Hallo, Ik twijfel erg over een derde kindje. Ik ben 33 en voor de 1e heb ik 4 miskramen gehad. De 2e heeft een lastige start gehad en in de zwangerschap ben ik opgenomen in het ziekenhuis ivm vroegtijdige weeën en mogelijke vroeggeboorte. Mijn man wilde ook altijd graag een derde maar na de geboorte en heftige start van de 2e twijfelt hij. Eigenlijk wil ik heel graag een derde, maar ben ook bang dat ik achteraf spijt krijg. Stel dat het kindje een afwijking heeft, neem ik mezelf dit dan altijd kwalijk van had ik de wens maar niet gehad? Niet alleen naar mezelf maar vooral naar het kindje toe. Krijg ik überhaupt spijt? Is het echt zo leuk, een derde kindje? Ben ik niet te oud? Mijn vraag is eigenlijk. Wat waren of zijn jullie voor- en tegenargumenten voor het wel of niet gaan/krijgen voor een derde kindje?
Ik ben nu zwanger van de tweede en heb best makkelijke zwangerschappen, tot op heden. Maar zwanger zijn is gewoon niks voor mij. De eerste keer vond ik alles bijzonder en speciaal, nu voelt het meer als het middel om tot een tweede kindje te komen, wat we herl erg graag willen. Op basis van het gevoel dat 'zwanger zijn' niets voor mij is, hoe gek dat misschien ook klinkt, en op basis van het gevoel dat we compleet zullen zijn straks, komt er bij ons geen derde kindje. Maar... met mijn belevingswereld hoef je helemaal niks te doen! Wat voor jou en voor jullie van belang zou moeten zijn, is hoe jullie het zelf voelen en ervaren. Als het niet goed voelt, of je hebt teveel twijfels, moet je het niet doen. Als de wens voor een derde alle twijfels overstemt, moet je het wel doen. Dat is het enige advies dat ik je kan geven. Wat de rest van de wereld overweegt voor ze de keuze voor wel of geen derde maken, zou in mijn optiek geen rol moeten spelen in jullie keuze, omdat het echt heel persoonlijk is... Heel veel succes bij het maken van een keuze, en ik hoop dat jullie een beslissing nemen waar jullie achter kunnen staan!
niemand kan voor jou beslissen of je er goed aan doet.. Al weet ik wel dat een kinderwens heel veel angst kan overwinnen. Ik was snel zwanger van onze dochter, maar heb geen fijne zwangerschap gehad, eerst HG en vervolgens vanaf 22 weken in de ziektewet vanwege extreme voorweeën (Uit voorzorg bankrust zodat het niet zou doorzetten naar echte weeën) maar ondanks dat alles wilden we heel graag nog een 2e, nu proberen we al bijna 2 jaar zwanger te worden maar nog hebben we het allebei nog over een 3e mocht een 2e ons uberhaupt gegund zijn natuurlijk
Mijn man wilde altijd wel een 3e (en hij zou ook nu een 4e nog wel zien zitten, maar ik niet) en ik was na geboorte van 2e ook 'om'. Maar eerste 2 jaar met nr 1 en nr 2 waren loodzwaar en het werd al snel 'ooit, maar nu niet!'. Ik kreeg het nauwelijks rondgebreid allemaal en dat was voor mij wel een voorwaarde om aan een derde te beginnen. Als ik 2 kindjes al nauwelijks aan kon, dan was een 3e een te onverstandige keuze, hoe graag ik het in mijn hart ook zou willen. We hebben toen de wens in ijskast gezet. Een paar jaar later kwamen we als gezin in rustiger vaarwater en liep alles wel redelijk, waardoor de wens weer kwam bovendrijven. Maar ik twijfelde heel erg of ik het aan zou kunnen en vond het heel moeilijk om de knoop door te hakken, want 'het ideale moment' bestaat natuurlijk niet en de problematiek van mijn zoon zou ook nooit verdwijnen, wie weet wat er nog op ons pad ging komen? Na genetisch onderzoek bleek kans op herhaling 5% te zijn. Dat vonden wij niet veel, maar wat als? Kunnen we dat ook aan? Nog een zorgenkindje? Ook dat heeft ons erg bezig gehouden. En toen... werd ik ongepland zwanger. Na 2 dagen blinde paniek kwam het oergevoel. Baby is welkom, we kunnen het wel aan, we passen ons wel aan, komt goed. En waren we dus heel blij, want de wens was er altijd wel geweest. En mijn verdriet was gigantisch toen het niet zo lang daarna mis ging. We waren toen al zo in de mindset dat er een 3e zou komen, dat we dus (na half wachten uit allerlei praktische overwegingen) bewust zelf voor een 3e gingen. Spijt? Nee, nooit, we hadden qua gevoel nooit een andere keuze kunnen maken als die we toen maakten en ik zou mijn 3e natuurlijk ook nooit willen missen, er zijn ook vreselijk mooie kanten aan nog een kindje erbij. Maar mijn twijfel of ik het aan zou kunnen was niet ongegrond. Het is echt druk in mijn beleving, die 3 kids (maar dat zal dus ook grotendeels komen door zorgintensieve zoon) en het waren heel heftige tropenjaren, veel veel zwaarder dan ik had gedacht. Het leven was een heel stuk makkelijker geweest als... en soms vraag ik me af, als ik niet ongepland zwanger was geraakt of ik dan ooit de sprong had durven maken? De argumenten waarom ik echt geen 4e meer wil: - ik heb na 10 tropenjaren eindelijk weer wat vrijheden en rust gekregen, die wil ik echt niet meer opgeven - ik vind het nu al erg druk in huis, ik kan nog meer drukte echt niet aan - ik ben te bang om nog een zorgenkindje te krijgen De rest (zware zwangerschappen, financiën, huisvesting, mijn leeftijd, auto e.d.) zouden voor mij geen argumenten zijn. Ik vind 33 jaar nog niet zo oud, je zou ook best nog wel even kunnen wachten voor je een beslissing neemt. Als je 1-2 jaar verder bent, kun je er weer heel anders tegen aan kijken.