Succes met de komende bevalling tweemeisjes. Bij mij is de angst door therapie wel weg, maar de weerzin helaas niet. Ik vind zwanger zijn iets verschrikkelijks, heb er eigenlijk alleen in het begin van genoten, maar zodra de zwangerschap gecompliceerd werd was de lol er van mij al snel af. 6 maanden lang heeft angst en onzekerheid mijn leven bepaald. Toen was het alles voor een gezond kindje, maar nu heb ik ook een dochtertje om bij stil te staan. Ik kan nu niet 6 maanden op bed gaan liggen. De bevalling zou ik wel weer doen, nu alleen de weerzin van het zwanger zijn nog overwinnen.
Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen, achterovergekanteld. Ik mocht niet douchen, niet naar de wc, niet lopen, niet staan, niet zitten. Ik mocht niet eens zitten om te eten. Mijn jongste is geboren met 28/3 weken. Ik ben volgepropt met weeenremmers en de laatste dag met weeenopwekkers en ik heb continue aan de antibiotica gelegen dmv infuus. Ik heb cateter en klysma gehad en heel veel medicijnen en spuiten. Ook had ik maar een half uurtje per dag bezoek en soms helemaal niet. Ik lag op een kamer alleen, zonder tv. Volgende wordt ook een ziekenhuisbevalling. En als het moest zou ik het zo weer doen.
Oeh ik hoop dat ik mijn vingers niet brand want over het gevoel van een ander valt niet te discusieren dat weet iedereen denk ik wel hier. Ik zit overigens nu te typen omdat ik niet kan slapen van de zenuwen ik heb dus ook TE veel gevoel momenteel dus lees alles van mij ook met een korrel zout oke *kus* Meisje ik ben blij dat je je inmiddels wat beter voelt, maar zorg dat je in de toekomst je beeldvorming blanco laat, dat scheelt een hoop gedoe en teleurstelling. En zorg dat je een gyn zoekt die je vertrouwt en begrijpt dat helpt mij deze zwangerschap door te komen, een goede begeleiding is het halve werk met mijn vorige gyn hadden mijn man en ik dit nu niet getrokken. Zorg dat jij volgende keer de touwtjes in handen hebt en laat je niet verassen, jou bevalling stel dus een haalbaar plan op waar alle partijen mee kunnen leven! En nu kan ik je wel vertellen hoe klote mijn vorige zwangerschap/bevalling en ja ook dat 5 dagen durende ziekenhuis verblijf was en het herstel erna thuis was ook lang en zwaar, en nu wederom de 2de zwangerschap werd ook na ruim 11 weken vergald door onzekerheid maar dat helpt allemaal niets als je eenmaal in die molen zit moet je mee met de flow, verstand op 0 en gaan met die banaan. Je zal vast nog meer problemen tegen gaan komen in je nog o zo jonge leven, dit is echt nog maar het begin ben ik bang van de portie die ons allemaal is toe bedeeld zie het als een les en zorg dat je er lering uit trekt. Ik geloof namelijk nog steeds (misschien tegen beter weten in hoor) dat veel negatieve dingen die je overkomen ook een positieve draai kunnen geven aan je leven. (en nee natuurlijk niet alles kan van negatief positief worden zo positief ben ik dan ook weer niet) Dit is dus een verkapte schop onder je kont, knuffel kus lebber post waar ik hoop dat je iets mee kan.
Hoi, Ik snap best dat je je soms rot voelt, ik heb ook net een depressie acher de rug. En ook een bevalling in het ziekenhuis met vacuumpomp en liter bloedverlies. Je kunt daar wel moeilijk over doen, maar ik vind dat als je kind er een maal is dat je dat ook wel weer vergeet en je gewoon van je kind moet genieten. Je lichaam en geest worden wel weer de oude, hoor! Sterkte in ieder geval!
@melloncollie Ik heb echt alle 9 pagina's gelezen en lees inmiddels dat bij jou de meest heftige gevoelens weer wat minder zijn maar O O O Het is niet mijn bedoeling om alles weer op te rakelen maar aangezien jij geen blad voor de mond nam doe ik het nu ook niet. De ergste boosheid over wat je schreef is weer weg maar ik wil je toch even wat meegeven. Op een gegeven moment schreef je iets over dat je K.. lichaam je in de steek had gelaten. Nou nou, en dat met alleen maar bloedverlies waardoor je niet thuis mag bevallen. Sorry hoor maar ik zal je iets vertellen over wanneer je lichaam je in de steek laat. Mijn zusje werd met 24 weken zwangerschap opgenomen met HELLP syndroom. Zo ziek, zoveel pijn. Ze lag op de IC omdat ze bang waren dat ze elk moment zelf een hersenbloeding of interne bloeding kon krijgen. Na 3 weken opname was er geen rekken meer aan. Het risico voor mijn zusje was zo groot en over de risico's van de baby nog maar niet te spreken dat ze het gehaald hebben. Ze woog maar 620 gram en was 30cm. Nu heeft mijn zusje het heel erg moeilijk en komen bij haar ook de vragen en zelfverwijten. Ze heeft blijvende nierschade en zal waarschijnlijk nooit meer zwanger mogen zijn. Kijk, dat zij zit met een gevoel dat haar lichaam haar en de baby in de steek heeft gelaten kan ik helemaal begrijpen. Om jou en je bloedverlies moet ik eigenlijk gewoon lachen als ik de eerste pagina's lees. Je bent ronduit kwetsend geweest naar mensen en hebt absoluut geen besef dat je dit met je uitspraken uitlokt. Je moet leren om dingen in perspectief te zien. Jij bent gezond en je hebt een baby. Wat wil je nog meer. Ken er genoeg die zo met je willen ruilen en het bloedverlies op de koop toenemen.
ik geloof dat alles wat gebeurt voor een reden gebeurt en in dit stuk zat nog een heel groot stuk groei wat ik door moest maken. zo heeft iedereen iets waar ie nog veel over moet leren. wat een ander weer heel moeilijk vind, vind ik misschien weer heel gemakkelijk. ik ben een perfectionist die moet leren de controle los te laten. dat weet ik. dat komt elke keer weer keihard terug. maar ik geloof niet dat ik totaal ervaringsloos ben of iets want ik heb dit jaar in een half jaar tijd 3 mensen begraven, een kind gebaard en als klap op de vuurpijl weet ik sinds kort dat mijn broertje aan de harddrugs zit. dus ik worstel me er heus wel doorheen hoor. zonder dieptepunten als deze geen hoogtepunten. De touwtjes had ik trouwens in handen; ik had het precies zo uitgedacht en geloof me ik heb me de krampen geperst maar ging gewoon lichamelijk niet. door de ligging van Yelena. Ik was daarna gewoon compleet overdondert juist doordat ik GEEN beeldvorming daarvan had. met het ziekenhuis en de borstvoeding enzo.
Ben het helemaal met mamma33 eens. Leer in perspectief te bekijken en te relativeren. Ik wilde ook graag thuis bevallen maar ben onverwacht met 35 weken in het ziekehuis bevallen. Kindje wilde er niet vrijwillig uitkomen tijdens het persen, hij kwam het bochtje niet om. Dus de vacuumpomp erop, na een knip. En toen was Pepijn er in twee persweeen. Gelukkig helemaal gezond en 5,5pond. Hij moest wel gelijk de couveuse in, en heeft ook onder de blauwe lamp gelegen wegens geel zien (lever functioneert dan nog niet naar behoren). Maar elke keer als ik op de afdeling neonatologie kwam voor Pepijn, dan dankte ik God op mijn blote knieen. Er liggen daar kindjes die amper 6 of 7 ons wegen. Onze Pepijn was vergeleken daarmee de bouwvakker van de couveuse-afdeling! En hij deed het gelukkig goed! Tuurlijk had ik het me ook anders voorgesteld, ook de hele kraamtijd (die heb ik eigenlijk helemaal niet gehad). Ik was allang thuis en Pepijn lag nog in het ziekenhuis, hij mocht pas na 2 weken naar huis, dus ik ging 2 keer per dag op en naar naar het ziekenhuis om hem te voeden en 's avonds voor de derde keer met mijn man erbij. Maar ja, je hebt alles voor je kind over! En nu is Pepijn bijna 3 en een heerlijk druk en vrolijk mannetje. De 2e is op komst, en toen ik net zwanger was riep ik gelijk dat ik nu graag thuis wilde bevallen. Maar dat gaat weer niet door, na overleg met mijn verloskundige. Gezien de geschiedenis... Prima, ik leg me erbij neer, ik wil gewoon bevallen van een gezond kind en doe daar alles voor! Succes met accepteren en relativeren!
@snoopy1979; met mijn zusje gaat het zover goed dat ze in haar dagelijks functioneren geen problemen meer ervaart. Inmiddels is ze na revalidatie van 6 maand weer aan het werk. Haar nierschade blijven ze ernstig volgen. Het is niet uitgesloten dat ze aan de dialyse komt. Haar dochtertje heeft het god zij dank gehaald. Ze heeft nog wel een aantal hersenbloedingen gehad maar voor zover ze nu kunnen zien heeft dat geen gevolgen voor de motoriek gehad. Wat betreft spraak, concentratie en andere zaken is het afwachten tot ze de leeftijd bereikt waarop dit zich openbaart en te testen is. Het blijft dus spannend. Maar ze is een heerlijk kindje dat het gewoon super doet. Ze is van heeeeel erg ver gekomen en ben een super trotse tante
Wat een heftig verhaal mamma33! En wat een zorgen om moeder en kind! Lijkt me echt vreselijk om mee te maken! Spannende tijd komt er nog aan, wat betreft de ontwikkeling etc. Heel veel sterkte!
ha meis, ik heb precies hetzelfde mag de volgende keer ook niet thuisbevallen ivm veel bloedverlies. Ik heb me erbij neergelegd ik hoop dat jou dat ook lukt! Liefs
Tja ligging daar doe je niets aan weet ik alles van, ik zou een geplande keizersnee krijgen, naja gepland ik ging met 37 weken al met gebroken vliezen naar het ziekenhuis op een zondag ochtend (omdat de gyn de vrijdag ervoor het verrekte me aan de CTG te leggen met wee activiteit), geen artsen aanwezig duurde ruim 4 uur voor die er waren, dus geen ruggenprik in de tussen liggende uren dus puffen met die hap. Uiteindelijk na ruim 4 uur weg puffen van een weeenstorm kwam de gyn binnen rennen toucheerde me en weg moest ik naar de o.k. een kwartier later was Isa er. Kijk ik heb (had) er nu (en toen) echt geen problemen mee Isa is er, gezond en wel, ik heb er niets aan over gehouden maar het had met Isa erg slecht af kunnen lopen omdat die met voetjes eerst kwam en ik ruim! 45 minuten pers weeen heb weg moeten zuchten dus praat me niet van zwaar! 5 dagen na de ks kwam ik thuis en bleek zo erg in de kreukels te liggen dat het enige wat nog hielp prednison was, ik had namelijk de ernstigste vorm van zwangerschapsjeuk en mijn huid viel van mijn handen en voeten af, ik kon mijn kindje niet vast houden omdat dat gewoon weg te pijnlijk was, niet bevordelijk voor de hechting tussen moeder en kind. en dan zwijgen we nog ff over de houding van de artsen in het ziekenhuis die me niets van medicatie wilden geven terwijl ik van diverse auto-immuunziektes last heb. En als jij wel de touwtjes in handen had gehad dan had je van te voren ook kunnen bedenken en lezen dat ruim 70% van de thuisbevalling eindigt in het ziekenhuis, je steekt dan voor mijn gevoel echt je kop in het zand als jij verwacht dat jij bij de lucky 30% zal horen, je weet namelijk nooit hoe alles precies gaat lopen al plan je alles nog zo minuscuul. Dus vertel me niet dat het alleen jou overkomt dat het anders loopt als verwacht, ik probeerde het aardig te vertellen maar dat wil er schijnbaar niet in? En daarvoor hoeven volgens mij echt niet alleen de extreme verhalen verteld te worden, ik denk dat onderzoekscijfers voldoende spreken, ik meende dat 80% niet tevreden was met hoe de bevalling is gelopen, naja dat zegt genoeg niet dan.
hmm cijfers zijn cijfers, ik heb weer gelezen dat het bij 45% van de thuisbevalling eindigt in het ziekenhuis en dat 70% tevreden was over hun bevalling. Ik ben dus al gauw gestopt om daar naar te kijken. Ik had een enorme zekerheid in mezelf gevonden en ik stond er helemaal klaar voor. Dan is het toch ff heel vreemd dat het dan toch anders gaat. Omdat ik dacht van huh mijn gevoel was zo goed! dat vind ik persoonlijk nog altijd beter dan te denken och het zal toch wel in het ziekenhuis eindigen. nee, mede voor mijn kind wilde ik er zeker in staan en dat is me goed gelukt ondanks dat het niet is gegaan als gedacht. Even iets recht zetten: - ik heb niet gezegd dat het alleen mij overkomt - het wil er wel in, want ik ben al een heel stuk bedaard en tot inzicht gekomen De touwtjes in handen nemen kan tot op een bepaalde hoogte en ook het feit dat ik naar het ziekenhuis zou moeten heb ik ingecalculeerd. De vluchttas stond klaar en ik was opgelucht op het moment dat de VK zei kom, we gaan naar het zkh want dit werkt zo niet. De klap kwam pas 6 weken later toen ik te horen kreeg dat 1 zo'n soort bevalling als de mijne zulke gevolgen kan hebben voor de volgende. In mijn ogen blijft dat legitiem. Ik snap trouwens je woede niet; wat heb ik gezegd dat schijnbaar zo vals is? Zit er niet ook heel veel woede in je van je eigen bevalling ?
Ik heb de moderator verzocht hier een slotje op te zetten. Het topic streeft voor mij nu zijn doel voorbij en ik wil geen welles nietes discussie hier van maken. Daar ben ik volwassen genoeg voor. Ik heb mijn rotmoment gehad, met alle gevoelens van dien, mensen gekwetst ookal was dat niet de bedoeling, excuses daarvoor. Maar met mij gaat het weer goed en ik hoop dat de mensen die hier gereageert hebben allemaal weer iets meer bewust zijn geworden van zichzelf en hun eigen pijn, net als ik daar meer bewust van ben geworden.