Ik snap dat je teleurgesteld bent hoor, maar dat je je zo laat meeslepen in die gevoelens snap ik niet zo. Je maakt het jezelf zo ontzettend moeilijk op deze manier en daar heb jij nog je dochter iets aan. Je hebt een mega prestatie neergezet: namelijk een kind op de wereld gezet dat gezond is, dat lééft! Ik heb ook rotzwangerschappen gehad, met als resultaat 1 engel en 1 bengel. Ja, ik was ook boos en verdrietig dat mijn eerste zwangerschap is misgegaan, ook omdat mijn lijf niet goed functioneerde en ook de tweede keer ging het niet goed. Maar mijn tweede kindje leeft en dan ben ik de narigheid van die zwangerschap snel vergeten hoor. Ik moet heel mijn zwangerschappen door verschillende soorten medicatie gebruiken en daardoor ook in het ziekenhuis bevallen. Het zij zo, als mijn eventuele volgende kindje ook maar gezond en wel op de wereld komt dan vind ik alles best. Dus schraap jezelf weer bij elkaar en accepteer het nu maar. Want dit leidt echt nergens toe.
Je mag zeker balen hoor, maar geen zorgen voor de dag van morgen! Ga bij een VK (of andere gyn/zh) navragen of je het gewoon weer thuis mag proberen...mocht je ooit voor een tweede durven te gaan. Mijn eerste bevalling was ook in het ZH (geen persweeen) en helemaal niet leuk op zijn zachtst gezegd, vandaar dat ik pas na 5 jaar er weer voor durfde te gaan. Ik was ook gewoon niet geschapen om te baren! En deze tweede bevalling was een eitje; lekker thuis en zo gepiept! Shit, had ik me daar dus 5 jaar lang zorgen over gemaakt!
Ik had het er een aantal maanden voor de bevalling al met je over gehad in een ander topic, toen was je zo gefocussed op een badbevalling, dat ik probeerde aan te geven dat ik hoopte dat dat zou lukken, maar dat je nooit van tevoren weet hoe het gaat lopen. Maar je was zo overtuigd dat het wel zou gaan lukken. Uiteindelijk liet je wel doorschemeren dat je wist dat het ook anders kon gaan lopen, maar volgens mij heb je dat nooit echt zo gedacht. En dan valt het behoorlijk vies tegen als het helemaal anders hoopt dan je had gedacht. Ik herken je gevoel wel gedeeltelijk, de eerste paar maanden na de bevalling had ik het soms ook heel moeilijk met mezelf. Eva sliep nauwelijks, huilde daardoor veel als ze in bed lag, ik kon er maar moeilijk tegen. Ik belde dan mijn vriend om al mijn gal te spuwen over Eva (die er natuurlijk niets aan kon doen ), zodat ik er weer enigzins tegenaan kon. En Eva is de eerste 5 maanden heel onrustig geweest, sliep overdag erg slecht en was ook erg driftig (en nu nog soms). Heeft niets met de bevalling te maken gehad, Eva was gewoon een erg wakker en alert babytje (nu nog, maar ik vind haar niet zo baby meer ). Eva is wel thuis geboren, maar bleef vastzitten en is na hard duwen en trekken geboren, maar dat had niets met de onrust daarna te maken. Je kan ook dingen erbij halen die er helemaal niet te maken hoeven hebben. Ik snap goed heel goed dat je boos bent, maar je haalt er m.i. veel te veel andere dingen bij. Probeer het van de andere kant te bekijken, jullie zijn gezond de bevalling uitgekomen en dat is waar het om gaat. Tuurlijk moet je alles wat niet helemaal goed is gegaan verwerken, maar ik vind dat je doorslaat. En dat kan heel goed aan je hormonen liggen, je vindt dat je helemaal niet pas bevallen bent, maar wat is 6 weken nou? Dat is pas bevallen hoor, ik weet eigenlijk wel zeker dat je nu nog behoorlijk last hebt van je hormonen. Zoals jij je voelt, heb ik me ook gevoeld, maar wel in mindere mate. Mijn nichtje heeft een kindje verloren, dat heeft me altijd nog een beetje positief gehouden, ik moest blij zijn met ons gezonde kindje. En 'moeten' is soms heel vervelend, maar zo is het leven soms nu eenmaal, niet alles is maakbaar. Je kan er wel helemaal tegen af zetten, maar daar bereik je toch niets mee? Je wil helemaal niets, alleen maar boos zijn... probeer (met of zonder hulp) te verwerken wat er gebeurd is en ga weer genieten en al je liefde geven aan Yelena, in plaats van zo boos te zijn.
Hoi Melloncollie, al lezende kreeg ik de behoefte om te reageren, al weet ik niet of wat ik wil zeggen je kan helpen. Ik las dit topic vlak nadat ik jou had geciteerd in een ander topic 'Lief lijf', omdat ik vond dat je daarin zoiets moois zei. Op maandag schreef je daar: Ik begrijp dat de nacontrole een paar dagen later je behoorlijk geraakt heeft. En wat je zelf al opperde: het is denk ik best een goed idee om een brief aan het ziekenhuis te schrijven waarin je al je ervaringen waar je van baalt noemt. Geef jezelf de gelegenheid om even helemaal in die woede te gaan zitten, gericht op de mensen / instantie die het hebben opgeroepen. Laat het er uit komen: die woede over hoe het gegaan is, teleurstelling in je lichaam, angst voor eventuele toekomstige bevallingen, etc! Misschien kan je daarna dan weer iets meer ruimte krijgen voor die liefdevolle gevoelens die je in bovenstaande berichtje beschreef. Die liefde zit namelijk ook in jou! En je dochtertje vindt het vast ook heerlijk als haar mama die liefde voor zichzelf weer voelt. Dus: hou het niet binnen, gooi het er uit op een manier die je verder helpt. En praat alsjeblieft vooral met je partner (ook met je ouders en vriendinnen) over hoe je je voelt. Dit soort dingen zijn te belangrijk om niet te delen, is mijn mening. Enne: je mag nog steeds zo trots zijn op je lijf, want je dochter is hoe dan ook uit jou gekomen en jouw lijf heeft haar gedragen tot hier toe. Laat haar ook nu niet vallen!
Snoopy, wil ff beginnen met reageren op jou. Heb ook aan die discussie van toen gedacht en ik wist nu ook zeker dat iemand het zou gaan zeggen. Bij deze, jij dus Je kunt het geloven of niet, is aan jou, maar ik heb me echt goed kunnen concentreren op het feit dat het anders zou kunnen lopen. Ik heb dit voor mezelf ook hardop uitgesproken en ook in gesprek met anderen. Op het moment dat de vk zei we gaan naar het zkh, was ik daar ook volledig oke mee. Daarna ook, kon het goed relativeren. Dat bericht van je mag niet meer thuisbevallen was een trigger. Dat het verleden het kan verpesten voor de toekomst. De kans werd me ontnomen om het op mijn manier te doen. No one to blame but me, soort rouw leek het wel. Zag vorige week alles heel zwart/wit, nu zie ik meer kansen. Weet nu dat ik in een kraamhotel wel in een bad kan, kraamhotel gekoppeld aan ziekenhuis. Ben nu bereid min of meer een compromis met mezelf te sluiten. Maar echt, ik was me in de zwangerschap echt heel bewust geworden van het feit dat het anders zou kunnen. Maar zeg eerlijk, hoe kun je voorbereid zijn op een teleurstelling als je iets heel graag wilt? De teleurstelling blijft altijd een beetje, hoe je ook je best doet het te voorkomen. Wat heb ik gedaan van het weekend.....slapen, mokken, boos doen, onverschillig zijn, de puber uithangen, zorg voor kleine lekker aan vriend over gelaten en zomaar van het ene op het andere moment was het over. Ben er zelf ook verbaasd om. Gewoon mee gegaan in het gevoel als het ware..... Dacht eerst nu kan ik me hier niet meer vertonen, maar lekker boeiend ook eigenlijk. Dat was mijn gevoel en ik schaam me er niet voor.Ik ben mijn gevoelens niet, net zo min als de meiden die hier kwaas werden, dat zijn. Het is goed nu maar ook goed dat ik hier flink kon spuien. Chantico je hebt helemaal gelijk en ik vind je reactie heel lief. Net als de anderen , ook van meiden die kwaad werden. Cheers!
Maar meid, een bevalling kan totaal anders lopen dan jij verwacht, daar kan jij in hemelsnaam niks aan doen! Ik had ook hele andere voorstellingen van mijn bevallingen maar ze liepen heel anders. Nu heb ik om die reden geen voorstelling meer, omdat het jezelf zo pijn kan doen. Echt, ik zou haast zeggen probeer eens met een psych hierover te praten.
No need, ik red mezelf wel. Het ergste is er vanaf. Ik kan de spych achterwege laten. Das dan de les die ik wederom heb geleerd, ga overal onbevangen in want dan kan je niet teleurgesteld raken.
Fijn dat je jezelf weer een beetje hebt kunnen oppakken. Heb je dat vaker, dat je zo ontzettend boos kunt worden als iets niet gaat zoals je gehoopt had? Misschien is het fijn om er iets aan te doen, want er zullen vast meer (nog ergere) tegenslagen komen in je leven.. Liefs Danielle
Jah, ben heethoofd. Durf ook niet echt ergens voor te gaan, kost veel moeite en het kan tegenvallen. Gevolg: luiheid en onverschilligheid.
Wat jammer joh, dat lijkt me best lastig. Volgens mij heb jij best veel in je mars, tenminste, als ik je berichten lees ontbreekt het je niet aan pit Die luiheid zou ik dan eerder 'passiviteit door onzekerheid' noemen
Overigens ben ik ook een SPH'er maar ik praat nu als mezelf hoor hahahaha. (Heb uiteindelijk ook geen SPH baan gezocht maar ben nu jongerenwerker )
Tja ik werk in de gehandicaptenzorg en dat wordt ook niet echt als een sph baan gezien, maar ik vind dat toch veruit het leukst ookal is dit niet helemaal mijn ding. Ik heb al veel zelfreflectie gedaan tijdens de opleiding (je kent het wel, 'schrijf in een reflectieverslag van een a4 hoe je je voelde tijdens blablabla' ). Maar pluk er nu wel de vruchten van. Heb best moeten knokken om het 1e jaar door te komen maar heb n hoop overwonnen....
Meid, ik snap helemaal wat je bedoeld, heb dat ook al eens in een ander topic geschreven. Ik heb nu zoiets, bij de tweede bel ik de VK gewoon zo laat dat ik wel thuis MOET bevallen, ze kan de boom in met haar ziekenhuis.
Even geheel off=topic, maar daar voel jij je fijn bij Loeki? Vind je dat zelf ook niet een beetje onverantwoord?
Ik snap wel wat je bedoelt Minyaweth, das wat mij ook een beetje tegenhield. Van tja ik kan wel gewoon doen wat ik zelf wil en thuis bevallen maar what if....ben niet 1 2 3 in het ziekenhuis want ik woon ook nog eens 3 hoog zonder lift. Maar wil me ook weer niet laten bang maken zeg maar, 't liefst wil ik gewoon precies weten ohja hoeveel meer kans dan andere vrouwen heb ik dan om weer zoveel bloed te verliezen?
op zich wel goede les , ik heb met de bvalling verstand op 0 gezet en alleen gepland wat ik werkelijk kon plannen (bv wat ik klaar wilde hebben liggen van te voren en wat ik aan zou doen e.d.) dingen waar ik geen invloed op heb geef ik me totaal over aan een arts of VK (immers hun beroep) en dat helpt wel omdat je niets verwacht kan je ook niet teleurgesteld raken, dus snap wel wat je zegt.. Fijn dat je lekker in het weekend heb kunnen doen wat je wilt HEEL ERG BELANGRIJK! en blijkbaar had je dat ook effe nodig! hele dikke knuffel meid! (alsnog na die schoppen onder je kont hahahahah ) @ Loeki dat vind ik gewoonweg dom en onverantwoord, je mag je eigen belangens NOOOOOT voor die van je kind of je eigen gezondheid zetten, ik weet niet waar jou man is maar neem aan dat die beter voor jou zal zorgen als dat jij dit dan doet..
Ja mijn achterwerkje is inmiddels behoorlijk bont en blauw.... Maaruhm, tijdens de bevalling was ik echt CHILL, tot aan de 8 cm heb ik zelfs nog vrolijk zitten lachen, daarna was 't niet leuk meer hehe. Was ook blij dat we naar het ziekenhuis gingen, het duurde me zelfs te LANG, kun je je voorstellen!
VK heeft zelf aangegeven dat er een kans is van 50% dat ik het ZH niet haal, dus als ik moet kiezen tussen thuis of in de auto, dan liever thuis.