Vrouwen zijn al moeder op het moment dat ze zwanger zijn. Wij voelen ons anders, hormoonmonsters, trappelen van de kleine etc. Een man wordt pas vader als het kleintje geboren is. Tot die tijd is het heel abstract. En de meeste mannen begrijpen er niets van, over hoe wij ons voelen, wat de hormonen met ons doen etc. Af ent oe gewoon een beetje tijd met elkaar plannen. En lekker een weekendje weg, of een keer uit eten, bioscoopje? Of gewoon samen op de bank gezellig een film/serie kijken. En ook goed uitleggen hoe jij je voelt. Zeg het hem als je je rot voelt, of als je pijn hebt.
Bij ons was het net zo in de zwangerschap. Mijn man praat niet makkelijk, dus hij keerde in zichzelf. En hoe meer ik met hem wilde praten, stootte hij me af. In de zwangerschap had ik het niet heel erg in de gaten, maar na de bevalling was ik lekker snel mezelf, maar manlief niet. Ik voelde me zo ontzettend aan de kant geschoven.. Uiteindelijk 3 maanden na de bevalling is de bom gebarsten en hebben we eindelijk gepraat. Wat pittig zeg! Nu zijn we weer helemaal naar elkaar toegegroeid, maar ook hier zegt manlief: voorlopig geen kinderen . Tja, ik snap het heel goed! Geniet van je zwangerschap en probeer het beste er van te maken!
Ja, echt! Dat doet die van mij ook! Ik snap er niks van. Ik zit al vanaf week 28 thuis, en kan in rap tempo steeds minder. Dus hij moet steeds meer doen. Ik voel me best lullig als hij aan het grasmaaien/stofzuigen/ramen lappen is, terwijl ik op de bank voor de TV hang. We hebben ooit, in het begin van de zwangerschap afgesproken dat ik NOOIT misbruik zal maken van mijn situatie door te overdrijven dat ik iets niet kan, simpelweg doordat ik geen zin heb. (We kennen elkaar ) Andersom zal hij nooit aan mij twijfelen als ik aangeef dat iets echt niet gaat, en het zonder morren overnemen. En ik moet zeggen; dit werkt prima. Wat misschien ook wel helpt is dat hij merkt dat ik écht wel probeer om dingen te doen. Zo heb ik bijvoorbeeld een speciaal hoog krukje gekocht om toch te kunnen koken, omdat ik niet meer lang kan staan. En bij de wasmachine en wasdroger staat een stoel, zodat ik tenminste kan volstoppen, uithalen en opvouwen. Het is nu zijn taak om de wasmand naar boven te sjouwen en 'm bij mijn stoelen neer te zetten. Er wordt aan mij regelmatig gevraagd (vrienden of vk) hoe het gaat. Ik vertel dan van mijn BI, mijn beperkingen, en hoe fijn het is dat ik ook thuis alle gelegenheid krijg om mezelf in acht te nemen, doordat KatMan veel overneemt. 'In ruil' daarvoor zegt hij regelmatig dat hij toch trots op me is, en vind dat ik veel doe (=probeer). Eigenlijk zijn we elkaar door deze aanpak nog meer gaan waarderen. (Oké, soms moet ik drie dagen achter elkaar hem erop wijzen dat de kattenbak nu écht ranzig is, en is er best wat irritatie. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn, maar deze momenten duren maar kort, en daarbij erkennen we dat deze tijd voor ons beide erg spannend is.)
@Kat en Sopann: jullie man is ook echt een lieverd volgens mij! Geweldig dat ze jullie zo helpen/ steunen. Zo hoort het ook!
Wat ik trouwens wel merk, is dat KatMan - naarmate de bevalling dichterbij komt - wat nerveuzer begint te worden. Ik heb zelf juist zoiets van 'ik ben er helemaal klaar voor en het komt allemaal wel goed'. Hij heeft meer zoiets van 'kan ik dit allemaal wel?' Ik denk dat dat inderdaad te maken heeft met hormonen: ik ben al ruim 8 maand zwanger, en mijn hormonen zorgen blijkbaar voor deze gedachtengang. Bij KatMan gebeurt hormonaal natuurlijk niets, en voor hem is het alsof 'doomsday' dichterbij komt. (Ik kies bewust voor 'doomsday', omdat hij door alle cursussen en inlezen ook veel meer bewust is van wat er allemaal fout zou kunnen gaan. )
Op zich mag je best trots zijn op je man dat hij zijn emoties met je deelt. Zo kun je er in ieder geval aan werken! Ik was beide zwangerschappen ook anders. Mijn beste vriendin zei laatst dat ik echt niet meer zwanger moet worden, zij vond mij ook niet te genieten . Nu overleed mijn shoonmoeder in mijn zwangerschap, dus een hoop stress. Mijn man praatte helemaal niet, met als gevolg bijna een echtscheiding. Blijf praten dan komen jullie er wel, en geniet nog lekker van je zwangerschap.
Vanmiddag een goed gesprek gehad met mijn man. Ik ben blij dat we allebei ons hart hebben kunnen luchten. Hij liet ook doorschemeren werkzaamheden te willen af stoten omdat hij het eigenlijk te druk heeft en daardoor te weinig tijd heeft voor zijn gevoel om bij mij te zijn. Dat frustreert hem enorm. Ik heb ook aangegeven dat ik inderdaad niet zo lekker in mijn velletje zit de laatste weken en dat pas goed ben gaan beseffen na zijn uitspraak gisteren. Ik moet het nu echt rustiger aan gaan doen. Gelukkig heb ik op mijn werk al veel kunnen regelen qua lesdagen en voortaan ga ik gewoon na de lessen lekker naar huis. Ik moet nu voor mijzelf en voor ons gaan kiezen. Mijn man doet naast zijn werk nog heel veel voor de carnavalsvereniging in het dorp. Als hij eindelijk thuis is, dan moet hij vaak meteen weer weg om iets voor een ander of de carnaval te doen. Hierdoor wordt de tijd dat wij samen zijn nog minder. Vanavond gaat hij naar de voorzitter van de vereniging om aan te geven dat hij voorlopig gaat minderen om meer tijd bij mij te kunnen zijn. Daarnaast ga ik werken aan mijn te korte lontje en paniekaanvallen en heb ik de hulp van mijn oude psychologe weer ingeroepen. Meestal knap ik na 1/2 praatsessie(s) met haar weer helemaal op en zet zij mij weer op het juiste spoor. Ik ben benieuwd of het haar ook lukt nu ik zwanger ben! Mijn man vond het niet leuk dat ik niet eerlijk verteld heb dat ik weer af en toe paniekaanvallen heb. Heel eerlijk heb ik dat ook niet eerder ingezien totdat ik gisteravond de afgelopen weken ging analyseren. Kortom, veel besproken en allebei ons verhaal kunnen doen. We hebben net weer lekker samen op de bank gezeten. Ook hebben we afgesproken om meer samen te gaan doen en niet al onze vrije tijd in een ander te stoppen. Volgende week gaan we een weekendje weg, dat stond al gepland. Iets waar we allebei nu extra veel naar uitkijken! Nogmaals bedankt voor de lieve woorden en tips meiden!
Ik ben meer dan trots op mijn man! Hij toont normaal nooit zijn emoties en kropt het altijd lekker op om mij er maar niet mee te belasten. Dus het feit dat hij het nu wel gedaan heeft vind ik achteraf gezien geweldig. Gisteren kon ik niet zo waarderen...
Wat fijn om te lezen dat je op alle fronten weet wat je te doen staat, en dat ook aanpakt. Voelt een stuk fijner, of niet? Trouwens... ik had er ook een paniekaanval voor nodig om me ervan te overtuigen dat ik niet meer kon werken. Ik hoop dat je echt goed naar jezelf luistert, en niet naar het stemmetje 'Ik werk al zo weinig, dit MOET ik toch vol kunnen houden?'
Ik ben blij dat jullie het hebben uitgesproken..en idd die paniekaanvalen zijn echt een indicatie dat je rustiger aan moet doen.. Ik hoop dat je gesprekjes zijn vrchten afwerpen..en idd gewoon minder doen..lekker met je vriend dingen ondernemen..en ook voor jezelf..
Mijn man is best wel stil, echt een binnenvetter.. Normaal maakt me dat niet veel uit, maar sinds de zwangerschap zijn al mijn emoties zo'n 100x uitvergroot en wil ik alleen maar praten praten praten. Hij is best wel nerveus voor de bevalling en bezorgd om mijn gezondheidsproblemen maar weet dat niet al te best te uiten. Voornamelijk door gewoon te doen alsof er niks is of met 'ja, maar wat kan ik er dan aan doen'. Hij denkt dat hij mij 'steunt' door zichzelf groter en sterker voor te doen dan hij is. Daarbij werkt hij 6 dagen per week op de bouw (zwaar werk) en is kapot als hij thuiskomt, ik kom dan net lekker op dreef omdat ik eindelijk iemand heb om mee te kletsen. Toch valt het nog mee, we hebben geen gigantische drama's gehad hihi. Een paar weekjes volhouden en ik ben weer lekker mezelf en kunnen we van het resultaat genieten.