das geen fijn ziekhuis waar je hebt gelegen ben zelf ook in het ziekhuis bevallen op medice indicatie heb al die maanden en ook bij de bevalling een vaste gyn gehad had 2 vaste zusters die er om de keer waren en ze waren echt heel aardig en behulpzaam vroegen of ik zelf kon dochen ik dacht van wel maar bleek niet het geval ben ook flauw gevallen maar de zuster is bij me gebleven tot ik weer veilig op de zaal was en heeft me wat gebracht zodat ik me kon wassen (wou zij evt ook wel doen maar wou ik niet ) Quinten heeft van het ziekenhuis een mooi knuffeltje geregen toen hij weer naar huis mocht en er werd echt naar mij geluisterd
Nou ik ging onder begeleiding naar de wc hoor. Maar was ook niet echt fijn. Ik kreeg als cadeau een hele lading kortingsbonnen mee. Slechts commerciele belangen dus.
Wanneer was het wel goed geweest? Misschien moet je voor jezelf eens op een rijtje zetten wat jij belangrijk vindt (of noodzaak). Bekijk DAT lijstje eens kritisch.. Ben benieuwd tot welke conclusie je dan komt
Hoi Elmo, Dat is het een beetje. Ik had alles heel goed op een rijtje gezet. Ik wist precies wat voor bevalling ik wilde en waarom. In bad, omdat het voor een kind een hele fijne manier is om geboren te worden in mijn ogen. Lekker thuis, eigen omgeving, weinig mensen, warm, gedempt licht. Ik wist/weet het precies! En al die dingen die ik belangrijk vond, waaronder ook borstvoeding en een relaxte moeder, die zijn er nu niet meer. Alles is uit mijn handen geglipt en kon er niks aan doen. Er zijn nou zoveel dingen verloren gegaan waardoor mijn kind een belabberde start heeft. En bij een eventuele 2e wordt die goede start dus weer afgenomen. Want ik weet ook niet of ik wel weer bv wil gaan proberen en nog steeds vraag ik me af of een 2e wel een goede keuze is gezien dit drama.
hoi vladimera, mijn ha is nogal van de pilletjes uitschrijven en ik voel me te zwak om assertief te reageren (ben al niet zo assertief), om aan te geven dat ik dat niet wil. ik zoek mijn heil liever bij een wat 'alternatievere' vorm van hulp maarja daar moet ik me eerst in verdiepen. wat zou kunnen helpen.
maar meid je moet je niet zo druk maken om die bv door nauwkeurig onderzoek is fv haast net zo goed als bv 't is alleen een stuk duurder dat wel en er komt niks onnatuurlijks aan te pas. ik snap heel goed dat je bevalling pcies zo hebt uitgepland maar het loopt toch altijd anders dan gepland en als je bij een 2de een andere vk opzoekt heb je hele grote kans dat je gewoon thuis mag bevallen ik ben zelf tijdens de bevalling ook heel veel bloed veloren heb nog 3 zakken bloed gehad en extra sterke ijzer tabletten maar als ik het wil mag ik bij een volgende gewoon thuis bevallen omdat dat niks zegt voor een volgende zei mijn gyn
Die belabberde start he... Heeft mijn kind die ook na de spoedkeizersnede met een moeder die onder algehele narcose was en hem dus de eerste 1.5 uur niet heeft gezien of aangeraakt? Ik zie dat niet als een belabberde start! Ik ben dolbij dat we het beide in goede gezondheid hebben overleefd. Prematuur-kindjes? Kindjes die lichamelijk een hele zware start hebben... Zijn al die kindjes minder gelukkig? BV niet eens meer proberen de volgende keer...en als het nou wel lukt de volgende keer? Elke dag is dan toch meegenomen? Dan kan je dat in elk geval wel volgens je eigen principes en idealen doen. Ik begrijp best wel dat het even Frusti is, zo'n mededeling maar in alle eerlijkheid: Ja, je draaft in mijn ogen echt ontzettend door nu. Het is zeker niet zo dat je niet mag "zeuren" maar misschien moet je over een maandje dit topic nog eens teruglezen
Ja maar goed een keizersnede is gewoon heel anders. Prematuur is niet iets waar een moeder iets aan kan doen. Kijk ik heb met bv zelf gekozen om te stoppen dus het is mijn eigen domme rotschuld. Maar goed ik stop wel met doordraven want het MOET en benieuwd hoe het over een maand is.
Waarom is een ks anders? Ik heb het toch zeker uiteindelijk echt niet zelf kunnen doen, al helemaal niet thuis? (maar het ging niet over mij). Je moet natuurlijk niks! (dom van mij om niet op elk woordje te letten in jouw geval ). Meid echt...succes! Je krijgt er nog een flinke kluif aan denk ik.
Ik heb ook een helse bevalling gehad en zou eigenlijk ook thuis bevallen wat uiteindelijk toch het ziekenhuis werd. Ben ook aan infuus gelegt en catheters gehad en weet ik het wat allemaal. Ben ingeknipt en na geboorte ging het niet lekker met me zoontje. We hebben nog 5 dagen in het ziekenhuis gelegen(hij werd opgenomen op de neo) Borstvoeding is ook niet gelukt wat ik heel graag wilde. Heb me er ook ontzettend verdrietig door gevoelt maar je moet er niet in blijven hangen. Ik zou er zeker veel over praten met je vriend of wie dan ook Sterkte meid
Ik moet dit topic niet meer lezen, is slecht voor mijn bloeddruk. Want ja, ik vind inderdaad ook dat je héél erg denigrerend doet over mensen die net als jij in het ziekenhuis zijn bevallen (kutstart? Losers?), en als ze je dat vertellen kun je 'hun sores er even niet bijhebben'. Ik snap dat je in de knoop zit, mijns inziens heeft dit meer te maken met een PPD dan met welk ander drama dan ook. Wees blij met wat je hebt, je meisje is gezond en zelf ben je er ook nog. Een bevalling is gewoon niet iets wat je zelf kunt uitstippelen of precies zo zal gebeuren zoals jij het wilt. Sommige dingen zijn te sturen, andere nou eenmaal niet. En om er maar even een dooddoener bij te halen: in landen als Indonesie sterven er dagelijks vrouwen omdat ze niet dezelfde voorzieningen voorhanden hebben als hier. Wees dus toch maar blij dat jij die mogelijkheid wél had. I rest my case.
Wat Phemme zegt daarbij kan ik me wel grotendeels aansluiten. Okee, het is niet gegaan als gepland. Het is niet leuk om daar zo te liggen, om je zo'n eikel te voelen erna. Maar inderdaad, je kan het niet plannen een bevalling. Had de mijne ook liever in vijf uurtjes gedaan, zonder toeters en bellen en een goed lopende bv na een weekje. Maar kijk eens naar de goede dingen... Je hebt een lieve vriend, een supermooi dochtertje, je hebt het helemaal voor elkaar, okee je geeft geen bv. Geloof me dat maakt je geen sukkel. Of een loser. Net zoals bevallen in het zh je dat niet maakt. Willens en wetens in je bad blijven zitten en het leven van je kind in gevaar brengen maakt je dat wel. Als een tor op je rug liggen is niet leuk en knippen ook niet en nare krengerige verpleegsters ook niet. Maar dat is geweest, je kan er niets meer aan doen behalve misschien je frustraties uiten richting het Zh. En aangezien je er niets meer aan kan doen, is het zo zonde om je er zo rot onder te voelen. Zonde van die eerste mooie weken met je meisje, van jouw humeur... Wat is er nu echt belangrijk...Wat geweest is en niets meer aan te veranderen, of elke nieuwe dag met je mooie meissie.... Elke dag met wrok over je bevalling is een verloren dag. Maar ja, het is toch echt iets waar je zelf uit moet komen en als dat niet lukt met een (alternatieve) arts ofzo... Sterkte.
@melloncollie: had je er dan helemaal geen rekening mee gehouden dat je tijdens je bevalling een grote kans zou hebben om uiteindelijk toch in het ziekenhuis terecht te komen? Het is nu eenmaal een feit dat de meeste thuisbevallingen in het ziekenhuis eindigen. Ik denk dat als je dit in je achterhoofd had gehouden je er nu een stuk minder zwaar aan zou wegen. Ik zou als ik jou was écht langs een arts gaan meis. Hier kom je zelf denk ik niet uit... niet als je op deze manier blijft denken (no offence) Als je het niet voor jezelf doet, doe het dan in ieder geval voor je mooie kleine meid. Zij heeft een moeder nodig die lekker in d'r vel zit en zich emotioneel stabiel voelt. Kop op, en het komt echt allemaal wel goed.
Misschien kan je proberen iets om te draaien in jezelf en te kijken naar wat er WEL goed is gegaan. Bekijk het glas half vol ipv half leeg. Ik weet het makkelijk gezegd door mij maar je lijkt zo ontzettend weg te zakken in je eigen negatieve spiraal. Daarmee zeg ik niet dat je geen recht hebt op je eigen verdriet, maar je lijkt de belangrijke zaken als een gezonde dochter, zelf gezond, een fijne man en de keuze om nog een keer zwanger te raken totaal te vergeten. Count your blessings zou ik zeggen. Sterkte!
Wat n ellende allemaal! Ik snap heel goed dat je het idee heb dat je lichaam gefaald heeft dat had ik ook! Mijn zoontje was er bijna niet meer geweest! Mijn plan was in het kraamhotel te bevallen (heb geen eigen huis momenteel zit ik met de kleine bij me ouders) maar het is maar goed geweest dat het zh werd anders had ik nu niet een wolk van een zoon gehad! Ik voelde me ook erg schuldig naar hem toe waarom moest hij zoveel pijn lijden door onder andere die vacium maar het is een feit je kan er niks aan doen ookal had je 9 maanden op je bed gelegen het had waarschijnlijk toch gebeurd en het zegt niks over je eventuele volgende zwangerschap . Dat je nu in het zh moet bevallen is uit voorzorg en zeg nou zelf wat hebben je dan 2 mooie kids eraan als hun mama er aan onderdoorgaat door teveel bloedverlies? Schopt, schreeuw vloek en sloop alles als je dat wil maar probeer dat voor ogen te houden misschien dat je het kracht geeft! In ieder geval van harte met je mooie dochter en op 4 november 4785 gr wow dat moet mijn ventje nog zien te doen na bijna 3 maanden weeg hij nog maar 4300gr en is geboren met 2375gr! Liefs Bizzy
sorry hoor, en nu ben ik misschien een beetje té hard met mijn antwoord, maar waar maak jij je invretens naam druk over...je stelt idd veelste hoge eisen aan jezelf! je moet blij zijn dat je een gezond kindje hebt...ik wou ook thuis bevallen noway in het ziekenhuis, maar tja bij een zwangerschap van 35,6 dg moest ik wel! En tja ook ik heb slechte ervaringen met het ziekenhuis..heb gesmeekt dat ik naar huis mocht...mijn kereltje heeft 5 dg daar gelegen, en ook ik heb geen borstvoeding gegeven, maar ja, denk ik dan...wat kan mij nou die verdomde borstvoeding schelen, mijn kindje doet het goed op de fles (en zo te zien dejouwne ook)...dus meid ... verdorrie...raap jezelf ff bijelkaar en leg je er asjeblieft bij neer..en als dit niet lukt, zoek idd hulp. heb mijn kindje niet 1,5 uur na de bevalling gezien..nee, pas 5 uur na de bevalling.Maar it's be so...kan er nix meer aan veranderen. meid ga van je kleine meid genieten, deze tijd moet zo bijzonder zijn, en voor jouw wordt het bijzonder op een andere manier...en das niet in de positieve zin..jammer! wens je veel sterkte met jezelf, en hoop dat je je gauw weer wat beter gaat voelen!
Hoi Meloncollie, ik ga nog even een laatste reactie geven en ik ga even net zo eerlijk en bot zijn als je zelf bent... Niet verkeerd bedoeld, maar gewoon als eerlijke reactie op hoe je overkomt... Hopelijk werkt dat... want m'n doel hiermee is om je uit die impasse waarin je zit, te trekken. Zelf hulpverlener dus..., nou, je zult vast een HELE goeie zijn als je zo goed voor jezelf zorgt zoals nu en je opstelt als een dwarse puber. Boos zijn mag best, maar je slaat hardstikke door en zwelgt in zelfmedelijden omdat je niet hebt kunnen voldoen aan jouw onrealistische ideaalplaatje en de enorm hoge eisen die je aan jezelf stelt. Ik ben het helemaal met je eens als je zegt dat bepaalde dingen een negatieve invloed hebben op een kindje: ik denk ook dat een kind een knauw krijgt van prematuurgeboorte, of van een KS, of door na de bevalling niet direct bij de moeder te kunnen zijn. MAAR: die schade herstelt zich ook weer als jij daarna jouw taak als moeder oppakt en je kind veiligheid kunt bieden. Dit soort dingen leidt enkel tot onherstelbare schade in die gevallen waarin ouders ook op andere vlakken allerlei steken laten vallen, (en ik kan je vertellen: daarvan heb ik er veel gezien in m'n werk. Op de speciale basisschool waar ik ooit m'n jaarstage deed tijdens mijn opleiding, had zo'n 80-90% van de kids zo'n valse start gehad, maar die hadden ook bijna allemaal ouders die er op z'n zachtst gezegd een potje van maakten, (was geen gewone speciaal-onderwijs-school, maar derdelijns (dus laatste redmiddel voor kids met hele grote problemen), voordat straks iemand denkt dat ik alle ouders van kids die op speciaal onderwijs zitten, beschuldig). Zoals jij nu bezig bent, ben je hard op weg om de valse start van je dochter nog even wat moeilijker te maken. En dat heeft niks te maken met je beslissing om te stoppen met BV, maar met je houding: je dochter voelt zo klein als ze nu is al jouw emoties aan en neemt die over in zichzelf. Stop er dus mee omwille van je dochter. En, heel vervelend dat je bevalling niet ging zoals jij dat van te voren bedacht en gewild had, maar echt: heb je vooraf ook nooit bedacht dat het allemaal wel eens anders zou kunnen lopen en heb je geen moment jezelf ook op een onverwacht scenario voorbereid? Ook ik heb wel een plaatje van hoe ik het het liefste zou willen, maar tegelijk hou ik er rekening mee dat het ook zou kunnen eindigen in een drama: daar is het een bevalling voor, die plan je niet, die stuur je maar voor een klein gedeelte en die ONDERGA je gewoon grotendeels. Ik vind het, zeker voor iemand die hulpverlener is en HBO op zak heeft, wel vrij naief als je daar geen rekening mee had gehouden en jezelf daar ook niet een beetje op voorbereid had... Tenslotte: pak jezelf op en praat WEL met je vriend. Hoe stom kun je zijn om juist binnen je relatie hier NIET over te praten? Je dochter verdient een moeder die weer in evenwicht komt en een stel ouders dat SAMEN de tegenslagen in het leven aankan, zodat op lange termijn haar ouders ook nog bij elkaar zullen zijn. Als je dit niet bespreekt met je vriend, weet jij net zo goed als ik dat dat de eerste doodsteek voor je relatie is. Lukt samen praten niet, doe het dan met een pro erbij en zoek een goeie dan. Als je zulke hoge eisen aan jezelf stelt, mag je die ook best aan een ander stellen, maar doe dan ook even je best om diegene te vinden en doe niet zo kinderachtig van: Ik heb een (paar) slechte ervaringen, dus ik doe dit nooit weer. Zo reageren pubers. Volwassen vrouwen van 23 pakken zichzelf weer op en gaan door en nemen hun verantwoordelijkheid. Succes en -heel gemeend, want ik besef best dat je het zwaar hebt- sterkte met alles!
He meid, wat vreet jij jezelf ontzettend op.. Alle energie die je hebt gaat op aan donkere gedachtes, zelfmedelijden, en afzetten tegen vanalles. Zelfs tegen je vriend en kleine.. Betrek je vriend erin. Hij is de papa, en hoort er gewoon te zijn. Werk, ok, maar een sportavondje is echt wel af te zeggen. Als hij het niet snapt, maak het hem dan duidelijk. praat, huil en brul... Probeer ook ergens hulp te zoeken, want je bent compleet uit balans. Dat zou best eens een PPD kunnen zijn. En het beseffen van een depressie is al het halve werk. Een psycholoog kan daar best bij helpen. Aan medicijnen hoef je niet perse, maar zo iemand kan je ook helpen al je gevoelens een plekje te geven. Van mij MOET je niks.. Maar ik hoop dat je inziet dat je huidige acties weinig bijdragen aan JOUW toekomst!
Wat je verteld komt me absoluut niet bekend voor. Natuurlijk heeft iedereen na zo'n bevalling ff van he, dat had ik nou ff anders gewild. Heb zelf ook een zware bevalling gehad van 19 uur, uiteindelijk is me dochtertje met de vaccuum geboren na een flinke knip en zat haar schoudertje ook flink klem. Achteraf 2 zakjes bloed gehad, een katheter en de kleine werd opgenomen ivm een slechte start. Toen ik thuiskwam moest mijn man na 2 dagen voor zijn werk naar het buitenland en bleef ik jankend achter omdat mijn borstvoeding niet op gang kwam (gelukkig weer goed gekomen) en zonder enige familie of vrienden. Zo had ik het ook niet voor ogen gehad allemaal.. Maar wat ik was ik blij dat ik een gezond meisje had en wat was ik blij dat het allemaal achter de rug was! En zo enorm dankbaar dat ik uberhaupt zwanger heb kunnen raken! Een kennis van mijn ouders, hoogzwanger, kreeg vorige week te horen dat haar kindje overleden was in haar buik. Na 2 dagen weeenopwekkers was het kindje nog niet geboren. Weet niet hoe het is afgelopen verder, maar op zulke momenten knijp ik nog maar eens in mijn handjes terwijl ik naar mijn kleine meisje kijk. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen en hoop dat je kan gaan genieten van de dingen die je wel hebt en wat wél goed is gegaan.