@mamabenjamin ben het met je eens hoor. Maar ik was niet boos omdat mijn collega het niet elke week kan overnemen, dan begrijp ik volkomen, maar ik vind ziek melden zo'n stap, want ik weet niet hoe lang dit duurt, en ze vragen dan altijd wanneer je weer aan het werk denkt te kunnen. Logisch maar ik kan daar geen antwoord op geven. Maar goed door de andere dingen die gebeurd zijn wil ik graag weg daar, dat was al zo voor dit gebeurde.
TS als jij niet volledig kan werken vanwege privé omstandigheden die zodanig invloed hebben op jou zelf (wat dus nu het geval is) dan heb je echt geen andere keuze dan jezelf ziek te melden. Jou werkgever moet erop aan kunnen dat jij kan werken, zo niet dan kan dat wel n paar keer aangepast worden (wat ik lees heb jij/hun dat ook wel gedaan), maar dat kan dus niet voor altijd. Als je echt zeker weet dat je niet 50% kan gaan werken (ik zou dit nog wel even overleggen met je werkgever en/of bedrijfarts) dan denk ik echt dat je genoodzaakt bent om je volledig ziek te melden totdat jij het weer aan kan om te gaan werken.
Ik ben nu dus ziek gemeld en voel me opzich opgelucht alleen de manier waarop het gegaan is niet. Maar het geeft me wel rust. Zij kunnen toch niet voor mij bepalen hoe ik me voel.
Ik snap niet waarom je niet kan werken? Je vader is ernstig ziek en gaat zijn eerste chemo starten, met als gevolg dat je moe bent van alle emoties en paniekaanvallen. Ik zou juist kiezen voor de afleiding en misschien een vrije dag om even bij te tanken. (mijn vader is ook ernstig ziek en wordt volgende week geopereerd, ook kanker). Verder vind ik dat je werkgever een goede oplossing biedt om je dan ziek te melden, maar dat is weer niet nodig, hoe nodig is het dan? Dat zij het dan ook niet meer begrijpen vind ik logisch! De manier waarop is niet netjes. Maar dat je je vader laat bellen??? sorry dat is zo triest! Je bent een volwassen vrouw hoor. Dat begrijp ik echt niet! Kom voor jezelf op hoor, jouw werk, jouw verantwoordelijkheid en daarnaast vind ik niet dat je je vader hoeft op te zadelen met jouw problemen op het werk, maar dat is mijn mening!
Ik zei ook niet dat ik helemaal niet kan werken, afleiding is prima, maar die avonden red ik dus niet. En ja blijkbaar is dit voor mij zo heftig dat ik paniek aanvallen krijg, ben er bekend mee helaas. En voor de zoveelste keer ik laat mijn vader niet bellen dat was eigen keus. En als hij aan mij vraagt hoe het is dan vertel ik hem dat eerlijk. Mijn vader is altijd heel betrokken ook nu hij ziek is.
Deze reactie... echt? Je geeft het zelf al aan. JIJ zou dat doen en het is JOUW mening... wil niet zeggen dat je iemand daar gelijk zo mee moet afstraffen. Daarnaast even over je laatste alinea... lees meer voordat je zo onnodig met uitroeptekens begint te strooien. Het is alsof je continu aan het schreeuwen bent.
Ik wil ook graag afleiding, maar dit zorgt voor nog keer stress lijkt me niet de bedoeling. Blijkbaar is het voor mij gewoon te zwaar dat ik te horen heb gekregen dat mijn vader van 58 dood gaat...
Nou, bij ons (thuiszorg) is dit dus wel gebruikelijk. sterker nog, dat hebben ze liever dan dat iemand zich helemaal ziek meld en thuis gaat zitten. Als 1 van ons het niet trekt dan willen ze dat we tijdig aan de bel trekken en naar een oplossiing zoeken. dus, kortere diensten, wat minder uurtjes enz. gedeeltelijk in de ziektewet. want, die paar uurtjes dat je korter werkt is makkelijker op te lossen dan een langere tijd complete diensten omdat je je ziek gemeld hebt. dan zitten ze met een veel groter probleem. ik heb nu 2 collega's die door omstandigheden thuis, minder werken. gedeeltelijk in de ZW omdat ze het echt niet trekken. maar ze geven aan dat ze nog prima een aantal uren kunnen werken. nou, goed toch? nemen we allemaal 1 of 2 mensen extra. als we zeggen dat die persoon het maar uit moet zoeken dan lopen ze op den duur op hun tandvlees en dat komt het werk ook niet ten goede. met misschien langere ziekteperiode als gevolg. en dat kunnen wij er hier echt niet bij hebben aangezien we vanwege de bezuinigingen geen invallers meer in mogen huren....
tja, we zijn niet allemaal hetzelfde he? gelukkig niet. de ene trekt het makkelijk en werkt ter afleiding en de ander trekt het niet en moet stoppen. daar kan je helemaal niet over oordelen. ik heb zelf ook paniekaanvallen gehad en alleen daar word je al doodmoe van. ik trok het toen echt niet meer om lange avonden te werken hoor. door de vermoeidheid was ik erg prikkelbaar en ging ik onbewust mensen afsnauwen. ook lagen fouten in het verkeer en met medicijnen op de loer. ik heb toen dus ook de beslissing genomen om even minder te werken. kortere diensten, tijdje geen avonddiensten gehad enz. helemaal niet werken was niet nodig. op mijn werk waren ze juist blij dat ik nog een paar uur wilde werken en bij ons vinden ze het ook niet gek dat iemand gedeeltelijk ziek gemeld staat. enneh, misschien even goed lezen. TS heeft haar vader geen opdracht gegeven om haar baas te bellen. dus totaal niet aan de orde. ja, ik zou me wel kapot schamen als ik erachter zou komen dat mijn moeder mijn leidinggevende had gebeld. maar ja, kan die vader ook wel weer begrijpen als hij zelf zo ziek is en zn dochter ook af ziet glijden...
Idd probeer in zo'n situatie maar eens rationeel te denken. Hun leven staat op z'n kop. Handelen vanuit pure emotie is zo menselijk. Goed dat je hulp hebt gezocht Elsie.
Ik vind dat ik hulp nodig heb, en idd mijn hele leven staat op zijn kop! Ik heb altijd al een hele goede band gehad met mijn vader. Degene waar ik hulp heb gezocht zei ook dat het heel goed is. Alleen vind het erg jammer hoe het loopt met mij werk, maar de druk die ik voelde op mij schouders daardoor is nu wel weg. Ik ben trots op mezelf dat ik voor mezelf opgekomen ben. En wat mijn leidinggevende tegen mijn vader gezegd heeft is het laatste woord nog niet overgesproken!
Tsja, dubbel vind ik het. Mijn vader is ook een jaar lang ernstig ziek geweest en uiteindelijk overleden - ik heb al die tijd gewoon fulltime gewerkt en ben alleen de week na zijn overlijden thuis geweest. Je moet het misschien iets meer los van elkaar zien. Dat je vader ziek is, is prive en werk is werk. Dat mix je normaliter toch ook niet door elkaar? Het is een hele nare situatie maar zowel jij als je vader hebben er niets aan als je er op je werk over gaat zitten piekeren. Ik begrijp je werkgever wat dat betreft ook wel, het houdt natuurlijk ook een keer op vanuit hun kant. Iedereen heeft nu eenmaal zijn of haar eigen problemen.
lekker makkelijk gezegt. als TS zich buiten haar werk al druk maakt om haar vader en amper slaapt, dan heeft dit ook gevolgen voor je werk. dat ga je dan echt niet trekken. ja, jij misschien wel. een ander weer niet. iedereen is verschillend. het is niet zo dat je even een knopje omdraaid. tenminste, ik kan dat niet. ik zal dus ook onder werktijd blijven piekeren. met als gevolg dat het werk eronder zal leiden. dat is toch ook niet de bedoeling? ik kan TS echt wel begrijpen dat ze dit niet trekt. en de ene hobbelt door en de ander is helemaal van zn padje af.
Helemaal niet makkelijk gezegd. Ik ben ook gebeld, op mijn werk nota bene, dat mijn vader een harstilstand heeft gehad, dat hij naar de IC van het AMC moest worden overgebracht, dat hij in kunstmatige coma aan de beademing werd gehouden en zo kan ik nog wel 10 slecht nieuws telefoontjes oplepelen. JA het is een rotperiode maar helaas, het leven wel gewoon door. En het kan misschien (hopelijk!) nog wel jaren duren, dan kun je toch niet zo blijven aanmodderen op je werk?
Dat is heel fijn voor jou dat je gewoon kan blijven werken, maar iedereen is anders en ik trek het niet. Nu heb ik hulp gezocht en heb er vertrouwen in dat het met mij wel goed komt. Alleen het zou zo fijn zijn als er een beetje begrip is.
Dat kan ook niet, maar omdat ik dus last heb van paniekaanvallen en oververmoeid ben nu kan ik nu gewoon niet werken.
Heftig. Snap jou vader ik snap jou en ik snap je werkgever. Jij word op dit moment overbelast. Daarom kun je het niet handelen. Kans dat je van uit de ziekte wet wel 50 procent kan gaan draaien over een paar weekjes. Leuk is het allemaal niet. Wat je vader heeft ook niet. Een ding is wel zo vroeg of laat krijgt iedereen te maken met zieke en ouder wordende ouders. Is het niet nu dan over 20 jaar. Bedoel er niks verkeerd mee. Maar het is wel iets wat iedereen mee moet gaan maken.