelf ook schuld aan hebt. Sommige dingen gebeuren je, daar heb je geen controle over. En dat is soms nog wel het lastigste, accepteren dat het niet in jouw handen is hoe het loopt... En oja, of het nou wel of geen hormonen zijn, toch zijn alle emoties bij de kraamtijd en ook daarna volkomen normaal en ze horen er bij. Boosheid, verdriet, machteloosheid, schuldgevoel, etc. Het is niet allemaal roze wolk, integendeel zelfs. Het is nogal wat, zo'n bevalling. Daar wordt door de buitenwereld veel te licht over gedacht. Met als gevolg dat wij nieuwbakken moeders het idee krijgen dat het allemaal aan ons ligt als het niet helemaal volgens het boekje gaat. Maar ik kan je 1 ding zeggen: die boekjes kloppen niet hoor! Bedenk ook dat 1 gyn dit advies gegeven heeft. Als ik iets heb geleerd van mijn eigen zwangerschap en kraamtijd is het wel dat iedereen iets anders vindt/zegt. Dit kan dus ook positief voor je uitpakken! Een beetje goeie verloskundige met veel ervaring durft het misschien wel met jou aan thuis als je goeie afspraken etc kunt maken. Maar dat is van later zorg. Eerst boos zijn, jezelf weer teruginden en van je meisje genieten. Kijk naar voren en niet teveel terug. JE hebt er zelf niet zoveel aan om verbitterd te raken door alles wat gebeurd is, en je dochter al helemaal niet! Samen moeten jullie het doen! Succes!
nou die hormonen gaan nog wel even door hoor das niet zomaar weg die zitten nog maanden in je bloed, ik herkende me eigen nuchtere ik weer pas na 9 maanden. Hoe jij alles omschrijft vind ik echt lijken op een postnatale depressie (zeker wat je zegt over dei ijzerpillen weggooien, hoe je voor jezelf zorg is echt vreselijk te noemen) als jij mijn vriendin was had ik je allang bij je nekvel gegrepen en gezegd dat je beter voor jezelf moest zorgen, je bent een lief mens die er alles aan heeft gedaan en veel heeft meegemaakt die verdiend GOEDE ZORG! Ze zeggen als je niet goed voor jezelf kan houden kan je nooit 100% van iemand anders houden en is zo zonde om zo te leven. En meid jezelf zielig voelen omdat je zogenaamd een loser ben en je een oud mensje voelen dat als oud vuil behandeld word valt onder de categorie zelfmedelijden (mag helemaal maar niet TE lang) Je blijft hier een beetje in hangen en dat is ongezond en verdiend aandacht (van wie dan ooK) wat zegt je vriend hier allemaal van?
Nou dat ze het niet snapt zal best wel, in mijn buik zal ze al wel veel negatieve emoties opgevangen hebben want ik heb volgens mij niet echt de tijd gehad om blij te zijn met de op komst zijnde baby door al die sterfgevallen. Maarja wat je ook zegt, Yelena is gewoon even geen motivatie om er weer voor te gaan. Das meer zo van ja dag moet ik weer iets doen waar ik me nu niet goed bij voel Ik verzorg haar gewoon zoals altijd maar dat beetje extra lukt gewoon niet; kan er nu niet zo van genieten want het voelt alleen maar aan als moeten. Het klinkt misschien egoistisch maar ik kan me er zelf niet zo toe zetten. En als mensen me dat verwijten, prima.... Normaal gesproken kan ik me best vinden in het feit dat ik niet alles kan controleren en waaier ik lekker me met alles maar dit was de druppel ofzo. Ik dacht dat ik me overal goed doorheen had geslagen, nou, not. Je zal verbaasd zijn over mijn kalmte tijdens de bevalling, afgezien van de pijn dan Maar toen wilde ik maar 1 ding: af zijn van die pijn en beloond worden met een mooie baby Haha laat ik zeggen de prioriteiten lagen anders. Maar toch vind ik het ook wel weer pussy dat ik om al die zaken zo moeilijk doe. Ik heb al eens een pro meegemaakt, ik ben er zelf een, dus ik heb genoeg ervaring om in te zien dat het voor mij niet werkt.
sociaal pedagogisch hulpverlener die ijzerpillen konden wel weg hoor ik had nog maar voor 10 dagen over. Tja kan wel hulp gaan zoeken maar ben eigenlijk anti reguliere hulpverlening ik ga me niet vol laten stouwen met allerlei pillen enzo. wat mijn vriend ervan vind weet ik niet, hele avond over gehad, maar hij ziet het anders dan ik. kan ook niet anders want hij is geen vrouw. en die heeft zo zijn eigen dingen, druk met het werk, die heeft zijn sport, zijn uitjes. ik ga hem er niet mee lastig vallen. ook mijn ouders niet want die hebben genoeg aan zichzelf en mijn broertje. dus ik moet het toch zelf een beetje zien te rooien.
Mijn eerste berichtje was er 1 van de 'knuffelsoort', maar dat komt volgens mij niet helemaal aan merk ik, dus nu 1 van de 'schop-onder-je-hol-soort'... Je hoeft je toch niet 'vol te laten stouwen met pillen' zoals je het zelf noemt? Ik ben zelf ook hulpverlener en heb ontzettend veel baat bij elke week een gesprek met een therapeut, dat doe ik al jaren inmiddels. Daar wordt je echt geen slechter mens van. En omdat je zelf een 'pro' bent, wil toch niet zeggen dat je nooit iemand nodig hebt? Een echte professionele hulpverlener erkent dat hij/zij ook niet alles kan. Zoals ik al zei, ik vind je erg streng voor jezelf en je moet het allemaal maar alleen kunnen van jezelf, maar als ik lees dat je de zorg voor Yelena nu niet met plezier doet maar als een verplichting ziet, dan lijkt me dit wel het moment om te erkennen dat je het misschien NIET alleen kan. Is me geen teken van zwakte maar juist een verantwoordelijke moeder die iets voor haar kind over heeft. Want als jij niet goed in je vel zit, heeft je dochter daar niets aan. Je hebt haar op de wereld gezet en bent daarmee de plicht aangegaan om goed voor haar te zorgen, niet alleen praktisch maar ook emotioneel. Dat kun je alleen als je emotioneel ook goed voor jezelf zorgt. En nogmaals, je hebt nogal wat meegemaakt de laatste tijd! Vind je het gek dat je je zo doorelkaar geschud voelt nu? Je hoeft niet per se hulp te zoeken (wie zijn wij om dat vanaf hier te zeggen namelijk) maar gooi ook niet je kont tegen de krib omdat je eerder slechte ervaringen hebt gehad. Over slechte ervaringen kan ik namelijk meepraten, maar heb het er niet bij laten zitten en nu heb ik een hele fijne therapeut gevonden waar ik ontzettend veel aan (gehad) heb. Dus meid, pak jezelf bij elkaar en doe er iets mee. En natuurlijk mag je hier je boosheid lekker van je afschrijven. Knuffel! (toch nog een berichtje van het knuffelsoort geworden... )
Ik kan eigenlijk niets anders dan me bij Yule aansluiten. Zorg goed voor je zelf meissie! Zoals Yule eerder ook al beschreef, begint het erg op een (postnatale) depressie te lijken zoals jij je uit en voelt... Ik durfde het nog niet gelijk te melden omdat ik daar erg voorzichtig mee wil zijn. En trust me; een PPD is GEEN pretje! Been there, done that! Maar dat hoef ik je natuurlijk vast niet te vertellen... En wij zijn er hier natuurlijk ook nog om je op te vangen en mee te praten en gevoelens te delen. Nogmaals, een dikke knuf voor jou!
Tsjonge meid, wat ben jij hard voor jezelf Weet je wat jij 'moet' doen: SPUIEN! Zovéél je nodig hebt. En dat doe je dan een tijdje. In die tijd pak je elke dikke knuffel die je hebben wil. En als je eraan toe bent geef je jezélf een flinke schop onder je hol! En ja, dat kun jij best, en jawel het gaat wél over. En daarna 'moet' je maar eens gaan beginnen wat liever voor jezelf te zijn. Wil je niet naar een 'pro' (joepie, hier nog één ) dan doe je dat lekker niet, maar houd alsjeblieft in de gaten of je naast je boosheid ook nog energie steekt in de rest van die mooie vrouw die je wél bent. En dat gebeurt nou eenmaal niet in een weekje... Heel veel sterkte. (en hopelijk kan je een licht schop-onder-je-hol berichtje wel waarderen op z'n tijd )
Als je het zo makkelijk zou vinden zou je er niet zoveel woorden aan vuil maken. *Bij deze een gemeende schop onder je kont!*
Jeeetje zeg! mijn eerste reactie was 'wat doet dat mens zwaar overdreven...'. Tuurlijk, thuis bevallen is altijd prettiger (hoe prettig kan bevallen zijn...) dan in het ziekenhuis maar ik herken niks van de drama's die jij beschrijft. Nog wat verder lezend denk ik meer 'zou ze depressief zijn'? De sterke reacties kunnen echt nog wel hormonaal zijn hoor (heb ik ook nog, kind loopt al bijna....) maar er zit bij jou zoveel onverwerkte teleurstelling, sjemig. Praten praten praten moet je. En het leven eens van een andere kant gaan bekijken want ik kan me niet voorstellen dat je zelf blij wordt van je eigen gedachten...
Nou sorry hoor, maar TS.. Wat een belachelijke uitspraken. Ik snap dat je teleurgesteld bent en boos, maar sommige dingen die je zegt vind ik ronduit beledigend. Ik weet dat ik het niet moet doen, maar ik trek het me toch aan.. Ik moest ingeleid worden en na 14 uur pijn en weeenstormen is het een spoedkeizersnede geworden, ben ik nou ook een "mislukkeling" in jou ogen? Heb ik mijn kind ook een "kutstart" gegeven?! Probeer aub een beetje realistisch te blijven! Je draaft ontzettend door in je ideaalbeeld. Sorry meid, maar in het leven loopt nou eenmaal niet alles zoals je graag zou willen. Ik heb ook een belachelijke kraamtijd gehad.. Ik lag 5 dagen in het ziekenhuis waarvan ik me er de eerste 3 niet kon bewegen, omdat ik nog aan de epidurale lag. Ik kon mn eigen kind niet eens zelf oppakken! Ik had zusters die er niks om gaven dat ik BV wilde geven en na 5 dagen was het nog niet op gang! (gelukkig met hulp van de kraamzorg thuis wel gelukt) Als ik op die f*cking rode knop duwde kwam er geen zuster! Ja na een kwartier! Op een gegeven moment moet je het los laten! Het is gebeurt.. En dat is balen, maar het is in het verleden. Nu heb je een prachtig kindje en dat is toch wat telt?! Praat erover met een specialist zou ik zeggen.
Ja daar was ik dus al bang voor dat iemand met een ergere bevalling dat zo op ging vatten. Als je goed gelezen hebt, zie ik dit alleen bij mezelf zo en zie ik het bij een andere moeder zo van meid je kon er ook niets aan doen. Bovendien zit ik nu echt niet wachten op de sorres van een ander. Dat klinkt niet leuk I know maar ik ben wel goudeerlijk nu. En als ik zo beredeneer van ja ik heb een gezond kind en het kan allemaal erger, dan zou alleen de vrouw met de allerergste bevalling ooit het recht hebben om zich rot te voelen. Al was ik al van slag omdat ik een harde scheet zou laten tijdens de bevalling, als me dat niet zint mag ik daar boos om zijn net als iedere andere vrouw ! Denk je dat dit een keuze is om me zo rot te voelen? Nope. de gebeurtenissen op zich zijn niet schokkend, die zijn neutraal, maar ik heb er een negatief gevoel bij. iedereen ervaart het anders en de 1 is gevoeliger dan de ander. Yule, sorry maar ik las jouw eerdere berichtje (die van de knuffel, hehe) pas later. Ik had erover heen gekeken maar later zeker wel gelezen! Een echte hulpverlener tja wat is dat...maar ik heb niet zoveel zin om te zoeken naar iets wat echt werkt. Want dan moet ik gewoon zolang zoeken en ben ik nog verder van huis. Overigens neem ik mijn beroep ook niet zo heel serieus hoor Maar ik ken het reilen en zeilen wel. Maar sjezus, alsof ik het bijna aan mezelf te wijten heb dat ik me zo voel. Alsof ik het verdien ? Damn Ik moet het loslaten na verloop van tijd....weet je dat mijn hele probleen in dat ene woordje 'moeten' schuilt? Wel fijn hoor dat de meeste meiden me heir begrijpen! Het helpt veel ! (waar is die hug smiley dan?!)