Zó blij waren wij met het nieuws dat jij bij ons zou komen! Dat wij een gezinnetje zouden vormen! Zó pijn doet het nu dat jij niet bij ons mag zijn. Ons eerste kindje, voor de eerste keer zwanger en door het dolle heen! Je was nog maar héél klein, en toch waren we alles al aan het plannen.. en aan het praten over als jij bij ons zou zijn. Helaas hebben we hier niet lang van mogen genieten... Met 5,5 weken moest jij ons verlaten. Het doet écht pijn. Ik heb dit voor jou geschreven kleine spruit; We kenden je niet, we wisten het maar heel even. Toch wisten we zeker; We willen jou, de rest van ons leven! Het is ons niet gegund, een wonder.. zoals jij. 5,5 weken.. Sommige mensen zeggen dat je nog geen echt mens bent. Maar dat ben je wel! Zó blij dat wij waren met jou, zó pijnlijk is het nu dat je hier niet mag zijn. I wanna know what it's like, to bring a dream to life! Jij was onze droom kleine lieverd, en dat bén je nog steeds! Mama en papa zijn zó trots op jou! KUSJE VOOR ONS KLEINTJE!!!!!!!!!
meis heel veel sterkte! al was je nog maar zo klein,je was zo welkom bij je papa en mama. En het maakt ook niet uit,hoe groot of klein je ukkie is,het was jullie ukkie!! en dat maakt het verdriet niet minder. Denk goed aan jezelf!!
ik was 8week bijna 9., ik zou me 2e echo krijgen alleen had die weekend ervoor een miskraam gehad. bij mij was het wel zo dat ik degene was die erg gelukkig was, en mijn vriend moest erg wennen omdat het niet gepland was. Voor mij was het een geluk een wonder! we hadden een huis gekocht en die was net af, dus het vulde het plaatje ontzettend mooi aan. De eerste week van me zwangerschap leefde ik op een roze wolk, alles was mooi, alles was goed en perfect! Totdat de keuken kwam op 28april, en ik daar erg gestresst van werd omdat een kennis het niet meteen erin kon zetten maar pas met een week, en dat hij dingen heeft lopen verkloten waardoor de keuken nog steeds niet helemaal af is. Maar goed, 4mei was ik jarig, en mijn vriend was mijn verjaardag vergeten, en aangezien de keuken niet klaar was kon ik ook geen fam of vrienden uitnodigen want bij ons is het gebruikelijk dat ze ook blijven warm eten. Geen verjaardag gevierd niet tijdens mijn eerste zwangerschap, geen cadeau gehad niks nada noppes,, dus daar was ik ook erg gestresst over.. 6mei me vriend probeert te stoppen met roken lukt hem niet, krijgen we de ergste ruzie, waarop ik op 7mei de dag daarna begin met bloedden.. en week daarop op 14mei begon de heftige buikkrampen en in de nacht heb ik een miskraam gehad. Ik geef me vriend daar de schuld van en mezelf, want ik had aan mezelf en aan me baby moeten denken en niet aan me vriend. Ik wou naar mijn moeder en zelfs dat mocht ik niet, (ze woont nie in de buurt) en hij wou me er ook nie heen brengen zodat ik wat kon rusten. Nee, God heeft gezien in wat voor situatie mijn kindje groeide,, en ik had God een aantal keren gevraagd om een teken of ik bij hem weg moest gaan of niet,, en met die teken bedoelde ik niet mijn kindje bij me weg te halen... ik was liever bij de vader weg gegaan dan dat ik jou moest verliezen schat, ik hou super veel van je
sterkte meid. Ik heb zelf voordat ik 2 mooie dochters kreeg 2 miskramen gehad.1 met 6 en andere met 9.5 weken. Helaas gebeurde het beide in mijn man zijn nachtdiensten,zodat ik dit alleen heb moet verwerken. Bij beide opvolgende zwangerschappen heb ik de eerste 16 weken veel moeite gehad,totdat deze voorbij waren.
Om te reageren op jou bericht... ''God'' heeft jou niet gestraft, hij wil niet dat je weggaat bij je vriend. Jeetje, een miskraam krijgen is heel erg moeilijk, dat weet ik. Maar om jezelf en je vriend er de schuld van te geven.. NEE. Je hebt die miskraam niet zomaar gehad, waarschijnlijk was er iets mis mee en heeft je lichaam het op de natuurlijke manier afgestoten... Sterkte en geef zeker niet de schuld aan iemand.
Precies, vind het naar én raar dat je zo denkt... En vind het bovendien erg jammer dat je het hier neer zet.
In miskraam rond die termijn heeft vrijwel altijd te maken met een fout in de aanleg van de zwangerschap... Dus het vruchtje is niet goed ingenesteld ofzo, of er was iets aan de hand met het vruchtje. Stress is maar zelden de oorzaak, en dan moet je eerder denken aan stress als: je halve familie overlijdt in een verkeersongeluk. En niet een keuken die half af is en een verjaardag die niet door gaat. Dus probeer het jezelf niet kwalijk te nemen, het is al moeilijk genoeg.